หลวนหลง 欒龙

ตอนที่ 6 : บทที่ 5 เจี่ยนหลวนหลง

5

เจี่ยนหลวนหลง

‘เจ้าว่านางงามหรือไม่’นั่นเป็นเสียงที่เจียนหลิวถามข้า ข้ามองไปยังสตรีที่กำลังเดินอยู่ นางอยู่ในชุดสีแดง ตัดกับผิวขาวราวหิมะ ใบหน้างดงามหมดจด ดวงตากลมโตเป็นประกายดั่งดวงดาราเข้ากับขนตายาวงอน คิ้วโก่งโค้ง จมูกเชิดรั้น ริมฝีบางที่ทาชาดสีแดง ทรวดทรงองค์เอวของนางดูเย้ายวน ทุกอย่างดูลงตัวเมื่ออยู่บนร่างนาง นางกำลังพูดคุยกับสาวงามที่เดินมาด้วยกัน จากนั้นนางก็แย้มรอยยิ้มออกมาอย่างใสซื่อ

นั่นทำให้ข้าหายใจติดขัด...

 ‘ข้าคิดว่า หน้าอกของนางยังโตไม่เต็มที่นัก’ นั่นเป็นสิ่งที่ข้าตอบไป ซึ่งข้าเหมือนจะหาจุดบกพร่องจากนางแทบไม่ได้ ยกเว้นส่วนนั้นนี่นา

ข้าเป็นคนปากคอเราะราย

ข้าเป็นคนปากแข็ง

นั่นเป็นสิ่งที่เจียนหลิวมักจะบ่นให้ข้าฟัง

‘ฮ่าๆ หลวนหลง เจ้าช่างมีวาจาสร้างสรรค์ยิ่งนัก’เจียนหลิวหัวเราะ

ดูเหมือนว่า นางจะได้ยินสิ่งที่ข้าพูด ร่างงามเลยจะลุกมาหาข้า แต่ทว่า

มีด...กลับแทงลงไปที่ท้องของนาง

นั่นทำให้ข้าลุกขึ้นแล้วรีบไปหานาง แต่สตรีที่มาด้วยกันกับนางรีบกรูกันเข้ามาห้อมล้อมนางไว้ และคนอื่นๆก็รีบวิ่งหนีไปด้วยความหวาดกลัว เกิดโกลาหลขึ้นที่หอนางโลมเขตแสดงศิลปะ ข้าพยายามมองหาคนร้ายที่ปามีดมา

‘มี่ฮวา! ตามหมอมาเร็ว!’ เสียงของสตรีที่กุมมือของนางตะโกนด้วยน้ำเสียงสั่น

ทำให้ข้าได้ทราบ...ว่านางนามว่า มี่ฮวา

ข้าพยายามมองหาคนที่ทำร้ายมี่ฮวาแต่กลับไม่พบ เจียนหลิวรีบเข้ามาประชิดตัวข้าเพราะอาจเกิดเหตุร้าย

ข้าคิดว่า...ข้าอาจเป็นต้นเหตุที่ทำให้นางถูกแทง เพราะข้าเหลือบไปเห็นมีดเล่มนั้น

มีสัญลักษณ์บางอย่าง...

มี่ฮวา...ข้าขอโทษ ข้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้เจ้าถูกแทง

‘ไปกันเถิดหลวนหลง’เจียนหลิวที่เหมือนจะทราบบอกข้าแต่ข้าส่ายหัวและมองมี่ฮวาที่อยู่ในมือหมอเรียบร้อยแล้วในขณะนี้ นางถูกพาไปยังห้องพัก และข้าก็ยังคงมองตามไป

ข้าขอโทษ มี่ฮวา...

จากนั้นหนึ่งวัน ขณะที่ข้ากำลังเดินทางกลบไปยังพรรค ข้าเข้ามาในเมืองแห่งนี้เพื่อสืบหาข่าวจากอีกฝ่ายที่กำลังเคลื่อนไหว ขณะนี้เป็นเวลาค่ำ ข้าและเจียนหลิวเดินเข้าป่าในป่าที่รู้จักเส้นทางเป็นอย่างดี ข้าและเจียนหลิวใช้วิธีการเดินเท้า เพื่อหาสมุนไพรบางอย่างที่น้องสามต้องการด้วย แต่ทว่า...

ข้ากลับได้กระต่ายกลับไปแทนสมุนไพร

กระต่ายตัวนั้นเป็นกระต่ายตัวน้อยเท่าฝ่ามือของข้า มันพยายามไปซ่อนตัวอยู่ที่พุ่มหญ้าใกล้ๆ แต่กลับรู้เสียงดังเหมือนเจ็บปวดจากบางอย่าง

จากนั้น ข้าและเจียนหลิวก็ตัดสินใจพามันไปที่พรรคเพื่อรักษาขา และเพราะเจียนหลิวรู้สึกถูกชะตา เลยจะเอาไปเลี้ยง โดยข้าที่ทราบนิสัยของสหายดี เลยอาสาที่จะเลี้ยงแทนมัน

ข้าเอง...ก็ถูกชะตากับมันด้วย

ข้าเลยตั้งชื่อมันว่าจิวฮวา...เพราะมันกำลังพยายามกระโดดไปซ่อนที่พุ่มหญ้าที่มีดอกไม้ขึ้นอยู่

จิวฮวาเหมือนจะฟังที่ข้าพูดเข้าใจ และการกระทำที่น่ารักๆของกระต่ายตัวนั้น ทำให้ข้ารักและเอ็นดูมันได้อย่างง่ายดาย

ข้าชอบมุดหน้าของข้าชนกับหน้าของจิวฮวา และจ้องดวงตากลมโตสีดำที่ใสซื่อนั่น

ข้าชอบกลิ่นของมัน  มันไม่เหม็นเช่นสัตว์อื่น แต่กลับหอม...กลิ่นดอกไม้บางอย่าง...

ดอกไม้ปริศนา (มี่ฮวา)

“อา..นายน้อยกำลังเหม่ออันใดหรือขอรับ”เจียนหลิวที่สะกิดข้าทำให้ข้าสะดุ้งเล็กน้อย แต่สหายสนิทก็มิได้สังเกตเห็นหรอก “อยากกลับพรรคสินะนายน้อย”

ตอนนี้ ข้ากำลังนั่งมองดวงจันทร์ที่อยู่บนท้องฟ้า แสงจันทร์เต็มดวงกระทบกับผิวน้ำที่ไม่อยู่นิ่ง เสียงจิ้งหรีดร้องเรไร กลิ่นของไอดินที่สดชื่น  ข้าอยู่ในป่า ป่าที่เจอกับฮวาเอ๋อร์ 

ข้าไม่ตอบเจียนหลิวที่กำลังเผาปลาอยู่ ข้าเหม่อมองดวงจันทร์อีกครา ดวงจันทร์กลมโตนั่น

มีกระต่ายอยู่หรือ? ข้าสังเกตเป็นเป็นเงาของกระต่าย

บางที...ข้าอาจจะคิดถึงฮวาเอ๋อร์จนเกินไป

ป่านนี้คงอยู่บนเตียง นั่งตาโตอยู่เป็นแน่ ข้ารู้ว่าฮวาเอ๋อร์ชอบนอนตอนบ่ายแล้วตอนกลางคืนไม่หลับไม่นอน มองดูข้าหลับ คืนนั้นกระต่ายตัวนั้นจ้องข้าเกือบทั้งคืน

“อา...นายน้อยข้าเป็นอะไร ยิ้มคนเดียว”เสียงของเจียนหลิวที่ลอยมาทำให้ข้าอยากจะเอากระบี่ที่ติดตัวฟาดเข้าให้ เจ้านั่นล้อข้า !

“อยากเป็นใบ้ก่อนแต่งหรือเจียนหลิว”

“อู้ ปลาสุกแล้วท่านหลวนหลงเชิญขอรับ”เจ้านี่เปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้ การเข้าไปสืบข่าวในเมืองจะเร็วกว่าปกติ จากที่ข้าพักกับเจียนหลิวเสร็จ ก็เดินทางกลับพรรคต่อทันที

และแล้วข้าก็ถึงที่พรรค เวลาขณะนี้น่าจะดึกมากแล้ว

“เชิญนายน้อยและท่านเจียนหลิวขอรับ”ยามที่เฝ้าอยู่เปิดประตูให้ข้าและเจียนหลิวอย่างเคย จากนั้นข้าและแยกตัวกลับไปที่ห้อง จะไปหาท่านพ่อเพื่อบอกข่าวที่ได้ ท่านพ่อก็คงหลับไปแล้ว

“เอ้ง !”เมื่อข้าเข้าไปในห้องที่มืดสลัว มีเพียงเทียนเล่มเดียวที่ถูกจุดไว้เสียงหนึ่งทำให้ข้าอมยิ้มออกมา

สิ่งมีชีวิตที่ข้าคิดถึงมาทั้งสัปดาห์...

แต่...

“พี่ใหญ่ ท่านกลับมาแล้ว !”เสียงคุ้นเคยทำให้ข้าเผลอปล่อยจิตสังหารออกมา จนฮวาเอ๋อร์ร้องออกมา

“น้องสี่ ทำไมมาอยู่ห้องนี้?”ข้าถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เมื่อเห็นน้องชายคนที่สี่ เจี่ยนลู่เหวิน ที่นอนอยู่บนเตียงข้า แล้วยังลูบท้ายทอยกระต่ายตัวของข้าอยู่ตลอด

“ก็ตอนเช้าพวกท่านปู่ ท่านพ่อ พี่รอง พี่สามและน้องห้าชอบเอาตัวฮวาเอ๋อร์ไปไหนด้วย เวลาของข้าเลยเป็นกะดึกเพราะข้าฝึกหนักด้วย”ลู่เหวินทำหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงเวลาที่ถูกแย่งไป 

ที่ข้าไม่อยู่นี่พวกเขามาอยู่เป็นเพื่อนกับฮวาเอ๋อร์หรือ?

“ในเมื่อพี่ใหญ่มาแล้ว ข้าขอตัวกลับห้องนะขอรับ”ลู่เหวินลุกจากเตียงของข้าแล้ว “ไว้เล่นกันอีกนะฮวาเอ๋อร์”

“เอ้ง!”เมื่อลู่เหวินจากไปมี่ฮวาก็ร้องมาอย่างดีใจที่หลวนหลงกลับมา พี่ห้าบอกว่าเขาจะกลับมาพรุ่งนี้มิใช่หรือ แต่ในเมื่อเขากลับาคืนนี้ นางก็จะได้นอนกับเขา

“คิดถึงข้าหรือ...ฮวาเอ๋อร์”เขาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงพร้อมกับจ้องมองกระต่ายตัวน้อยที่นั่งจ้องเขาตาแป๋ว

ใช่...ข้าคิดถึงท่าน

ข้ายอมรับ

“ข้าคิดถึงเจ้ามากกว่าอีกนะ”

_________________________________________

ตู้มมม ระเบิดลูกโต 555 วันนี้มาดึก ขอโทษด้วยย เค้าติดนิยายไปหน่อยเอ๊งง

ขอบคุณที่เฟบและคอมเม้นน้า 

นอนกันเถอะ ไปค่ะพี่หลวนไปนอนกัน? 

เรื่องนี้ทันผิงเฟยแล้วน้า จากนี้ เค้าจะแบ่งไปแต่งสองเรื่องพร้อมกันละนะ เรื่องไหนตันเรื่องนั้นดองนะคะ 5555