ตอนที่ 28 : บทที่ 25 ชิมของหวาน [100%]
25
ชิมของหวาน
“เอาเรื่องนั้นไว้ก่อนแล้วกัน” องค์ชายเยวี่ยเสี่ยเห็นท่าไม่ดีรีบหาทางเปลี่ยนเรื่อง “สิ่งที่ข้าคิดตอนนี้คือ เจ้าทั้งสองคน เป็น...ฝาแฝดกัน”
“หา!” องค์ชายหานเฟิงและมี่ฮวาหันหน้ามามองหน้ากันโดยทันทีอย่างมิได้นัดหมาย “เหตุใดจึงทำให้พี่หกคิดเช่นนั้น”
“เจ้ามิรู้ตัวหรือว่าใบหน้าของพวกเจ้า คล้ายคลึงกันมาก...ถึงจะมิได้เหมือนกันอย่างกับแกะก็เถอะ”
“แต่ว่า...” มี่ฮวาพูดขึ้นบ้าง “บางที ข้าอาจจะมิได้เป็นอันใดกับพวกท่านก็ได้นะเจ้าคะ ป้ายหยกนี้อาจจะมิใช่ของข้าจริงๆมาตั้งแต่แรก...”
“นั่นก็อาจจะเป็นไปได้...”หลวนหลงพูดขึ้น “มี่ฮวา ตามข้ามาสักครู่”
“อ่า..เจ้าค่ะ” หลวนหลงเดินนำออกไปในทันที เหมือนว่าต้องการจะพูดคุยบางอย่างกับนาง มี่ฮวามองสององค์ชายอย่างขออนุญาต ทั้งคู่พยักหน้าพร้อมกันแล้วมองมี่ฮวาอย่างเป็นห่วง
หลวนหลงเดินนำหญิงสาวมาอย่างรวดเร็ว โดยมิได้สนใจว่านางจะเดินตามทันหรือไม่ เหมือนว่าอารมณ์ของเขาจะไม่คงที่ ชายหนุ่มยังคงเดินนำไปเรื่อยๆจนมี่ฮวาเริ่มออกวิ่ง
“อ้ะ!” ร่างบางรีบวิ่งตามชายหนุ่มจนสะดุดกับหินก้อนใหญ่ ที่มาขวางทางนางเมื่อไรก็มิทราบ มี่ฮวาหกล้ม นั่นทำให้ชายหนุ่มที่อารมณ์ไม่คงที่ด้านหน้ารู้สึกตัวแล้วรีบเข้ามาช่วยนางทันที
“มี่ฮวา !” ข้ารีบวิ่งไปประคองหญิงสาวที่เดินตามหลังข้า นางมองข้าด้วยสายตาน้อยใจ ซ้ำน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยคู่นั้น
ข้าทำนางร้องไห้...
“ฮึก...” มี่ฮวาสะอื้นไห้ นางพยายามจะมิร้องไห้ให้ข้าเห็น ใบหน้างดงามก้มหน้าหลบข้า “ฮือ...”
“เจ็บหรือ” ข้าประคองร่างบางให้ยืนขึ้น มือข้างหนึ่งรวบอยู่ที่เอวบางร่างน้อยของนาง ส่วนมืออีกข้างกำลังพยายามเกลี่ยน้ำตาออกจากดวงหน้าหวาน
“อื้อ” นางพยักหน้าหงึกหงักแล้วก้มหน้าต่อ ข้ามองใบหน้านวลในอ้อมกอดอย่างเผลอไผล
นี่นางอยู่ในอ้อมกอดของข้างั้นหรือ?
ข้าเปล่านะ!
“เดินไหวไหม” ข้าถามนางแล้วรั้งให้เดินไปที่นั่งใกล้ๆใต้ตันไม้ใหญ่ ที่บริเวณพรรคแห่งนี้ จะมีที่สงวนสิทธิ์สำหรับตระกูลเจี่ยน จึงมิมีสิทธิ์ในพรรคมายุ่งวุ่นวาย ท่านปู่ของข้าชื่นชอบต้นไม้มาก ภายในพรรคจึงมีต้นไม้ต้นใหญ่มากมาย ข้าเห็นมี่ฮวาเดินกระโผลกกระเผลก วันนี้ก็ไปไม่ถึงที่เก้าอี้นั่นเป็นแน่ จึง...
“ว้าย! พี่หลง!” มี่ฮวาร้องอยากตกใจ นั่นทำให้ข้าหัวเราะในลำคออย่างห้ามมิอยู่ สายตาของข้ามองเพียงหญิงสาวที่ทำหน้างอในอ้อมแขน
ข้ามิเข้าใจว่าเหตุใดดอกไม้ดอกนี้ถึง...
ดึงดูดข้ามากขนาดนี้...
ข้าอาจจะไม่รู้ตัว..ว่าข้าอยากให้ดอกไม้ลึกลับดอกนี้อยู่กับข้า...
ตลอดไป
“พี่หลงเจ้าคะ พี่หลง” มี่ฮวาเรียกสติคนที่อุ้มนางไม่ปล่อยสักทีเมือพานางมาหยุดอยู่ตรงที่นั่ง เขามองนางอย่างมีคำถามว่าเรียกทำไม “วางข้าลงเถิดเจ้าค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
เขามิรู้หรือไงว่าทำเช่นนี้มิได้น่ะ
หากผู้อื่นมาเห็น นางและเขาคงต้องแต่งงานกันแล้ว
“ข้าจะใช้ปราณรักษาเจ้า” หลวนหลงวางนางลงกับเก้าอี้แล้ว เปิดดูหัวเข่าที่เลือดไหลออกมา มือหนาสัมผัสที่แผลอย่างเบามือ ถ่ายเทพลังปราณของเขาเพื่อรักษานาง
“อย่าเจ้าค่ะ ใช้ยาสมุนไพรรักษาก็ได้ มิต้องใช้พลังปราณหรอกนะเจ้าคะ” มี่ฮวาร้องห้ามอย่างตกใจเมื่อทราบว่าเขากำลังจะใช้พลังปราณ นางเบี่ยงขาหลบทันที
หากใช้พลังปราณในการรักษาแล้วระดับพลังของผู้ใช้จะลดไปหนึ่งขั้น
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมนางถึงมิยอมให้เขารักษานางด้วยวิธีนี้
บางที...เขาอาจจะเป็นห่วงนางมากเกินไป
“แต่เจ้าเจ็บ...” ชายหนุ่มยังไม่ยอม “ไม่อยากเห็นเจ้าร้องไห้”
“ข้าไม่ร้องแล้วเจ้าค่ะ ไม่เจ็บด้วย” มี่ฮวาปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งยิ้มให้เขา ภายในใจของหญิงสาวกำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง
หลวนหลงบ้า!
ท่านคิดเหมือนข้า รู้สึกเหมือนที่ข้ารู้สึกหรือเปล่า?
“เจ็บหน่อยนะ” หลวนหลงนำสมุนไพรออกมาจากแหวนมิติของเขา บดมันเล็กน้อยแล้วนำมาโปะที่หัวเข่าของมี่ฮวา ความเจ็บปวดพลันเกิดขึ้น มือบางจิกเข้าเนื้ออย่างอดทน
มี่ฮวาจะไม่ร้อง !
“ฮืออออ”
“อย่าทำร้ายตัวเอง นี่” ชายหนุ่มจับมือของมี่ฮวาให้คลายออกแล้ววางลงบนไหล่ของเขาเอง “หากเจ็บก็ทำกับไหล่ข้านี่”
“แต่...” มี่ฮวากำลังจะเถียงแต่หลวนหลงโปะยาลงไปที่หัวเข่าอีกข้าง “แสบ ฮืออออ”
มี่ฮวาเผลอจิกไหล่เขา
“มีแผลตรงไหนอีก” สายตาคมๆกวาดมองทั่วร่างของหญิงสาว
“ไม่มีแล้วเจ้าค่ะ” นางตอบหลวนหลง “ขอบคุณมากเจ้าค่ะพี่หลง”
“ขอโทษ...”
“เอ๋? ขอโทษเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ”
“ข้าทำให้เจ้าต้องหกล้ม” ชายหนุ่มสบตากับมี่ฮวา “ข้าเพียงหงุดหงิด”
“หงุดหงิดอันใดหรือเจ้าคะ” มี่ฮวาถามอย่างสงสัย นานๆทีคนตัวสูงจะพูดอะไรที่มันยาวๆ
“เจ้าจะไปที่แคว้นเลี่ยง...ข้าจึงหงุดหงิด”
บางที...
เขาควรต้องบอกนาง
หลวนหลงก้มหน้าลง
“ข้าคิดว่า...ข้าอยากให้เจ้าอยู่กับข้าที่นี่ ตลอดไป” ว่าจบแล้วก็เงยหน้าสบตากับสตรีตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆไม่เหลือเค้าความเย็นชา สุขุม เยือกเย็นแต่อย่างใด
อา...ในที่สุดเขาก็พูดมันออกไป ความรู้สึกที่เขาก็มิทราบเหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นเมื่อใด ความรู้สึกที่เขามิแน่ใจว่ามันคืออะไร
ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าเขารู้สึก
เช่นเดียวกับที่มี่ฮวารู้สึกกับเขา
“ท..ท่าน...” มี่ฮวานิ่งเงียบไป คล้ายว่าสติของนางได้หลุดกระเจิงไปยังดินแดนอันไกลโพ้นเสียแล้ว น้ำตาแห่งความดีใจหลั่งไหลออกมา “อยากให้ข้าอยู่ที่นี่ตลอดไปหรือเจ้าคะ?”
“...” หลวนหลงทำเพียงพยักหน้ารับ ใบหูของเขาแดงก่ำ
“พี่หลง ท่านชอบข้าแล้วหรือเจ้าคะ” มี่ฮวาถามอย่างตรงไปตรงมา
“...” เขาไม่ตอบ แต่ใช้แขนทั้งสองข้างเท้าลงที่ที่นั่ง กักขังมี่ฮวาเอาไว้ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนจากที่คุกเข่าทำแผลอยู่เมื่อครู่ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาอยู่ห่างจากหญิงสาวเพียงน้อยนิด สายตาคมจ้องมองริมฝีบางสีแดงระเรื่อ เหมือนตกอยู่ในมนต์สะกดให้เขาต้องขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
“อื้อ~” สุดท้ายแล้วความปรารถนาที่อยากจะลิ้มลองก็ชนะความถูกต้อง และจารีตประเพณี ชายหนุ่มทาบทับริมฝีปากของเขาลงไปแล้ว สัมผัสกับความนุ่มหยุ่น ความหอมหวานดังเช่นขนมหวานที่เขามิค่อยโปรด
แต่ ‘ขนมหวาน’ ชิ้นนี้กลับต่างออกไป...
เขาสัมผัสรสชาติหวานละมุนตั้งแต่ที่ได้สัมผัสกับริมฝีปาก กลิ่นของขนมที่หอมหวาน นุ่มนวล ชวนชิมนั่นทำให้อยากลิ้มลอง อยากชิมมากกว่านี้ พองับขนมหวานเพื่อลิ้มรส รสชาติแปลกใหม่ที่ได้นั้นหวานล้ำกลับสัมผัสได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น ให้ความรู้สึกหวานล้ำ แต่มิได้หวานจนเลี่ยน หอมล้ำ แต่มิได้หอมจนฉุน ความนุ่มหยุ่นที่ได้กลับทำให้รู้สึกอยากรู้รสขนมหวานชิ้นนี้มากขึ้น จึงช่วงชิงความหวาน และสัมผัสกับสิ่งที่นุ่มนิ่มและหวานล้ำยิ่งกว่า ภายในขนมหวานชิ้นนี้ ชายหนุ่มชิม ‘ขนมหวาน’ ไปทั่ว
“พ..พอแล้ว” ขนมหวานอย่างมี่ฮวาหอบหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็ว ร่างบางไร้เรี่ยวแรงจนหลวนหลงต้องรั้งร่างบางให้ซบอกเขาไว้
จุมพิตแรกของนาง
ถูกช่วงชิงไปแล้ว...
“ไม่พูดอันใดหน่อยหรือ?” หลวนหลงเหลือบมองหญิงสาวในอ้อมแขนอย่างขบขัน นางไร้เรี่ยวแรงเสียจนซบอกของเขา มือหนาของชายหนุ่มลูบกลุ่มผมนุ่มลื่นอย่างเผลอไผล
คราก่อนเขายังมิเต็มอิ่มนี่นา
“ท่านจุมพิตข้าแล้ว...”ใบหน้าหวายเงยหน้าสบตาเจ้าของอกกว้าง “รับผิดชอบด้วยนะเจ้าคะ”
“หึ ย่อมเป็นเช่นนั้น” ชายหนุ่มสบตากับมี่ฮวา ดวงตาของเขาทอประกายบางอย่าง “มิยอมให้ชายอื่นรับผิดชอบหรอก”
“?” ความใสซื่อของนางยังคงอยู่ นางมองเขาด้วยสายตาที่มีคำถาม
“เพราะข้าเป็นชายคนแรกและคนเดียวของเจ้า เข้าใจหรือยัง หืม?”
สิ้นคำนั้น มี่ฮวาก็หลบตามุดใบหน้าฝังลงไปที่อกแข็งแกร่งอย่างเขินอาย พลางสูดดมกลิ่นหอมประจำกายของเขาไปด้วยหัวใจที่สั่นระรัว พวกเขาอยู่อย่างนั้นไม่นาน หลวนหลงก็อุ้มร่างบางๆของนางเดินลิ่วมาที่โรงยาของน้องชายคนที่สามของตน
โดยที่เขาปล่อยให้ ‘บางคน’ แอบมองโดยมิได้ว่าอะไร
แอบมองมาตั้งแต่มี่ฮวาหกล้มแล้วด้วย
มิได้มีเพียงเท่านั้น
“ใส่ยาไปแล้ว เหตุใดจึงพามาที่นี่เล่าเจ้าคะ?” มี่ฮวาถามหลวนหลงที่ปล่อยให้นางนั่งอยู่บนตั่งไม้เพราะรอบด้านเต็มไปด้วยสมุนไพรมากมายของเจียวซิ่งที่ปล่อยตากไว้
“ให้น้องสามดูอีกที ให้แน่ใจว่าเจ้ามิได้เป็นอันใดมาก” สายตาก็พลางสอดส่องหาน้องชายของตน “รอสักครู่”
“ท่านปู่ ท่านพ่อขอรับ เห็นทีว่าเราคงต้องไปสู่ขอน้องมี่ฮวาแล้วล่ะขอรับ” เจี่ยนลู่เหวินที่มองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึงพูดขึ้น ท่ามกลางความเงียบงัน
เขาเพิ่งกลับมาจากการประลองเพียงสักครู่ เห็นท่านปู่และท่านพ่อกำลังมองดูบางอย่าง เลยเข้ามาหาเพื่อถามไถ่ และแล้วเขาก็เห็นเอง
เลยยืนมองตาค้างกันทั้งสามอยู่อย่างนี้
เห็นหลวนหลงผู้เป็นพี่ชายโน้มตัวไปขโมยจุมพิตสตรี !
หลวนหลงรุก!
“โฮ นี่พ่อฝันไปหรือเปล่าเจ้าสี่” ผู้เป็นบิดาปล่อยโฮออกมาทันที นี่เป็นเรื่องมงคลยิ่งนัก บิดาเยี่ยงเขาก็เคยทำได้แต่ฝันว่าวันหนึ่งบุตรชายคนโตจะเป็นฝั่งเป็นฝา แต่ก็มิเคยสมหวังจนลูกชายอายุยี่สิบสามปีแล้ว
และในวันนี้...โฮ~ เจี่ยนเลี่ยงหวงสุขใจจริงๆ
ว่าแล้วท่านประมุขก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่หางตาเล็กน้อย
“จะสู่ขอแม่หนูมี่ฮวาเช่นใดเล่า นางแซ่ผู...” ท่านอดีตประมุขบอกลูกชายและหลานชาย “ซ้ำองค์ชายทั้งสองก็อยู่ที่นี่ ความจริงก็ยังมิคลี่คลาย”
“โฮ ลำบากหน่อยนะหลงหลงลูกพ่อ”
“พี่ใหญ่? มีอันใดหรือ?” เจี่ยนเจียวซิ่งที่กำลังตรวจดูสมุนไพรในสวนอีกด้านถามพี่ชายที่เดินเข้ามาหา ใบหน้าหล่อเหลาคนละแบบของเจียวซิ่งขมวดคิ้วเป็นปม “หรือว่าพี่ใหญ่บาดเจ็บ?!”
“เปล่า...มี่ฮวาน่ะ” หลวนหลงตอบน้องชายด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นน้องชายมองตนอย่างเป็นห่วงเป็นใย “หกล้ม”
“อ่า..ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” หากมัวชักช้า เกรงว่าบุคคลตรงหน้าจะไม่พอใจ ว่าแล้วหลวนหลงก็ใช่วิชาตัวเบาหายไปก่อน น้องสามก็ตามไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
เอ๋? นี่ข้าพลาดอะไรไปหรือเปล่านะ?
เจี่ยนเจียวซิ่งดูบาดแผลหกล้มที่โปะยาสมุนไพรหายากไว้ ซ้ำอาการที่ดูเป็นห่วงเป็นใยกันมากมายขนาดนี้ ใบหน้าแดงๆของมี่ฮวา เขาทำได้เพียงมองพี่ชายอย่างสงสัยพี่ชายอย่างหลวนหลงก็ตอบมาด้วยสายตาว่า
‘เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง ทำแผลไป’
อ่า...ความอยากรู้อยากเห็นของข้าสูงขึ้นอีกมาโข
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ดูเป็นครอบครัวอบอุ่นมากอะ
มาต่อที่เหลือเร็วๆน้า
>//////<