ตอนที่ 42 : บทที่ 36 องค์หญิงน้อย
36
องค์หญิงน้อย
“องค์รัชทายาทเป็นเช่นไรบ้างเพคะ”นางถามอีกคนที่เข้ามาหานาง องค์ชายสาม
หลังจากที่องค์ชายแปดเรียกให้ตามหมอหลวง เขาก็รีบพาพี่ชายของตนกลับทันที และให้มี่ฮวาอยู่ที่นี่เพื่อรอองค์ชายสักคนมารับไปเยี่ยมองค์รัชทายาท
“พี่ใหญ่คงเครียดจากเรื่องในวังน่ะ พี่มาเรื่องจะมาบอกเจ้า..”
“ข้า..เป็นองค์หญิง...” มี่ฮวานิ่งไปเมื่อได้ทราบข่าวจากองค์ชายสาม ผูหยางเหยี่ยนทำเพียงพยักหน้าคล้ายว่าจะปล่อยให้นางจมอยู่กับห้วงความคิดของนาง
นางเพียงหวังว่าจะได้เจอบิดามารดาที่แท้จริง...
พวกเขาเป็นถึงฮ่องเต้และฮองเฮาแห่งแคว้นอันเกรียงไกร..
จริงอย่างที่เหลียนเอ๋อร์บอกทุกประการ นางมิได้โกหก...
“จากหลักฐานที่หน่วยข่างกรองรวบรวม แน่นอนว่าไม่มีทางพลาด” สายตาของชายหนุ่มอ่อนแสงลงเมื่อมองร่างบางเบื้องหน้า “เจ้าเป็นน้องน้อยของพวกข้าจริงๆ”
ความอบอุ่นแล่นผ่านเข้าสู่หัวใจดวงน้อยของมี่ฮวาอย่างเชื่องช้า ครอบครัว...ที่นางฝันหามาตั้งแต่น้อยกำลังจะเป็นจริง หยาดน้ำใสเริ่มคลอหน่วยที่ดวงตากลมโต นางมิได้ฝันไป
“หลังจากนี้ เจ้าก็มีพี่ชายเพิ่มขึ้นอีกแปดคน มีเสด็จพ่อ เสด็จแม่”
“เจ้าค่ะ...” มี่ฮวาคลี่ยิ้มออกมา ดวงตาของนางมองผ่านเขาไปยังด้านหลัง ที่มีหญิงสาวร่างบางสวมชุดสีขาวอยู่ เหลียนเอ๋อร์...นางกำลังมองมี่ฮวาด้วยสายตาเศร้าสร้อย...
“เช่นนั้นพี่ขอตัวก่อน...มีธุระในวังมากมายหลังจากนี้เป็นแน่..” องค์ชายสามกล่าวแล้วลุกออกไปจากศาลา
เหลียนเอ๋อร์ยังคงมองนางอยู่เช่นเดิม
“เจ้า...จะหายไปงั้นหรือ” มี่ฮวาเปิดปากถามร่างบางที่ยังคงยืนนิ่ง เหลียนเอ๋อร์ทำเพียงพยักหน้ารับ
“ขอโทษด้วยที่ครั้งก่อนข้า...”
“ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจ” นางยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ “เจ้า...ไม่หายไปมิได้หรือ”
...
มีเพียงความเงียบระหว่างนางและเหลียนเอ๋อร์ มี่ฮวามองหญิงสาวร่างบางอย่างสงบนิ่ง นางเริ่มสะอื้นไห้ นั่นทำให้เซียนสาวที่ยืนนิ่งอยู่รีบรุดเข้ามาหาอย่างรีบร้อน
“อย่าร้องสิมี่ฮวา ข้าเห็นเจ้าร้องไห้บ่อยเกินไปแล้ว เห็นตั้งแต่เด็ก” เหลียนเอ๋อร์ยกมือขึ้นปาดน้ำตา แต่ทว่ามันกลับผ่านทะลุร่างบางที่ร้องไห้ตรงหน้า
นั่นทำให้เหลียนเอ๋อร์นึกขึ้นได้...นางมิใช่มนุษย์..และนางกำลังจะหายไป
“ข้าจะไปตามท่านหลวนหลง เจ้าอยู่ตรงนี้เล่า”
“ใคร?” ชายหนุ่มถามเมื่อสัมผัสได้ว่ามีคนแอบตามเขาและจ้องมองเขาอยู่ เขาหันหลังกลับไปมองแต่กลับพบเพียงแต่ความว่างเปล่า หืม?
กลิ่นนี้...
มี่ฮวา!
“ขอบใจเจ้า” หลวนหลงพูดเสียงแผ่ว นั่นทำให้ร่างโปร่งใส่ที่ยืนอยู่ยิ้มรับเล็กน้อย
โชคชะตาของมี่ฮวา...สมหวังแล้ว
หมดหน้าที่ของข้า...
ขอบคุณที่เห็นข้า ขอบคุณที่รับฟังข้า ขอบคุณที่เป็นห่วงข้า
หากภายภาคหน้าได้พบกันอีก...ก็คงดี
ลาก่อนมี่ฮวา...จิวชี่... องค์ชายใหญ่..
หากข้าหายไป ความเหงา ความโดดเดี่ยวของข้าก็คงจะหายไปตาม นั่นก็ดีแล้ว...
ข้าจะได้ไม่เหงาเสียที...
“รัชทายาทอาการเป็นเช่นไรบ้าง” สุรเสียงเคร่งเครียดเอ่ยถามหมอหลวงที่ตรวจอาการ องค์รัชทายาทหลับไปสองชั่วยามแล้ว
เขายังมิฟื้น
“ทูลฝ่าบาท องค์รัชทายาทเพียงพักผ่อนไม่เพียงพอกอปรกับความเครียดที่สะสมมาพ่ะย่ะค่ะ”
“อืม..ไปได้” หมอหลวงทำเพียงค้อมคำนักแล้วออกจากวังขององค์ชายใหญ่ ผู้เป็นใหญ่ของแผ่นดินลูบไหล่ปลอบภริยาที่จับมือคนที่นอนหลับมิยอมปล่อย “เดี๋ยวลูกก็ฟื้น..เจ้าอย่าเป็นห่วงจนป่วยไปอีกคนเล่า”
“เพคะฝ่าบาท...”ฮองเฮาตอบเสียงแผ่วจ้องมองหลานชายที่รักดังลูกมิยอมคลาดสายตา มือบางอีกข้างลูบศีรษะขององค์ชายใหญ่อย่างรักใคร่ “น้องน้อยของลูก นางยังมีชีวิต ลูกต้องตื่นมาพบนาง...”
“...”
“อย่าโทษตัวเองอีกเลยหรงเอ๋อร์...” ฮองเฮาหลั่งน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “มี่ฮวา...ตามมี่ฮวามา..”
ข้ากำลังร้องไห้ เหลียนเอ๋อร์...นางจากไปแล้ว เมื่อหมดสิ้นหน้าที่ของนางนางก็ต้องจากไป และนางก็ทำให้ข้ามาอยู่ในร่างของกระต่ายฮวาเอ๋อร์ ทำให้ข้าได้เจอกับหลวนหลง ทำให้ข้าได้พบเจอกับครอบครัวที่แท้จริง
แม้นางจะทำให้ชีวิตของข้าวุ่นวาย..แต่ข้าพอเข้าใจ
ว่าสวรรค์เกลียดนางเหลือเกิน...
“อย่าร้อง..มี่เอ๋อร์” พี่หลงที่รีบเข้ามาหาข้าไม่นานหลังจากที่เหลียนเอ๋อร์บอกว่าจะไปตามเขา เหลียนเอ๋อร์นางมิได้เกลียดข้า “มีคนกำลังมา”
“ฮองเฮาเรียกตัวคุณหนูและคุณชายให้ไปเข้าเฝ้าที่ตำหนักขององค์รัชทายาทเจ้าค่ะ” หลวนหลงพยักหน้ารับแล้วปล่อยให้นางกำนัลกลับไป
“เช็ดน้ำตาเสียมี่เอ๋อร์ น้ำตาไม่เหมาะกับเจ้า” เขานำผ้าเช็ดหน้าที่พกไว้ออกมาแล้วเช็ดน้ำตาให้ข้า
ข้า...จะไม่ร้องไห้
“พี่ว่าน้ำตาของเจ้ามากกว่าเมื่อครู่เสียอีกมี่เอ๋อร์”
“ฮวาเอ๋อร์ เจ้าทราบข่าวแล้วใช่ไหม” หลังจากที่ข้าเข้ามาในวังขององค์รัชทายาท ทำความเคารพกับฮองเฮาพร้อมกับพี่หลง ฮองเฮาก็เข้ามาพยุงตัวข้าขึ้นแล้วพาให้ไปเยี่ยมองค์รัชทายาท เขายังคงหลับตาอยู่ หายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ
คล้ายกับเขา...ไม่อยากตื่นมาพบความความจริง...
“ขออภัยเจ้าค่ะ” มี่ฮวาเอื้อมไปจับมือของชายหนุ่มที่นอนหลับเอาไว้ บีมมืออย่างแผ่วเบา “พี่ใหญ่ น้องน้อยกลับมาหาท่านแล้ว...ได้โปรด”
คล้ายกับว่าเขารับรู้ถึงเสียงของนาง..นิ้วมือข้างนั้นกระตุกอย่างแผ่วเบาแต่คนที่จับอยู่กลับรู้สึกได้
“พี่ใหญ่ เอ่อ...องค์รัชทายาทคงรับรู้แล้วเจ้าค่ะ” นางหันไปหาฮองเฮา “เขาบีบมือฮวาเอ๋อร์เจ้าค่ะ”
มี่ฮวาคลี่ยิ้มให้ฮองเฮาที่อยู่ตรงข้ามกับนาง คนตรงหน้าที่เป็นมารดาแห่งแผ่นดินและมารดาที่แท้จริงของนางกำลังปาดน้ำตาสะอื้นไห้อย่างเงียบๆ สายตามองไปที่หลวนหลงที่ยังคงยืนอยู่ด้านหลังแล้วยิ้มบางให้เขา
นึกถึงเรื่องราวที่ถูกแทงคราวก่อน จนเดินทางมาถึงที่แคว้นเลี่ยง นับว่านางบ้าบิ่นพอสมควรที่เดินทางมาไกลหลายลี้เพราะจากคำบอกเล่าขององค์ชายทั้งสาม
