[OS/SF] None Stop #Gakook #Vkook #Jikook #Monkook #Hopekook # Jinkook #yugkook #gyukook #allkook

ลำดับตอนที่ #7 : [OS] If I #Vkook



การให้อภัยคน มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ?

ถ้าคุณโดนหักหลังมาสักครั้งหนึ่ง คุณจะยังให้อภัยเขาอยู่มั้ย? แล้วถ้าเป็น จอน จองกุก ล่ะ จะให้อภัยคนอย่างเขามั้ย?

"จองกุก...กลับมาหาพี่เถอะนะ" เสียงทุ้มจากคนตัวสูวที่กำลังยืนอยู่ข้างหน้าเขาดังขึ้นมา

"ทำไมล่ะครับ? ตอนนั้นที่ผมบอกให้พี่กลับมา พี่ยังไม่ยอมกลับมาเลย แล้วทำไมครั้งนี้ผมต้องยอมฟังด้วยล่ะ? ทำไม...." จองกุกตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือในประโยคสุดท้าย และประโยคพูดเสียดแทงเหล่านั้นทำให้คนอย่างแทฮยองถึงกับสะอึกช่วงขณะ

"พี่ขอโทษ พี่ขอเริ่มต้นใหม่ได้มั้ย?"

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งปีก่อน

วันนั้นมันเป็นวันที่ฝนตกปรอยๆแถมยังเป็นวันที่จองกุกป่วยอีกต่างหาก

"ฮัลโหล พี่แทฮยอง" เสียงแหบที่ฟังก็รู้ว่าจองกุกนั้นไออย่างหนักก็ได้เอ่ยขึ้นเมื่อปลายสายรับ

[ว่าไง?] คำถามห้วนๆที่ตอบกลับจากคนรักของตนเองทำให้จองกุกไม่ค่อยจะชอบใจนัก

"กลับมาที่ห้องได้มั้ยครับ? คือผมไม่สบายน่ะ" จองกุกกลอกเสียงแหบแห้งลงไปให้ปลายสายฟั แต่ได้กลับมาแค่เสียงถอนหายใจกับเสียงจิ๊ปากจากปลายสายเท่านั้น

[พี่ยังกลับไม่ได้อ่ะ ขอโทษนะ แล้วก็คงไม่ได้กลับห้องอีก 2-3 วันอ่ะ ดูแลตัวเองนะ ตู๊ดดดดด] พูดจบแทฮยองก็ตัดสายไปทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบของเขาเลยสักนิด

จองกุกตัดสินใจที่จะพาร่างอันไร้เรี่ยวแรงของตนเองเดินตากฝนออกไปเพื่อซื้อยาแก้ไข้กับแก้หวัดเพื่อมากิน พร้อมทั้งอาหารที่เขาต้องกินด้วย

"แค่กๆ...อ่า ลำบากจังแหะ" จองกุกบ่นพึมพำกับตัวเองหลังจากกลับมาถึงห้อง สภาพเปียกโฉกเนื่องจากฝนที่ตกลงมาพร้อมกับลมแรงๆที่คอยสาดฝนเข้ามาหาตัวเขาอีกด้วย

"คิดว่าจะไม่ต้องโดนฝนแล้วแท้ๆ คนยิ่งป่วยง่ายอยู่ สงสัยไข้ต้องขึ้นสูงแน่ๆเลย" จองกุกบ่นก่อนจะจัดการกับอาหารของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วจึงกินยาแล้วไปอาบน้ำนอน

ภายในห้องนอน ที่มีเสียงหายใจดังเป็นจังหวะ คนตัวเล็กที่นอนตัวร้อนอยู่บนเตียงก็ตื่นขึ้น ยันตัวอันไร้เรี่ยวแรงขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง

"แค่กๆ ปวดหัว..." มือเล็กปัดปายไปมาเพื่อหาโทรศัพท์ เมื่อหยิบโทรศัพท์ได้แล้วก็จัดการต่อสายไปหารุ่นพี่ที่รู้จักที่เขาเป็นหมอทันที

"พี่จิน แค่กๆ" เสียงแหบของจองกุกที่ส่งผ่านโทรศัพท์ไป ทำเอาคนปลายสายใจเต้นไม่เป็นส่ำ

[จองกุก! เป็นอะไรน่ะ ทำไมเสียงถึงเป็นแบบนั้นล่ะ?] ซอกจินที่พยายามควบคุมสติให้ได้มากที่สุดก็ถามไป

"มาหาผมที่ห้องหน่อยสิครับ พอดีผมไม่สบาย"

หลังจากที่วางสายไปได้ไม่นานพี่จินก็มารับตัวของจองกุกให้ไปโรงพยาบาลด้วยกัน

"ขอบคุณนะครับพี่จิน ถ้าไม่ได้พี่นี่แย่เลย" ใบหน้าสวยยิ้มให้กับคนเป็นพี่

"ไม่เป็นไรหรอก นอนพักสักคืนก็น่าจะหายแล้วล่ะ ช่วยนี้หส้าในระวังตัวหน่อยนะ จองกุกยิ่งป่วยง่ายอยู่ด้วย" พี่จินพํดก่อนจะโยกหัวทุยๆของจองกุกไปมา จองกุกที่คุยกับพี่จินนานพอควรก่อนพี่เค้าจะขอตัวกลับไปทำงานต่อส่วนตัวเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้พี่เค้าไป

แสงของพระจันทร์ที่ลอดผ่านผ้าม่านของโรงพยาบาลเข้ามา ทำให้จองกุกรู้สึกสบายใจเล็กน้อย เพราะ จองกุกน่ะค่อนข้างจะกลัวความมืด แถมถ้าเปิดไฟไว้เขาก็จะนอนไม่ค่อยหลับล่ะนะ ถ้าช่วงเวลานี้เขาก็คงจะต้องได้รับอ้อมกอดอุ่นๆจากคนรักแน่นอน

"ฮึก...ทำไม..น้ำตาถึงไหลล่ะเนี่ย บ้าจริง.." จองกุกพูดก่อนจะเอามือมาปาดน้ำตาออกลวกและเลิกคิดฟุ้งซ่านก่อนจะเข้านอน 'อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ'

ผ่านพ้นค่ำคืนที่แสนยาวนานจากโรงพยาบาลมาแล้ว จองกุกที่กลับมาอยู่ที่บ้านได้เหมือนเดิมก็ได้บอกลากับคนเป็นพี่ที่ช่วยเขาไว้

"ขอบคุณมากนะครับพี่จิน แล้วก็ผมกลับก่อนนะ" จองกุกที่เตรียมตัวหันหลังเดินไปก็โดนเรียกตัวเสียก่อน

"จองกุก! ให้พี่ไปส่งนะ พี่เป็นห่วง" พี่จินพูดยิ้มๆก่อนจะจูงมือจองกุกให้มาที่รถของเขา

"ขอบคุณนะครับที่มาส่งผม กลับดีๆนะครับ" หลังจากที่ถึงที่หมายแล้วจองกุกก็ส่งคนเป็นพี่จนลับสายตาไป แต่เมื่อเขาหันหลังเตรียมตัวที่จะเดินขึ้นคอนโดก็เจอกับชายร่างสูงที่คุ้นตาดีหลังจากที่ไม่ได้เห็นมาหนึ่งคืนเต็มๆ

"พี่แทฮยอง? กลับมาแล้วหรอครับ?" จองกุกที่วิ่งไปหาคนรักก็ถามขึ้นด้วยสีหน้าดีใจ

"เออ! กูกลับมาแล้ว แค่กูไม่อยู่คืนเดียวมึงก็ไปกับผู้ชายอื่นแล้วหรอวะ!" จองกุกสะดุ้งทันทีที่แทฮยองตวาดใส่เขาก่อนจะโดนลากให้ตามแทฮยองขึ้นห้องไป ไม่ว่าจองกุกพยายามที่จะขัดขืนมากเท่าไหร่แทฮยองก็ยิ่งรุนแรงใส่เขามากเท่านั้น....ทำไมถึงไม่ฟังกันบ้างเลยล่ะ

"เป็นไงล่ะ! มีความสุขมั้ยกับไอ้ผู้ชายคนนั้นน่ะ ยืนส่งกันซะงุ้งงิ้งเชียว! ไหนดูสิเมียกูมีความสุขแค่ไหนกันเชียว!!!!" พูดจบแทฮยองก็กระชากเสื้อของจองกุกออก จมูกโด่งก้มลงไซร้ซอกคอขาวเนียนเรียกเสียงครางจากคนร่างบางได้ดี

"ฮึก...อ๊ะ! แทฮยอง หยุดนะ!!! ไม่!!"

เพี๊ยะ!

มือบางที่กระทบกับใบหน้าหล่อจนทำเอาใบหน้าคมถึงกับต้องหันไปตามแรงของคนตัวเล็ก

"มึงตบกูหรอ? ได้! แล้วมึงจะรู้ว่าชะตากรรมต่อไปของมึงจะเป็นแบบไหน จอนจองกุก!!!"

หลังจากวันนั้นที่จองกุกโดนแทฮยองข่มขืน เช้าวันต่อมาที่แทฮยองตื่นก็ไม่พบกับร่างบางอีกเลย ข้าวของหายไปหมดทุกอย่าง ไม่มีอะไรเหลือเลยสักนิด แทฮยองได้แต่นั่งสำนึกผิดกับสิ่งที่เขาทำลงไป พอมารู้อีกทีผู้ชายที่จองกุกออกไปด้วยก็คือรุ่นพี่ที่เป็นหมอที่จองกุกสนิทด้วย ซอกจินแค่พาจองกุกไปโรงพยาบาลอ้างว่าจองกุกนั้นไข้ขึ้นสูงมาก และพอเขาได้ยินดังนั้นความทรงจำก็กลับเข้ามาหาเขาทันที

'พี่แทฮยอง กลับมาที่ห้องได้มั้ยครับ? คือผมไม่สบาย' ประโยคขอร้องกับน้ำเสียงแหบแห้งของจองกุกที่เขาละเลยมัน เขาปฏิเสธจองกุกไปด้วยอารมณ์เหวี่ยงสุดขีด จริงๆแล้วตอนนั้นเขาอยู่ในผับกับกลุ่มเพื่อนแล้วคืนนั้นที่เขาไม่ได้กลับบ้านก็เพราะไปต่อกับผู้หญิงสาวคนหนึ่งจนไม่ได้นึกถึงจองกุกเลยด้วยซ้ำ แต่พอกลับมาที่คอนโดก็เห็นจองกุกกับผู้ชายคนอื่น ทำให้เขาต้องทำร้ายจองกุกไปอีกครั้ง เขามันโง่ โง่ที่ละเลยคนรักไปแบบนี้ และเขา...จะต้องตามหาจองกุกให้เจอ

"พี่ขอโทษ พี่ขอเริ่มต้นใหม่ได้มั้ย?" เสียงหนักแน่นของแทฮยองทำเอาจองกุกปฏิเสธมันไม่ลง จะว่ารักก็รักแต่เจ็บมันก็ยังเจ็บ ถ้าเขาเชื่อใจคนคนนี้อีกครั้งเขาจะต้องเจ็บซ้ำเป็นครั้งที่สองมั้ย?

"ถ้าผมเชื่อใจพี่...แล้วผมจะเจ็บอีกมั้ยครับ?" จองกุกถามออกไป แววตาที่ใสซื่อมองตรงไปที่ใบหน้าคมของอีกฝ่ายด้วยความฉงน

"ถ้าถึงเวลานั้น จองกุกเตรียมฆ่าพี่ได้เลย" แทฮยองตอบยิ้มๆ ก่อนจะรวบตัวของคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

"ฮึก...ผมจะเชื่อใจพี่อีกครั้ง...พี่สัญญานะแล้วนะ ถ้าถึงเวลานั้นผมจะเอามีดมาแทงพี่จริงๆด้วย"

'การให้อภัยคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ต้องให้อภัยคนอื่นเสมอถ้านั่นเป็นครั้งแรกที่เขาทำผิดกับเรา'

                                                         - จอน จองกุก -

E N D

งานฟิควูบค่ะ คัมแบ็คหลังจากห่างหายไปนาน

คืออิพี่แททำไมต้องทำร้ายน้องขนาดนั้นด้วย 55555

ก็อย่าลืมคอมเม้นกันด้วยน้า อิอิ