คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ทายาทมัลฟอยที่7:ได้เวลากลับคฤหาสน์ในช่วงคริสต์มาส[100%]
ทายาทมัลฟอยที่7:ไ้เวลาลับฤหาสน์ใน่วริส์มาส[100%]
เหุาร์เมื่อืนยัรารึใให้ับเหล่านัเรียน เรื่อโทรลล์ที่หลุเ้ามาลายเป็นเพียเรื่อุบิบไปเสียแล้วเพราะันมีเรื่ออื่นที่น่าสนใว่า
..ารแ่วิิ
ารแ่ระหว่าบ้านสิห์และบ้านู แถมยัมีัวเ็อย่าแฮร์รี่ พอเอร์ เ็นัเรียนปี1ที่ไ้รับสิทธิ์พิเศษในารแ่
ารแ่ันวิิะเริ่ม่วบ่าย ใน่วเ้าเหล่าศาสราารย์ปล่อยให้เป็นาบว่าเพื่อให้นที่แ่ไ้เรียมำลัไว้ ส่วนนที่เหลือเรียมเสียเียร์ไว้็พอ
…
ารแ่วิิมาถึ เ้าอลุ่มผมสีบลอน์สั้นเรียบเินามหาใรบานที่หายหน้าหายาไปั้แ่เมื่ออนเที่ย ใบหน้าายแววหุหิอย่าัเนเมื่อหาอีฝ่ายไม่เอ
“ารแ่ะเริ่มแล้วนะเร รีบไปันเถอะ!”เสียแสบแ้วหูาเ็สาวระูลพาร์ินสันพูึ้นอย่าเสียัพลาเาะแนเรโไว้
“ิ๊! เี๋ยว่อยไป หาัวลูสให้เอ่อน”
เรโอบลับ้วยน้ำเสียเหลืออ เารำาเ็สาวนนี้ยิ่ว่าแมลสปรในโลมัเิ้ละอี วาสีเทาีเมินใบหน้าบึ้ึอเ็สาว พลามอหานที่อยาเอหน้ามาว่า
ใบหน้าอพาร์ินสันเปลี่ยนเป็นสีแ้วยวามโรธ โรธนที่เธอแอบอบและโรธที่อีฝ่ายเมินเธออย่าไร้เยื่อใย
ภาพรอยยิ้มสุภาพอลูอิสลอยเ้ามาในหัวเธอ อารม์ุรุ่นยิ่ว่าเิมเมื่อนึถึนนนี้..นที่แย่วามสนใาเรโไป ถึะเป็นฝาแฝันแ่เธอลับไม่อบหน้าออีฝ่าย
ใบหน้าที่มัประับ้วยรอยยิ้มและวามสุภาพ แ่เห็นเธอ็อยาะอ้วแล้ว! ไม่เห็นะหล่อเหลาเหมือนเรโเลยสันิ!!!
เธอสลัภาพอลูอิสออาหัวไปอย่ารวเร็ว พร้อมลาัวเรโไปที่สนามแ่วิิ้วยแรทั้หม
“ารแ่เริ่มแล้ว!”
เธอลาัวเรโไปที่สนามแ่วิิและเมินน้ำเสียไม่พอใอนที่นแอบอบ
..ยอมถูรำาีว่าไม่ถูสนใ!..
็แ่วามิอเ็สาววัย11ปี
[10%]
เสียอเียร์าารแ่วิิไปัทั่วสนาม นานที่นั่อยู่ในห้อโถฮอวอส์ยัไ้ยินเสียลาๆ
เ้าอวาสีเทาอ่อนมอระานหมารุพ่อมรหน้า ฝ่ามือเรียวยับหมาสีาว่อนะเปลี่ยนไปยับหมาสีำ และลับมายับหมาสีาว่อ..
ารเล่นระานหมารุพ่อมไม่ใ่เรื่อแปลอะไรหาเหล่านัเรียนะเล่นเพื่อลายวามเรีย เพราะไ้ร่วมสนุับเพื่อน แ่ไม่ใ่สำหรับลูอิส..
..เ้าัวนั่เล่นระานหมารุพ่อมเพียนเียว เบื้อหน้ามีแ่วามว่าเปล่า ลูอิสเินหมาทั้สอสีไปพร้อมันนไ้ผลสรุปอหน้าระาน
“น่าแปล มีนัเรียนไม่ไปูารแ่วิิ้วย?”
เสียหวานใสั่ระัแ้วเอ่ยึ้นท่ามลาวามเียบ วหน้าน่ารัิ้มลิ้มสมับวัยเยหน้าาระานหมารุพ่อมพลามอวิาสาวรหน้า
อีฝ่ายเป็นวิาหิสาวเรือนผมสีน้ำาลยาวสลวย วาเรียวสีน้ำาลอ่อน ใบหน้าามยิ่ว่าใร เธอสวมุระโปรยาวสีฟ้าเรียบ ลูอิสำวิาสาวรหน้าไ้ เพราะเ้าัวเยเห็นอีฝ่ายในหน้าหนัสือมา่อน
เฮเลนา เรเวนลอ ผีประำบ้านเรเวนลอ วิาสาวผู้มีปัาอันสูส่และเอาใใส่เพาะเ็าบ้านเรเวนลอ..
“ผมไม่่อยอบวิิเท่าไหร่รับ”ลูอิสอบลับพลายยิ้มให้ับวิาสาว
เฮเลนามอรอยยิ้มอลูอิส รอยยิ้มที่แฝไป้วยวามนอบน้อม ไม่ใ่รอยยิ้มประบประแอย่าที่เธอเยเห็นในสมัย่อน ารระทำเ่นนี้พลานทำให้เฮเลนารู้สึพอใ..ถึะน่าแปลที่เธอยอมุยับเ็บ้านอื่นนอาเ็บ้านเรเวนลอ็ามที
วาเรียวสีน้ำาลอ่อนมอัวหมาบนระาน่อนะเอ่ยำพู
“นายะเหา เี๋ยวันเล่นเป็นเพื่อน”เธอนั่ลฝั่ร้ามลูอิส
“อบุรับ”
ัวหมาบนระานถูัเรียใหม่ ทาฝั่อลูอิสะเป็นัวหมาพ่อมสีำ ส่วนอเฮเลนาะเป็นสีาว
ลูอิสให้เียริสุภาพสรีเป็นนเริ่ม่อน แล้วเ้าัว่อยเินหมาาม เริ่มแรารเินหมาพ่อมอลูอิสะเป็นไปอย่ารวเร็วล้ายับว่าเ้าัววาแผนไว้หมแล้ว นเวลาล่วเลยไปสัพั..
หมารุพ่อมสีำบนระานเหลือน้อยว่าหมารุพ่อมสีาว และารเินหมาอลูอิสลับ้าลว่าอนแร วาสีน้ำาลอ่อนายแววบันเมื่อนึถึยามแรเริ่ม..ยามแรที่เ็น้อยร้ามเธอเินหมาอย่าับไว แ่ลับอย่าเื่อ้าในราวหลั
หมาสีาวเินไป้าหน้าและลมือำัหมาสีำไปอีัว ัยนะอเธอำลัมาเยือน เล่นอีไม่ี่าเธอ็ะนะ..
ลูอิสมอหมาอนเอที่ถูทำลายไป้วยแววายาะอ่านออ รอยยิ้มปริศนาปราึ้นที่มุมปาอย่าเียบๆ ่อนะยับหมาสีำที่เ้าัววาแผนไว้ั้แ่แร
ารเสียสละไพร่พลเป็นำนวนมาเพื่อัยนะหนึ่เียว็ไม่ไ้เสียหายอะไร...
“รุา”
เสียนุ่มหวานเอ่ยึ้น เรียให้เ้าอใบหน้าามายแววุน เธอมอัวหมาพ่อมบนระาน่อนะนิ่ไป
หมาสีำที่มีุนพลำนวนน้อยแ่ลับสัทาเินอเธอไ้ อีทั้ราาอเธอยัถู้อนให้นมุมอี เฮเลนาเยหน้าาระานหมารุพ่อมพลามอใบหน้าิ้มลิ้มอลูอิส
..สิ่ที่เห็นมีเพียแ่รอยยิ้มอ่อนโยน ไร้วามเย้ยหยัน หรือารเหยียหยาม..
เธอถอนหายใพร้อมล่าว “นายนี่เลือเย็นใ้ไ้เลยนะ ยอมเสียสละไพร่พลเป็นำนวนมาเพื่อำัยนะมาน่ะ” เพราะเหุนี้หรือเปล่านะที่เ็น้อยนนี้ไ้อยู่บ้านสลิธีริน ทั้ที่วรอยู่เรเวนลอแท้ๆ...ูาที่เ้าัวอบอ่านหนัสือ็ล้ายับเ็าบ้านเรเวนลออยู่เหมือนัน
แน่นอนว่าเธออยสัเพฤิรรมอลูอิสมาั้แ่แร ั้แ่ที่อีฝ่ายถูัสรรไปยับ้านสลิธีริน และอยสัเเรื่อยมาเพราะลูอิสู่าาเ็นอื่นๆที่เธอเยพบเห็น
เฮเลนาปัวามิออพร้อมล่าวประโยำลา เมื่อเห็นว่าารแ่วิิบลแล้ว
“ันลับล่ะ..”
เธอลุึ้นยืนและเินหายไปามทาเินอฮอวอส์ทันที
…
วันริส์มาสมาถึ เล็สีาวละออล่วหล่นาฟ้าสู่พื้นิน บนลานทาเินภายนอฮอวอส์ถูปลุมไป้วยเล็หิมะ ลูอิสในุลำลอัวหนาสีรมเ้มำลัเ็บ้าวอใส่ระเป๋าเินทาเพื่อเรียมัวลับฤหาสน์มัลฟอย
“เ็บอเสร็ยั?”เรโถามะมอฝาแฝอีนที่ปิัวล็อระเป๋าเินทาพอี
“อืม”
ลูอิสานลับพลาลาระเป๋าเินทาไปที่รถไฟ มีนัเรียนบาส่วนลื่ออยู่ที่ฮอวอส์นั่นรวมถึ..แฮร์รี่ พอเอร์ ู่อริอเรโ
เ้าอวาสีเทาอ่อนเลิสนใพอเอร์ที่ำลันั่เล่นหมารุพ่อมับวิสลีย์่อนะเินึ้นรถไฟไป ห้อในบวนรถไฟถูแรบและอยล์ับอไว้ให้แล้ว
ลูอิสนั่ล้าๆเรโพลาหยิบหนัสือเล่มบาออมาาเสื้อลุมและพลิหน้าระาษไปยัหน้าหนัสือที่มีัวั่น ารระทำ่าๆอลูอิสมัะถูเรโสัเมาลอั้แ่อายุ5วบ ะเรียว่าเป็นานอิเรประำัวอเรโ็ไม่ผิ
วาสีเทาีเสมอไปยัวิว้านนอหน้า่าทันทีเมื่อเห็นว่านที่นำลัับ้ออยู่เยหน้าึ้นมามอเาพร้อมับเสียบันเบาๆที่ัแว่วให้ไ้ยิน
เรโหันลับพร้อมสีหน้าถมึทึแ่ในสายาอลูอิสมันลับูน่ารัน่าเอ็นูยิ่ ทำให้เสียบันเบาๆในอนแรัึ้นว่าเ่า แ่็ยัรัษาระับเสียไม่ให้รบวนนอื่น
…
…ในบารั้…
เรโ็ไม่เ้าใวามิอลูอิส
…ไม่รู้ว่าสิ่่าๆที่อีฝ่ายแสออมาล้วนมาาวามริใ หรือเป็นแ่ารปปิบาอย่า
…ไม่ว่าะเิอะไร เ้าัว็มัะทำแ่เพียยิ้มอ่อนโยนและบอล่าวว่าไม่มีอะไร
…หรือในบาที…เป็นเพราะเาไม่อยาะเ้าใวามิอลูอิส?
..วามิทีู่ับ้อน
และ
ล้ายับโ่รวนที่ปิาย..
…
เาิไปเอล่ะมั้ –เรโ
[บบทที่7]
*ยัไม่ไ้รวสอบำผิ!*
ความคิดเห็น