คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กลิ่นกายมาร์คแบม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณแบมแบมครับ เสื้อผ้ากับของใช้ของคุณแบมแบมมาถึงแล้วนะครับ จะให้แม่บ้านจัดใส่ตู้เลยรึเปล่าครับ”
“ห๊ะ? อะ..เอ่อแล้วแต่พี่วินเลยครับ”
“ครับ งั้นผมขอตัว-“
“ดะ..เดี๋ยวครับ! พี่วินเห็นมาร์คมั้ยครับ เมื่อกี้เขาเดินออกไปไหนก็ไม่รู้”
“อ๋อ คุณมาร์คอยู่ระเบียงห้องรับแขกครับ”
“ขอบคุณครับ งั้นพี่วินทำงานต่อเถอะครับ” แบมแบมพูดจบก็รีบเดินออกจากห้องนอนไปที่ระเบียงห้องรับแขกทันที
ร่างบางหยุดยืนที่หน้าประตูกระจกใสขนาดใหญ่พลางมองร่างสูงของอีกคนที่กำลังอัดสารนิโคตินเข้าปอดอย่างบ้าคลั่ง เขายืนมองอย่างเงียบๆ ผ่านไปไม่นานเจ้าของแผ่นหลังกว้างนั้นก็หันกลับมาก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก
ครืดดด
“มายืนทำอะไรตรงนี้ ไหนบอกจะกลับห้อง” มาร์คถามเสียงเรียบพร้อมกับก้าวเท้าเข้าใกล้ร่างบางเรื่อยๆ
“แค่กๆ.. แบมจะกลับได้ไงในเมื่อ แค่กๆ!! มาร์คให้คนเอาของของแบม แค่กๆ!! มาไว้ที่นี่แล้ว”
“เป็นอะไร ทำไมต้องไอขนาดนั้น”
“อย่า.. แค่กๆ!! เข้ามาใกล้แบม”
“แพ้บุหรี่?”
“ชะ..ใช่ แค่กๆ!!”
“บ้าชิบ! แล้วทำไมไม่รีบบอกวะ” พูดจบเขาก็เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว ผ่านไปไม่นานมาร์คก็เดินกลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้งในชุดพร้อมเข้านอนก่อนจะนั่งลงข้างๆแฟนตัวเล็กของเขา
“โอเคขึ้นยัง” อีกคนพยักหน้างึกงักเชิงตอบ
“มะ..มาร์ค”
“อืม”
“โกรธแบมหรอ”
“เรื่อง?”
“ที่ไม่ยอมมาอยู่ที่นี่กับมาร์ค”
“ไม่ได้โกรธ”
“ละ..แล้วทำไม-“
“แค่หงุดหงิด”
“....”
“....”
“งะ..งั้นแบมยอมอยู่ที่นี่กับมาร์คก็ได้ แต่ขอกลับไปนอนที่ห้องเสาร์อาทิตย์ได้มั้ย”
“....”
“นะมาร์ค.. นะ”
“แค่เสาร์อาทิตย์นะ”
“ครับ” ร่างบางรีบยิ้มตาหยีให้ทันที
“มานั่งนี่มา” พูดพร้อมกับตบที่หน้าตักของตัวเองเบาๆพลางใช้สายตากดดันอีกนิดหน่อย แล้วแบมแบมจะทำอะไรได้ล่ะก็ต้องรีบย้ายร่างของตัวเองขึ้นไปนั่งแมะอยู่บนหน้าตักของอีกคนอย่างว่าง่ายนั่นแหละ
“ยังเจ็บอยู่มั้ย?” แบมแบมเข้าใจดีว่ามาร์คหมายถึงอะไร
“จะ..เจ็บ แต่ไม่ค่อยเท่าไหร่แล้ว”
“แสดงว่าก็ยังทำได้อยู่งั้นสิ” มือหนาเริ่มซุกซนบีบเค้นบั้นท้ายงอนสวยของคนบนตักอย่างนึกมันเขี้ยว
“มะ..ไม่เอานะมาร์ค”
“คิดว่าห้ามได้?” พูดจบเจ้าของตักก็ดันตัวอีกคนลงไปนอนราบกับโซฟา ก่อนจะตามขึ้นไปคร่อมทับเอาไว้และไม่นานบทรักของคนเอาแต่ใจก็ได้เริ่มต้นขึ้น
ฮึก อ๊ะ อาาา
ซี๊ดดด.. อืมมม
เช้าวันจันทร์
“มะ..มาร์ค ใกล้เสร็จรึยัง” ร่างบางเดินวนอยู่หน้าประตูห้องน้ำอย่างร้อนรน พลางยกข้อมือขึ้นดูเวลาทุกๆสองนาที เพราะวันนี้เขามีเรียนเช้านี่ก็เหลืออีกไม่ถึงสามสิบนาทีก็จะได้เวลาเข้าห้องเรียนแล้วซึ่งตอนนี้เขายังอยู่ที่ห้องอยู่เลย
แกร๊ก
“เสร็จแล้ว จะรีบไปไหนห๊ะ หรือว่าแอบนัดใครเอาไว้” มาร์คเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนักศึกษาถูกระเบียบ พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่ติดไปทางหงุดหงิดเล็กน้อย
“ปะ..เปล่านะๆ”
“หึ อย่าให้รู้แล้วกัน”
ในเวลาไม่ถึง 15 นาที รถสปอร์ตคันหรูก็ได้เคลื่อนมาจอดที่หน้าคณะนิเทศศาสตร์เป็นที่เรียบร้อย โดยฝีมือของคนขับอย่างวินการ์ดคนสนิทของมาร์คต้วนนั่นเอง
“ขอบคุณนะครับพี่วิน”
“ครับ อะ..เอ่อคุณแบมแบมครับ”
“ครับ?”
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ ผมยังไม่อยากถูกคุณมาร์คฆ่าตายน่ะครับ” ใบหน้าของวินกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ผมก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกครับ แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะให้ใครรู้เรื่องของผมกับมาร์คตอนนี้จริงๆ ขอโทษพี่วินด้วยนะครับ” พูดจบก็ยกมือขึ้นไหว้จนอีกคนทำตัวแทบไม่ถูก
“มะ..ไม่เป็นไรครับๆ! ผมเข้าใจ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะจะสายแล้ว สวัสดีครับพี่วิน” วินไม่ได้ตอบอะไรกลับไปได้แต่ยิ้มแห้งๆให้แฟนตัวเล็กของเจ้านาย พลางมองอีกคนจนเดินลับสายตาเข้าไปในตึกก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ตายแน่ๆไอ้วิน”
ห้องสโมสรคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
เคล้ง! เคล้ง!
“นี่มึงเป็นไรเนี่ย หยุดปาของเดี๋ยวนี้!” แจ็คสันเอ่ยห้ามอย่างเสียงดัง พลางหลบข้าวของที่มาร์คปาเกลื่อนกลาดเต็มพื้นห้อง
“เรื่องของกู! พวกมึงจะไสหัวไปไหนก็ไป!” มาร์คตวาดเสียงดังลั่น สองมือลูบใบหน้าเพื่อระงับสติอารมณ์
“มันเป็นอะไรของมันวะไอ้แจ็ค” เจบีกระซิบถามเพื่อนเสียงเบา
“กูก็ไม่รู้ว่ะ”
“พวกมึงจะยืนกระซิบกันอีกนานมั้ย กูบอกให้ออกไปไง!”
“ปะ..ไปแล้วๆ! ป่ะมึงหลบภัยก่อนดีกว่า” แล้วแจ็คสันก็รีบลากแขนเพื่อนคนชิคออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณมาร์ค.. ผมเองนะครับ”
“หึ เข้ามา!”
แอ๊ดดด.. ปัง
“รู้มั้ยว่ามึงทำอะไรผิด” มาร์คเอ่ยถามพร้อมขบกรามแน่น
“รู้ครับ” วินได้แต่ยืนก้มหน้าสำนึกผิดอยู่หน้าประตูที่เดิม
“กูควรจะลงโทษมึงยังไงดีวิน บอกกูหน่อยสิ” มาร์คว่าพลางก้าวเท้าเข้าใกล้ร่างของการ์ดคนสนิทเรื่อยๆ ขณะที่มือก็คว้าเอาวัตถุสีดำจากด้านหลังก่อนจะยกขึ้นจ่อที่ขมับคนตรงหน้า
“ผมขอโทษครับ เพราะสถานการณ์ตอนนั้นมันบังคับให้ผมต้องขัดคำสั่งของคุณ ถ้าคุณมาร์คจะลงโทษผมก็ได้ครับ ผมพร้อมแล้ว” ดวงตาทั้งสองข้างปิดลงอย่างยอมรับผิด
“หึ ครั้งนี้กูจะยอมยกโทษให้ แต่ครั้งหน้าห้ามขัดคำสั่งกูอีกเข้าใจมั้ย!”
“เข้าใจครับ!”
“ออกไปได้แล้ว กูอยากอยู่คนเดียว”
“ครับ คุณมาร์ค” วินก้มหัวให้มาร์คเล็กน้อย ก่อนจะรีบหมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องไป
Mark Part
ผมโครตหงุดหงิดเลยตอนนี้เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมแบมแบมถึงทำแบบนั้นกับผม ทุกคนอยากรู้มั้ยว่าแบบไหนงั้นผมขอย้อนเวลากลับไปเมื่อ 30 นาทีที่แล้วนะครับ
“วันนี้วินจะขับรถไปส่งเราสองคน เลิกทำหน้ากังวลได้แล้วยังไงก็ไปเข้าเรียนทัน” ผมบอกแฟนตัวเล็กขณะที่เรากำลังจะเดินไปถึงตัวรถในอีกแค่ไม่กี่สิบก้าว
“อะ..เอ่อมาร์ค คือแบมอยากข้างนั่งหน้าอ่ะ ขอไปรอในรถนะ” เมื่อแบมแบมพูดจบเค้าก็รีบวิ่งไปเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับแล้วขึ้นไปนั่งอย่างรวดเร็วโดยที่ผมไม่ทันได้เอ่ยห้ามหรือพูดอะไรออกไปสักคำ โอเค.. เข้าใจว่าเค้าคงอยากจะนั่งข้างหน้าจริงๆนั่นแหละ แต่เมื่อตอนที่ผมกำลังเปิดประตูด้านหลังมันกลับเปิดไม่ออกเพราะโดนล็อกจากด้านใน
“วิน เปิดประตู!”
ครืดดด
อยู่ๆกระจกรถฝั่งที่ผมยืนก็เลื่อนลงเล็กน้อยก่อนจะตามมาด้วยเสียงแฟนตัวเล็กของผม
“มาร์ค แบมขอไปก่อนมาร์คขับรถไปเองนะ”
“นี่! ฉันไม่ตลกนะแบมแบม วิน! ปลดล็อกประตูเดี๋ยวนี้!”
“แบมก็ไม่ตลก พี่วินห้ามนะครับ!”
“วิน! ปลดล็อกประตูรถเดี๋ยวนี้!” ผมตวาดเสียงดังลั่นทั้งแบมแบมและวินก็ต่างพากันสะดุ้ง แถมลูกน้องคนอื่นๆที่อยู่ในบริเวณนั้นก็รีบพากันวิ่งกรูเข้ามาคงเพราะคิดว่าผมจะมีเรื่อง
“หะ..ห้ามนะครับพี่วิน! ออกรถเลยครับแบมสายมากแล้ว!” แบมแบมพูดเสียงจริงจังพร้อมกับใช้สายตากดดัน แล้วถามว่าวินมันฟังคำสั่งใครน่ะหรอ..
“คะ..คุณมาร์คครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ” และนั่นทำให้ผมต้องมานั่งหงุดหงิดอารมณ์เสียอยู่แบบนี้ไง
“หึ แล้วเราจะได้เห็นดีกันแบมแบม”
#กลิ่นกายมบ
ความคิดเห็น