ตอนที่ 14 : บทที่ 13 เขา...เจี่ยนหลวนหลง (แก้)
13
เขา...เจี่ยนหลวนหลง
“มี่ฮวา ข้างนอกอากาศเย็นยิ่ง กลับเข้าไปด้านในเถิด”เฟยเซียนที่อยู่ในชุดสำหรับการแสดงรีบเดินมาประคองมี่ฮวา เมื่อเห็นมี่ฮวาเดินมาเพียงผู้เดียว
ผูมี่ฮวา นางตื่นมาได้สองเดือนแล้ว อยู่ภายในจวนแห่งนี้เพื่อรักษาแผล จนตอนนี้นางก็สามารถเดินเหินได้อย่างปกติ อาจจะเป็นเพราะท่านหมอที่หลอมโอสถรักษานางและนางต้องการที่จะหายในเร็ววัน เผื่อว่า วันหนึ่ง...นางจะได้เจอเขา
“ข้าเพียงออกมารับลมเพียงเล็กน้อยเท่านั้นพี่เฟยเซียง วันนี้พี่ขึ้นแสดงนี่เจ้าคะ” มี่ฮวามองหญิงสาวรูปงามตรงหน้า “เดี๋ยวข้าก็จะกลับห้องแล้วเจ้าค่ะ”
“พี่ลืมของนิดหน่อยน่ะ อย่าอยู่นานนักเล่า มิเช่นนั้นเฟยฟาได้บ่นพี่แน่”
“เจ้าค่ะ”มี่ฮวายิ้มรับ แล้วหญิงสาวที่เหมือนเป็นพี่สาวของนางก็ออกจากจวนไป นางกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องพอดี แต่กลับเจอเฟยเซียงเสียก่อน ร่างบางเดินกลับเข้าไปในห้องดังเช่นทุกวัน มี่ฮวาเหลือบมองท้องฟ้ายามค่ำคืนเล็กน้อย วันนี้ดวงจันทร์บนท้องฟ้าเป็นเสี้ยวขนาดใหญ่ ประดับได้ด้วยดวงดาวพราวระยิบเต็มท้องฟ้า เป็นภาพที่สวยงาม แต่นางกลับรู้สึกว่างเปล่า
ท้องฟ้า ต่อให้สวยงามเพียงไหน มิมีเขา ข้าก็เห็นว่ามันไม่สวย...
ข้าเดินทอดน่องกลับไปที่ห้องของข้า เปิดประตูเข้าไป ภายในห้องมืดสนิท ข้ากลับเห็นเงาดำที่พิงอยู่ที่หน้าต่าง รูปร่างเช่นนั้น คุ้นเหลือเกิน...
คล้ายกับคนผู้นั้น
“แม่นางคือมี่ฮวาใช่หรือไม่”น้ำเสียงที่คุ้นเคย แต่กลับให้ความรู้สึกห่างเหินอย่างยิ่ง
“...ท่านเป็นใคร?”ข้าถอยไปชิดกระประตูเพื่อเตรียมหลบหนี หากเขาไม่ใช่ชายผู้นั้น...หลวนหลง
“ข้า...เจี่ยนหลวนหลง” จากนั้นเขาก็สะบัดมือเล็กน้อย ไฟที่อยู่ภายในห้องก็ติดขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าของเขา ข้ายิ่งนิ่งค้างอยู่ที่ประตูเช่นเดิม...
ข้าควรทำเช่นไรหรือ...เมื่อเจอเขา
“หลวนหลง...” ขอบตาของข้าร้อนผ่าวขึ้นมา ข้าคิดถึงเขา
ฮวาเอ๋อร์คิดถึงท่าน...
“ข้าเพียงจะมาขออภัยท่านที่ทำให้ท่านเดือดร้อน ในวันนั้น”เขายังคงมีน้ำเสียงที่เย็นชา ห่างเหิน ใบหน้าเรียบนิ่งของเขามิแสดงอาการอื่น “ข้าทำให้แม่นางถูกแทง ซ้ำข้ายังมิได้มาเยี่ยม”
เขาเคยมาแล้วมิใช่หรือ ครั้งนั้นเขาเล่าให้ข้าฟังนี่นา...
“ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ข้า..หายดีแล้ว” ข้ามองเขาไปทั่วทั้งร่าง หลวนหลงดูผอมลง ตาของข้าไปสะดุดอยู่ที่แขนขวาของเขาที่มีป้ายหยกแสนคุ้นเคยนั่น ได้ถูกทำเป็นสร้อยข้อมือ
ที่สลักว่า..ฮวาเอ๋อร์
“งั้นหรือ...” ร่างสูงของเขาเข้ามาประชิดตัวข้า ข้าลืมหายใจไปชั่วครู่ “ขออภัยแม่นาง”
“ท่าน...” ข้าตกใจที่เขาจับข้อมือของข้า
หลวนหลงจับข้อมือของข้าแล้วตรวจจับชีพจร ข้าหัวใจเต้นแรงขึ้นจนข้ากลัว...
ว่าเขาจะได้ยิน
“หายแล้ว แต่แม่นางต้องทานยาบำรุง” เขายื่นขวดแก้วที่บรรจุยาน้ำให้ข้า “นี่คือยาบำรุง ให้แม่นางทานวันละครั้งหลังอาหารเช้า เพียงครั้งละหนึ่งช้อน”
ยานี้ต้องเป็นพี่สามที่ปรุงขึ้นมาเองแน่นอน
“อ่า...ขอบคุณท่านเจี่ยนมากเจ้าค่ะ” ข้ารับยามาไว้ในมือ
“งั้น...ข้าขอตัว..ไว้เมื่อแม่นางทานยาหมดข้าจะมาเยี่ยมแม่นางอีก”หลวนหลงกำลังจะไปแล้ว เขาจะออกไปทางหน้าต่าง
“ช้าก่อน !” ข้าเผลอตะโกนสิ่งที่ใจของข้าเรียกร้อง
ข้าอยากรั้งเขาไว้ให้นานที่สุด แต่ข้ารู้ดีว่ามิสามารถทำได้
ถ้าข้าเล่าเรื่องทั้งหมดเขามิเชื่อข้าแน่
เพราะเขาคิดว่าฮวาเอ๋อร์นั้นได้กลับแดนปีศาจไปแล้ว ถ้าหากเขาเชื่อว่าข้าเป็นฮวาเอ๋อร์ เขาจะรักข้า อย่างที่ข้ารักเขางั้นหรือ?
“?” หลวนหลงหันกลับมา เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัยว่าข้าเรียกเขาทำไม
“ข้าขออภัยที่วันนั้นข้าผลีผลามมากเกินไป”ข้าก้มหัวลง “หากวันนั้นข้าไม่ลุกขึ้นไปหาท่าน ข้าก็คงมิโดนแทง เป็นข้าที่ผิดเองเจ้าค่ะ”
“มิใช่หรอกแม่นาง...คนพวกนั้นต้องการสร้างความวุ่นวาย ข้าเองที่เป็นต้นเหตุ” เสียงของเขายังคงให้ความรู้สึกห่างเหินกับข้า
เป็นธรรมดานี่ ที่เขาทำเช่นนี้
แต่เหตุใด...ข้าถึงรู้สึกหน่วงที่ใจเล่า
“และข้าก็ขออภัยที่เอ่ยเช่นนั้นต่อแม่นาง” ครานี้เขามีน้ำเสียงที่อ่อนลง
...
จากนั้นทั้งข้า และเขาก็ยังคงนิ่งเงียบ
“ท่านเชื่อในเรื่องโชคชะตาหรือไม่เจ้าคะ?”ข้าถามเขาในสิ่งที่สงสัย
“ข้าเชื่อ” หลวนหลงยังคงสงสัย “แม่นางถามทำไมหรือ?”
“เปล่าเจ้าค่ะ” ข้าเดินไปที่หน้าต่างและยืนห่างเขาพอประมาณ “ข้าชอบมองท้องฟ้ายามค่ำคืน ท่านคิดว่าสวยหรือไม่”
“อืม...ข้าขอตัว”จากนั้นเขาก็จากไป...
ทิ้งไว้เพียงแต่ข้าที่ยืนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนเพียงผู้เดียว...
.................................................
อาจจะเป็นเพราะเมื่อวานเม่ยฉีคนนี้ใช้พลังการแต่งไปสามตอนวันนี้เลย....
สั้นกว่านี้ไม่มีอีกละ โดนรีดตบคว่ำ //ก้มกราบ
ค้างไหมคะ เค้าพยายามทำให้ไม่ค้างละนะ T^T
ข้าน้อยเม่ยฉีมิทราบว่าจะทำยังไงต่อไปดี ข้าน้อยต้องการความคิดเห็นจากผู้อ่านทุกท่านว่าจะให้ทั้งสองจบแบบรู้ว่าน้องมีเป็นกระต่ายหรือไม่รู้ดี ช่วยไรท์หน่อยน้าค้า ไม่งั้นนิยายเรื่องนี้มิจบนะเจ้าคะ
เอ้อ ! ชื่อเรื่อง ชื่อไรดีแงะ?
นั่งกลั่นออกมาตั้งสองชม.ได้แค่เนี่ยแหละเจ้าค่ะ หนูมี่ไม่อยากได้รับความเอ็นดูจากเจ้านาย แต่หนูมี่อยากได้รับความรักแบบชายหญิงอะไรเทือกนั้นใช่ป้ะล่าา ชั้นรู้ชั้นพิมพ์เอง 55555
ช่วงนี้ทะมึนๆ เทาๆไงไม่รู้เนอะ กลิ่นของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป?จางไปแล้ว (หรา)
=w=
ตอนต่อไปชื่อตอนว่า....ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? เอาแล่วๆน้องมี่ไปไหน ขอตัวไปปั่นต่อ
-MEICHE-
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอน้าาาาา
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว