คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER : 02
CHAPTER 02
หัวใจที่เต้นรัว ความวุ่นวาย เพื่อนใหม่
‘อ่า…’ คุณที่พอจะประมวลผลสถานการณ์ได้ก็รีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าพร้อมกับเดินลงไปข้างล่าง
“มนุษย์นี่!!” จู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนดังมาจากห้องครัว พร้อมกับกลิ่นของสปาเก็ตตี้
'เอ่อ...' คุณหันหลังไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง
โครงกระดูกร่างสูงสวมผ้าพันคอสีเเดงกำลังถือจานสปาเก็ตตี้ สูงจังวะ……. ถึงว่ากระจกห้องนั้นสูง
"เจ้ามนุษย์ อยากกินสปาเก็ตตี้ของพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่ไหมล่ะ " คำเชิญชวนของโครงกระดูกร่างสูงตรงหน้าดูเป็นมิตร
แต่สายตาของคุณสะดุดเข้ากับผ้ากันเปื้อนที่เป็นรูปหัวใจ
พร้อมกับเขียนว่า Number one มันดูน่ารักดีนะ
'เอ่อ...คือ ฉันเเค่หลงทางมาน่ะ เอาไว้จะมากินใหม่นะ ' คุณปฏิเสธโครงกระดูกร่างสูงอย่างสุภาพ ถึงจะหิวแค่ไหน แต่ว่าก็ยังคงปกปิด ความอาย ของตัวเองไม่ได้หรอก เข้าบ้านคนอื่นมาแบบนี้เนี่ย!!
"เฮ้ พัพ ฉันว่ามนุษย์คงจะกำลังสับสนน่ะ"
แซนส์เดินลงมาจากบันไดพร้อมกับซอสมะเขือเทศที่อยู่ในมือของเขา
‘เอ่อ’ คุณหันไปมองแซนส์ที่เดินลงมาก่อนจะหันไปมองพาไพรัสที่อยู่ในห้องครัวอีกครั้งนึง
ถึงจะเคยได้ยินข่าวเรื่องมอนเตอร์มาก่อนเเละถึงแม้ว่าที่นี่จะอยู่ใกล้กับที่นั่นแต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอกับมอนเตอร์เร็วๆนี้
โครกกกก
จู่ๆเสียงท้องเจ้ากรรมก็ร้องขึ้นมาทำลายบรรยากาศอันเเสนหวาน(?)ให้เงียบลง
“เนี่ยะ แฮ่ แฮ่!! หิวละสิมนุษย์” เสียงของพาไพรัสเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบอีกครั้ง
‘เอ่อ…คงงั้นน่ะ’ คุณยิ้มตอบพาไพรัส บอกเลยว่าพยายามที่จะทำหน้าให้ดีที่สุดเเล้วแต่ก็เห็นเเซนส์กำลังหัวเราะออกมาเบาๆ
‘หัวเราะอะไรน่ะเเซนส์!!’ คุณเขินจนหน้าเเดงเพราะเเซนส์ยังไม่พอแต่ก็ยังเขินเพราะความเอ๋อของตัวเองที่เข้าบ้านมาผิดหลังเเถมยังท้องร้องต่อหน้าเจ้าของบ้านอีกต่างหาก
“ฮ่ะๆๆ เป็นเด็กที่แปลกซะจริงนะเด็กน้อย” แซนส์เดินลงมาเเละเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารก่อนจะเอามือเท้าคางรออาหารจากพาไพรัส
‘งั้นพาไพรัสฉันจะขอรบกวนทานอาหารที่นี่ก่อนไปจะได้ไหม’ คุณยิ้มก่อนจะมองพาไพรัส
ซึ่งเจ้าตัวเองก็ยินดีมากๆที่มีมนุษย์มาร่วมโต๊ะอาหาร
“เนี่ยะ แฮ่ แฮ่ ได้สิมนุษย์!! พาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่คนนี้จะทำสปาเกตตี้ที่อร่อยที่สุดในโลกมาให้กินเอง” พาไพรัสพูดขึ้นพร้อมกับเข้าไปทำอาหารต่อ คุณจึงเดินไปนั่งตรงข้ามกับเเซนส์
‘นี่แซนส์ แซนส์อยู่ที่นี่กับน้องชายสองคนเหรอ’ คุณถามแซนส์ขึ้นมาเพราะความสงสัย
“ใช่แล้วล่ะ แล้วเธอล่ะมาทำอะไรที่บ้านของพวกเราล่ะเด็กน้อย” แซนส์ถามขึ้นก่อนจะยกขวดซอสมะเขือเทศมาดื่ม
‘ฉันซื้อบ้านเเถวนี้ไว้น่ะ แต่ตอนมาถึงก็มีบ้านอยู่หลังเดียวเลยคิดว่าบ้านหลังนี้เป็นของฉัน ก็เลยเดินเข้ามาดู’ คุณตอบเเซนส์อย่างอายๆ ก่อนจะมองแซนส์อีกครั้งนึง
“มีอะไรติดหน้าฉันเหรอเด็กน้อย” แซนส์ถามขึ้นทำให้คุณสะดุ้งอีกครั้ง
‘แค่กำลังคิดน่ะ ว่าแซนส์ดูมีสเน่ห์มากๆเลย ฉันเลยรู้สึกชอบน่ะสิ ชอบแซนส์น่ะ’ คุณตอบไปพร้อมกับพูดออกมาตรงๆโดยที่แซนส์เองก็ไม่ได้ตั้งหลักเลยซักนิด
คำตอบของคุณนั้นทำให้เเซนส์อึ้งไปพักนึงเลยล่ะ
คุณมองเเซนส์ต่อ เจ้าตัวเองก็เหมือนจะทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
นานเเล้วที่ไม่มีใครพูดแบบนี้ ตั้งเเต่วันที่ฟริกส์หายไป ก็ไม่มีใครพูดแบบนี้เลย
‘แซนส์…ไม่สบายเหรอ ทำไมหน้ามีสีฟ้าล่ะ’ คุณเอียงคอถามเเซนส์อย่างเป็นห่วง
แต่นั่นก็ทำให้แซนส์เองหน้าสีฟ้ามากกว่าเดิม
“ร้อนนิดหน่อยน่ะเด็กน้อย ฮ่าๆ” แซนส์รีบพูดขึ้นก่อนจะยกซอสมะเขือเทศมากินอีกครั้ง
ตึกตัก…ตึกตัก….
หัวใจเจ้ากรรม ยิ่งเห็นว่าแซนส์เขินก็เขินตามซะงั้น!
“เฮ้ เธอก็หน้าเเดงนะเด็กน้อย” แซนส์ทักคุณ ก่อนจะหลบสายตาคุณที่มองแซนส์
‘เอ่อ…ก็แค่หายใจไม่ออกนิดหน่อยน่ะสิ ฮ่าๆ’ คุณเองก็เขินเช่นกัน
ต่างคนต่างเงียบกันไปซักพักนึง ก่อนจะมีเสียงของพาไพรัสดังขึ้นมา
“เนี่ยะ แฮ่ แฮ่ พาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่ทำสปาเก็ตตี้มาให้เเล้ว รับรองเลยว่าสูตรนี้ทุกคนจะต้องชอบ”
พาไพรัสนำเสนอสปาเก็ตตี้ของตนอย่างภาคภูมิใจก่อนจะนั่งลงและลงมือกินสปาเก็ตตี้ตรงหน้าเขาอย่างอร่อย
‘ขอบใจนะพาไพรัส’ คุณกล่าวขอบคุณเพราะคุณเองก็หิวมากๆก่อนจะรีบเอาส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้มากิน
…..เกินบรรยายมากๆ
‘พาไพรัส…สปาเก็ตตี้นี่อร่อยมากเลย!!’ คุณยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะตอบพาไพรัสไป รสชาติตอนเเรกก็อธิบายไม่ถูกนะ
แต่พอเคี้ยวๆไปซักพักมันก็พอกินได้ รสชาติเองก็ไม่ได้เเย่ถึงขึ้นต้องอ้วกออก
“เนี่ยะ แฮ่ แฮ่ ระดับพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่แล้ว มันต้องออกมาอร่อยอยู่เเล้ว!!” พาไพรัสทำหน้าตาภูมิใจอีกครั้งก่อนจะเอามือมาทาบหน้าอกอย่างพอใจ
แซนส์เองก็ไม่เชื่อซักเท่าไหร่ จึงลองชิมดูบ้าง
หลังจากตักเข้าปากเท่านั้นแหละ นิ่งเป็นหินเลย!
‘เป็นอะไรเหรอแซนส์ ’ คุณยิ้มก่อนจะทักแซนส์ที่กำลังนิ่งเเละประมวลผลกับรสชาติอาหารตรงหน้า
“อร่อยเลยเเหละ พัพ นายสุดยอดมาก!” แซนส์หันมาตอบคุณก่อนจะหันไปชมน้องชายของเขา
“แน่นอนอยู่เเล้ว! เนี่ยะ แฮ่ แฮ่!” พาไพรัสยิ้มตอบรับก่อนจะลงมือกินสปาเก็ตตี้ตรงหน้าอย่างอร่อย
แล้วก็ถึงคราวต้องลา
คุณเดินออกมาหน้าบ้านก่อนจะกล่าวขอบคุณสำหรับอาหารเช้า และเดินหาบ้านต่อ
คุณเดินไปเรื่อยๆจนเจอบ้านอยู่หลังนึง เป็นบ้านที่ใหญ่พอสมควร สนามหน้าบ้านกว้างมากๆ เเละยังมีรถที่คุณจำได้ดีทีเดียวจอดอยู่ด้านใน ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านเเซนส์มาประมาณเจ็ดร้อยเมตรได้
คุณจึงรีบเดินเข้าไปก่อนจะเก็บกวาดทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อย ก่อนจะเตรียมตัวไปซื้อของ
30 นาทีผ่านไป
ห้างสรรพสินค้า
[ โซนอาหาร และ เครื่องดื่ม ]
‘อืม…เอาอันนี้เเล้วก็อันนี้ อุ้ย อันนี้มีของเเถมเอาด้วย’ คุณที่กำลังสนุกกับการซื้อของก็หยิบของมาเต็มตะกร้า
ไม่ได้สังเกตุเลยว่ากำลังมีเเมวตัวนึงกระโดดมาหาคุณพร้อมกับคาบตะกร้านั่นเเล้ววิ่งไป
‘เฮ้!! เอาคืนมานะ!’ คุณรีบวิ่งตามแมวตัวนั้นไปก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ร้านเเห่งหนึ่งที่อยู่ด้านหลังห้างสรรพสินค้า
“แตม ตามมาทำไมยะ!!” แมวตัวนั้นหันมาพร้อมกับเเปลงร่างเป็นคนต่อหน้าคุณเเละมีสีหน้าหงุดหงิด
‘ก็เธอเอาตะกร้าของฉันมา ฉันก็ต้องตามมาสิยะ’ คุณตอบกลับเเมวตรงหน้าก่อนจะเดินไปแย่งตะกร้าจากมือของเเมวตรงหน้า
“ก็นี่มันของเพื่อนฉันนี่!!” แมวตรงหน้าเถียงอย่างสุดใจ
‘แต่ฉันเป็นคนถือมาเเละเอาของใส่นะ ยัยเเมวนี่ คิดจะขโมยเหรอ’ คุณเองก็พอจะหงุดหงิดมากพอสมควรกับข้ออ้างของมอนเตอร์แมวตรงหน้าตนนี้
‘เอาคืนมาซะดีๆ ยัยเเมวโขมย’ คุณค่อยๆทำใจให้เย็นเเล้วบอกกับเเมวตรงหน้าดีๆ แต่เหมือนมันจะไม่เป็นอย่างที่หวังไว้เพราะมอนเตอร์เเมวตนนี้รีบวิ่งไปทันทีก่อนที่คุณจะพูดจบเสียด้วยซ้ำ
‘กลับมานี่เลยนะยะ!!!’
.
.
.
โครม!!
“อย่าตามมานะ!!” มอนเตอร์แมว(ในร่างคน)วิ่งหนีคุณก่อนจะสะดุดขาตัวเองจนล้มลงอย่างเเรงเพราะพยายามจะหนีจากคุณ
แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผลซักเท่าไหร่ แถมยังทำให้เจ้าตัวล้มลงไปอย่างจังจนหมดสติไป พร้อมกับตะกร้าที่ของกระจัดกระจายไปหมด พร้อมกับผู้คนที่มองมาทางคุณเกือบทั้งห้าง!!
‘เห้อ นี่โง่หรือซุ่มซ่ามเนี่ยยัยเเมวตัวนี้…’ คุณมองแมวตรงหน้าก่อนจะไล่เก็บของใส่ตะกร้าพร้อมกับอุ้มแมวตัวนี้ขึ้นมาก่อนจะไปจ่ายเงินทั้งหมดและไม่ลืมที่จะพาแมวตนนี้กลับไปด้วย
30 นาทีผ่านไป
“เฮือก!!” แมวตรงหน้าลุกพรวดขึ้นมาจากโซฟาก่อนจะมองรอบๆ พร้อมกันหันมาเจอคุณพร้อมกับเตรียมตัวจะวิ่งหนีคุณอีกครั้งนึง
‘เฮ้ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่ฆ่าเธอหรอกนะแตมมี่’ คุณมองแมวตรงหน้าก่อนจะพูดขึ้นมา นั่นทำให้แมวตรงหน้าสบายใจขึ้นมาได้เปราะนึงก่อนจะเอ่ยปากถามคุณ
‘ที่นี่คือบ้านฉัน ส่วนเธอก็วิ่งหนีฉันแล้วก็สะดุดขาตัวเองล้ม’ คุณพยายามอธิบายโดยที่จะไม่หลุดขำออกมาแต่ดูเหมือนว่าเจ้าแมวตรงหน้าจะไม่เชื่อซักเท่าไหร่….
‘หน้าตาฉันเหมือนคนโกหกรึไงยะ’ คุณพูดออกมาก่อนที่จะลุกขึ้นไปทำอาหารเนื่องจากเจ้าแมวตรงหน้าตื่นเเล้ว
หลังจากที่คุณเข้าครัวไปได้สักพัก คุณก็รู้สึกว่าเจ้าแมวที่คุณพาเข้าบ้านมานั้นกำลังสำรวจรอบๆบ้านและห้องอย่างตั้งใจ
และละเอียดมากด้วย ก่อนที่จะผ่านห้องครัวไป เจ้าเเมวก็เข้ามาบอกคุณว่าอยากกินแตมเฟลก พร้อมกับเดินออกไป
1 ชั่วโมงผ่านไป
‘นี่ แตมมี่ แตมเฟลกได้เเล้ว เอาอะไรอีกมั้ย’ คุณยกถ้วยที่ใส่เเตมเฟลกจนเกือบล้นชามออกมาจากห้องครัว พร้อมเอามาวางไว้หน้าเเตมมี่ที่ตอนนี้แปลงเป็นมนุษย์
เจ้าตัวเห็นก็ตาลุกวาวพร้อมกับพูดขอบคุณก่อนจะเริ่มพูดคุยกับคุณอย่างสบายใจ โดยที่ไม่ได้มีความระแวงอีกต่อไป
"นี่ (ชื่อคุณ)....ฉันมีอะไรจะถาม" แตมมี่พูดขึ้นพร้อมกับตักแตมเฟลกเข้าปากก่อนจะเงยหน้ามองคุณที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
'ว่าไงแตมมี่ ถ้าจะขอยืมเงินบอกเลยว่าไม่มี'
คุณพูดดักแมวตรงหน้าก่อนจะหัวเราะออกมาเพราะเจ้าแมวตรงหน้ากำลังทำหน้าหงุดหงิดพร้อมกับกำลังที่จะกำหมัดขึ้นมา
'พูดเล่นน่ะ ว่าเเต่มีอะไรจะถามเหรอ' คุณรีบเบรกแตมมี่ก่อนที่จะถามเข้าเรื่อง
ทำให้เเมวตรงหน้าสงบขึ้น
"เธอมีพ่อแม่มั้ย.?" แตมมี่เอ่ยถามคุณ
'มี แต่อยู่ต่างประเทศ ไม่ได้มาที่นี่หรอก'
คุณตอบเเตมมี่ก่อนจะลุกไปหาอะไรกินในห้องครัวบ้างและอาหารกลางวันของคุณก็ไม่พ้นข้าวไข่เจียวกับซอสมะเขือเทศอยู่ดี
เพราะคุณรู้สึกขี้เกียจที่จะทำอาหารในตอนนี้
"งั้นฉันขออยู่ด้วยนะแตม!!" แตมมี่พูดขึ้นก่อนจะทำหน้าตาออดอ้อนใส่คุณ
'เพื่อนเเมวเธอล่ะ ที่บอกให้มาขโมยของฉันน่ะ' คุณมองค้อนแมวตรงหน้าก่อนที่จะตักข้าวไข่เจียวใส่ปากพร้อมกับมองหน้าแตมมี่ที่ตอนนี้ทำหน้ารู้สึกผิด
"เอ่อ...คือฉันลองไปคุยกับพวกนั้นเเล้วสรุปว่าพวกนั้นหลอกฉันเพื่อที่จะไล่ฉันออกจากกลุ่มน่ะ" แตมมี่ก้มหน้ารู้สึกผิด
'เฮ้อ...ตามใจเธอแล้วกัน แต่เธอต้องช่วยฉันทำงานบ้านด้วยล่ะ' คุณพูดขึ้นพร้อมกับเติมซอสมะเขือเทศลงในจานข้าวไข่เจียวเพิ่มจนแตมมี่ต้องหัวเราะออกมา
"เชื่อใจฉันได้เลยแตม!! ว่าแต่เธอชอบซอสมะเขือเทศเหรอ" แตมมี่ถามคุณที่เติมซอสมะเขือเทศลงในจาน
'ไม่เชิงว่าชอบหรอก แค่ชอบกินซอสมะเขือเทศกับเมนูไข่เจียว' คุณอธิบายให้แตมมี่ฟัง
"ฉันนึกว่าเธอชอบซอสมะเขือเทศซะอีก มันทำให้ฉันนึกถึงมอนสเตอร์ที่รู้จักน่ะ" แตมมี่พูดขึ้นก่อนจะมองหน้าคุณที่กำลังตั้งใจฟัง
"เป็นมอนสเตอร์ที่กวนบาทาที่สุดเลยแตม
มุขของเขานี่ชวนปวดหัวซะไม่มี แถมยังชอบซอสมะเขือเทศด้วยนะเเตม" แตมมี่พูดถึงมอนสเตอร์ตนนั้นก่อนจะทำหน้าอารมณ์เสีย ทำเอาคุณหัวเราะออกมา
'แล้วเขาชื่ออะไรเหรอแตมมี่' คุณถามแมวตรงหน้าด้วยความสนใจในการรักการกินซอสมะเขือเทศของมอนสเตอร์ตนนั้น
"เขาชื่อ แซนส์ น่ะ" แตมมี่พูดขึ้น
'ห้ะ!? ชื่ออะไรนะ' คุณตกใจกับชื่อของบุคคลที่แตมมี่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับถามให้มั่นใจและภาวนาว่าคงไม่ใช่คนที่คุณคิดหรอกมั้ง
"แซนส์ เดอะ สเกลลิตัน" แตมมี่พูดขึ้นอีกครั้งทำเอาคุณแอบตกใจไม่น้อย
'หรือว่าเขาคนนั้นเป็นโครงกระดูก สวมฮูดสีฟ้า กางเกงสีดำแถบขาว แล้วก็ร้องเท้าเเตะสีชมพู ใช่มั้ย.? ' คุณถามแตมมี่ที่กำลังจัดการกับแตมเฟลกตรงหน้าที่ยังไม่หมด
"เธอรู้จักเขาด้วยเหรอแตม??" แตมมี่ถามคุณอย่างสงสัย
แต่ในหัวของคุณไม่ได้รับข้อมูลที่แตมมี่ถามเลย เพราะมีหน้าของโครงกระดูกหน้าเปื้อนยิ้มสวมฮูดสีฟ้าที่คุณเจอเมื่อเช้านี้เพราะเข้าบ้านผิด แถมใบหน้าคุณก็เริ่มรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทุกครั้งที่นึกถึงน้ำเสียงที่สุขุมของเขา
นิสัยทะเล้นและใบหน้าตอนเขาเขินที่มีสีฟ้าขึ้นมาของเขาซึ่งทำให้คุณรู้สึกชอบเขาในส่วนตรงนี้
"แหนะๆ หน้าแดงเชียวนะ(ชื่อคุณ)เธอชอบแซนส์เหรอแตม "
ตู้ม!!
คำถามของแตมมี่ทำเอาคุณสะดุ้ง
ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
.
.
.
ความคิดเห็น