สายลมเคียงมังกร

ทุกคราที่หิมะตก

ต้องประสบกับความเหงา

เก้าปีแล้วที่ข้าเฝ้า

รอให้เจ้าหวนกลับมา

เก้าปีแล้วที่นั่งมองหิมะสีขาวโปรยปรายจากฟากฟ้าตกลงมาสู้พื้นดิน ต้นไม้ใบหญ้าล้วนถูกชโลมไปด้วยสีขาว ความเหบ็บหนาวจากเหมันต์ฤดูหาใช่สิ่งที่ชายหนุ่มรูปงามวัยสิบหกปีสนใจไม่ ได้แต่นั่งมองดอกเหมยหิมะ* อยู่ริมหน้าต่างของตำหนัก แม้จะดูงดงามเพียงใดแต่ในใจแฝงไปด้วยความโดดเดี่ยวและอ้างว้าง

“เหตุใดกันที่ท่านจากข้าไปโดยไม่บอกกล่าวสักคำ”

น้ำเสียงที่เอ่ยช่างแหบพร่าเต็มไปด้วยความรู้สึกเศร้าหมอง หากใครได้ยินต้องรู้สึกเจ็บปวดและหม่นหมองไปพร้อมกับเจ้าของเสียงเป็นแน่

*ดอกเหมยหิมะ เป็นดอกเหมยสีแดงชนิดหนึ่งที่ออกดอกท่ามกลางหิมะในฤดูหนาว

_______________________________________

สถานที่ บุคคลและเรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงสิ่งที่ผู้เขียนสมมติขึ้นมาไม่ได้มีเจตนาสร้างความเสียหายต่อใครก็ตาม แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น หากผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

คำพูดของตัวละคร ราชาศัพท์ตามเนื้อเรื่องอาจจะไม่ถูกต้องตามหลักนัก แต่จะพยายามศึกษาและแต่งออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้อาจมีบางส่วนที่มีเนื้อหารุนแรงและไม่เหมาะสม

บางส่วนไม่ได้อ้างอิงตามความเป็นจริง

โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน