คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Time Was When : Chapter 9
Time Was When
วันนี้้าถูปลุแ่เ้า้วยเสียเรียายูบีเพื่อเรียให้้าลุึ้นมาิน้าวและินยา
แม้ะยั่วอยู่บ้าแ่็ไม่อยาัใอะไรยูบีนั
“้าให้ัิเรียมสำรับอาหารไว้แล้ว
ท่านลุึ้นไปอาบน้ำแล้วมาทาน้าว ทานยาเถอะ”
“อือ” ้าลุึ้นามอย่าว่า่ายเพราะไม่อยาฟัเสียบ่นอยูบีหา้าไม่ยอมลุึ้นไปอาบน้ำ
หลัาอาบน้ำแ่ัว้า็เินลับมา
พอว่าสำรับทุอย่าเรียมไว้หมแล้วและมียูบีนั่รอิน้าวพร้อม้าอยู่
“ท่านทายาแล้วใ่ไหม”
“อืม
แ่แผลีึ้นมา พวแผลสแห้หมแล้ว ้าไม่เ็บแล้วล่ะ”
“ีแล้วล่ะ”
้านั่ลรที่นั่อัวเอ่อนะลมือิน้าวเียบๆเหมือนับยูบี
“ริสิ
้าเห็นว่าแผลท่านหายีแล้วอาารอท่าน็ีึ้นมา
พรุ่นี้้าอนุาให้ท่านออไปเินเล่น้านอำหนัไ้”
“เ้าพูริหรอยูบี”
้าถามยูบี้วยวามื่นเ้น
“ริสิ
้าเห็นท่านนั่ๆนอนๆมาั้หลายวันเบื่อแ่รอูอาารวันนี้่อนนะ”
“้าไปนอวัไ้ไหม”
ทำไม้า้อถามยูบี่อนเพราะอนนี้ท่านพี่ยอนอิให้ยูบีูแล้า
หา้าไม่อแล้วแอบหนีออไปเหมือนรั้อื่นๆราวนี้นาไ้ฟ้อท่านพี่ยอนอิริๆแน่
้าไม่อยาถูลโทษหรอ
“นอวั? บ้านูฮอนั้นหรอ?”
“เปล่าหรอมีที่ที่นึที่้าอยาไปมาว่า”
ยูบีมอหน้า้าเล็น้อย้วยสายาที่้าไม่รู้วามหมาย่อนนาะอบออมา
“ไ้สิ
แ่ท่าน้อให้ฮยอวอนไปเป็นเพื่อนนะ”
“้าว่า้าไปนเียวีว่านะ”
สถานที่ที่้าะไป้าไม่อยาให้ใรรู้นัแม้แ่ฮยอวอนที่โมาับ้า็าม
“ไม่ไ้
้าไม่ไว้ใอะไรทั้นั้นถ้าท่านเป็นอะไรึ้นมาะทำยัไ
ให้ฮยอวอนไปเป็นเพื่อนเถอะ อย่าน้อย็เพื่อให้้าสบายใ”
“เฮ้อ
ามใเ้า็แล้วัน”
้าถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยใเพราะไม่อยาเถียอะไร่อับนา่อน้มหน้าิน้าว่อ
“ั้นให้ฮยอวอนออไปพร้อมท่าน
แล้วท่านะให้ฮยอวอนรอรไหน็ไ้ เมื่อเสร็ธุระ็มาหาฮยอวอน ท่านลไหม”
“ล”
“้าอิ่มแล้วล่ะ
ถ้าท่านอิ่มแล้วอย่าลืมทานยาแล้วพัผ่อน้วยนะ ้าอัว”
“อืม”
้านั่ิน้าว่อหลัายูบีออไป ไม่นาน็อิ่มินยาามที่ยูบีบอ่อนะลับไปนอน่อ
แ่้านอนไม่หลับหรอเพิ่ื่นมาไ้สัพัเอึไ้แ่อ่านหนัสือ่าเวลาไปเท่านั้น
หลัาอ่านหนัสือไปไ้พัให่ๆ็มีเสียเอะอะโวยวายัึ้นหน้าำหนัอ้า
แม้ยูบีะสั่ไม่ให้้าออไปนอำหนั แ่้วยวามสสัย้า็อไม่ไ้ที่เินออไปูอยู่ี
เมื่อออมา็พบว่าแทบะทั้วัูวุ่นวายไปหม
ทหารและนาใน่าวิ่ันวุ่นน้า้อหยุทหารนนึไว้
“นี่มันเิอะไรึ้น”
“ฝ่าบาทพะยะ่ะ
ฝ่าบาทอาารทรุล พวระหม่อมำลัไปหายาามที่หมอหลวให้หามารัษาฝ่าบาท”
“ว่าไนะ!!”
เมื่อไ้ยินไ้ันั้น้า็รีบวิ่ไปที่ำหนัอฝ่าบาททันทีระหว่า็เอับยูบี
อ์ายยอนรยอและพระายาาัน ายาอยอนรยอ็ำลัรีบไปที่ำหนัอฝ่าบาทเหมือนัน
“ท่านพี่ยอนอิ
ฝ่าบาทเป็นยัไบ้ารับแล้วทำไมท่านพี่ไม่เ้าไป้าในำหนั” ้าับยอนรยอรีบวิ่ไปหาท่านพี่ยอนอิที่ยืนรออยู่หน้าำหนัับพระายาเอออ
พระายาอท่านพี่
“ฮยอนอู
ยอนรยอ อนนี้หมอหลวยัไม่ออมาเลย ้าเห็นว่าพระมเหสีทรอยู่เลยไม่อยาเ้าไป”
“อ์ายอย่าัวลไปเลย
้าเื่อฝ่าบาทะ้อไม่เป็นอะไร” พระายาออปลอบท่านพี่ยอนอิที่ำลัเรีย
อนนี้ท่านพีู่ัวลมาอย่าที่้าไม่เยเห็นมา่อน
“อย่าที่พระายาออบอ
ท่านพี่อย่าทรัวลไปเลย” ยอนรยอพูับท่านพี่่อนที่เราทั้6นยืนเรียันอยู่หน้าำหนั
ในใอ้า็ภาวนาอย่าให้ฝ่าบาททรเป็นอะไรไป
“พระมเหสีอนอึย”
พว้า้มหัวทำวามเารพพระมเหสีที่เินออมาาำหนั้วยสีหน้าไม่สู้ีนั
“ฝ่าทรเป็นยัไบ้ารับ”
ท่านพี่ยอนอิถามพระมเหสีทันทีที่เินมาอยู่รหน้าพว้า
“้าไม่รู้แ่หมอหลวูเรียและอาารอฝ่าบาท็ยัไม่ีึ้น
้าไม่รู้ะทำยัไ ้าลัวอนุรัาทายาท ้าลัว”
“พระมเหสี
อย่าทรลัวไปเลยเพะ ทุอย่า้อผ่านไปไ้้วยี”
“หมอหลวออมาแล้วเพะ”
เสียยูบีัึ้นพวเราทุนรีบหันไปมอแล้วเินเ้าไปทันที
“ฝ่าบาททรเป็นอย่าไรบ้าหมอหลว”
“อนนี้ฝ่าบาทมีอาารแทร้อนหลายอย่านระหม่อมไม่สามารถวินิัยและรัษาไ้
อประทานอภัยอือนุรัทายาท”
“แล้วเ้าสามารถรัษาฝ่าบาทไ้ไหมหมอหลว”
พระมเหสีถามหมอหลวทั้น้ำา
“เพราะระหม่อมไม่สามารถวินิัยโรไ้ทำให้ไม่สามารถรัษาไ้
ไ้แ่รัษาไปามอาาร”
“ฮึ! ฝ่าบาท”
“พระมเหสี!!” ทันทีที่หมอหลวพูบพระมเหสี็เป็นลมล้มลไปท่ามลาวามใอพว้า
“ยอนรยอเ้าับาันามไปูพระมเหสีที่ำหนั”
“หม่อมันอไป้วย”
“ไ้ั้นออเ้าไปับยอนรยอและาัน
ฝาูแลพระมเหสี้วย”
“รับ/เพะ”
หลัาพระายาออ ยอนรยอและพระายาาันไปแล้วพว้า็เ้าไปในำหนัอฝ่าบาททันที
เมื่อเ้ามา้าใน็พบฝ่าบาททรบบรทมอยู่
ร่าายููบผอมนน่าลัวน้า็บััวล
“ทำยัไีฮยอนอู
ยูบี แม้แ่หมอหลวยันปัาะรัษาท่านพี่”
“เราลอ้อเปิโอาสให้พวหมอหิมารัษาีไหมรับ”
“แบบนั้นยิ่ไม่ไ้ให่
้านะไม่เท่าไหร่แ่พวุนนา้อไม่ยอมแน่ๆ”
“เรื่อนั้นมัน็ริแล้วเราะทำยัไีท่านพี่ยอนอิ”
“แล้วท่าเป็นหมอนอวัล่ะเพะ”
“นอวัั้นหรอยูบี?”
“เพะ”
“เ้าอย่าบอนะยูบี”
“ใ่ หมอวอนโฮ”
“หมอวอนโฮือใรัน”
ท่านพี่ยอนอิถามออมาเพราะเพิ่เยไ้ยินื่อเป็นรั้แร
“ือหมอที่รัษาอ์ายฮยอนอิ่ว2-3วันที่ผ่านมาเพะ
หม่อมันิว่าหมอวอนโฮน่าะรัษาอาารอฝ่าบาทไ้”
“ทำไมเ้าถึเื่ออย่านั้นล่ะยูบี”
้าถามออไป้วยวามสสัย
“้า็ไม่รู้เหมือนัน
แ่มีบาอย่าบอ้าว่าหมอนนี้สามารถ่วยรัษาฝ่าบาทไ้ อย่าน้อย็น่าะพอยื้อเวลาเพื่อให้ฝ่าบาทอยู่ับพวเราไ้นานึ้น”
“ั้นยูบี
เ้าไปพาัวหมอวอนโฮมา บอ้าอนุาิให้เาเ้ามารัษาท่านพี่ไ้”
“เพะ
อนุรัทายาท” ้ามอยูบีที่เินออไปาำหนั
่อนหันลับมาหาท่านพี่ยอนอิที่ยืนหน้าเรียอยู่
“ทำไมท่านถึยอมให้หมออนโฮเ้ามารัษาท่านพี่อียุน่ายๆ
ทั้ที่ท่าน็ไม่เยรู้ัหมอวอนโฮมา่อน”
“้าไม่เยรู้ัแ่เ้ารู้ัไม่ใ่หรอฮยอนอู
แล้ว่วที่เ้าไปรัษาับหมอนนั้นเ้ารู้สึว่าเาเป็นนยัไบ้าล่ะ”
“ถ้า้าพูรๆ็ือเป็นหมอที่เ่นนึ
อาะเ่แทบะที่สุในแผ่นินโอนแ่็เป็นหมอที่วามลับมามายเหมือนัน”
“วามลับ? ทุนล้วนมือวามลับฮยอนอู ไม่ว่า้า เ้า
ยูบีหรือใรๆ”
“...”
“สำหรับ้าอแ่หมอวอนโฮไม่เ้ามาทำให้ราว์เือร้อน็พอแล้ว”
___________________________________________-
[WonHo Part]
วันนี้อนเ้าผมื่นไปรัษาาวบ้านามปิ
โยมีายุนและูฮอนที่มา่วยแทนีฮยอนที่ออไปื้อสมุนไพร่าเมือพร้อมับรอบรัว
ว่าะลับมา็ประมา10ว่าวัน
หลัารัษาาวบ้านใน่วเ้าเสร็
พวาวบ้าน็วนพวผมอยู่ร่วมรับประทานอาหารลาวัน้วยัน
ึ่ปิพวผมะไปิน้วยันที่บ้านอีฮยอนแ่ีฮยอนไม่อยู่็เป็นโอาสีที่ะฝาท้อไว้ับาวบ้านโยไม่้อลับที่บ้านูฮอนหรือายุน
ระหว่าที่พวเราิน้าวับพวาวบ้านประมา4-5น
็ไ้พูุยันไปเรื่อยๆ แ่โยส่วนให่็ะเป็นารมและอบุผมะมาว่า
“ท่านหมอนี่เ่มาๆ
ถ้าไม่ไ้ท่านหมอพว้าแย่ไปแล้ว”
“ใ่ๆ
ท่านหมอเห็นพระเ้าที่ลมา่วยพว้าเลย”
“ไม่นานั้นหรอรับ
ผม็แ่หมอธรรมานนึ”
“ท่านไม่้อถ่อมัวหรอ
ท่านน่ะเ่ริๆบาทีแ่มอนิหน่อย็รู้แล้วพว้าเป็นอะไรแถมยัให้ยามาถู้วยอาารอพว้า็ีึ้นทุนเลย”
“็ผม....”
“หมอวอนโฮ”
ยัไม่ทันที่ไ้ะพูอะไร็มีเสียัผมมาะ่อน ทำให้พวผมและาวบ้าน้อหันไปมอ
“ฮยอวอน?”
“ใ่้าเอ
อนนี้ท่านเสร็ธุระแล้วใ่ไหม”
“พี่มีรัษาาวบ้าน่อหลัาิน้าวเสร็น่ะ
เนี่ยำลัะไปแล้ว มีอะไรหรือเปล่า”
“อนบ่ายท่านยเลิารรัษาไปเลย
แล้วไปับ้า”
“ทำไมล่ะ”
“อนนี้พระสนมรออยู่ทา้านนั้น
อย่าเพิ่ถามอะไร้าแล้วามมา”
ฮยอวอน้มลมาระิบ้าหูผมเสียเบาเพื่อไม่ให้ใรไ้ยิน
“พระายา?”
“เ้า้วยูฮอน
ายุนไปับ้า”
“พว้า?”
“อนบ่ายหมอวอนโฮลับมารัษาให้ไม่ทัน
แ่ะมีหมอมา่วยรัษาแทน ้ออโทษทุน้วย
แ่่วยเ้าใว่านี่ือเรื่อสำัริๆ”
่อนที่เรา3นะเินามฮยอวอนไปหาพระายา
ฮยอวอน็ไ้พูับาวบ้านที่มารอรัษาอยู่
ผมหยิบระเป๋าแพทย์อัวเอมาสะพาย
่อนที่เรา3นเินะามฮยอวอนไปนถึอยนึที่มีพระายายืนรออยู่ับทหารอี2น
พระายาูมีสีหน้าัวลนผมและูฮอนมอหน้าัน้วยวามสสัย
“พระายายูบีรับ
สวัสีรับ”
“มาแล้วหรอ
หมอวอนโฮ”
“รับ
พระายาให้ฮยอวอนไปพาผมมามีเรื่ออะไรหรือเปล่ารับหรืออ์ายฮยอนอูอาารทุล”
“้าะมาพาเ้าเ้าไปในวั”
“วั! เ้าไปในวัหรอรับ?”
“ใ่
อนนี้้านึไม่ออแล้วะอวาม่วยเหลือาใรนอาเ้า”
“มีเรื่ออะไรันแน่รับ”
“้าะไม่พูรนี้
เ้าไปในวัแล้ว้าะเล่าให้ฟั เ้าสอน้วยูฮอน ายุน”
“พะยะ่ะ”
ผมสามนามพระายาบูบี ฮยอวอนและทหารนอื่นๆเ้าไปในวั
วามริผม็อื่นเ้นไม่ไ้ ถึผมะเยไปเที่ยวพระราวัมา่อนอนอยู่ในโลปัุบันแ่มัน็เทียบไม่ไ้ับารเ้าพระราวัในสมัยโอน
เมื่อเ้ามาภายในพระราวัผมไม่ปิเสธเลยว่าผมประหม่ามาๆ
บรรยาาศพระราวัเมื่อ300ปี่อนแรัน สายาหลาหลายู่ที่มอมา
นี่ือสรามารเมือเมื่อสมัย่อนสินะ
“้าไม่ิว่าท่านะล้าพานนอเ้ามาในพระราวันะ
พระราายูบี”
“เสนาิม”
พวผมทุนหยุเินเพื่อรอให้พระราาไ้พูุยธุระับเสนาิมามที่พระายา่อน
“พานนอเ้ามาในวัในเวลาที่ฝ่าบาทำลัประวรหนั
อ์อนุรัทายาทิอะไรอยู่ันนะะมีผล่อราบัลัย์หรือเปล่า”
“้า็แ่พาหมอมารัษาฝ่าบาท
ไม่เห็นว่ามันะแปลรไหน”
“หมอหลว็มีไม่ใ่หรอพะยะ่ะ
ทำไม้อไปพาหมอมาา้านอ”
“็ในเมื่อหมอหลว็ยันปัา
้าและราว์็้อหาทารัษาฝ่าบาทะให้นิ่อยู่เยๆั้นหรอ
นี่็เสียเวลาไปมาแล้ว หมอวอนโฮไปันเถอะ”
“รับ”
“ยินีที่ไ้รู้ันะ
หมอวอนโฮ” ยัไม่ทันที่ผมะไ้เินไป เสนาิม็เินมาวาผมะ่อนนพระายา้อหยุเินและหันมามอ
ผมมอหน้าเสนาิมเล็น้อย่อนะสัเุเห็นบาอย่า
“ยินีที่ไ้รู้ัเ่นันรับท่านเสนา”
“เ้าเป็นหมอริๆหรอยัูเ็อยู่เลย”
“รับ
ผมเป็นหมอะว่าไป่วนี้ท่านปวเมื่อยล้ามใ่ไหมรับ ล้ามเนื้อูเร็ๆนะรับ
เวลาอาบน้ำ็อาบน้ำอุ่นมัน่วยไ้ ผมอัว่อนนะรับ” ผมยิ้มให้เสนาิมเล็น้อย่อนะเินออมาเพื่อเินไปหาพระายาเพราะมันูไม่ีถ้าให้พระายามายืนรอ
“ามที่พวเ้าไ้ยิน
อนนี้ฝ่าบาทมีอาารทรุหนั หมอหลวในวั็นปัาที่ะรัษาแ่อยู่ๆ้า็นึถึเ้าึ้นมา”
พระายาบอับผมะที่เราำลัเินไปยัำหนัอพระเ้ายอ
“มาแล้วหรอ หมอวอนโฮ”
เมื่อมาถึำหนั็เป็นอ์ายฮยอนอูที่ทัผม ผมึทัอ์ายลับไป
“อ์ายฮยอนอู
สวัสีรับ”
“นี่น่ะหรอ
หมอวอนโฮ” ผู้ายที่ยืน้าอ์ายฮยอนอูพูึ้น
“เพะ อนุรัทายาท”
อนุรัทายาท ็หมายว่าวามว่า ผู้ายนนี้ือพระเ้ายอโสินะ
“สวัสีรับ
อนุรัทายาท”
“อืม เรารีบเ้าไปูอาารอฝ่าบาท้าในันเถอะ”
“หม่อมันอรออยู่้านอนะเพะ”
“ไ้สิยูบี วามริเ้าพาูฮอนับเ็นนั้นไปเินเล่น็ีนะ”
“เพะ
อนุรัทายาท” ผมเินามอ์อนุรัทายาทและอ์ายฮยอนอูเ้าไป้าในำหนั
็พบับพระเ้ายอที่ำลันอนหลับอยู่
ผมวาระเป๋าแพทย์ล้าัว่อนะเรียพระเ้ายอ
“ฝ่าบาทรับ
ฝ่าบาท”
“อือ”
“ฝ่าบาทไ้ยินผมไหมรับ”
“ะ...เ้าเป็นใรัน”
“ผมื่อวอนโฮรับ
เป็นหมอที่ะมารัษาฝ่าบาท”
“หมอั้นหรอ ้าไม่รัษาหรอ
ยัไ้า็อยู่ไ้อีไม่นานอยู่แล้ว นอย่า้าายๆไปไ้็ี”
“อย่าพูแบบนั้นสิท่านพี่อียุน”
“...”
“ท่าน้อหาย
โอนอเรายั้อารท่าน”
“ยอนอิ”
“ไ้โปรมีีวิอยู่่อไป
ไ้โปร”
“ษัริย์ที่ไร้อำนาแบบ้าะมีใร้อารั้นหรอ”
“ท่านพี่...”
“ผมไม่รู้ว่าะมีใร้อารฝ่าบาทไหม
แ่หน้าที่อหมอแบบผมือผม้อรัษาฝ่าบาท”
“หมอวอนโฮ”
อ์ายฮยอนอูพูเสียเบาเิห้ามผม
“อโทษ้วยนะรับ
แ่อ์ายบอับผมเอ”
“...”
“...”
“...”
“็ไ้
้ายอมให้เ้ารัษา้า็ไ้” ผมมอหน้าพระเ้ายอ้วยวามใเล็น้อย่อนะยิ้มออมา
“ั้นผมอเริ่มารรัษาเลยนะรับ”
ผมถแนเสื้ออพระเ้ายอึ้น่อนพบว่ามี้ำเลือามัวหลายแห่
ัว่อน้าเหลือผิปิ
“อประทานอภัยนะรับ”
ผมพู่อนะพลิเปลือาเพื่อูสีอา็พอมีมีสีเหลืออ่อนๆ
“ทรมีอาารเหยื่อย่ายไหมรับเ่นเวลาเินไปไหนมาไหน”
“ใ่ ้ามัะเหนื่อยมาๆทั้ที่็เินไปไม่ไล
บาที็เหมือนะเป็นลม” ทั้เหนื่อยและเป็นลมเลยั้นหรอ
“มีอาารแน่นหน้าอไหมบ้ารับ”
“มี ยิ่่วนี้้าหายใไม่ออบ่อยๆ”
“เยอาเียนออมาเป็นเลือ อุาระ
ปัสสวะออมาเป็นสีำไหมรับ”
“บ่อยเลยล่ะ” แย่ล่ะสิ พระเ้ายอเป็นโรโลหิาที่ทั้มีแผลในระเพาะอาหาร
แล้วมีเลือออาแผลนเิารสูเสียเลือและภาวะโลหิาามมาและุ้ำเลือพวนี้อี
บ่บอว่าเป็นโรไระูฝ่อเพราะไระูที่อยู่ในโพรระูทั่วร่าายมีหน้าที่สร้าเม็เลือพอมีอาารผิปิ็สร้าเม็เลือไ้น้อยล
“หมอวอนโฮ สรุปท่านพี่อียุนเป็นอะไร”
“ฝ่าบาททรเป็นโรโลหิารับ”
“โรหิา?”
“ใ่รับโลหิา สาเหารเป็นโลหิา็มีหลายอย่ารับรวมถึโรเ่าที่เป็นอยู่้วย”
“แล้วมีทารัษาไหม” เป็นอ์ายฮยอนอูที่ถามผมบ้า
“ารรัษาส่วนให่ะรัษาที่สาเหุโรที่ทำให้เิโลหิารับ”
“แล้วเ้าะเริ่มรัษาเลยไหม”
“อนนี้ผมรัษาเบื้อ้น่อนนะรับ อันับแรเริ่มาอาหารอฝ่าบาท
ผมอให้มีรสอ่อนเป็นอาหารที่ย่อย่ายเป็น้าว้มหรือโ๊ยิ่ีรับ อาหารหมัอทุอย่า
อาหารที่มีไมันห้ามรับ ผลไม้ที่แ็ๆย่อยยา็ทั้หม า โูหม
น้ำเปล่า็อให้้มมา่อน้วยนะรับ”
“เ้าะบอว่า
สำรับอาหารอท่านพี่อียุนือมีแ่้าม้มหรือโ๊ น้ำเปล่าแล้ว็ผลไม้ั้นหรอ”
อนุรัทายาทถามผมึ้นมาหลัาที่ผมพูบ
“ใ่รับ อนุรัทายาท ทั้นี้็เพื่อัวฝ่าบาทเอ”
“สำรับอษัริย์ะมีแ่...”
“ไม่เป็นไรหรอยอนอิ ทำามที่หมอวอนโฮบอเถอะ
อีอย่า้า็ินอะไรไม่่อยล้วย”
“แ่ว่าท่านพี่”
“ยอนอิ ฟัหมอวอนโฮะ
แล้วอนนี้้า็อยาพัแล้ว้วย ้าเริ่มปวหัวแล้ว”
“ั้นพว้าไป่อนนะท่านพี่”
“ผมอัวนะรับฝ่าบาท” เราสามนเินออมาาำหนัอพระเ้ายอเพื่อให้พระอ์ไ้พัผ่อน
“หมอวอนโฮ มีอะไรที่ะให้พว้าทำหรือ่วยอะไรไหม”
อ์ายฮยอนอูถามผมเมื่อเราออมาอยู่้านอันแล้ว
“วันนี้ผมอแ่ให้ั้สำรับแบบนี้ไป่อนระวัเรื่ออาหาร้พอรับ
แล้วพรุ่นี้ผมะอให้เปลี่ยนสำรับอีรั้ แ่วันนี้ผม้ออัวไปทำยา่อน”
“แล้วเ้าะไปทำยาที่ไหน”
“ผม็ลับไปทำที่บ้านอูฮอนรับ อนุรัทายาท”
“ไม่้อหรอ วันนี้พวเ้า็พัันที่นี่
้าะบอให้นาในไปเปิำหนัเรียมไว้ให้ พวสมุนไพรหรือยา่าๆที่นี่็มีพร้อม
เ้าอยู่ที่นี่ะไู้แลฝ่าบาทไ้อย่าใล้ิ”
“รับ”
“้าไป่อนนะ”
ผม้มหัวให้อนุรัทายาทที่เินไป่อนหันไปหาอ์ายฮยอนอูที่ยืนอยู่
“ท่านพี่ยอนอิ็เป็นแบบนี้แหละ เป็นยัไบ้าวัหลว”
“็รู้สึแปลีรับ
เหมือนเ้ามาอีที่ที่ผมไม่รู้ัและุ้นเย”
“นั่นสินะ แปลริๆนั่นแหละที่นี่นะ”
“รับ?”
“ไม่มีอะไรหรอ
เี๋ยว้าให้นาในพาเ้าไปที่ำหนันะ เี๋ยวสัพัูฮอนับายุนามไป”
“อบุมารับ”
“่ามันเถอะ อ้อ ยัไ็สร้าวามุ้นเยับที่นี่เร็วๆล่ะ
้าเอาใ่วย” อ์ายฮยอนอูพูพลาออผมพร้อมับยิ้มให้ผมอย่าอ่อนโยนนผมนิ่อึ้ไป
ผมรู้สึโรธัวเอที่อยู่ๆ็หัวใเ้นแรับรอยยิ้มออ์าย
แม้อ์ายะเยยิ้มให้ผมหลายรั้แ่รอบยิ้มในรั้นี้มันแ่าันออไป
อันราย เินไป....
ผมำลัอยู่ในภาวะอันราย....
____________________________
มาแล้วนะะ อนแรมาย์ิว่าะลวันที่1 ุลามแ่ว่าวันนั้นมาย์ไม่ว่าล็เลยมาลวันนี้่อนแ่แ่ 40% อี60%ะเป็นพาร์ทอหมอวอนโฮ หมอวอนโฮะเ้ามาในวัแล้วววววววว
หายไปนานมาแบบนานริๆ รู้สึผิมาๆเลยแ๊ อโทษที่ให้รอนานนะะ านที่มหาลัยเยอะมาเพราะมาย์ทำิรรมอะ้วยอสาา้วย เพิ่มาว่าริๆือวันพฤหัสที่แล้วเพราะหมิรรมอสาาแถมอาทิย์หน้าสอบลาภาอี็เลยยุ่ๆ แ่็มาอัพให้ทุนรู้ว่า มาย์ยัอยู่นะะ 555555555555555555555
อี60%ที่เหลือมาย์ะมาอัพให้วันอาทิย์นะะ ส่วนอีเรื่อือLove Is้อรอหลัมาย์สอบลาภาที่มหาลัยเสร็นะะะมาอัพให้นะะ
มาอัพแล้ววววววว่ะ มาแบบยัไม่แ้ำผิ้วย อนแรมาย์บอะมาอัพให้วันอาทิย์แ่อ่านหนัสือสอบ่ะเลยไม่มีเวลาเลย อโทษ้วยนะะ
อนนีุ้หมอวอนโฮใเ้นแรแล้วนะะ แ่เมื่อไหร่อ์ายฮยอนอูะใเ้นแรบ้า้อรอลุ้นนะะ 55555555
ฟิเรื่อนี้อย่าที่บอเป็นฟิที่มาย์แ่เพื่อวามสนุอัวเอเพราะมาย์เป็นนที่อบประวัิศาสร์เาหลีอยู่แล้ว็เลยแ่มันึ้นมา อาะไม่ไ้เป็นนิยายรัุ๊ิ๊เหมือนนอื่นๆทำให้หลายๆนไม่อบอ่านแนวนี้ ยัไอบไม่อบยัไ็บอันไ้นะะ 5555555555555
ฟิเรื่อนี้มาย์วาไว้ 20 อน่ะ อาะมาว่านี้แ่ไม่เิน25อนแน่นอน ึ่อนนี้็เินทามาถึอนที่9แล้วเือบรึ่ทาแล้ว็้ออบุหลายนๆที่เ้ามาอ่านทั้นที่อ่านั้แ่มาย์ลอนแรหรือนที่เพิ่มาอ่าน ยัไ็อบุมานะะ อบุริๆ
อมเม้น์ิมให้ำลัใันไ้นะะ หรือะที่แท็ #ทววยอโฮ ็ไ้ แท็เียบเหามา บาทีมาย์อาะแอบอัพ้อมูลบาอย่าในแท็นะะ 555555 หรือสามารถทวฟิไ้ทั้ในแท็ #ทววยอโฮ หรือที่ @SOUL_MHYE ่ะ สุท้ายนี้ Enjoy Readingนะะ
สำหรับัวละรเพิ่มนะะ หลายๆนิว่าทำไมเยอะัแถมื่อ้วย ไม่้อัวลนะะ เป็นัวละรที่ออมาไม่บ่อยเท่าไหร่ 55555555
- พระายาาัน (상산) าระูลิม พระายาออ์ายยอนรยอพระโอรสอพระสนมมยอบิน อ์ายยอนรยอเป็นน้อาย่ามาราออ์ายฮยอนอูับอ์ายยอนอิ(อนุรัทายาท)
- พระายาออ (정성) าระูลอ ระายาออ์ายยอนอิ ึ่่อมาไ้เป็นพระมเหสีและไ้รับารแ่ภายหลัเป็นสมเ็พระราินีออ สำหรับพระายาออเป็นนที่พระสนมุบินเป็นนเลือมาให้อภิเษับอ์ายยอนอิเอ เป็นเหมือนับพระายาู่ใออ์ายยอนอิ
- พระมเหสีอนอึย (선의) หรือสมเ็พระราินีอนอึย าระูลออ พระเ้ายอมีพระมเหสี2นนะะ แ่นแรือพระมเหสีทันอึย าระูลิมไ้สิ้นพระนม์ไปเมื่อปี1718่อนที่พระเ้ายอะึ้นรอราย์่ะเพราะพระเ้ายอึ้นรอราย์ปี 1720-1724
#ทววยอโฮ
ความคิดเห็น