ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : -CHAPTER 8-
ทำไมมันเศร้าอย่างนี้นะ เราไม่ควรจะไปรักเขาเลยจริงๆ ตอนนี้จะมองหน้าเขายังกลัวเลย แล้วยิ่งเป็นเพื่อนสนิทกันอีก
โป้ก!!
" โอ้ย!! พี่ซันมาเขกหัวเมลทำไมเนี่ยเจ็บนะ "
" 555 "
" พี่ซันขำอะไรเนี่ย "
" ไม่บอกหรอก "
" พี่ซัน!!! "
พี่ซันขำอะไรฉันเนี่ยหรือว่าฉันมีอะไรเกาะหน้าอยู่
" เอ้า นั่นจะคลำๆหน้าตัวเองทำไมเนี่ยยัยเพี้ยน "
" ก็นึกว่ามีอะไรเกาะหน้าอยู่อ่ะ "
" ไม่มีหรอก แต่ไม่นานมีแน่ "
" อะไรหล่ะค่ะ "
ไม่นานพี่ซันก็หยิบแว่นมาให้ กรอบแว่นสีดำสลับขาวน่ารักอ่ะ >_<
" นี่แว่นสายตา เราสายตาสั้นใช่มั้ย "
" พี่ซันรู้ได้ไงอ่ะ "
" เราชอบหรี่ตานะสิแสดงว่าสายตาสั้นอยู่ประมาณ150 มั้งใช่มั้ย "
" ใช่ค่ะสั้น150 "
" งั้นเอาไปใส่เลย "
" พี่ซันนี้ก็เก่งนะคะ รู้ด้วยว่าเมลสายตาสั้น ^_^ "
" พี่เก่งอีกอย่างด้วยนะ "
" เก่งเรื่องอะไรอีกเนี่ยค่ะ "
เราหายเศร้า? ก็จริงนะ เรามากับพี่ซันเราไม่ได้คิดถึงมินเลย ทำไรได้ตามใจชอบด้วย
" ก็...จริงนะคะ ^_^ "
" ยิ้มอย่านี้เนี่ย น่ารักแล้วนะ "
" ค่ะ เมลน่ารักอยู่แล้ววว "
" จ้าาาาาา "
พี่ซันเอามือมาหยีผมฉันเล่น
" พี่ซัน!! เมลตั้งใจทำผมตั้งนานเลยนะ "
" หมั่นไส้นี่หน่า "
" ไม่คุยด้วยแล้ว งอล "
" โอ๋เอ๋ ไม่งอนนะครับ เดี่ยวพี่เลี้ยงไอติม "
" โอเคร "
ฉันได้อะไรหลายอย่างจากตลาดนัดมาก ไม่ว่าจะเป็น กระเป๋า กระโปรง เสื้อ ต่างหู สร้อยคอ กำไล ได้มาเพียบ แต่ที่ชอบที่สุดคงเป็น แว่นสายตานี้แหละ ฉันมองอะไรได้ชัดขึ้นเยอะเลยยย
" เมล "
ฉันหยุดอยู่หน้าคอนโด ก็ต้องเจอกับ
" มิน "
" คือว่าเมล คือฉัน_ "
" นายไม่ต้องพูดอะไรหรอก "
" แต่ "
" ฉันโอเค ฉันอยู่คนเดียวได้ "
" เธอกำลังจะกลับไปเป็นแบบตอนนั้นนะ "
" ตอนไหนหล่ะ นายเคยจำเรื่องฉันไว้ในสมองด้วยหรอ "
" จำสิ เธอกำลังกลับไปเป็นเธอตอนที่พ่อแม่เธอตายใหม่ๆไงหล่ะ!! เธอไม่ยอมคุยกับใครเลย เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ทำเอาคนรอบข้างเป็นห่วงไปเรื่อย "
" หรอ งั้นฉันอยู่คนเดียวคงดีกว่าเนอะ ^_^ "
" เธอหน่ะหยุดคิดว่าเธออยู่คนเดียวบนโลกซักทีได้มั้ย"
" ฉันเป็นของฉันอย่างนี้อยู่แล้ว นายจะสนใจทำไมหล่ะ "
" เธอก็คือเพื่อนฉันคนนึงนะเมล "
" อ๋อ จริงด้วยแค่ ' เพื่อน' งั้นนายก็ไม่ต้องมาสนใจอะไรฉันหรอก ปล่อยฉันอยู่คนเดียวน่าจะดีกว่า ลาก่อนมิน "
" เดี๋ยวสิเมล "
ฉันควรจะเดินไปให้ไกลที่สุด ฉันมันก็แค่คนนอกสายตา แต่เพื่อน ฉันหน่ะ ไม่มีทางก้าวผ่านคำว่าเพื่อนได้จริงๆ
หมับ!!
อะไรกันเนี่ย มินคว้าแขนฉันไว้แล้วดึงกลับไป
ฟึบ~
" เอ่อ.. "
ณ ตอนนี้มินกอดฉัน แน่นมากด้วย O_o พยายามดันตัวออกเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้
" ถึงเธอจะอยู่คนเดียวได้ แต่ฉันอยู่โดยขาดเธอไม่ได้นะเมล เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ กลับมาเป็นคนที่ขโมยหัวใจฉันไปเหมือนเดิมเถอะ "
คนที่ขโมยหัวใจของมิน? คืออะไร? ยังไง? ตอนนี้ฉันสับสนไปหมดแล้วนะ
" ฉันชอบเธอนะ....เมล "
อะไรนะ!!!!!!!!
- ผิดที่ฉัน มันหยุดรักไม่ไหว
มันเลิกรักเธอไม่ได้
ขอโทษทีทีรักเธอ
สั่งสมอง ให้หยุดและไม่ต้องเจอ
แต่ใจฉันมันรักเธอ
ยังไงก็คงเลิกรักเธอไม่ได้ -
- ผิดที่ฉัน:ปลื้ม V.R.P & Cnan Kamikaze-
ครืด~ ครืด~
อะไรกันใครส่งไลน์มา
Min Thanat: เมลฉันไม่รู้ฉันทำอะไรให้เธอเสียใจ แต่มีสิ่งนึงที่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ ฉันเสียใจจริงๆนะ ฉันเป็นห่วงเธอนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ เป็นเมลคนเดิม เป็นเมลที่สัญญากับฉันไว้ตอนอ.2ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปเถอะนะ
มินยังจำได้อีกหรอ แต่ต่อให้ส่งมาขนาดไหนฉันคงกลับไปเป็นเหมือนเดิม ไม่ได้แล้วจริงๆ
6 โมงเย็นวันอาทิตย์
นี่ฉันไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวานแล้วสินะ หิวชะมัด ฉันก็ยิ่งเป็นคนแพ้อาหารกึ่งสำเร็จด้วยสิ ไม่เป็นไรทำอาหารเองก็ได้
15 นาทีผ่านไป
เฮ้อ~ ในที่สุดฉันก็ทำไข่เจียวเสร็จสักที่ หิวชะมัด พอมองดูไข่เจียวแล้วคิดถึงกับข้าวฝีมือหน้ามิว(แม่ของมิน)จัง หลังจากนี้ฉันคงไม่ได้กินฝีมือน้ามิวอีกแล้วแค่จะไปมองหน้ายังไม่กล้าเลย ให้ตายสิร้องไห้อีกแล้ว แบบนี้ฉันจะกินข้าวลงได้ไง
~ แค่ขอเวลาสักพักให้ลืมความรักมันไม่ง่าย คนทั้งคนใจทั้งใจ สมองมันลืมช้า ~
ใครโทรมากันหน่ะ
-พี่ซัน-
" เอ่อ สวัสดีค่ะพี่ซัน "
" ไงเมล งันนี้ว่างมั้ย "
" เอ่อ ว่างค่ะ "
" งั้นไปเที่ยวกันมั้ย "
" ตอนหกโมงเนี่ยนะคะ "
" อืมสิไปไม่ไกลจากคอนโดเมลหรอก "
" ไปที่ไหนค่ะ "
" ตลาดนัดไง "
" เออ ก็ได้ค่ะ "
อะไรกันใครส่งไลน์มา
Min Thanat: เมลฉันไม่รู้ฉันทำอะไรให้เธอเสียใจ แต่มีสิ่งนึงที่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ ฉันเสียใจจริงๆนะ ฉันเป็นห่วงเธอนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ เป็นเมลคนเดิม เป็นเมลที่สัญญากับฉันไว้ตอนอ.2ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปเถอะนะ
มินยังจำได้อีกหรอ แต่ต่อให้ส่งมาขนาดไหนฉันคงกลับไปเป็นเหมือนเดิม ไม่ได้แล้วจริงๆ
6 โมงเย็นวันอาทิตย์
นี่ฉันไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวานแล้วสินะ หิวชะมัด ฉันก็ยิ่งเป็นคนแพ้อาหารกึ่งสำเร็จด้วยสิ ไม่เป็นไรทำอาหารเองก็ได้
15 นาทีผ่านไป
เฮ้อ~ ในที่สุดฉันก็ทำไข่เจียวเสร็จสักที่ หิวชะมัด พอมองดูไข่เจียวแล้วคิดถึงกับข้าวฝีมือหน้ามิว(แม่ของมิน)จัง หลังจากนี้ฉันคงไม่ได้กินฝีมือน้ามิวอีกแล้วแค่จะไปมองหน้ายังไม่กล้าเลย ให้ตายสิร้องไห้อีกแล้ว แบบนี้ฉันจะกินข้าวลงได้ไง
~ แค่ขอเวลาสักพักให้ลืมความรักมันไม่ง่าย คนทั้งคนใจทั้งใจ สมองมันลืมช้า ~
ใครโทรมากันหน่ะ
-พี่ซัน-
" เอ่อ สวัสดีค่ะพี่ซัน "
" ไงเมล งันนี้ว่างมั้ย "
" เอ่อ ว่างค่ะ "
" งั้นไปเที่ยวกันมั้ย "
" ตอนหกโมงเนี่ยนะคะ "
" อืมสิไปไม่ไกลจากคอนโดเมลหรอก "
" ไปที่ไหนค่ะ "
" ตลาดนัดไง "
" เออ ก็ได้ค่ะ "
" งั้นพี่รออยู่ใต้คอนโดเมลนะ "
" ค่ะ เดี่ยวเมลลงไป "
ที่ตลาดนัด
" เมลอยากกินอะไรมั้ย "
" เอ่อ ทาโกยากิมั้งค่ะ "
" ค่ะ เดี่ยวเมลลงไป "
ที่ตลาดนัด
" เมลอยากกินอะไรมั้ย "
" เอ่อ ทาโกยากิมั้งค่ะ "
โป้ก!!
" โอ้ย!! พี่ซันมาเขกหัวเมลทำไมเนี่ยเจ็บนะ "
" 555 "
" พี่ซันขำอะไรเนี่ย "
" ไม่บอกหรอก "
" พี่ซัน!!! "
พี่ซันขำอะไรฉันเนี่ยหรือว่าฉันมีอะไรเกาะหน้าอยู่
" เอ้า นั่นจะคลำๆหน้าตัวเองทำไมเนี่ยยัยเพี้ยน "
" ก็นึกว่ามีอะไรเกาะหน้าอยู่อ่ะ "
" ไม่มีหรอก แต่ไม่นานมีแน่ "
" อะไรหล่ะค่ะ "
ไม่นานพี่ซันก็หยิบแว่นมาให้ กรอบแว่นสีดำสลับขาวน่ารักอ่ะ >_<
" นี่แว่นสายตา เราสายตาสั้นใช่มั้ย "
" พี่ซันรู้ได้ไงอ่ะ "
" เราชอบหรี่ตานะสิแสดงว่าสายตาสั้นอยู่ประมาณ150 มั้งใช่มั้ย "
" ใช่ค่ะสั้น150 "
" งั้นเอาไปใส่เลย "
" พี่ซันนี้ก็เก่งนะคะ รู้ด้วยว่าเมลสายตาสั้น ^_^ "
" พี่เก่งอีกอย่างด้วยนะ "
" เก่งเรื่องอะไรอีกเนี่ยค่ะ "
" พี่ทำให้เราหายเศร้าได้นะสิ "
เราหายเศร้า? ก็จริงนะ เรามากับพี่ซันเราไม่ได้คิดถึงมินเลย ทำไรได้ตามใจชอบด้วย
" ก็...จริงนะคะ ^_^ "
" ยิ้มอย่านี้เนี่ย น่ารักแล้วนะ "
" ค่ะ เมลน่ารักอยู่แล้ววว "
" จ้าาาาาา "
พี่ซันเอามือมาหยีผมฉันเล่น
" พี่ซัน!! เมลตั้งใจทำผมตั้งนานเลยนะ "
" หมั่นไส้นี่หน่า "
" ไม่คุยด้วยแล้ว งอล "
" โอ๋เอ๋ ไม่งอนนะครับ เดี่ยวพี่เลี้ยงไอติม "
" โอเคร "
2 ชั่วโมงผ่านไป
ฉันได้อะไรหลายอย่างจากตลาดนัดมาก ไม่ว่าจะเป็น กระเป๋า กระโปรง เสื้อ ต่างหู สร้อยคอ กำไล ได้มาเพียบ แต่ที่ชอบที่สุดคงเป็น แว่นสายตานี้แหละ ฉันมองอะไรได้ชัดขึ้นเยอะเลยยย
" เมล "
ฉันหยุดอยู่หน้าคอนโด ก็ต้องเจอกับ
" มิน "
" คือว่าเมล คือฉัน_ "
" นายไม่ต้องพูดอะไรหรอก "
" แต่ "
" ฉันโอเค ฉันอยู่คนเดียวได้ "
" เธอกำลังจะกลับไปเป็นแบบตอนนั้นนะ "
" ตอนไหนหล่ะ นายเคยจำเรื่องฉันไว้ในสมองด้วยหรอ "
" จำสิ เธอกำลังกลับไปเป็นเธอตอนที่พ่อแม่เธอตายใหม่ๆไงหล่ะ!! เธอไม่ยอมคุยกับใครเลย เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ทำเอาคนรอบข้างเป็นห่วงไปเรื่อย "
" หรอ งั้นฉันอยู่คนเดียวคงดีกว่าเนอะ ^_^ "
" เธอหน่ะหยุดคิดว่าเธออยู่คนเดียวบนโลกซักทีได้มั้ย"
" ฉันเป็นของฉันอย่างนี้อยู่แล้ว นายจะสนใจทำไมหล่ะ "
" เธอก็คือเพื่อนฉันคนนึงนะเมล "
" อ๋อ จริงด้วยแค่ ' เพื่อน' งั้นนายก็ไม่ต้องมาสนใจอะไรฉันหรอก ปล่อยฉันอยู่คนเดียวน่าจะดีกว่า ลาก่อนมิน "
" เดี๋ยวสิเมล "
ฉันควรจะเดินไปให้ไกลที่สุด ฉันมันก็แค่คนนอกสายตา แต่เพื่อน ฉันหน่ะ ไม่มีทางก้าวผ่านคำว่าเพื่อนได้จริงๆ
หมับ!!
อะไรกันเนี่ย มินคว้าแขนฉันไว้แล้วดึงกลับไป
ฟึบ~
" เอ่อ.. "
ณ ตอนนี้มินกอดฉัน แน่นมากด้วย O_o พยายามดันตัวออกเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้
" ถึงเธอจะอยู่คนเดียวได้ แต่ฉันอยู่โดยขาดเธอไม่ได้นะเมล เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ กลับมาเป็นคนที่ขโมยหัวใจฉันไปเหมือนเดิมเถอะ "
คนที่ขโมยหัวใจของมิน? คืออะไร? ยังไง? ตอนนี้ฉันสับสนไปหมดแล้วนะ
" ฉันชอบเธอนะ....เมล "
อะไรนะ!!!!!!!!
TO BE
CONTINUE
ถ้าชอบอย่าลืม!!!
กดติดตาม
และ
คอมเมนท์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น