ตอนที่ 23 : บทที่ 21 สหายของพี่หลง
21
สหายของพี่หลง
“นายน้อยขอรับ !”เสียงเรียกจากชายหนุ่มที่วิ่งกระหืดกระหอบมาที่ห้องโถงเรียกความสนใจจากพี่น้องตระกูลเจี่ยนเกือบทั้งหมด “องค์ชายเยวี่ยเสี่ยนขอรับ”
“มาแล้ว?” เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ขอรับ ! ยามนี้อยู่ที่ห้องรับแขกขอรับ”
“บอกเจ้านั่นรอสักครู่” ชายหนุ่มผู้นั้นรีบนำสิ่งที่หลวนหลงบอกเมื่อครู่ไปถ่ายทอดให้แก่ผู้ที่รออยู่ที่ห้องรับแขก
“หืม...ให้ข้ารอ? แล้วเจียนหลิวเล่า” เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มสูงศักดิ์ ขณะนี้กำลังจิบชาอยู่ในห้องรับแขก สายตากำลังมองอยู่ที่ภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนังด้วยสายตาขบขันและล้อเลียน
“ท่านเจียนหลิวให้มาทูลว่า มิว่างขอรับกำลังหาภรรยาอยู่ขอรับ”
“เฮอะ ! เจ้าพวกนั้นได้สตรีแล้วก็ลืมสหาย”ชายหนุ่มสูงศํกดิ์นึกถึงสหายอีกคน ซึ่งก็คือจิ่งเหิง ยามนี้ก็มีเจียนหลิวอีก
เจ้าพวกน่าตาย!
มีเพียงหลวนหลงเท่านั้นที่เข้าใจข้า
แน่ใจว่าหลวนหลงเข้าใจ?
“องค์ชายประสงค์ที่จะไปที่ใดหรือขอรับ?” ชายคนเดิมถาม
“ไม่ล่ะ ข้าอยู่ห้องนี้รอดีกว่า” เขาตอบเสียงเรียบ มือเรียวยกชาขึ้นจิบเกิดบรรยากาศความสูงศักดิ์ขึ้นในห้องรับแขกแห่งนี้ สายตาขององค์ชายมองภาพที่แขวนอยู่บนผนังไล่ทีละรูป
ขณะนั้นเอง...
“อ้าว ! เจ้ามาทำอันใดที่นี่?” พ่อบ้านหนุ่มที่เดินเข้ามาภายในห้องรับแขก ในมือของเขาถือรูปรูปหนึ่งที่เพิ่งวาดและลงสีเสร็จเมื่อวาน
ภาพของมี่ฮวาและหลวนหลง
“ข้านึกว่าเจ้าอยู่กับภรรยาที่นู่นเสียอีก” องค์ชายเยวี่ยเสี่ยนบอกในมือยังคงถือถ้วยชาค้างไว้ ดวงตาของชายหนุ่มว่องไวเหลือบเห็นรูปในมือของสหาย “ใครน่ะ?”
องค์ชายเยวี่ยเสี่ยนมองรูปในมือของพ่อบ้านหนุ่ม เขาเดินนำภาพที่วาดไว้ไปแขวนที่ผนังที่ว่างอยู่
“นายน้อยกับสตรีของเขา” จิ่งเหิงตั้งชื่อรูปได้เสร็จสรรพ ร่างสูงเดินเข้ามานั่นตรงข้ามกับองค์ชายอย่างไม่กลัวเกรง “เจ้าตกข่าวรู้หรือไม่”
“เกิดอันใดขึ้น? เหตุใดพวกเจ้าจึงมิส่งเรื่องราวมาบอกข้าบ้างเล่า!”
“ฮะๆ เหตุใดข้าต้องทำ? เจ้าเป็นเพียงสหายมิใช่ภรรยา”
“เจ้า!”
“เจ้าอันใดหรือพะย่ะค่ะองค์ชาย” น้ำเสียงของจิ่งเหิงเริ่มยียวนพร้อมทั้งใช้คำราชาศัพท์กับเขา “หากองค์ชายเถียงข้าน้อย ข้าน้อยจะมิทำการเล่าเรื่องให้นะพะย่ะค่ะ”
“ฮึ่ม! เล่ามา!”
“เมื่อวันก่อน หลวนหลงพาสตรีจากเมืองหลวงกลับมาที่พรรค” จิ่งเหิงเริ่มจะเล่าต่อ แต่ถูกเยวี่ยเสี่ยนขัด
“หา? หลวนหลงเนี่ยนะ!” เขาทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ “หากเป็นเจ้าหรือไม่ก็เจียนหลิว ข้าเชื่อสนิทใจ”
“อยากฟังต่อหรือไม่พะย่ะค่ะองค์ชาย”
“เล่าต่อสิ ข้ามิได้ห้ามเสียหน่อย”
“จากนั้นสตรีนางนั้นก็สารภาพว่ามีใจให้” จิ่งเหิงจะพูดต่อแต่ก็ถูกขัดอีกครา
“หา? เป็นสตรีที่หายากยิ่ง!”
“แต่ที่ทำให้ข้าตกใจนิ่งกว่านั้นคือ สตรีนางนั้นขอโอกาสที่จะทำให้หลวนหลงชอบนาง เจ้านั่นตอบตกลง!” พ่อบ้านหนุ่มไม่สนใจองค์ชายจอมขัด
“เจ้าว่าไงนะ!!” องค์ชายเยวี่ยเสี่ยนลุกขึ้นยืน “หลวนหลงตอบตกลง?!”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ข้าอยากเจอนาง พาไปทีสิ” องค์ชายนั่งลงแล้วส่งสายตาอ้อนวอนให้กับสหาย
“คงต้องถามเจ้านั่นก่อน”
"เหนียนเกา หลันฮวา พวกเจ้าไปไหนกัน" มี่ฮวาเดินเรียกร้องหาแมวสองตัวที่เมื่อครู่ยังเห็นอยู่ไกลๆแต่บัดเดี๋ยวนี้กลับหายไปที่ใดก็มิทราบ ร่างบางเดินตามทางเดิน ไม่มีแม้แต่บ่าวรับใช้ หญิงสาวเดินไปในเรือนรับรองอีกเรือนเมื่อเห็นหางสีเหลืองๆของเหนียนเกา
"เหนียนเกา! ไปไหนน่ะ" หญิงสาวรีบวิ่งไปตามหาแมว ยามนี้ทุกคนไปประชุมกันอยู่ที่ห้องโถง ทิ้งให้นางต้องอยู่ภายในเรือนกับแมว และยามนี้แมวกลับหายไป
"เมี้ยว~" หลันฮวาเห็นมี่ฮวาที่เดินเข้ามาภายในเรือนก็รีบวิ่งมาหา แมวสีขาวพยายามเอาหัวถูไปมากับขาของนาง
"หลันเอ๋อร์" น้ำเสียงก้องกังวานดุจกระดิ่งของหญิงสาวเรียกความสนใจจากมี่ฮวาให้มองไปทางต้นเสียง "มิควรทำเช่นนี้กับแขกนะ"
มี่ฮวามองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความนิ่งงัน หญิงสาวที่ดูเหมือนอยู่ในช่วงวัยยี่สิบกว่า ใบหน้างดงามแปลกตา และดวงตาสีฟ้าซีด ทำให้มี่ฮวาพอจะทราบได้ว่าหญิงสาวนางนี้มิใช่คนในแคว้นนี้เป็นแน่
หรือว่าจะเป็น..
อาสะใภ้ของหลวนหลง!?
เจ้านายของหลันฮวา?
"เอ่อ...ถวายพระพรองค์หญิงเพคะ " มี่ฮวาย่อกายทำความเคารพแด่องค์หญิงอย่างงดงาม
"มิต้องมากพิธีไป ว่าแต่...เจ้าเป็นใครหรือ?" องค์หญิงจูหลิงหลันถาม
"หม่อมฉัน..เป็นเพียงผู้อาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราวเพคะ" มี่ฮวาก้มหน้าลงหลบสายตาของหญิงสาวนางนั้น
"ชื่ออันใดหรือ? " องค์หญิงลอบสำรวจอีกฝ่ายไปด้วย หญิงสาวในชุดสีเหลืองอ่อนที่ดูขนาดใหญ่กว่าตัวของนาง แน่นอนว่ามิใช่ของหญิงสาวนางนี้แน่ ใบหน้างดงามหมดจด ไม่...นี่ดูคล้ายว่าเป็นโฉมสะคราญของเมืองเสียด้วยซ้ำ กิริยามารยาทก็งดงาม บางท่วงท่าขาดความมั่นใจไปบ้าง
"หม่อมฉัน..ผูมี่ฮวาเพคะ”
“แซ่ผู?”
“เพคะ” มี่ฮวาเงยหน้าสบตากับองค์หญิงจูหลิงหลันอย่างสงสัย
“ใช้คำธรรมดากับข้า ลุกขึ้นเถิด” องค์หญิงจูหลิงหลันพิจารณาอีกฝ่ายอีกครา “เจ้าแซ่ผูจริงๆงั้นหรือ?”
“เพคะ..เอ่อ เจ้าค่ะ องค์หญิงรู้จักครอบครัวของข้าหรือเจ้าคะ” นัยน์ตาของมี่ฮวาเริ่มมีความหวังในเรื่องนี้ขึ้นมา
นางอยากทราบว่านางมีพ่อ แม่ เช่นผู้อื่นเขาหรือไม่...เพียงเท่านั้น
“แซ่ผู..เป็นแซ่ของราชวงค์แคว้นเลี่ยง แคว้นอันดับหนึ่งของทวีป...ที่อยู่ไกลเกือบแสนลี้” หญิงสูงศักดิ์จ้องมองมี่ฮวา “ไม่นานมานี้ องค์ชายลำดับที่แปดได้มาเยี่ยมเยียนที่แคว้นของข้า”
ยังไม่ทันที่องค์หญิงจะได้เล่าต่อ สาวใช้นางนึงก็เดินเข้ามากระซิบนาง จูหลิงหลันพยักหน้าเล็กน้อย
“มี่ฮวา พวกเขารอเจ้าอยู่ที่ศาลาริมน้ำ ไปเถิด ไว้ข้าจะหาเวลามาพูดคุยกับเจ้าต่อ” ว่าจบ หญิงสาวสูงศักดิ์ก็ใช้วรยุทธของนางออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“เจ้าค่ะ”มี่ฮวาตอบรับอย่างว่าง่าย ไม่ทราบเพราะเหตุใดนางถึงรู้สึกถึงบางอย่างที่แผ่ออกมาจากว่าที่อาสะใภ้ของหลวนหลง
นี่สินะ ถึงได้มัดใจท่านอาได้...
“แม่นางมี่ฮวา ให้ข้าพาท่านไปเถิดเจ้าค่ะ” สาวใช้นางนั้นพูดแล้วเดินนำหญิงสาวไปที่ศาลาริมน้ำ ที่เมื่อคืน...
อา...นางจะไม่พูดเรื่องน่าอายเช่นนี้
นางหลับ...หลับสนิทโดยมิได้สนใจหลวนหลง นางมิทราบว่ากลับมานอนที่ห้องได้อย่างไรเสียด้วยซ้ำ
สาวใช้พามี่ฮวาออกมาจากเรือนรับรอง โดยมีเหนียนเกาและหลันฮวาที่วิ่งตามๆกันมาโดยที่มี่ฮวาเพิ่งรู้ตัวเมื่อเหนียนเการีบวิ่งจนตัวอ้วนๆของแมวปีศาจชนกับขาของนางจนแทบเสียหลัก!
หญิงสาวเดินตามสาวใช้มาเรื่อยๆจนถึงศาลาริมน้ำดังกล่าว ใจจริงนางก็อยากจะบอกว่านางมาเองก็ได้ แต่เห็นที่สาวใช้อุตส่าห์มาตามหานางจนถึงที่เรือนรับรองของว่าที่อาสะใภ้ สายตาของมี่ฮวาเหลือบไปเห็น...ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลากำลังนั่งจิบชาสนทนาอยู่กับหลวนหลง ใบหน้านั้น...คล้าย..
..คล้ายเหลือเกิน..
คล้ายกับใบหน้าของข้า..
แต่มีเค้าความคมเข้มอยู่ ผสมผสานกันอย่างลงตัว จนข้าละสายตาออกจากชายหนุ่มผู้นั้นมิได้ เขา..เหลือบสายตามองข้าและเบิกตากว้างขึ้น...
ข้าเดินเข้าไปและทำความเคารพแขกและหลวนหลงเล็กน้อยแล้วทิ้งตัวนั่งลง สายตาของข้ายังคงจ้องมองชายผู้นั้น และเขาก็เหมือนจะทราบว่าข้ามองเขาอยู่
“แม่นาง...คือสตรีที่มีใจให้หลวนหลงหรือ?”
“แค่ก แค่ก” มี่ฮวายกชาขึ้นมาจิบพอเป็นพิธี แต่เมื่อเจอกับคำถามของชายหนุ่มผู้นั้น นางถึงกับเสียมารยาท
“ขออภัยที่ข้าเสียมารยาท” ชายผู้นั้นเหมือนจะทราบว่าเขาทำอันใดลงไป ความมือไวของเขากำลังจะยื่นไปช่วยลูบหลังของหญิงสาวที่นั่งอีกมุมของโต๊ะ ซึ่งใกล้เคียงกับเขา แต่กลับมีบางอย่างปัดมือของเขา
องค์ชายเยวี่ยเสี่ยนถึงกับคิ้วกระตุกเมื่อถูก ‘บางอย่าง’ ที่ว่านั้นปัดมือของเขาออก
บางอย่างที่ว่านั้น...มาจาก..
สหายของเขา..หลวนหลง
.............................................
โถ่องค์ชาย รู้ตัวมั้ยว่ารู้ข่าวเป็นคนสุดท้ายน่ะ 55555 ตอนนี้ก็ไม่มีใครเข้าใจพี่แกละ มาซบอกเม่ยฉีคนนี้ได้นะเพคะ กิ้วๆ >O<
ตอนนี้มาต่อวันอาทิตย์นาจาา จะมีบทพี่หลงหึงหวงมั้ย รออ่านนาจาา
MEICHE
ไรท์ป่วยTT
มาอัพได้นิดนึง ไว้รอครึ่งหลังนะ ฝันดีนะคะ
มาแล้ววว สั้นจริงๆ T^T ช่วงนี้เค้าป่วยและมีความติดนิยายอ่ะ 555 เลยหายไปตั้งห้าวันน
ติดหนักที่สุดในช่วงนี้ก็เรื่องของม่านม่านกับฮ่องเต้ทาสเมีย เอ้ย! ทาสแมวว เค้านอนด้วยกันแล้วว ฮรือออ ชั้นฟิน ชั้นติด ชั้นค้าง ไม่เป็นอันแต่งนิยาย เอาแต่รอนิยายเรื่องอื่นอัพ 5555
องค์ชายองค์หญิงเค้าใช้ราชาศัพท์ไหมคะ? คือไรท์ใช้ไม่เป็น แงๆ ไว้รอจบแล้วจะรีไรท์นะ จะจบเมื่อไหร่นี่ก็ไม่ทราบเหมือนกัน O_O
หรือว่า...น้องมี่จะเป็นองค์หญิงหว่าา นี่ก็ไม่รู้เหมือนกานน จริงจริงนะ (เสียงสูงอีกละ)
พี่หลงง พี่หึงก็บอกมา!!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่หวงแล้ว นี่แน่นอน