ฉันก็แค่...อยากใช้ชีวิตปกติแค่นั้นเอง! แต่ไหงถึงวุ่นวายกว่าเดิมล่ะเนี่ย!!!!

บนโลกใบนี้มีการจัดอันดับอยู่ทุกที่ทั้งชีวิตจริงในเกมหรือที่อื่น ทุกสรรพสิ่งย่อมมีการจัดอันดับ กลุ่มก่อการร้ายBW (Black Wolf) ที่ตามล่าพวกรัฐบาลเพื่อเป็นการจัดอันดับคนที่เก่งที่สุดในกลุ่มเพื่อเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ ยิ่งมีอันดับสูงยิ่งมีอำนาจและเงินทองสูงตามไปด้วย แต่กลุ่มก่อก่อการร้ายนี้ก็ต้องได้กระจายตัวไปทั่วโลกเพราะโดนผู้บุกรุกเพียงคนเดียวมาก่อความวุ่นวายขึ้นแต่ก็ไม่น่าเชื่อเลยว่าชายผู้นั้นอายุยังน้อย แต่กลับไม่มีใครในกลุ่มBWสู้เขาได้เลยสักคน จนเขาได้รับฉายาว่า"ยมทูตแห่งความมืด"

ณ สถานที่ไร้นามแห่งหนึ่ง

'กึก'เสียงปิดประตู

"มีธุระอะไรอีกล่ะ...ยมทูตแห่งความมืด" 

ชายวัยกลางคนถามกับชายที่อยู่ตรงหน้า(ใครนึกไม่ออกชายวัยกลางคนจะนั่งที่โต็ะในห้องเหมือนประธานบริษัท) ทั้ง2มองหน้ากันได้สักพักนึง ชายที่เปิดประตูเข้ามาก็ได้พูดว่า

"ตาลุง..ผมขอลาออกจากองค์กรนี้ครับ" 

สิ่งที่ชายคนนี้พูดนั้นทำให้ตาลุงนิรนามนั้นอึ้งไปซักพัก

"เจอแล้วสินะ เป้าหมายที่จะทำน่ะ" 

ตาลุงพูดพร้อมกับร้อยยิ้มอันอ่อนโยน เห็นแล้วช่างขัดแย้งกับใบหน้าที่ดูโหดเหี้ยมนั่น

"ครับ" ชายคนนั้นตอบมาแบบสั้นๆ

"ถ้ามีเป้าหมายที่จะทำแล้วก็ไปเถอะ นายน่ะเหนื่อยมากพอแล้ว อ่ะนี่" 

ตาลุงพูดเสร็จก็ยื่นกระดาษแผ่นเล็กให้ชายด้านหน้า

"นี่ คืออ...?" ชายที่เดินเข้ามาก็สงสัย

"เบอร์ติดต่อน่ะ ถ้ามีปัญหาเมื่อไหร่โทรเรียกฉันได้เสมอ" 

ชายลึกลับได้หยิบกระดาษแผ่นเล็กนั้นที่มีช่องทางติดต่อมา แล้วก็ได้พูดในสิ่งที่ตาลุงคาดไม่ถึงต่อว่าต่อว่า

"ขอบคุณ..." ชายลึกลับพูดเสร็จก็ได้ก้มกราบตาลุงแล้วพูดต่อว่า

"สำหรับทุกอย่างครับ!!" การกระทำแบบนี้ทำให้ตาลุงอึ้งไปพักนึง

"ฮะ ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร ไปได้แล้วล่ะ" ตาลุงได้หัวเราะกับการกระทำของชายคนนั้น แล้วได้พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมาก

"ครับ"หลังจากนั้นชายลึกลับก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากประตูไป

"ให้ตายเถอะเจ้าเด็กนี่เพียงแค่3ปีก็ไปอยู่ในจุดที่สูงที่สุดได้แล้วอัจฉริยะหรือไงกัน ถ้าได้ใช้ชีวิตแบบปกติสุขก็ดีน่ะสิ~" ตาลุงพูดพึมพำหลังจากที่ยมทูตแห่งความตายเดินออกไปแล้ว

ณ ประเทศญี่ปุ่น กรุงโตเกียว (ช่วงเวลา18:47)

"ให้ตายสิ วัตถุดิบหมดต้องออกไปซื้อในห้างอีกแล้วหรอเนี่ย"

ชายหนุ่มบ่นพึมพำเพราะในตู้เย็นที่บ้านไม่มีวัตถุดิบเหลือสำหรับการทำอาหารเลย เขาจึงต้องรีบไปซื้อวัตถุดิบในการทำมา

"จะไปยังไงดีละเนี่ย"

สักพักชายหนุ่มก็ปิ๊งไอเดียขึ้นได้

"งั้นวิ่งไปดีกว่าถือว่าได้พอขยับร่างกาย เอ่อ..แต่ก็ไกลอยู่นะเนี่ย5กิโล"

พูดเสร็จไม่ทันไรชายหนุ่มก็รีบวิ่งไปทันที

ณ ซอยเล็กแห่งนึงในตัวเมือง (ช่วงเวลา20:15)

"นี่~ น้องสาว~ หน้าตาคุ้นๆนะ แต่ว่าเรื่องนั้นช่างมันเถอะ สนใจมาเป็นของเล่นในแก๊งค์พวกพี่มั้ยจ๊ะ~"

พวกนักเลงขี้หลีสาวกำลังล้อมหญิงสาวคนนึงไว้อยู่

"ช่วยด้วยค่ะ!! ใครก็ได้!!"

'เจ้านี่มัน..ไม่ผิดแน่เบี้ยลำดับที่1ปีศาจมีดแห่งBW มาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน! ยังจะมีลูกน้องอีกแย่แล้วสิ'

หญิงสาวตะโกนร้องขอความช่วยเหลือเสียงดังก้องทั่วบริเวณนั้น พร้อมกับพูดถึง1ในสมาชิกของBWเบี้ยลำดับที่1

 "เปล่าประโยชน์ พวกเรามีเป็นร้อยๆคน ใครจะมาทำอะไรเราได้~ ทีนี้ก็หุบปากแล้วมากับเราแบบเงียบซะ"

ตัวหัวหน้าจับข้อมือเธอดึงขึ้นแล้วพูดต่อหน้าเธอแล้วก็เลียใบหน้าที่งดงามของเธอ นึกแล้วก็น่าขยะแขยงเสียจริง แต่หารู้ไม่เธอไม่ได้เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย เธอนั้นได้ใช้ขาของเธอเตะเข้าไปที่ระหว่างขาของเจ้านั่นซะล้มลงแบบหมดท่า

"ฉันไม่กลัวแกหรอกนะ"

หญิงสาวพูดใส่เจ้าตัวหัวหน้าที่ล้มอยู่ด้านหน้านั่น

"จะ...จับมัน"

เจ้าตัวหัวหน้าที่ล้มหมดสภาพอยู่ได้ชูมือขึ้นแล้วชี้นิ้วนิ้วสั่งลูกน้อง

'แย่แล้ว! อาวุธก็ไม่มี'

ในระหว่างที่ที่ไปพร้อมสู้ไปมีลูกน้องคนนึงลอบทำร้ายจากด้านหลัง

'ไม่ทันแน่ โดนแน่ๆ' 

เธอได้หลับตาลงเพราะคิดว่ายังไงก็ต้องโดนแน่ๆแต่ทันใตนั้นเอง 'ตึก ตึก ตึก' เสียงเดินชายหนุ่มปริศนาในเงามืดกำลังเดินมาทางจุดที่หญิงสาวกำลังสู้อยู่ แล้วการต่อสู้ได้ชะงักไปชั่วครู่ ทุกคนในที่นั้นต่างสงสัยว่าเขาคือใคร แต่ด้วยความมืดทำให้มองไม่เห็นว่าเป็นใคร แต่ความสงสัยก็ได้จางลงเพราะไฟดวงนั้นทำให้เห็นหน้าชัดขึ้น ใช่แล้วนั่นคือพระเอกที่

ปลอมตัวเป็นคนอ้วนอยู่

"โอ๊ะ พวกคุณที่เห็นตอนอยู่ในห้องนิ ถ่ายหนังกันอยู่หรอครับ งั้นขอโทษที่รบกวนนะครับ ผมขอตัวไปก่อนนะครับ"

พระเอกโค้งขอโทษที่รบกวนเวลาทำงาน

"มะ...ไม่ใช่นะคะ!! ช่วยด้วยค่ะ!! อ๋วยอ้วยอะ!(ช่วยด้วยค่ะ!)" 

พูดไม่ทันจบหญิงสาวก็ถูกปิดปากโดยทันที พอเจ้าตัวหัวหน้าเห็นพระเอกก็คิดจะกำจัดทิ้งเพื่อปิดปากเลยคว้ามิดจะฟันด้วยกระบวนท่าใบมีด แต่พระเอกก็กระโดดหลบทันแต่ถุงวัตถุดิบดันขาดจนตกลงพื้น ทำให้ทุกคนอึ้งไปเลยเพราะรูปร่างนั่นจะดูยังไงก็กระโดดไม่ขึ้นแน่ๆ

"เห้ย แกน่ะ วัตถุดิบของฉันตกพื้นหมดแล้ว แกจะ...ชดใช้ยังไง"

พระเอกมีเงาที่หน้าพร้อมกับปล่อยจิตสังหารออกนิดนึง

'จิตสังหารรุนแรงมาก!!!'หญิงสาวกับตัวหัวหน้าคิดในใจพร้อมกัน

'คงปล่อยไว้ไม่ได้----'

ตัวหัวหน้ายังไม่ทันได้คิดจบก็น็อคไปซะแล้ว พระเอกได้ใช้ท่าเตะBrazilian kickใส่เจ้าเบี้ยลำดับที่1 หลังจากนั้นก็ถกแขนเสื้อขึ้นกำหมัดหักนิ้วดัง'กร็อปๆ'แล้วไล่เก็บพวกลูกน้องในนั้นทั้งหมดด้วยตัวคนเดียวภายในไม่กี่นาที

'นี่มัน...อะไรล่ะเนี่ย ชายคนนี้จัดการคนที่เป็นเบี้ยลำดับที่1ได้ยังไม่พอ แต่กลับจัดการทั้งหน่วยได้ด้วยตัวคนเดียวเนี่ยนะ! แข็งแกร่ง แข็งแกร่งจริงๆ' 

หญิงสาวคิดในใจในสภาพที่ตกละตึงจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น

"คราวหลังก็ระวังไว้บ้างนะครับ มาคนเดียวมันอันตราย รีบกลับบ้านจะดีกว่านะครับ ผมขอตัว"

หลังจากพระเอกพูดจบก็เดินหายไปในเงามืดทิ้งให้หญิงสาวนั่งตกตะลึงอยู่แบบนั้น

'สุดท้ายก็ได้กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหรอเนี่ย!!จะบ้าตาย'

พระเอกได้กินไปพรางคิดในใจพร้อมน้ำตาที่ไหลโชกอยู่แบบนั้นที่สุดท้ายแล้วเสียเวลาออกไปแต่กลับได้กินแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

วันต่อมา

'ในอดีตก่อนที่จะเสียคนในครอบครัวไปตัวผมนั้นชอบพวกอนิเมะมากและอยากต่อสู้เก่งบ้าง ตอนแรกก็ไม่คิดจะฝึกหรอก แต่เพราะได้เสียครอบครัวทุกคนไปจึงเริ่มฝึกฝนทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ทั้งศาสตร์การต่อสู้ ดนตรี กีฬา ฯลฯ จนได้ฉายามานับไม่ถ้วน พูดตามตรงเลยว่าเบื่อเต็มทนแล้ว'

คุรายามิได้คิดใจ แต่ทันใดนั้นเองก็มีผู้หญิงคนนึงวิ่งมาชนเข้า

"ข..ขอโทษนะคะ!! พอดีว่ากำลังรีบอยู่น่ะค่ะ!! ขอโทษนะคะ!!"

หญิงสาวก้มลงขอโทษหลายๆครั้ง แล้วก็รีบวิ่งแจ้นออกไปทันที

'อะไรของเขากันละเนี่ย~ เห้อ~'

คุรายามิถอนหายใจเฮือกใหญ่

'แต่ก็ช่างเถอะ นี่เองก็คงเรียกว่าปกติสินะ'

คุรายามิคิดในแง่ดี เมื่อแหงนหน้ามองดูเขาก็ได้มาถึงที่หมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ฟิ้วววว~ //เสียงลม

"นี่น่ะหรอโรงเรียนอันดับ 1 Alcaldeer(อัลคาลเดียร์) ที่มีแต่พวกลูกขุนหนูน่ะ"

'สวัสดีครับ Adrik Kurayami (แอ็ดดริค คุรายามิ)เป็นลูกครึ่งรัสเซียครึ่งญี่ปุ่นครับ อาจจะแนะนำตัวช้าไปหน่อย แต่ผมได้เข้ามาเรียนที่นี้เพราะอยากเป็นแค่ตัวประกอบเท่านั้นเอง จึงได้มาสมัครเรียนในสภาพที่นี้แหละครับ' ภาพที่เห็นคือตัวของคุณสยามที่มีรูปร่างอ้วนอัปลักษณ์เพราะเขาเป็นต้องปกปิดไว้

"เห้ย นายน่ะ!"เสียงบุคคลในโรงเรียนเดินมาหาพระเอกด้วยท่าทางที่จะมาหาเรื่องพระเอก

"อะ...เอ่อ...ผมหรอครับ?"คุรายามิตอบแบบเลิ่กลั่กดั่งตัวประกอบ

"แกคิดว่าที่นี่เป็นที่ไหนกันห๊าาา!? หน้าตาอัปลักษณ์แบบนี้จะมาเรียนที่นี้งั้นหรอ--- อะเฮือกก" หลังจากที่นักเลงคนรวยพูดหาเรื่องไม่ทันจบก็โดนใครไม่รู้เอาไม้กระบองสั่นฟาดตรงคอเข้าให้

"เป็นอะไรมั้ย? นายคือนักเรียนใหม่หรอ?" ผู้หญิงคนที่เอากระบองสั้นฟาดเจ้านักเลงนั่นยิงคำถามใส่แบบรวดเร็ว

"เอ่อ..ครับ นักเรียนใหม่ครับ"คุรายามิตอบแบบตัวประกอบ

"งั้นหรอๆ~ เด็กใหม่สินะ~"

หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร

'อะไรกันผู้หญิงคนนี้ร่าเริงไปมั้ย'คุรายามิคิดในใจ

"อะ ว่าแต่คุณไม่เข้าเรียนหรอครับ?"คุรายามิยิงคำถามพร้อมกับมองนาฬิกาที่อยู่ตรงข้อมือ

"ตายแล้วๆๆๆๆเจออาจารย์ดุแน่ๆ ไว้เจอกันใหม่น้า~ โอ๊ะ ฉันชื่อAkarui Atsuko(อาคารูอิ อัทสึโกะ)ไว้เจอกันใหม่น้า~"หญิงสาวหลังจากพูดจบและก็แนะนำตัวเล็กน้อย ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องเรียนอย่างรวดเร็ว

'เฮ้อ~ อะไรกันเนี่ยโรงเรียนนี้' คุรายามิถึงกับกุมขมับ

"แต่ก็เป็นการเริ่มต้นที่ไม่เลว"คุรายามิก็ค่อยๆเดินไปที่ห้องเรียน

'เราก็ต้องไปเรียนนี่หว่า ตายแล้วเราจะสายตั้งแต่วันแรกไม่ได้!!!'คุรายามิพูดในใจพร้อมกับรีบวิ่งไปหาห้องเรียนของตนเองอย่างร้อนรน

"เอาล่ะนักเรียน เงียบกันได้แล้ว วันนี้จะมีนักเรียนใหม่ เขาเป็นลูกครึ่งช่วยสนิทกันด้วยล่ะ"

อาจารย์ประจำชั้นได้กล่าวเปิดตัวนักเรียนใหม่ได้ไม่ทันไรนักเรียนในห้องก็กระดิ๊กระด๊ากัน

"เป็นชายหรือหญิงคะ!!?"นักเรียนหญิงในห้องถามอาจารย์

"ผู้ชาย"อาจารย์ตอบสั้นๆ

"ว้าย แก~ ผู้ชายล่ะ~"ผู้หญิงในห้องก็กระดิ๊กระด๊ากันใหญ่หลังจากรู้ว่าเป็นนักเรียนชายที่เข้ามาใหม่

"เข้ามาได้แล้ว คุรายามิ"

หลังจากอาจารย์พูดจบคุรายามิก็เดินเข้ามาในห้องเรียนทันที

"สะ...สวัสดีครับผม Adrik Kurayami (แอ็ดดริค คุรายามิ) ครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ"

จบ โปรดติดตามตอนที่1

เนื้อหายังไม่สมบูรณ์นะครับอาจจะมีการปรับแก้ไขได้อีก ส่วนชื่อตัวละครก็จะทยอยมาเรื่อยๆ ตอนนี้เนื้อหาอาจงงกันอยู่ต้องรออ่านตอนที่1ครับ แต่งไม่เก่งแต่ถ้าชอบก็ดีใจครับ