ตอนที่ 22 : บทที่ 20 ชมจันทร์ 2 [100%]
20
ชมจันทร์ 2
“สำหรับท่าน ข้าคงเป็นเพียงตัวเพ้อเจ้อ” มี่ฮวายังคงกอดเขาอยู่ นางไม่เหลือซึ่งความเขินอาย เหลือไว้เพียงแต่...
ความกลัว...
กลัวว่าเขาจะทิ้งนางไปเมื่อนางบอก กลัวว่าเขาจะหาว่านางบ้า เป็นตัวโง่งม เพ้อเจ้อ
“ไม่พูดอันใดหน่อยหรือเจ้าคะ”
“ข้า...” เขาไม่รู้จะพูดอันใดกับนางด้วยซ้ำ มี่ฮวาคือจิวฮวา ที่นางต้องการให้เรียกนางว่าฮวาเอ๋อร์ก็เพราะเช่นนี้สินะ “ข้าเชื่อเจ้าได้ใช่ไหม”
“หากท่านไม่เชื่อ ข้าจะเล่าเรื่องให้ท่านฟัง” มี่ฮวาผละออกจากตัวของหลวนหลง นำผ้าเช็ดหน้ามาปาดน้ำตาเล็กน้อยแล้วเริ่มเล่า “ครั้งนั้น..หลังจากที่ข้าถูกแทง ข้าก็ตื่นมาอยู่ในร่างกระต่ายที่อยู่ในป่า”
“...” เขาเงียบฟังในสิ่งที่นางเล่า
“ข้าบาดเจ็บขาหน้า และแล้วข้าก็เจอท่านและท่านเจียนหลิว พวกท่านพาข้ากลับมา ให้พี่หนิงอวี่รักษาข้า ทั้งๆที่นางเป็นผู้ใช้พิษ”
“ก็ข้ามิอยากให้น้องสามทราบ...” หลวนหลงแย้ง
“แต่ทุกคนก็ทราบนี่เจ้าคะ... ข้าพักรักษาขาหน้าจนหายแล้วท่านก็ไปไหนมิทราบ ข้าจึงต้องอยู่กับพี่รองที่ห้องหนังสือ พี่สามที่โรงยา พี่สี่ที่สนามประลองหรือพี่ห้าที่ฝึกวิชา ท่านพ่อกับท่านปู่ก็มักจะเอาข้าไปเล่นด้วยเป็นครั้งครา...ไม่สิ เกือบทุกวัน”
“...”
“ท่านกลับมาในตอนที่พี่สี่กำลังเล่นกับข้าที่ห้องของท่าน ท่านซื้อสิ่งนั้นมาฝากข้า...” นางชี้ไปที่ข้อมือของเขาที่สวมใส่ป้ายหยกอันน้อย แต่นางก็ยังคงมิทราบว่า...
มีตัวอักษรเล็กที่สลักว่าของพี่
“ข้าอยากได้คืน...”นางจ้องที่ข้อมือของเขาไม่วางตา ครั้งที่มี่ฮยายังอยู่ในร่างกระต่าย นางชินกับการที่ป้ายหยกอยู่ที่คอ และหวงมันมากเพราะหลวนหลง เป็นคนให้ “จากนั้นท่านก็พาข้าไปชมจันทร์ ท่านบอกว่าเห็นข้าอยู่ในนั้น”
มี่ฮวาชี้ไปที่ดวงจันทร์ แล้วอมยิ้มเมื่อคิดถึงเรื่องครานั้น
“ท่านอยู่กับข้าเกือบทั้งวัน นอนกลางวันกับข้า พาข้าไปเที่ยวรอบพรรค ข้าชอบ...”
“...”
“ข้าชอบที่ท่านดูมีความสุขเมื่ออยู่กับข้า” หญิงสาวสบตากับชายหนุ่ม “ไม่นานจิวชี่ เจ้าของร่างกระต่ายตัวจริงก็ตื่น..ข้ารู้ว่าอีกไม่นานแล้วที่ข้าจะได้อยู่กับท่าน และแล้ววันนั้นก็ถึง วันที่จิวชี่ตื่นแล้วจำต้องสลายร่างเพื่อกลับแดนปีศาจ”
“...”
“ข้ามิอยากจากท่านไป ข้ากลัวว่าข้าจะมิได้เจอท่านอีก ข้ากลัว...ว่าท่านจะลืมฮวาเอ๋อร์ กระต่ายตัวน้อยของท่าน ฮึก...” นางน้ำตาคลออีกครั้งเมื่อนึกถึงวันนั้น
วันที่นางจากเขาไป…
“ข้ากลับมาอยู่ในร่างของมนุษย์...แต่ข้ายังคงจำเรื่องราวทั้งหมดได้ จนข้ารักษาตัวจนหายดี และแล้วข้าก็ได้เจอกับท่าน...”
“มี่เอ๋อร์...”เขาเรียกชื่อนางด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“ข้าทราบว่าท่านอาจจะไม่คิดอันใดกับข้าในตอนนี้ แต่ข้าคิดกับท่าน...” มี่ฮวาก้มหน้าลง
“ท่านเชื่อข้าหรือไม่เจ้าคะ พี่...หลง” ข้ารู้สึกแปลกที่เรียกเขาเช่นนั้น ถึงความขัดเขินของข้าจะหายไปเมื่อครู่นี้เถอะ แต่ครานี้มันกลับมาแล้วนี่นา
“เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง” เขาตอบ
อา...เรื่องเช่นนี้จะให้เขาเชื่อหมดก็กระไรอยู่ เขาคง ซ้ำข้ากับเขายังรู้จักกันได้เพียงวันเดียวเท่านั้น ข้าก็ให้เขาเชื่อใจข้า นั่นสินะ...
“เจ้าชอบหิ่งห้อยหรือไม่” หลวนหลงถามข้า ข้ามองเขาอย่างสงสัย “หลับตาสิ”
และแล้วข้าก็หลับตาตามที่หลวนหลงบอก
“ลืมตาได้แล้ว” ข้า..เจี่ยนหลวนหลง ข้าบอกให้มี่ฮวาลืมตาขึ้นเมื่อข้าทำบางอย่างให้นาง
ข้าใช้ธาตุลมพัดหิ่งห้อยให้อยู่เหนือน้ำ มีหิ่งห้อยประมาณสิบตัวเท่านั้น แต่มันก็ยังเปล่งแสงระยิบระยับ มี่ฮวาลืมตาแล้วมอง นางคลี่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นความสวยงามของธรรมชาติ ข้าเผลอมองนางที่กำลังยิ้มอย่างลืมตัว
ความรู้สึกนี้อีกแล้ว...
รู้สึกหัวใจเต้นแรง...
“สวยเหลือเกินเจ้าค่ะ พี่หลง”
“อืม..สวย”ข้าพูดออกมาอย่างลืมตัว มี่ฮวาเลิกคิ้วมองข้า อันใดกันที่สวย...มิใช่หิ่งห้อย
แต่หากเป็นหญิงสาวตรงหน้าข้าต่างหาก
คล้ายว่า...ข้ากำลังหวั่นไหวกับนาง
เป็นนาง...ผูมี่ฮวา...มิใช่ฮวาเอ๋อร์กระต่ายน้อยของข้า
“เจ้ามิง่วงหรือ” เมื่อเปลี่ยนเรื่อง ข้าก็ถามนางนี่ตาเป็นประกายอยู่กับหิ่งห้อยต่อจากที่นางหันมาเลิกคิ้วสงสัยให้ข้า
“มิเท่าไหร่หรอกเจ้าค่ะ ข้านอนกลางวันมานี่นา” นางยิ้มให้ข้า
อ่า...รอยยิ้มสดใสของนาง
ความจริงใจของนาง...
“พี่หลง..ที่ข้าพูดเมื่อครู่เป็นความจริงแน่นอนเจ้าค่ะ” มี่ฮวาบอกเขาอย่างแน่วแน่ “ข้ามิได้โกหกหลอกลวงท่าน”
“...” หลวนหลงนิ่งเงียบไป เขาบอกว่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่แท้จริงแล้วในใจของเขาปักใจเชื่อไป หกในสิบส่วนแล้ว
“แท้จริงแล้วข้าก็มิได้อยากบอกท่าน...” หญิงสาวก้มหน้าหลบสายตาของเขา “เพียงแต่ข้าปกปิดไม่มิดเพียงเท่านั้น แหะๆ”
“เพราะเหตุใดถึงมิอยากบอกข้า?”
“ก็..” นางอึกอัก
“ก็อันใด?” เขาคาดคั้นนาง มี่ฮวาหลับตาลงแล้วบอกเขาเสียงอ่อน
“ข้าอยากให้ท่านชอบข้าที่เป็นมี่ฮวา มิใช่เพียงฮวาเอ๋อร์ที่เป็นกระต่าย” นางยังคงหลับตา “ข้าก็เลยมิต้องการบอกท่าน แต่เพราะข้า...ท่านจึงทราบ”
“...”
“พี่หลงข้าง่วงแล้ว...” มี่ฮวาพยายามหลีกเลี่ยงสถานการณ์อึดอัดใจของนาง ณ ตอนนี้
“เจ้าบอกว่ายังมิใช่หรือ” เขาตอบนาง “อยู่กับข้าสักครู่”
“ก็ได้เจ้าค่ะ”
“มี่ฮวา...” หลวนหลงเรียกหญิงสาวข้างกาย ทั้งคู่นั่งชมจันทร์ด้วยกัน ท่ามกลางความเงียบงัน หนึ่งเค่อหลังจากคุยกันเสร็จ เพียงไม่นาน มี่ฮวาก็ผล็อยหลับไป ศีรษะของนางพิงที่ไหล่ของหลวนหลงอีกครา เขาเรียกนางให้กลับไปนอนที่ห้อง แต่นางกลับหลับสนิท
ไม่ระวังตัวหน่อยหรือไร...มี่เอ๋อร์
“ข้า...รัก...” เสียงเบาๆของหญิงสาวทำให้คนประสาทสัมผัสไวอย่างหลวนหลงได้ยินชัดเจน เขาหันมามองนางที่กำลังพึมพัม นางละเมออีกแล้ว “หลวน....”
หลง...
ข้ารู้...มี่เอ๋อร์
ข้ารู้...ฮวาเอ๋อร์
ใจหนึ่งหลวนหลงก็อยากจะปลุกให้มี่ฮวาตื่นแล้วกลับไปนอนที่ห้อง แต่อีกใจหนึ่งของเขาต้องการที่จะอุ้มนางไปที่ห้องเพื่อให้นางหลับสบายมิต้องกลับไปข่มตานอนในห้องอีก
และแล้วเขาก็เลือกอย่างหลัง...
ท่อนแขนทั้งสองค่อยๆช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมาแนบอก ใบหน้าของมี่ฮวาขณะนี้กำลังซุกอยู่พอดีที่อกของเขา ร่างสูงยืดตัวขึ้นยืนเตรียมที่จะพานางกลับไปที่ห้องของนาง
เขามิต้องการให้นางตื่นขณะที่พานางไปที่ห้อง...
เขามิต้องการให้นางรับรู้...ถึง
ใบหน้าที่แดงก่ำและหัวใจที่เต้นแรงของเขา
“บางที..เจ้าอาจจะทำสำเร็จแล้วก็เป็นได้ มี่เอ๋อร์” เขาวางนางลงบนเตียงอย่างเบามือ ห่มผ้าห่มให้นางเรียบร้อย สายตาของเขากลับไปสะดุดกับ ปิ่นปักผม...
นางจะมิได้ปล่อยผมตอนนอน เช่นนี้ เมื่อนางพลิกตัว ย่อมรู้สึกมิสบายตัวเป็นแน่
ไวกว่าความคิด หลวนหลงโน้มตัวไปแกะเครื่องประดับชิ้นน้อย และปิ่นปักผมออกให้ผมปล่อยสยายบนหมอน
ชายหนุ่มใช้มือของเขาสางผมนางเล็กน้อย ผมนุ่มลื่นของนางทำให้เขารู้สึก...อยากลูบอีก
ไม่...นี่มิเหมาะสม
ชายหนุ่มละมือออกแล้วรีบเดินออกจากห้องไป
.................................................
พี่หลงงง แง่มๆ คิดไรกับน้องก็บอกมาา สั้นอีกแล้ว TT ไรท์ขอไปปั่นงานแล้วน้าา
ไว้จะมาต่อๆ คืนชมจันทร์ยังอีกยาวไกล เห็นอันดับในหมวดแล้วน้ำตาจิไหล แค่ติดอันดับก็ดีต่อใจแล้ว T^T
ขอบคุณรีดมากๆน้า รักน้าา <3
เรื่องนี้น่าจะเกินสามสิบตอนแน่ๆเลยย ปมยังไม่คลาย เพื่อนพี่หลงยังไม่มา
ไรท์พิมพ์ตั้งนานนะ สรุปได้สองหน้า ............
เดี๋ยวนะพี่หลงง พี่คิดยังไงกับน้องฮะ โอ๊ยยหวั่นไหวก็บอกมา ฮั่นแน่ ทำยิ่งกว่าสามีอีกนะคะ แกะพงแกะผม
มีองมีอุ้ม ไรท์ไม่ได้อิจฉาเลยยย (จริงๆ /เสียงสูง) ปากแข็งสุดๆอ่ะพี่แก มีความเก๊ก 55555
คืนพรุ่งนี้ไรท์ไม่อยู่นะจ้ะ อาจจะมาวันอาทิตย์เลยนะ ง่วงแล้วว ฝันดีนะค้า ><
ขอบคุณที่อ่าน ที่เม้น ที่เฟบน้าา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เอ๊ะ... ใช่เรอะ?
ทั้งที่หึง ทั้งหวง ทั้งกินเต้าหู้
แต่ยังไม่รู้ใจตัวเองอีก น่าหมั่นไส้ยิ่งนัก - -"