ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตัวเลือที่ไม่มีวันเสียใจ
ณ ห้องของเอลวิธ สมิธ
"มีอะไร ทำไมถึงเรียกฉันมาตอนดึกๆ"
รีไวล์ถามด้วยความสงสัย
"ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ฉันได้ส่งหน่วยสำรวจไปเอาศพที่โยนทิ้งกลับมาหน่ะ"
เอลวิธบอกกับรีไวล์ คำพูดนั้นทำให้รีไวล์
ดีใจและเสียใจไปพร้อมไๆกัน
"แล้วนายมาบอกฉันทำไม"
"ฉันก็แค่ให้คนไปตรวจมา ก็เลยรู้อะไรบางอย่าง"
"อะไร?"
รีไวล์เริ่มรำคาญการพูดแบบกวนประสาทของเอลวิธ จึงเริ่มเสียงดังขึ้น
"เด็กที่อยู่ในท้องของเพทราหน่ะ...ลูกนายใช่มั้ย"
คำถามของเอลวิธที่ถามมามันทำให้รีไวล์รู้สึกเจ็บปวดมาก แต่ยังไงเค้าก็ต้องบอกความจริงไป
"ใช่ เด็กคนนั้นเป็นลูกฉันเอง"
รีไวล์ตอบไปอย่างหนักแน่น
"งั้นหรอ รีไวล์นายฟังฉันให้ดีนะ เพทราหน่ะ ตอนที่เราออกไปเอาศพกลับมา อยู่ดีๆชีพจรของเธอก็กลับมา และเธอก็ยังตอบสนอง กับ หมอที่เราพาออกไปอยู่ พูดง่ายๆคือเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่ว่าเด็กหน่ะ...."
"เด็กคนนั้นไม่อยู่กับฉันแล้วใช่มั้ย?"
"อืม เสียใจด้วยนะ"
รีไวล์ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันสับสนไปหมด ใจนึงดีใจที่คนรักได้กลับมาหาเขา แต่อีกใจนึงก็เสียใจที่ลูกของเขากับเพทราได้จากเขาไปแล้ว
"เพทราหน่ะ พักอยู่ที่ห้องพักชั้นสามของปราสาทนี้แหละ อยากเยี่ยมก็ไปเยี่ยมเถอะ"
"ไม่อ่ะ ฉันว่าฉันยังไม่เหมาะจะเจอกับเพทราตอนนี้"
"เอาเถอะ นั้นก็ถือว่าเป็นทางที่นายเลือกแล้วนะ อย่าเสียใจภายหลังละกัน"
คำที่เอลวิธพูดออกมาได้แทงจิตใจของรีไวล์อย่างมาก งั้นหรอตัวเลือกที่ฉันจะไม่เสียใจในภายหลัง รีไวล์คิด
"งั้นฉันก็มีตัวเลือกใหม่แล้ว ฉันจะไปเฝ้าเพทรา อ๋อ และฉันขอลางานสักอาทิตย์นึงละกันนะเอลวิธ"
"อืม โชคดีหล่ะ รีไวล์"
เอลวิธได้แต่ยิ้มที่อย่างน้อยรีไวล์ก็ได้มีความรู้สึกขึ้นมาบ้าง การที่เขาสอนรีไวล์ว่า 'ถ้านายเริ่มเสียใจจนร้องให้ นายก็จะคิดอะไรเองไม่เป็น อนาคตของนายก็จะมัวหมอง' มันทำให้รีไวล์เย็นชาเป็นน้ำแข็งมาตลอด แต่ วันนี้ก็มีผู้หญิงคนนึงที่ไม่ได้มีอะไรเด่น หน้าตาก็เฉยๆ แต่เธอกลับละลายน้ำแข็งในหัวใจของรีไวล์ด้วยความสดใสและความจริงใจของเธอได้ ซึ่งคนนั้นคือ คนที่รีไวล์เลือกแล้ว เขาจะไม่มีวันเสียใจจนกว่าเธอจะตายไปจากโลกนี้
3 วันต่อมา
ณ ห้องพักของเพทรา
รีไวล์ปล่อยให้เพทราพักผ่อนโดยที่เขานั้นได้แต่นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ พ่อของเพทราเมื่อรู้เรื่องแล้วก็ดีใจมากจนไปขอบคุณเอลวิธไม่รู้กี่รอบ รีไวล์ได้แต่เล่นเส้นผมของคนที่ที่เขารักอย่างสนุกสนานจนลืมความเครียดเมื่อก่อนได้เยอะเลย
หมับ
เสียงเพทราจับมือรีไวล์ได้ดังขึ้นทำให้รีไวล์รีบหันไปหาเพทราทันที
"ห หัวหน้าค่ะ"
เพทรายิ้มให้กับรีไวล์ก่อนที่ความทรงจำทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนหน้าได้วนเวียนกลับมาหาเธอซ้ำๆ ไม่ว่าจะเป็น
ตอนที่กุนเธอร์ถูกคนฆ่าตาย ตอนที่เอิรธถูกกิน ไม่เว้นแม้กระทั่ง ตอนที่เธอถูกกระทืบอัดต้นไม้และเสียลูกของเธอกับรีไวล์ไป น้ำตาของเธอก็ไหลรินลงมา
"ไม่ต้องร้อง เธอรักษาเขาได้ดีที่สุดแล้ว"
รีไวล์บอกกับเพทราพร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้
"ค่ะ ฉันจะไม่ร้องให้"
เพทราเช็ดน้ำตาที่เลอะตรงหน้าเธอออก แล้วเธอก็ยิ้มให้กับรีไวล์
"แล้วหัวหน้ามาทำอะไรที่นี่ค่ะ ไม่ทำงานหรอค่ะ"
"ฮึ ก็ฉันมีคนป่วยเกือบตายคนนึงต้องดูแลไงหล่ะ"
จบคำพูดนั้นรีไวล์ก็ดึงเพทราเข้าไปกอด
พร้อมกับพูดว่า
"ตอนที่เธอเกือบตายฉันเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วว่าฉันควรทำสิ่งที่อยากทำก่อนที่เราจะตาย เพราะฉะนั้น ฉันรักเธอนะ เพทรา รักเธอที่สุด รักมากกว่าใครในโลกนี้ แต่งงานกับฉันนะ"
"ค่ะฉันจะแต่งงานกับหัวหน้า"
"อยู่กันแค่สองคนเรียกชื่อฉันก็พอแล้ว"
"ค่ะ รีไวล์"
I Love You
듣고 있나요
ทึดโก อิทนาโย
ได้ยินไหม?
Only You
눈을 감아봐요.
นูนึล คามาบวาโย
ฉันกลายเป็นคนตาบอด
바람에 흩날려 온 그대 사랑
พาราเม ฮึทนัลรยอ อน คือแด ซารัง
รักบินล่องลอยผ่านเข้ามาแล้วลอยไปทุกที่
whenever, wherever you are
whenever, wherever you are
(Always OST.descendent of tha sun)
************************************
พีคมั้ยหล่ะ ไม่ชอบตรงไหนก็มาเม้นบอกกันได้นะ ใกล้จะจบแล้ววว
-คนเราหน่ะ ควรพูดสิ่งที่เราอยากพูด ก่อนที่คนที่เราอยากพูดด้วยจะไม่อยู่กับเรา-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น