คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลาแล้วนะเมืองไทย
ท้องฟ้าจากที่เคยดำสนิทแต่ตอนนี้กลับสว่างออกอย่างช้าๆ พระอาทิตย์ค่อยๆโผล่ขึ้นจากก้อนเมฆ เสียงนก เสียงลมที่กระทบกับต้นไม้ใบหญ้าในตอนเช้าทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที วันนี้เป็นวันที่แบมแบมจะต้องเดินทางไปเรียนต่อที่ประเทศเกาหลี แต่คนที่กำลังจะไปเรียนต่อก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาสักที เขาลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าวันนี้ต้องออกเดินทาง ผู้เป็นแม่ที่นั่งรอลูกชายอยู่ตั้งนานแต่ยังไม่เห็นลงมาซะที จึงลุกขึ้นจากโซฟาห้องรับแขกเพื่อเดินขึ้นไปปลุกลูกชายตัวเองอีกครั้ง ถ้าขืนปล่อยให้ตื่นสายกว่านี้คงจะไปขึ้นเครื่องไม่ทันพอดี เพราะวันนี้แบมแบมบินไฟล์ทตอนบ่าย 3 โมง ซึ่งตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วกว่าจะเดินทางไปสนามบินและต้องเผื่อเวลาเช็คอิน โหลดกระเป๋าและอีกต่างๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" แบมแบม" ผู้เป็นแม่เอ่ยเรียก เงียบ.. ไม่มีสัญญาณตอบรับ?
ปัง! ปัง!
"แบมลูก ตื่นได้แล้วเดี๋ยวจะไปสนามบินสายนะครับ ได้ยินแม่-" เขาเรียกอีกครั้งและยังพูดไม่ทันจบประโยค ลูกชายสุดที่รักก็ตะโกนตอบกลับมาซะก่อน
"ครับแม่! แบมตื่นแล้วๆแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวจะรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วรีบลงไป แม่ไปรอแบมข้างล่างเลยก็ได้ครับ" แบมแบมตอบกลับไปอย่างรีบร้อน เพราะรู้ว่าตัวเองกำลังจะสายเลยรีบลุกจากเตียงจัดการคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
30 นาทีผ่านไป
แบมแบมเดินลงมาข้างล่างพร้อมกับกระเป๋าสะพายสีดำใบโปรด ที่มักจะเอาติดตัวไปด้วยเสมอเวลาไปไหนมาไหน และครั้งนี้ก็เช่นกัน
"มาแล้วหรอลูก ทำไมวันนี้ตื่นสายนักล่ะ ปกติไม่เคยสายเลยนะนอนดึกหรอครับ" เขาถามพลางลูบผมนุ่มลูกชายอย่างเอ็นดู
"นิดหน่อยครับ พอดีแบมคุยกับยูคยอมเพื่อนที่เคยมาเรียนซัมเมอร์น่ะครับ และยังเคยมาบ้านของเราครั้งก่อนแม่จำได้มั้ยครับ" คุณแม่พยักหน้าเบาๆเหมือนจะจำได้ว่าตอนนั้นลูกชายพาเพื่อนที่เป็นคนเกาหลีมาบ้าน แต่เขาดันติดธุระที่บริษัทเลยไม่ได้อยู่คุยด้วย
"นั่นแหละครับ ยูคยอมเขาบอกว่าหาที่พักให้แบมได้แล้วนะครับ ใกล้มหาลัยแถมยังเป็นคอนโดเดียวกับยูคยอมอีก แต่คนละชั้นกันน่ะครับ" พูดพลางหยิบขนมปังและนมขึ้นมาดื่มรองท้องก่อนไปสนามบิน
"อิ่มรึยังครับ แม่ให้คนเอากระเป๋าไปไว้หลังรถแล้วนะ รีบกินเดี๋ยวจะไปสนามบินไม่ทันเอาหรอก"
"ค้าบบบ เสร็จแล้วครับ " แบมแบมรีบวิ่งขึ้นรถตู้อย่างรวดเร็ว ขืนถ้ายังช้าอยู่เขาต้องโดนบ่นจนหูชาแน่ๆ
"แม่ครับ แล้วพ่อล่ะครับ" เขาถามขึ้นอีกครั้งเพราะตั้งแต่ลงมาจากห้องก็ยังไม่เห็นเลย พ่อของเขาเป็นนักธุรกิจทำงานเกี่ยวกับพวกโรงแรม และห้างสรรพสินค้าชื่อดังอีกมากมายที่อยู่ในไทยล้วนแต่เป็นของตระกูลภูวกุลทั้งหมด เลยทำให้เขาไม่ค่อยมีเวลาว่างเจอกันสักเท่าไหร่
"พ่อเขาออกไปบริษัทตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ เห็นว่ามีประชุมด่วนน่ะ แต่ก็ฝากมาบอกด้วยว่าให้ลูกดูแลตัวเองและก็ขอให้ลูกเดินทางอย่างปลอดภัย" คุณแม่ตอบกลับไปอีกครั้ง ในขณะที่มือก็ตรวจสอบความเรียบร้อยของเอกสารที่เลขาเอามาให้ตั้งแต่เช้าตรู่ไปด้วย เพราะวันนี้เธอจะไม่เข้าบริษัท
"ไม่ลืมอะไรแล้วใช่มั้ย" แบมแบมส่ายหัวให้เชิงตอบว่าเขาไม่ลืมอะไรแล้ว จากนั้นรถยนต์ที่เขานั่งก็เคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ไปอย่างช้าๆ แบมแบมหันกลับมามองตัวบ้านอีกครั้งรู้สึกใจหายหน่อยๆเขาต้องคิดถึงบ้านหลังนี้มากแน่ๆ เพราะไปเรียนที่เกาหลีตั้ง 4 ปีกว่าจะได้กลับมา เฮ้อ.. คิดแล้วก็เศร้า
1 ชั่วโมงผ่านไป
รถยนต์ของตระกูลภูวกุลก็ได้เคลื่อนตัวมาจอดบริเวณหน้าประตูทางเข้าเป็นที่เรียบร้อย กว่าจะเดินทางมาถึงสนามบินก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะวันนี้เป็นวันหยุดรถยนต์บนท้องถนนเลยเยอะเป็นพิเศษ เมื่อแบมแบมเช็คอินและทำธุระอย่างอื่นเสร็จเขาก็เดินกลับมาหาผู้เป็นแม่อีกครั้ง
"แม่ครับ แบมไปแล้วนะ" แบมแบมพูดขึ้นขณะที่เดินเข้าไปโอบกอดผู้เป็นแม่แน่น กอดอยู่แบบนั้นจนพอใจจึงผละออกอย่างอ้อยอิ่ง พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมาเล็กน้อยแต่เขาก็ต้องรีบยกมือขึ้นปาดออกอย่างรวดเร็ว
"เดินทางปลอดภัยนะลูก ดูแลตัวเองดีๆด้วยอย่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะ ถ้าได้ยินข่าวจากยูคยอมว่าเราแอบหนีเที่ยวแม่จะตามไปตีถึงเกาหลีเลย" คุณแม่คว้าลูกชายเข้ามากอดอีกครั้ง แบมแบมส่งยิ้มให้ก่อนจะหันหลังกลับแล้วก้าวเดินออกไปช้าๆจนแน่ใจแล้วว่าคุณแม่นั้นมองไม่เห็นตัวเขาแล้ว เท่านั้นแหละน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้มาหลายนาทีก็ไหลอาบแก้มเนียนทั้งสองข้างทันที เขาจึงรีบเดินไปห้องน้ำเพื่อจัดการล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปขึ้นเครื่อง
ประเทศเกาหลี
แบมแบมก้าวเท้าลงจากเครื่องบินก็รับรู้ถึงสภาพอากาศของวันนี้ได้ทันที ลมที่พัดมากระทบกับใบหน้านั้นเย็นจนแทบหน้าชาเลยทีเดียวไม่คิดว่าอากาศจะหนาวขนาดนี้ เขาเลยไม่ได้เตรียมโค้ทมาด้วยใส่แค่เสื้อแขนยาวตัวบางสีดำกับกางเกงยีนส์ขายาวและรองเท้าหนังที่ชอบใส่ พร้อมแว่นตาสีดำที่ตัดกับผมสีคาราเมล ที่แต่งแบบนี้ก็เป็นเพราะยูคยอมบอกว่าวันนี้อากาศที่เกาหลีไม่หนาวลมเย็นสบายๆ ไม่ต้องแต่งมาเยอะไม่หนาวหรอกเดี๋ยวจะร้อนเอา เขาก็เลยเชื่อตามที่ยูคยอมบอกมาน่ะสิ แล้วเป็นไงล่ะทีนี้ยืนหนาวสั่นกันเลยทีเดียว หึ
"ฮัลโหลยูคยอม แบมถึงสนามบินแล้วนะรออยู่ทางออกตอนนี้ยูคอยู่ไหนแล้วอ่ะ" เมื่อเข็นกระเป๋ามาจนถึงประตูทางออกแล้ว ก็ต่อสายหาเพื่อนสนิทตัวสูงทันที
"แบมรออยู่ตรงนั้นก่อนนะ ยูคใกล้ถึงแล้วตอนนี้อยู่หน้าทางเข้าสนามบินรถเยอะชิบหายเลย รอก่อนน๊า" ยูคยอมตอบกลับด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เพราะกลัวว่าเพื่อนตัวเล็กจะงอนที่ยืนรอนานเพราะเขามารับช้า
"โอเค เดี๋ยวแบมรอตรงนี้แหละไม่เดินไปไหน ยูคไม่ต้องรีบนะแบมรอได้"
"ครับแบม รอยูคแป๊บนึงนะ"
ไม่นานรถของยูคยอมก็เคลื่อนมาจอดตรงหน้าแบมแบม เขาลดกระจกลงแล้วเอ่ยเรียกเพื่อนตัวเล็กที่นั่งกอดตัวเองอยู่ข้างกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ 3 ใบ เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้เพราะเขาเป็นคนบอกแบมแบมเองแหละว่าวันนี้อากาศไม่ค่อยหนาว ยูคผิดไปแล้วแบมยูคขอโทษ
เมื่อแบมแบมเห็นยูคยอมเดินลงมาจากรถ ทั้งสองก็ช่วยกันยกกระเป๋าไปไว้หลังรถทันทีก่อนจะรีบกลับขึ้นไปบนรถอีกครั้ง เมื่อเห็นเพื่อนตัวเล็กนั่งกอดอกสั่นอยู่ข้างๆแถมจมูกและแก้มทั้งสองก็แดงอีกด้วยยิ่งทำให้รู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ เขาหันกลับไปหยิบเอาเสื้อแจ็คเก็ตที่เบาะด้านหลังแล้วส่งให้แบมแบมทันที
"ยูคขอโทษนะ ไม่คิดว่าวันนี้มันจะหนาวขนาดนี้อ่ะเมื่อวานก็ยังร้อนๆอยู่เลย ขอโทษนะแบม" ยูคยอมเอ่ยขอโทษเพื่อนตัวเล็กขณะที่รถเคลื่อนตัวออกจากสนามบินได้ไม่ไกล
"ไม่เป็นไรแค่นี้สบายมาก แบมกลับชอบซะมากว่าอากาศเย็นดีแต่หนาวไปหน่อย ฮ่าๆอย่าคิดมากนะชิลล์ๆ" แบมแบมก็เป็นซะอย่างนี้บอกไม่เป็นไรแต่ก็ยังนั่งสั่นไม่หยุด ยูคยอมก็ได้แต่บ่นในใจ
"นอนไปก่อนก็ได้นะ กว่าจะถึงที่พักอีกนานเลยล่ะวันนี้รถเยอะด้วย ถึงแล้วเดี๋ยวยูคปลุกหรอก" ยูคยอมพูดขึ้นอีกครั้งขณะที่ตาก็มองท้องถนนสลับกับใบหน้าหวานของเพื่อนตัวเล็ก
"อื้อ ก็ได้ๆปลุกเราด้วยนะ" แบมแบมตอบกลับพร้อมปิดตาลงทันที ยูคยอมละสายตาจากท้องถนนมามองเพื่อนตัวเล็กก็พบว่าหลับไปแล้ว เสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอทำให้เขาถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับไปตั้งใจขับรถเพื่อให้ถึงคอนโดโดยเร็วที่สุดเพราะเขาอยากให้เพื่อนตัวเล็กได้นอนพักบนเตียงดีๆ
MT คอนโด
เมื่อขับรถมาถึงเขาก็จัดการลงจากรถแล้วเดินเข้าไปบอกพนักงานให้มาช่วยยกกระเป๋าขึ้นไปไว้บนห้อง ก่อนจะเดินกลับมาฝั่งข้างคนขับแล้วเปิดประตูออกพลางเขย่าแขนเพื่อนตัวเล็กเบาๆเพื่อปลุก แบมแบมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งหวังจะยกมือขยี้ตาแต่ก็โดนยูคยอมตีเข้าที่มือข้างเล็กนั่นทันทีพร้อมกับบ่นเขาอีกชุดใหญ่ แบมแบมได้แต่บ่นอุบอิบเสียงเบา
"ยูคอยู่ห้องไหน ชั้นอะไรหรอ" แบมแบมเอ่ยถามขณะที่มือก็ช่วยถือของของตัวเองไปด้วย
"ห้อง1797 ชั้น 21 ชั้นล่างแบมอ่ะ ห้องแบมอยู่ตรงกับห้องยูคเลยนะ"
"โอเค เดี๋ยวเก็บของเสร็จออกไปหาอะไรกินกันนะ แวะไปห้างด้วยได้เปล่าแบมอยากซื้อของใช้"
"ได้ๆ ยังไงก็มาเคาะเรียกนะ ยูคอยู่ห้องนั่นแหละวันนี้ไม่ได้ไปไหน งั้นส่งแค่นี้นะแล้วเจอกัน " ยูคยอมพูดขึ้นพร้อมกับขยี้ผมนุ่มของเพื่อนตัวเล็กเล่นเบาๆ แบมแบมก็ได้แต่ยิ้มให้เพื่อนตัวสูงอย่างน่ารัก
ห้อง 0297 ชั้น 22
แบมแบมเดินเข้ามาในห้องของตัวเองพลางสำรวจห้องไปด้วยความตื่นเต้น คอนโดนี้เป็นคอนโดที่หรูที่สุดในโซลและราคาไม่ต้องพูดถึง เท่าที่ดูในห้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันจริงๆ มีหนึ่งห้องนอนใหญ่และห้องน้ำในตัวกว้างขวางมาก แถมยังมีห้องครัวและห้องรับแขกขนาดที่เรียกได้ว่าสามารถพาเพื่อนมาอยู่ด้วยได้หลายสิบคนเลยทีเดียว โดยรวมๆแล้วห้องนี้ถือว่าถูกใจแบมแบมมากต้องขอบคุณยูคยอมที่จองเอาไว้ให้ทัน เพราะคอนโดนี้มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก
พอเก็บข้าวของและน้ำอาบแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เสร็จแบมแบมก็ต่อสายหาคุณแม่ของเขาทันที แต่ท่านติดประชุมผู้ถือหุ้นรายใหญ่เขาเลยฝากให้เลขาบอกคุณแม่แทนว่าเขาถึงห้องเรียบร้อยแล้ว และกำลังจะออกไปข้างนอกกับยูคยอมเดี๋ยวกลับมาจะโทรหาใหม่ หลังจากวางสายจากเลขาของคุณแม่แล้วแบมแบมก็เดินไปหยิบกระเป๋าคู่ใจขึ้นมาสะพายก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ลืมหันกลับมาล็อคห้องอีกครั้ง เมื่อเสร็จจึงเดินลงลิฟต์ไปยังห้องของเพื่อนตัวสูงพอมาถึงก็เห็นยูคยอมเดินออกมาจากห้องพอดี และทั้งสองก็พากันออกไปยังห้างที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากนักเพื่อหาอะไรกินมื้อค่ำพร้อมกับซื้อของใช้ส่วนตัวและอาหารต่างๆ ก่อนจะกลับเข้ามาคอนโดอีกครั้งตอนประมาณ 3 ทุ่ม เพื่อนรักทั้งสองก็แยกย้ายกันเข้าห้องตัวเองทันที พรุ่งนี้ยูคยอมจะมาที่ห้องเพื่อนตัวเล็กของเขาแต่เช้าเพื่อมาทำอาหารเป็นการไถ่โทษสำหรับเรื่องวันนี้ที่สนามบิน แต่แบมแบมก็บอกกลับไปแล้วว่าไม่เป็นไร เขาต่างหากที่รบกวนยูคยอมหาคอนโดให้แถมยังต้องให้ไปรับที่สนามบินอีก ทั้งสองคนยืนเถียงกันไปมาจนสุดท้ายแบมแบมก็ยอมแพ้ต่อลูกอ้อนเพราะยังไงเพื่อนตัวสูงของเขาก็ยังยืนยันที่จะมาให้ได้ เขาเลยยอมเดินกลับมาที่ห้องของตนเองแล้วเก็บของที่ไปซื้อมาให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำแล้วกลับออกมาล้มตัวลงนอนทันที
#นี่หรอพี่มาร์ควิศวะ
ความคิดเห็น