คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กลิ่นกายมาร์คแบม
2
ทั้งสามหันไปตามเสียงพูดของคนที่เดินเข้ามาใหม่นั้นทันที ทำให้ยองแจและจินยองต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจผิดกับใครอีกคนที่กำลังทำหน้าเอ๋อมองบุคคลตรงหน้าอย่างสงสัยว่าเขาเป็นใคร
"อะ..เอ่อ มาร์คคือฉันไม่ได้จะหมายความอย่างที่นายคิดนะ" ยองแจรีบปฏิเสธทันทีเพราะกลัวว่าบุคคลตรงหน้าจะเข้าใจความหมายคำพูดของเขาในทางที่ผิด
"หึ ฉันคิดว่าเจบีกับแจ็คสันอยากเจอพวกนายสองคนนะ ไปหาพวกมันหน่อยสิ"
"แต่พวกเราไม่อยาก- ก็ได้ๆ" จินยองเผลอสบสายตากับมาร์คก็ต้องรีบเปลี่ยนคำตอบทันที เพราะสายตาของคนตรงหน้ามันบอกว่าเขาไม่ควรที่จะขัดคำสั่งถ้ายังไม่อยากจะเดือดร้อน
"แบมไปด้วย!"
"นายไม่ต้องไปอยู่กับฉันที่นี่แหละ วินพาจินยองกับยองแจขึ้นไปหาไอ้สองตัวนั้น” มาร์คหันไปสั่งมือขวาที่ยืนอยู่ไม่ไกล และวินเองก็รู้หน้าที่ดีรีบพายองแจและจินยองเดินออกไปอย่างรวดเร็วโดยที่แบมแบมได้แต่นั่งอ้าปากพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็คงจะไม่ทันเสียแล้ว
"เราจะกลับห้องขอตัว อ้ะ! อย่ามาแตะต้องตัวเรานะ!" เขาพยายามแกะมือของมาร์คออก
"เดี๋ยวไปส่ง" มาร์คเอ่ยเสียงเรียบ
"มะ..ไม่เป็นไร เรากลับเองได้"
"อย่าดื้อสิ" มาร์คพูดจบก็ลากข้อมือแบมแบมเดินออกจากผับแล้วไปที่รถของตัวเองทันที
บนรถ
"กลัวฉันหรอ" เขาถามขณะที่ละสายตาจากท้องถนนมามองคนหน้าหวานที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ปะ..เปล่าๆ หันไปมองถนนสิจะมามองหน้าเราทำไม"
"ชื่ออะไร"
"บะ..แบม เราชื่อแบมแบม"
“หึ แบมแบมงั้นหรอ แล้วนี่คอนโดอยู่แถวไหน"
"อยู่ซอย xxx"
"อืม"
มาร์คตอบแค่นั้นก่อนจะหันกลับไปสนใจท้องถนนต่อ อันที่จริงเขาก็ไม่เคยขับรถช้าขนาดนี้หรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าเขาอยากที่จะอยู่กับคนตัวเล็ก(ของเขา?)ให้นานที่สุดก็เท่านั้นเอง เวลาที่ได้เผลอแอบสูดดมกลิ่นกายของคนข้างๆนี่มันทำให้เขาแทบบ้าเลยล่ะ คนอะไรน่ารักชิบหายแถมตัวหอมจนน่าหลงไหลอีกต่างหาก
"นี่.. ถึงแล้วนะ" มาร์คเขย่าแขนเล็กนั้นเบาๆเพื่อปลุก แต่คนน่ารักของเขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเสียเลย
"หึ ช่วยไม่ได้นะนายไม่ตื่นเอง" เขาผิวปากอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเลี้ยวรถเปลี่ยนเป้าหมายไปที่เพนท์เฮ้าส์สุดหรูของเขาที่อยู่ห่างออกไปอีกไม่ไกล
Mark Part
ผมอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาบนห้องก่อนจะค่อยๆวางลงเตียงอย่างเบามือ เสร็จแล้วผมก็รีบเดินเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำก่อนจะออกมาในสภาพผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้หมิ่นเหม่ ผมก้าวเท้ารีบเดินเข้าไปใกล้เตียงเรื่อยๆก่อนจะขึ้นคร่อมคนตัวเล็กที่ผมหลงไหลกับร่างกายของเขาตั้งแต่ครั้งแรกเห็น พลางใช้จมูกโด่งค่อยๆกดลงไปที่ซอกคอสูดดมกลิ่นแป้งอ่อนๆของคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว อืมม.. หอมชะมัดแค่นี้มันยังไม่พอสำหรับคนอย่างผมหรอกนะ หึหึ ผมเปลี่ยนไปใช้ปลายลิ้นค่อยๆลากขึ้นไปตามกรอบใบหน้าหวานพร้อมกับพรมจูบตั้งแต่หน้าผากมน ดวงตากลมโตที่กำลังปิดลงทั้งสองข้าง ลากลงมาที่จมูกรั้น และแก้มนุ่มๆที่เหมือนกับมาร์ชเมลโล่ ก่อนจะหยุดลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีเชอร์รี่แล้วกดจูบซ้ำๆอยู่แบบนั้นอย่างนึกมันเขี้ยว
"อะ..อือ" ตื่นมาเล่นด้วยกันเร็วคนดี
"อื้อ! นะ..นาย!"
"อ่า.. คนดีตื่นซะแล้ว" ผมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"ปล่อยเรานะ ปล่อย!" คนตัวเล็กพูดขึ้นอย่างเสียงดังพร้อมกับใช้แรงอันน้อยนิดพยายามผลักผมออกห่างจากตัวเขาแต่ก็ไม่สำเร็จหรอกนะ ผมจึงรวบข้อมือของคนใต้ร่างขึ้นเหนือหัวพร้อมกับกดทับเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน
"อย่าพยายามเลยนะ ฉันไม่มีวันปล่อยนายไปหรอก" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าลงซุกไซ้ที่ซอกคอหอมอีกครั้งพร้อมกับดูดดึงผิวขาวเนียนละเอียดของเขาจนมันขึ้นสีกุหลาบ หึหึ สวยชะมัด
"อื้อ ฮึก ยะ..อย่าทำอะไรเราเลยนะ ฮื่ออ ขอร้อง"
"อืมม หอมจริงๆ.. อยู่นิ่งๆสิ!"
"ฮือ.. อ๊ะ อย่าทำ ฮึก แบมเลยนะ" อ้อนงั้นหรอ ?
"หึ ขอโทษนะคนดี เห็นทีคงจะไม่ได้"
"มะ..ไม่ ฮึก ไม่เอาปล่อยเรานะ!!"
คัท
5:00 น.
ร่างบางปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างเงียบๆเขานอนนิ่งปล่อยให้อีกคนกอดก่ายอยู่แบบนั้น กว่าที่มาร์คจะยอมหยุดกิจกรรมอันร้อนแรงแสนป่าเถื่อนก็ปาเข้าไปถึงตีสี่ครึ่ง เมื่อเห็นว่าอีกคนหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอแล้วเขาจึงขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆยกท่อนแขนแกร่งนั้นขึ้นอย่างเบามือที่สุด ร่างบางกัดฟันแน่นพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ให้เรียบร้อย แล้วรีบพาร่างของตัวเองออกไปจากเพนท์เฮ้าส์สุดหรูแห่งนี้โดยเร็วที่สุด เขาแอบนึกดีใจอยู่ไม่น้อยที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์จึงไม่ต้องไปมหา'ลัยไม่งั้นเขาจะต้องแย่แน่ๆ เมื่อมาถึงห้องแบมแบมก็รีบเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำทันทีเพราะความง่วงและความเมื่อยล้าเข้าครอบงำจึงทำให้ร่างบางใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึง 15 นาที ก่อนจะเดินออกมาล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มของเขาและหลับไปในทันที
แสงแดดยามเช้าที่ส่องลอดผ่านผ้าม่านสีขาวขนาดใหญ่ในห้องนอนสุดหรูไปกระทบเข้าที่เปลือกตาคู่คมที่กำลังหลับไหลในห้วงนิทราอันแสนหวาน ทำให้ร่างสูงแอบนึกรำคาญอยู่ไม่น้อยจึงพลิกตัวหันไปอีกด้าน พร้อมตวัดท่อนแขนแกร่งกอดร่างของอีกคนที่เขาคิดว่าน่าจะกำลังนอนหลับอยู่ข้างๆเขาเป็นแน่แต่เปล่าเลย... เขากลับคว้าได้แค่อากาศและผ้าปูที่นอนที่มันเย็นเฉียบบ่งบอกว่าคนที่ควรจะนอนอยู่ตรงนี้นั้นลุกออกไปนานเสียแล้ว มาร์คจึงลืมตาลุกขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะตะโกนเรียกชื่ออีกคนอย่างเสียงดัง
"แบมแบม!"
"..."
"แบมแบมนายอยู่ไหน!"
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับกลับมา มาร์คจึงรีบเดินลงจากเตียงแล้วหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันรอบเอวไว้อย่างลวกๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูหน้าห้องถามการ์ดคนสนิทด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์
แอ๊ดดด ปัง!
"วิน! แบมแบมหายไปไหน!"
"คะ..คือ ผม" การ์ดคนสนิทอย่างวินอึกอักเล็กน้อย เพราะเขาพึ่งจะเข้ามาเปลี่ยนเวรเลยไม่รู้ว่าคนของเจ้านายนั้นออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่
"โถ่เว้ย! ไปเตรียมรถอีก20นาทีฉันจะลงไป"
"อะ..เอ่อ คุณมาร์คจะไปไหนหรอครับ"
"คอนโดแบมแบม" มาร์คตอบแค่นั้น ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าห้องอีกครั้ง
MTuan คอนโด
"คุณมาร์ค สวัสดีค่ะ"
"อืม ฉันต้องการคีย์การ์ดห้องของแบมแบม" มาร์คบอกความต้องการของตนกับพนักที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"อ๋อ นี่ค่ะ" พนักงานสาวสวยคนนั้นจึงรีบยื่นคีย์การ์ดให้มาร์คอย่างรวดเร็ว หึ วินคงจะแจ้งไว้แล้วสินะทำงานดีนี่
"ขอบใจ วินโทรจองร้านประจำให้ฉันด้วยนะเดี๋ยวบ่ายๆจะลงมา" มาร์คสั่งงานเสร็จ เขาก็เดินตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัวของคอนโดแห่งนี้ทันที
Mark Part
ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าห้องของแบมแบมครับ ผมแตะคีย์การ์ดพร้อมเปิดประตูเข้าไปสัมผัสแรกที่รู้สึกได้คือกลิ่นในห้องนี้สะอาดมากบวกกับกลิ่นหอมอ่อนๆพลางกวาดสายตามองรอบๆ ทั้งห้องเป็นสีขาวหมดเลยครับรวมถึงเฟอร์นิเจอร์ก็ด้วย ผมรีบก้าวเท้าเดินตรงไปยังส่วนของห้องนอนอย่างคุ้นเคยทันที ก็ผมเป็นคนออกแบบจะไม่รู้ได้ไงว่าตรงไหนคือห้องนอนตรงไหนคือห้องนั่งเล่นจริงมั้ย?
แอ๊ดดด
อ่าา.. หอมชะมัด นี่ผมว่าข้างนอกหอมมากแล้วนะ แต่พอเข้ามาข้างในห้องนอนของเขานี่มันหอมเป็นบ้าผมชักจะหลงไหลในกลิ่นๆนี้จนโงหัวไม่ขึ้นแล้วแหละ คิดถึงจัง อยากรู้ว่าตอนนี้กลิ่นกายของเขาจะยังหอมอยู่มั้ยนะ
ฟุ่บ..
ไวกว่าความคิดก็ขาสองข้างผมนี่แหละที่มันเดินมาล้มตัวลงนอนข้างๆคนน่ารักอย่างรวดเร็ว พร้อมคว้าอีกคนเข้ามาในอ้อมกอด ก่อนจะฝังใบหน้าอันหล่อเหลาของตัวเองลงไปที่ซอกคอพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆของเขาเข้าปอดทันที
"อือ" หึหึ ไหนดูซิที่คอยังไม่มีรอยคิสมาร์กเลยนี่นา..
"อ๊ะ มะ..มาร์ค! มาได้ไง งื้อ ปล่อยแบมนะ"
"หยุดดิ้นเลยนะ ถ้าไม่อยากโดนเอาอีกรอบ"
"ฮึก"
"ร้องไห้ทำไม"
"จะมาอะไรกับแบมอีก ได้แล้วก็ปล่อยแบมไปสิ"
"ฉันจะปล่อยเมียตัวเองไปทำไมล่ะ หื้ม?"
"ฮึก มะ..เมียบ้าอะไร! หยุดพูดเลยนะ ฮื่ออ"
"ไม่ร้องนะคนดี หยุดร้องนะ จุ๊บ~" ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นพร้อมกับกดจูบไปที่หน้าผ้ามนของคนตัวเล็กไปทีนึง
"ยะ..อย่า ฮึก มาทำแบบนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน" อึก เจ็บเหมือนกันนะคำนี้
"เป็นแฟนกันมั้ย"
"หะ..ห๊ะ?"
"เป็นแฟนกันนะ นะครับ" ผมย้ำให้คนตัวเล็กฟังอีกรอบ แบมแบมอ้าปากเหวอนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบผมกลับมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"ไม่"
#กลิ่นกายมบ
ความคิดเห็น