หลวนหลง 欒龙

ตอนที่ 12 : บทที่ 11 ข้าผิดสัญญา

11

ข้าผิดสัญญา

เช้าวันต่อมา

“หลวนหลง! ตื่นได้แล้ว !”เสียงตะโกนใส่หูทั้งสองข้าง ชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่ถึงกับลืมตาขึ้นแล้วปล่อยจิตสังหาร

“ฮวาเอ๋อร์ดูเจ้านายของเจ้าสิ คิดจะฆ่าข้า”เจียนหลิวอุ้มกระต่ายตัวน้อยไว้ในมือและพูดกับชายหนุ่มอีกคนที่ตะโกนใส่หูอีกข้าง “ไปกันเถิดจิ่งเหิง รีบตามมานะขอรับนายน้อย”

จากนั้นสองบุรุษและหนึ่งกระต่ายก็หายไปจากห้องอย่างรวดเร็ว โดยที่หลวนหลงยังมิได้ทักท้วงอันใด

เจียนหลิว จิ่งเหิง ไว้ข้าจะคิดบัญชีกับพวกเจ้า

“ฮวาเอ๋อร์มาแล้วหรือ? วันนี้วันเกิดของหลงหลง”ท่านปู่บอกมี่ฮวา ขณะที่พ่อบ้านจิ่งเหิงอุ้มกระต่ายน้อยไปที่โต๊ะในห้องรับแขก 

วันนี้งั้นหรือ?

มี่ฮวามองทุกคนที่วันนี้ดูดีผิดปกติ และพี่สี่ก็อยู่ที่นี่ด้วย ตาของกระต่ายตัวน้อยเป็นประกายเมื่อเห็นพี่สี่ที่แทบมิได้เจอกัน

“คิดถึงข้าหรือฮวาเอ๋อร์” พี่สี่เอื้อมมือมาลูบหัวกระต่ายตัวน้อยอย่างเอ็นดู  เขาแทบจะมิได้เจอกระต่ายตัวน้อย เพราะเก็บตัวฝึกหนักมากขึ้น  ฮวาเอ๋อร์พยักหน้า

“โอ๊ะ ! ท่านปู่ นั่นรูปใหม่หรือขอรับ”พี่สามชี้ไปที่รูปติดบนผนัง มี่ฮวาหันไปตาม ก็ได้เห็นภาพ

กระต่ายกับหลวนหลง

“นี่ฝีมือท่านจิ่งเหิงจริงหรือนี่”พี่รองมองภาพด้วยความชื่นชม

เป็นภาพที่สวยงามมาก ข้างๆก็มีภาพของหลวนหลงและกระต่ายเช่นเดียวกัน

“ท่านพ่อ ท่านปู่ ท่านอา พี่ใหญ่มาแล้ว”พี่ห้าที่แอบไปดูที่ประตู บอกทุกคน และข้าก็ทำหน้างงงวยไปทางเหนียนเกาที่ทำหน้าเบื่อ

‘พวกเขาทำอันใดหรือเหนียนเกา’ ข้าถามแมวที่นั่งข้างกายท่านอา

‘เหมือนว่าจะเลี้ยงอาหารอร่อยๆ ในวันเกิดเจ้านายเจ้า เพียงเท่านั้น’

“ไปที่โต๊ะกันเถิด”จากนั้นพี่สามก็อุ้มข้าไปที่โต๊ะ ที่วันนี้กว้างกว่าปกติ มีอาหารเรียงรายมากมาย ส่วนโต๊ะของข้าก็มีผักหลากหลาย

วันเกิดนี่ดียิ่ง !

“หลงหลง ทานเยอะๆ เจ้าดูฮวาเอ๋อร์สิ หมดไปครึ่งชามแล้วนั่น”ท่านพ่อพูดกับหลวนหลงที่นั่งอยู่ข้างกาย ข้าอยู่ตรงข้ามกับหัวโต๊ะซึ่งไกลจากหลวนหลง โดยมีพ่อบ้านจิ่งเหิงป้อนผักให้ หนิงเหอก็คอยลูบหัวข้า  วันนี้มีคนมาทานอาหารด้วยเพิ่มอีกหกคน ซึ่งข้าก็มิรู้จักเท่าใด ข้าสนใจเพียงแต่อาหารเท่านั้นนี่นา

เหนียนเกาก็ทานอาหารข้างๆข้าเช่นกัน แมวส้มนั่นกินปลาหมดไปหนึ่งตัวแล้ว 

‘มี่ฮวา เจ้ามิเบื่อผักพวกนั้นรึ ข้าเบื่อปลาจะแย่’

แต่ว่าที่ข้าเห็นเจ้าทานปลาไปตั้งหนึ่งตัวเชียวนะ ข้าเพิ่งทานผักได้เพียงครึ่งชาม!

‘กระต่ายอย่างข้าต้องชอบผักนี่นา ถึงข้าจะมิใช่กระต่ายจริงๆก็ตาม’ ข้าตอบแมวส้มที่มีเศษปลาติดที่ปาก

‘อืม...แล้วเจ้าหาทางออกจากร่างได้หรือยัง’

‘ยัง ในร่างกระต่ายนี้มีดวงจิตของข้าและของกระต่าย’ เหนียนเกาเบิกตากว้าง

‘เจ้าต้องรีบออกจากร่าง จะมีดวงจิตสองดวงมิได้ !’

‘ใช่...แต่ข้ามิทราบว่าต้องทำเช่นไร’

‘ข้ารู้สึกว่าเจ้ากระต่ายนั่นตื่นแล้ว ใช่หรือไม่’

‘อืม จิวชี่ตื่นแล้ว เมื่อคืน’ ข้าตอบ ‘จิวชี่เคยเป็นกระต่ายของข้า’

‘ข้ามิอาจช่วยเจ้าได้มี่ฮวา ขออภัย’

‘เพียงเจ้ามาเป็นเพื่อนคุยข้าก็นับว่าดียิ่งแล้ว’ข้าตอบเหนียนเกา ‘ขอบคุณนะ’

‘อืม..ไว้เจอกัน’เหนียนเกาคงจะรู้สึกได้อย่างที่ข้ารู้สึก...

วันนี้แล้วสินะ...

ซ้ำยังเป็นวันเกิดของหลวนหลง ข้า...ควรทำเช่นไร

ข้ามิทราบว่าจะต้องออกจากร่างเช่นไร

แต่ข้ารู้สึกได้ว่าวันนี้ วันที่ข้าต้องออกจากร่าง

และวันนี้คือวันที่ข้าจะต้องจากหลวนหลงไป...

ยามบ่าย

วันนี้ข้ามิได้นอนหลับดังเช่นทุกวัน ข้าอย่างอยู่กับหลวงหลงให้มากที่สุด ตอนนี้ ข้ากับหลวนหลงอยู่ในสวน ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เดิม เพราะหลวนหลงบอกว่าพาข้าไปมาทุกที่แล้ว ข้ากำลังนั่งอยู่บนหน้าท้องของเขา หลวนหลงนอนอยู่บนพื้นหญ้า ข้ากำลังจ้องมองเขา  มองใบหน้าของเขาที่หลับตาอยู่

และแล้วข้าก็ร้องไห้  น้ำตาของข้าไหลออกมา...

ข้ากดหน้าแนบกับหน้าท้องของเขา ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอด เขายกแขนมากอดรัดตัวข้าไว้ ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของเขา

“ฮวาเอ๋อร์...”เขาพึมพำเรียกชื่อของข้า และลืมตามองข้า “ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหนหรือ?”

เจ็บสิ...

เจ็บตรงใจของข้านี่ไงเล่า

‘ถึงเวลาแล้ว’ อีกเสียงดังขึ้นในหัวของข้า และแล้วร่างกระต่ายก็เริ่มสลายไป

‘จิวชี่...ถึงเวลาของข้าแล้วงั้นหรือ ข้ายัง...’ มิอยากไป...

‘ข้าต้องกลับแดนปีศาจ  ถึงเวลาของข้าแล้วเช่นกัน เจ้าก็ต้องกลับเข้าร่างมี่ฮวา’

‘เจ้าจะหายไปงั้นหรือ?’ ข้ามองดูขาหน้าของตัวเองที่เริ่มจางลงเรื่อยๆ

‘ใช่...ข้าจะต้องสลายร่างเพื่อกลับไปยังแดนปีศาจ เพราะพ่อแม่ข้าเรียกข้ากลับ ข้าจำต้องสลายร่าง เจ้าจะได้ออกจากร่างนี้ด้วย’

“ฮวาเอ๋อร์ ! ”หลวนหลงที่ตกใจเมื่อเห็นข้าเริ่มจะสลายไปต่อหน้าต่อตาเขา  น้ำตาของข้าไหลออกมาเรื่อยๆ

ข้าขอโทษ...พี่หลวนหลง

ฮวาเอ๋อร์ขอโทษ

‘บุรุษผู้นั้น...’จิวชี่พูด ‘ต้องมองดูข้าและเจ้าสลายร่าง เมื่อถึงแดนปีศาจ ร่างของข้าจะเกิดขึ้นมาใหม่ คล้ายกับการใช้เวทเคลื่อนย้าย แต่ข้าเพียงสลายร่างไปตอนนี้ และตรงนี้’

‘…’

‘ขอโทษที่ข้าทำให้เจ้าจากกับบุรุษผู้นั้น  ขอให้เจ้าโชคดีมี่ฮวา’

“ฮวาเอ๋อร์...”เสียงของหลวนหลงสั่นเครือ ข้ายังคงมองดูเขาแม้จะมีหยาดน้ำตามากมายบดบัง  เขาเอื้อมมือหมายจะจับตัวข้า แต่จับได้เพียงความว่างเปล่า

ร่างกระต่ายใกล้จะสลายหมดแล้ว...

“ฮวาเอ๋อร์ เจ้า...จะไปไหน จะจากพี่ไปไหน”เสียงของเขายังคงสั่นเครือยิ่งกว่าเดิม ข้าทำได้เพียงมองดูเขา  ข้าเห็น...

เขาหลั่งน้ำตา

สร้อยคอที่หลวนหลงให้ไว้ หลุดออกจากคอของข้าและแล้ว...

ข้าก็ผิดสัญญา...

ข้าจากเขาไปแล้ว...

ขอโทษนะหลวนหลง ข้าพยายามอยู่กับท่านให้นานที่สุดแล้ว

ข้าอาจจะมิได้บอกท่านว่า...

ข้ารักท่านเข้าแล้ว

“ฮวาเอ๋อร์ !”หลวนหลงตะโกนเสียงดังลั่น เขาถือสร้อยคอที่เขาสวมให้กระต่ายตัวน้อย มือข้างนั้นกำแน่นขึ้น

ฮวาเอ๋อร์จากเขาไปแล้ว ฮวาเอ๋อร์สลายร่างไปแล้ว...

ปีศาจกระต่ายตัวน้อยของเขา...

“หลงหลงเกิดอันใดขึ้น”ท่านพ่อที่รีบรี่มาหาเขาถามด้วยน้ำเสียงตระหนก

“ฮวาเอ๋อร์...ไปแล้ว..”

...........................................

ฮือออออ พี่หลง ฮือ น้องฮวาไปแล้ว วันนี้อาจสองตอนน้า

สงสารทั้งสองเลย อารมณ์คนเขียนมาเต็มค่ะ แต่พิมมิด้าย แงง

น้องจะจำพี่หลงได้มั้ยน่ะ ฮืออ