คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : กลิ่นกายมาร์คแบม
ฟอดด ฟอดด
"มะ..ไม่ต้อง ฮึก มาหอมเลย" แบมแบมนั่งหันหลังให้กับคนที่รังแกร่างกายของเขามาตลอดทั้งคืนอย่างโกรธเคือง ดวงตากลมโตบวมช้ำเพราะพึ่งจะผ่านการร้องไห้หนักมา ไหนจะริมฝีปากอวบอิ่มที่มีบาดแผลเล็กๆตามมุมปากอีก
ฮึกก..
"หันหน้ามา"
"ไม่!"
"อยากโดนอีกรอบ?"
"จะ..ใจร้าย ฮื่ออ"
พรึ่บ
"เงียบ!" มาร์คกระชากเอาร่างของเมียตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะจูบไปที่เปลือกตาทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา
"ฮึก แบมเจ็บ"
"รู้"
"แบมหิวข้าว"
"เดี๋ยวพาไปกิน"
"จะกินตอนนี้"
"...."
"ฮึก.. หิวข้าว"
"คนดี ไม่งอแง"
2 ชั่วโมงผ่านไป
"มะ..ไม่เอา แบมไม่ใส่!" แบมแบมรีบขยับตัวถอยห่างจากมาร์คทันที หลังจากที่อีกคนอาบน้ำให้เขาเสร็จเรียบร้อย มาร์คก็เดินเข้าไปหยิบชุดของเขาออกมาให้ แต่พอได้ลองมองชุดนั้นดีๆแล้วแบมแบมแทบจะวิ่งหนีทันทีถ้าไม่ติดที่ว่ามีแขนยาวๆของอีกคนล็อกลำตัวเขาเอาไว้ในอ้อมกอดซะก่อน ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ใส่มันหรอกนะ! ฮื่ออ นี่มันชุดผู้หญิงทำไมมาร์คถึงใจร้ายอย่างนี้
"ไม่ดื้อกับมาร์คนะคะ"
!!!
"อะ..เอาชุดใหม่ได้มั้ย" ถึงจะยังช็อคกับคำแทนตัวของอีกคนอยู่ก็เถอะ ยังไงซะแบมแบมก็จะไม่หลงกลมาร์คต้วนหรอก!
"ได้.. แต่ครั้งนี้ไม่ให้เปลี่ยนแล้วนะ" รอยยิ้มมุมปากปรากฎขึ้นแว็บเดียวก่อนที่มันจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว
"คะ..ครับ"
"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย แค่ใส่อยู่ห้องไม่ได้จะพาออกไปไหน"
"หงึ ไม่ต้องมาพูดเลย โกรธแล้ว!"
"ได้ไง ถ้าจะโกรธก็ไปโกรธม๊านู้น ฉันไม่เกี่ยว" ใช่.. เขาไม่เกี่ยว ก็ม๊าของเขาเป็นคนส่งเสื้อผ้ามาให้ว่าที่ลูกสะใภ้เองเพราะดันเข้าใจผิดคิดว่าแบมแบมเป็นผู้หญิงเพียงเพราะเสียงหวานตะโกนเรียกขณะที่เขากำลังคุยโทรศัพท์กับคุณม๊าคนสวย
"ฮึ่! ไม่รู้แหละ" ใบหน้าสวยสะบัดหนีริมฝีปากของอีกคนอย่างหงุดหงิด
"ฮึ่มม"
"พอแล้ว แบมโกรธอยู่นะ!"
"จิ๊! เดี๋ยวพาไปช้อป"
"...."
"ถอยกระต่ายเน่าตัวใหม่ให้ด้วย โอเคมั้ย"
"อย่ามาว่าพิกกี้นะ!"
"ขึ้นเสียง?"
"กะ..ก็มาร์คว่าพิกกี้ของแบมเน่านี่นา" น้ำเสียงหงอยๆ ปากเบะคว่ำเตรียมจะงอแงอีกครั้ง
"หยุดเลยนะ หมดโควต้าให้งอแงแล้ว ถ้าร้องจะไม่พาออกไปไหนทั้งอาทิตย์"
"เอาแต่ใจ ชอบบังคับ อะ..อื้อ"
"ตัวนี้ก็น่ารัก งือ.. หรือจะเอาตัวนี้ดี" คิ้วสวยขมวดกันเป็นปมพร้อมกับใบหน้ายุ่งๆ ปากอิ่มขมุบขมิบพึมพำอยู่คนเดียวไม่ได้ทำให้คนมองอย่างมาร์คเอ็นดูลดลงได้เลย เขายืนมองอีกคนพูดคนเดียวมาสักพักล่ะ อยากจะเข้าไปช่วยเลือกนะแต่ติดที่โดนโกรธอยู่เลยทำได้แค่ยืนมองห่างๆ
"ไม่เข้าไปช่วยเลือกหน่อยหรอครับ" วินถาม
"ไม่ล่ะ"
"อ่า.. ผมว่าน่าจะได้ตัวที่ถูกใจแล้วนะครับ เดินยิ้มมาแต่ไกลเชียว" วินพูดด้วยความเอ็นดู ก่อนจะขอตัวกลับไปยืนรักษาความปลอดภัยที่หน้าร้านเหมือนเดิม
"เอาตัวเดียว?"
" :( "
"โอเค งั้นไปกัน" แขนยาวรีบตวัดโอบกอด ก่อนจะพาเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อจ่ายตังค์
"สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าสนใจรับชุดให้น้องด้วยไหมคะ ตอนนี้ทางร้านกำลังมีโปรโมชั่นซื้อ 1 แถม 1 ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าสนใจจะรับเพิ่มด้วยเลยไหมคะ" พนักงานเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
"เอาสอง-"
"ชุดเดียวครับ"
"ทำไม"
"ก็ชุดของพิกกี้ขาดแค่นิดเดียวเอง มาร์คเป็นคนทำน้องบาดเจ็บเพราะงั้นมาร์คก็ต้องรักษาให้น้อง เอาแค่ชุดเดียวพอครับ"
"รักษา?" คิ้วหนาเริ่มขมวดด้วยความไม่เข้าใจ
"เย็บครับ"
"ไม่!"
"งั้นคืนนี้แบมจะพาพิกกี้กับตัวใหม่กลับคอนโด ส่วนมาร์คก็นอนคนเดียวที่ห้องไปเลย" สบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ
"กล้า?"
"มะ..ไม่ต้องมาทำเสียงเข้มใส่"
"...."
"ว่าไง"
"ยอมก็ได้วะ แม่ง.. เดี๋ยวนี้ดื้อชิบ" ประโยคสุดท้ายถูกสถบออกมาเสียงเบา
"สรุปว่ารับเป็นชุดเดียวนะคะ"
"ครับ"
"แบมแบม"
"?"
"เดินมานี่หน่อย"
"ก็แล้วทำไมมาร์คไม่เดินมาหาแบมอ่ะ" ปากก็บ่นไปงั้น สุดท้ายก็เดินกระทืบเท้าปึงปังไปหาเขาอยู่ดี
"นั่งบนตัก"
"ไม่เอา แบมตัวหนัก"
"เร็วๆ" เสียงเข้มดังขึ้นอีกครั้ง
"ฮึ่ย!"
พรึ่บ!
"อุก" มาร์คเบ้หน้านิดหน่อยด้วยความจุก
"มะ..ไม่ขอโทษหรอกนะ โกรธอยู่" กอดออกพร้อมกับเชิดหน้าหนี
"ก็เย็บชุดให้น้องแล้วไง จะโกรธอะไรกันอีก" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ
"หงึ"
"แบมครับ"
"มะ..ไม่เอา ไม่ให้พูดเพราะนะ" ฮื่อ! แก้มร้อนไปหมดแล้ว
"คนดี หันหน้ามาหน่อยสิครับ"
"งืออ แบมยอมแล้วครับๆ"
"หึหึ ขอมือขวาหน่อย"
"แบมไม่ใช่หมานะ หืม?" แต่ก็ยื่นมือให้อีกคนอย่างงงๆ ไม่นานดวงตาทั้งสองก็ต้องเบิกกว้างเมื่อพบกับกำไลตะปูแบรนด์ดังอย่างคาร์เทียร์ที่มีราคาไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ปรากฎอยู่บนข้อมือของเขา
"หะ..ให้แบมหรอ"
"อืม"
"แต่มันแพง"
"หมื่นกว่าเหรียญนี่แพงหรอ? ก็ไม่นะ" หมดคำจะพูดเลย
"แล้วนี่.. ให้เนื่องในโอกาสอะไรครับ"
"ไม่มี" มาร์คตอบสั้นๆ
"อ้าว"
"แค่.. อยากขอโทษ"
"ครับ?"
"ที่เผลอทำชุดพิกกี้ขาด รู้ว่าหวงมาก ขอโทษครับ" ใช่.. เขาหวงตุ๊กตาตัวนี้มาก มันคือของสำคัญของครอบครัวชิ้นเดียวที่เหลืออยู่
"...."
"ดีกันนะ"
"...."
"นะครับ" น้ำเสียงอ้อนๆ บวกกับใบหน้าหงอยๆนั่นยิ่งทำให้อดที่จะใจอ่อนไม่ได้
"คะ..ครับ" แบมแบมรีบมุดหน้าหนี ซุกอกเจ้าของตักด้วยความพ่ายแพ้
#กลิ่นกายมบ
ความคิดเห็น