Fanfic D.N.Angel(Yaoi)

เนื้อเรื่อง

อ่า...นังมารินะมา Y อีกแล้วฮะ ไม่ได้มา Y เองหน่า - _ -“ คราวนี้เป็นแฟนฟิค...เรื่องดีเอ็นอ่ะ...คือว่าเรื่องนี้เราคลั่งเอามากๆเลยตอนที่มันออกใหม่ๆ(ปีที่แล้ว) ความจริงแล้วเราคลั่งมันตั้งแต่อามิโก้ยังโฆษณามันเป็นกระดาษที่สอดมาในแผ่นโลกิ เห็นดาร์คปุ๊บหลงรักปั๊บ...ชอบตั้งแต่ยังไม่ได้ดูเลย(ก็คนมันหล่ออ่ะ) คนที่ยังไม่เคยดูแต่หลงมาอ่าน...ไม่เป็นไรอ่านๆไปเถอะ...ไปเจอรูปวอลสวยๆมา มีเป็นกระบุงเลย ถ้าอยากได้เด๋วเอามาแจกให้...แจ้งเจตจำนงกันมาล่ะกันนะ...เอาเป็นว่ามาอ่านกันเหอะ

ป.ล. อันนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเองทั้งหมดค่ะ

            ...ดาร์ค...

            “ไดจังไปโรงเรียนจ้ะ”เสียงคุณแม่เรียกดังมาจากข้างล่าง นิวะ ไดสุเกะลุกขึ้นจากเตียงอย่างงัวเงียเงยหน้ามองนาฬิกา อ๊ากซ์!!! สายแล้วนี่หว่า ไดสุเกะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอาบน้ำแล้วรีบออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวอย่างเร่งรีบก่อนที่จะรีบเดินลงไปข้างล่าง

            “อรุณสวัสดิ์ครับคุณแม่”

            “อรุณสวัสดิ์จ้ะ ไดจังเอ้าขนมปังรีบไปโรงเรียนได้แล้ว”คุณแม่ชี้ไปบนโต๊ะกินข้าว ไดสุเกะพยักหน้าแล้วหยิบขนมปังนั้นมาคาบไว้ มืออีกข้างคว้ากระเป๋าวิ่งไปโรงเรียน

            “ไปก่อนนะครับ”

            “จ้า”เสียงคุณแม่ดังมาไกลๆ เขาวิ่งไปถึงสถานีรถไฟแล้ววิ่งเข้าไปทันเวลาพอดี “หวา เกือบสายอีกแล้วซิเรา”ไดสุเกะถอนใจอย่างโล่งอก ใครบางคนเดินเข้ามาทัก

            “หวัดดีจ้ะนิวะคุง วันนี้ก็เกือบสายอีกแล้วนะ”เด็กสาวผมสีน้ำตาลเอ่ย ใบหน้ายิ้มแย้ม เขาหันไปแล้วทักตอบ

            “อรุณสวัสดิ์คุณฮาราดะ”ได้สุเกะยิ้มให้ เธอคือฮาราดะริสะแฝดผู้น้องของฝาแฝดฮาราดะ ริสะมองกระเป๋าเขาก่อนจะถาม

            “วันนี้วิซไม่มาด้วยเหรอ อยากเจอจังเลยล่ะ”หล่อนถามอย่างสนใจ ไดสุเกะฟังแล้วเขาก็ก้มหน้าสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที วิซเหรอ...มันจะอยู่ได้ไงในเมื่อดาร์คไม่อยู่แล้ว

            “นิวะคุง เป็นอะไรไปน่ะ”

            “ขอโทษนะคุณฮาราดะ ผมอยากอยู่คนเดียวซักพักน่ะ”ไดสุเกะบอกแล้วเดินหลบไปที่ด้านในของรถไฟ ริสะมองอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไดสุเกะหน้าเศร้า...ดาร์คหายไปแล้ว วิซก็หายไปด้วย เจ้ากระต่ายน้อยที่เขาคิดว่าเป็นพี่น้องคนสำคัญมาตลอดแต่สำหรับมัน ดาร์คคือคนสำคัญ เป็นเจ้านายที่มันเชื่อฟังเสมอ พอนึกถึงใบหน้าคมๆนั้นไดสุเกะก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่หน้าอก เจ้าดาร์คหัวม่วงบ้า มาให้เขาป่วนแล้วก็หายไปดื้อๆ ถึงคุณตาจะบอกว่าซักวันดาร์คจะหายไปก็เถอะ ถึงตอนนั้นเขาจะดีใจ แต่ตอนนี้พอดาร์คหายไปจริงๆ...เขาก็รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก

            “เฮ่อ”เสียงถอนใจดังขึ้นเบาๆ เวลาที่น่าเบื่อเริ่มอีกแล้ว เชาก้าวลงจากรถไฟเพื่อเดินไปโรงเรียน

รถสีดำแล่นมาจอดที่หน้าโรงเรียนแล้วคนบนรถก็ก้าวลงมาจาที่นั่งด้านหลัง ฮิวาตาริ ซาโตชิปิดประตูรถก่อนก้าวเดินเขาไปในโรงเรียน

“นิวะคุง”ซาโตชิเรียกคนผมแดงที่เดินผ่านตรงหน้าไปอย่างใจลอย ไดสุเกะหยุดกึกก่อนหันมามอง

“ฮิวาตาริคุง มีอะไรเหรอ”นิวะหันไปถาม ฝ่ายนั้นไม่ว่าอะไรแต่เดินขึ้นห้องไปพร้อมกับเขา

“ดาร์คหายไปแล้วใช่ไหม”จู่ฝ่ายนั้นก็ถามขึ้น ไดสุเกะหยุดกึกอีกรอบ

“ทำไมถึงถามล่ะ”

“ก็เพราะว่า...แครทเองก็หายไปแล้วเหมือนกันน่ะสิ”ฝ่ายนั้นพูดพลางเดินนำเข้าห้องเรียนไป...งั้นเหรอ เมื่อไม่มีดารค์แล้ว...แครทเองก็หายไปเหมือนกันเหรอเนี่ย...นายเองก็คงเหมือนกับฉันซินะ...ฮิวาตาริคุง คนคิดเดินเหม่อลอยเข้าห้องไปอีกคน คาบแรกเป็นวิชาศิลปะ อาจารย์วิชาศิลปะคนก่อนลาออกไปแต่งงานเพราะฉะนั้นวันนี้อาจารย์จึงแนะนำอาจารย์คนใหม่ไดสุเกะไม่ได้สนใจ เขามองไปข้างนอกหน้าต่าง

“นักเรียน อาจารย์ศิลปะคนใหม่เพิ่งมาจากต่างประเทศ เชิญอาจารย์ค่ะ”อาจารย์ประจำชั้นแนะนำ ก่อนที่อาจารย์คนใหม่จะเดินเข้ามา เด็กสาวหลายคนส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด ไดสุเกะไม่สนใจเขายังคงมองนอกหน้าต่างจนกระทั่ง...

“นักเรียน ผมชื่อ Dark Mousy เรียกดาร์คเฉยๆก็ได้ ถ้ามีอาจาร์มาต่อมันรู้สึกแก่น่ะ แล้วก็หัดฟังอาจารย์พูดมั่งนะนิวะคุง”อาจารย์คนใหม่บอก ไดสุเกะหันขวับมาทันที ดาร์ค...ทำไม..ดาร์คถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ไม่จริงใช่ไหม เขาพยายามมองให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาดไป ยิ่งมองก็ยิ่งแน่ใจ

“ดาร์ค”ชื่อของฝ่ายนั้นถูกถ่ายทอดออกมาเบาๆ ดาร์คมองเขาด้วยดวงตาอ่อนโยน...

“ไม่เจอกันนานเลยนะ”ฝ่ายนั้นพูดเบาๆเมื่อเดินผ่านมาใกล้ๆ เขาพยักหน้า

“ฉันคิดถึงมากเลยนะ”

“ฉันก็เหมือนกัน”พูดจบดาร์คก็เดินผ่านไป ไดสุเกะยิ้มน้อยๆกับคำพูดนั้น...นี่คงไม่ใช่ความฝันซินะ ดาร์คกลับมาแล้วเหรอ

เลิกเรียน

“ไดสุเกะ”เสียงที่คุ้นหูดังมาจากข้างหลัง ไดสุเกะหันไป...ผมสีม่วงเด่นมาแต่ไกลเชียว ดาร์คในชุดไปรเวทเดินตรงมา

“ดาร์ค”

“จะกลับบ้านเลยไหม”

“อืม”คนตัวเล็กกว่าตอบ ร่างสูงสวมแว่นดำแล้วเอ่ยคำพูดออกมา

“ก็ดี ฉันจะกลับบ้านเลยเหมือนกัน”เขาตอบดื้อๆ ไดสุเกะผงะ ว่าไงนะกลับบ้านเหรอ แต่ว่า...ดาร์คน่ะอาศัยDNAในร่างเขาเพื่อทำตัวเองให้เป็นรูปธรรมนี่นา ทำไมถึงได้มามีร่างกายเป็นของตัวเองได้ล่ะ

“ดาร์ค คือว่าทำไมนาย”

“หา ร่างนี้น่ะเหรอ ก็ฉันหมดสัญญากับตระกูลนิวะแล้วนี่นา”ดาร์คมองฝ่ามือตัวเอง ไดสุเกะงงนิดหน่อย สัญญา มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย

“ก็ฉันสัญญาไว้ว่าจะอยู่กับตระกูลนิวะจนกว่าคนที่กลายร่างเป็นฉันจะพบพระแม่มารีของตัวเอง แต่นายเป็นกรณีพิเศษน่ะ ฉันไม่อยากอยู่ร่างเดียวกับนายอีกแล้ว แต่อยากใช้ชีวิตร่วมกับนาย”เขาพูด ไดสุเกะหน้าแดง

“ฉัน คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้พบนายอีกแล้ว”

“ไม่หรอก ตราบใดที่ยังมีนายอยู่ฉันก็จะอยู่ด้วย ดีไหม”ดาร์คหันมายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่จำให้เขาต้องหลบสายตา ดวงตาคมๆนั่น รอยยิ้มมีความนัยนั่น อย่ามองอย่างนั้นนะดาร์ค

“อ๊ะ นายคงคิดถึงเจ้านี่ด้วยใช่ไหม”ฝ่ายนั้นหยิบตุ๊กตาสีขาวขึ้นมา อันที่จริงเจ้านี่ไม่ใช่ตุ๊กตาแต่เป็นกระต่าย...วิซ!!!!

“วิซ!!!!!!!!!!”ไดสุเกะคว้าวิซมากอดแน่น วิซเองก็ใช้หูกอดเขาแน่นเหมือนกัน ทั้ง 2 ร้องไห้โฮราวกับไม่ได้เจอกันมา 10 ปี “ดาร์ค ขากลับแวะซื้อสตอเบอร์รีด้วยนะ”

ไม่ต้องหรอก ซื้อมาแล้วล่ะ”ดาร์คชูพวงสตอเบอร์รีให้ดู ไดสุเกะคว้าไปแล้วป้อนให้วิซทีละลูก “เอ้าวิซ กินซะนะ กินๆ”วิซอ้าปากกว้างกินทีละลูกจนเกลี้ยง

“มันอิ่มแล้วล่ะ”ดาร์คพูดขณพที่ฝ่ายนั้นยังป้อนอยู่แต่เจ้าตัวที่จะกินมีท่าทางป้อแป้ อ่าวอิ่มซะแล้ว

“นายจะฆ่ามันรึไง วิซน่ะไม่ได้จุเป็นตันนะ”ดาร์คโวยพลางดึงกระต่ายน้อยน่ารักออกไปจากเงื้อมมือของคนที่พยายามป้อนสตอเบอร์รีแม้ว่าวิซจะดูแย่เต็มทน

“อ๊า ก็ฉันคิดถึงมันนี่ อีกอย่าง วิซน่ะไม่มีวันตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“นั่นมันสมัยที่วิซแปลงร่างเป็นปีกให้ฉันต่างหาก แต่ตอนนี้น่ะ วิซแปลงร่างเป็นปีกไม่ได้แล้วเพราะว่าฉันเป็นคยธรรมดาไปแล้วน่ะสิ”ดารค์อธิบายด้วยเสียงธรรมดา ไดสุเกะตกใจนิดหน่อย

“อะไรนะ วิซแปลงเป็นปีกไม่ได้แล้วงั้นเหรอ”ทั้ง 2 คุยกันเรื่องวิซจนกระทั่งถึงบ้าน คุณแม่ออกมาต้อนรับ

“ฮ้าวเป็นไงบ้างจ้ะไดจัง ดาร์คคุง”หล่อนถามสีหน้ายิ้มแย้ม อ่าวถามแบบนี้แปลว่าคุณแม่ก็รู้น่ะสิว่าดาร์คน่ะกลับมาแล้ว

“คุณแม่รู้ว่า...ดาร์คกลับมาแล้วเหรอครับ”

“อืม อ้าวนี่แม่ไม่ได้บอกลูกเหรอจ่ะว่าดาร์คคุงกลับมาแล้วน่ะ แล้วคราวนี้ก็ดีด้วยเพราะว่าไม่ได้ไปอาศัยร่างใครเขาแต่มาด้วยร่างตัวเอง”

“แม่!! ใจร้ายจังแต่นี้ก็ไม่บอก”ไดสุเกะพูดงอนๆก่อนจะเดินขึ้นไปปลี่ยนชุดที่ด้านบน ดาร์คหันมายิ้มแล้วตามไป

ไดสุเกะมองรูปในเฟรมที่ตั้งอยู่บนขาตั้ง เป็นรูปของดาร์คที่เขาอุตส่าห์จินตนาการขึ้น ไม่คิดนี่นาว่าดาร์คจะกลับมาอยู่อย่างนี้ ดาร์ค...จอมโจรในตำนานงั้นเหรอ หลังจากที่ดาร์คหายไปก็เกิดคำทำนายขึ้นอีกแล้วว่าจอมโจรในตำนานจะปรากฎตัวอีกในเวลานั้นเวลานี้ ไดสุเกะรู้ดีที่สุดว่าดาร์คจะไม่ปรากฎตัวอีกแล้ว นั่นเพราะเขาในเวลานั้นคือดาร์ค อธิบายไปใครจะเชื่อล่ะ ขนาดตัวเขาเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเคยมีตัวตนแบบนั้นอยู่ร่วมร่างเดียวกับตัวเองด้วย

“รูปอะไรน่ะ”เสียงดาร์คดังมาจากด้านหลัง ไดสุเกะสะดุ้งเล็กน้อย เขารีบเอาผ้าคลุมรูปนั้นไว้อย่างรวดเร็วก่อนหันไปเผชิญหน้าอีกฝ่าย

“ขึ้นมาทำไมน่ะ”

“อ่าว ก็ฉันก็เคยอยู่ที่ห้องนี้นี่ ก็มีสิทธิ์จะขึ้นมั่งไม่ได้รึไง อีกอย่าง...ฉันอยากจะ...กอดนายที่นี่”ดาร์คพูดอย่างไม่อ้อมค้อม เขาเดินเข้ามาหาไดสุเกะที่ยืนนิ่งอยู่ ฝ่ายนั้นมองเขาอย่างหวั่นๆ ยะ อย่านะดาร์ค ดาร์คค่อยๆเดินเข้ามารวบร่างเล็กๆตรงหน้าไว้แนบอก

“ฉันคิดถึงนายมากเลยไดสุเกะ ใช่นายจริงๆใช่ไหมในอ้อมกอดฉันเนี่ย”ดาร์คกระซิบที่ข้างหูของไดสุเกะ เขาเองไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้มีโอกาสกอดไดสุเกะแบบนี้ ก็ตลอดมาทั้งสองคือคนๆเดียวกันจนเขาได้แต่ฝันเท่านั้น

“แล้วนายล่ะ เป็นตัวจริงหรือเปล่า”ไดสุเกะกอดตอบ ดาร์คค่อยๆเอื้อมมือมาเชยคางเขาแล้วประทับรอยจูบลงไปอย่างอ่อนโยน ไดสุเกะหน้าแดงเมื่อฝ่ายนั้นเริ่มเลือริมฝีปากมาที่คอแล้วไซ้ลงมาเรื่อยๆ ดาร์คอุ้มเขาไปที่เตียง วางลงอย่างแผ่วเบา

“ฉันจะพิสูจน์ ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน”เขากระซิบก่อนแกะกระดุทชุดนักเรียนของไดสุเกะออก ปากนั้นขยับจากซอกคอมาที่ปุ่มสีชมพูเล็กๆที่แข็งเพราะอารมณ์ ปลายลิ้นตวัดรอบๆปุ่มนั้นอย่างเพลิดเพลิน

“ดะ...ดาร์ค อะอ๊า อ๊ะ”ไดสุเกะจับศีรษะดาร์ค มือขยำผมสีม่วงเข้มนั้นแรงๆ ยิ่งเร้าอารมณ์ของอีกฝ่ายเข้าไปใหญ่ ดาร์คจัดการถอดกางเกงของไดสุเกะอย่างรวดเร็วก่อนจู่โจมท่อนล่าง เขาจับส่วนนั้นของไดสุเกะเข้าไว้แล้วรูดไปมา ฝ่ายนั้นบิดตัวไปมา

“อ๊ะ อ๊า อิ๊ดาร์ค...ดาร์ค”เสียงครางกระเส่าปนเสียงหอบช่าง sexy อย่าบอกใคร ดาร์ค รูดสิ่งนั้นเร็วขึ้นๆ ไดสุเกะครางดังขึ้นเรื่อยๆ

“อ๊า!!!”เสียงร้องดังลั่นห้องเมื่อน้ำเหนียวๆสีขาวขุ่นพุ่งออกมาจากส่วนปลายของไดสุเกะ ฝ่ายนั้นนอนหมดแรงหอบแฮกๆทว่าดาร์เพิ่งจะตื่นตัวเท่านั้น เขาจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็วแล้วคร่อมตัวไดสุเกะไว้

“เป็นไงบ้างไดสุเกะ นิ้วฉันเป็นไง”เขาถาม สีหน้ากระหาย ไดสุเกะพยักหน้า ดีที่สุดเลย นิ้วของดาร์คน่ะ...

“แค่นั้นน่ะมันไม่พอหรอกนะไดสุเกะ นายต้องเป็นของฉันด้วย”ดาร์คพูดก่อนจะจู่โจมอีกครั้ง ลิ้นของเขาลากไปบนหน้าอกของไดสุเกะอย่างหนักหน่วงฝ่ายนั้นปิดตัวเร่าๆ โอ๊ยดาร์คจะทำอะไรน่ะ ไดสุเกะคิดเมื่อดาร์คเริ่มสอดบางอย่างเข้าไปในตัวเขา

“โฮ๊ยเจ็บ เบาๆหน่อยสิโอ๊ะ”ไดสุเกะโวยวายขณะดาร์คดันสิ่งนั้นเขาไปจนมิด

“อ๊า อ๊ะๆๆ”เสียงร้องเป็นจังหวะเดียวกับเสียงเนื้อกระแทกกันเพราะดาร์คเริ่มขยับร่างกายเข้าออกจากตัวไดสุเกะแรกๆก็ช้าอยู่หรอกแต่ตอนหลังนี่สิ...เจ็บ

“อ๊ะๆๆ อ๊าาาาาาา!!!!!!”ไดสุเกะร้องลั่นห้องเป็นครั้งที่ 2 ดารค์ปลดปล่อยออกมาพร้อมคราบเลือดจำนวนเล็กน้อยจากไดสุเกะเพราะเขายังไม่เคยมาก่อน แม้กระทั่งกับผู้หญิงก็เถอะ แม้แต่จูบกับใครก็ยังไม่เคยเลยนอกจากตอนที่ซาโตชิผายปอดให้ตอนจมน้ำคราวนั้น(มีในเนื้อเรื่องจริงค่ะ)

“ดาร์ค...นายจะไม่ไปจากฉันแล้วใช่ไหม”

“อืม...จะอยู่กับนายตลอดไปเลย”ดาร์คพูดก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะเลื่อนไปที่ปากของไดสุเกะเป็นสัญญาว่าจะทำตามที่พูดไว้ ไดสุเกะกอดดาร์ดไว้อย่างอุ่นใจขณะอยู่ในอ้อมกอดของฝ่ายนั้นด้วย...นายไปจากนั้นไม่ได้หรอกดาร์ค เพราะนายต้องรับผิดชอบที่ขโมยหัวใจฉันไปทั้งดวง เจ้าจอมโจรบ้า...

ฮ๊าวววววววว ง่วงนอนแล้ว พิมพ์ไว้แค่นี้ก่อนแล้วค่อยอัพ ตอนที่นั่งพิมพ์ตอนนี้นะคะเป็นเวลา 5 ทุ่ม 45 วันที่ 2นั่งหน้าคอมที่บ้านมีความสุขจัง(ปกติอยู่โรงเรียนประจำ) แม่ไล่ไปอาบแล้วแหละ แล้ววันหลังจะมาลงอีก คราวหน้าอาจจะแต่งแฟนฟิคเดธโน๊ตค่ะแล้วก็อาจจะแต่งคู่พี่น้องฝาแฝดเกมส์เดวิลเมย์ครายด้วยแล้วก็อาจจะแต่งคู่เบียคุยะกับเร็นจิในBleachด้วยอ่า เอาเป็นว่าเด๋วนึกเนื้อเรื่องก่อนล่ะกัน อาจจะแต่ฟิคDMSของโด๋ยด้วยอ่ะ คู่มิทซึรุกะคุโรแหละเหมาะกันแล้วเนาะ เอ้าอย่าลืมมาอ่านกันอีกนะจ้ะประชาชีทั้งหลาย

ขอโทษที่จบห้วนไปหน่อยนะคะ แต่ว่าคิดไว้ว่าอาจจะแต่งตอนต่อไปอีก(ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่) เจอกันเร็วๆนี้ค่ะเป็นแฟนฟิค D.Grey-Man

อย่าลืมเม้นให้นะคะ ^_^

-Maryna