คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : กราฟก็เมา NC
***อีบุ๊มาแล้วลิเลย >> เลิเป็นเพื่อนัน
เธอเหนื่อยนหอบหายใลำบา แ่เาลับไม่สสารและยับัวมาทาบทับส่ลำายที่แ็ึถูไถาลีบเนื้อ ่อย ๆ เ้าในรอยแยนุ่มนวลอเธอที่ำลัุ่ม่ำ เอิเอยยมือับแนเาและอ้าปานถูเาูบปิปาลั้นเสีย ไ้แ่ร้อราในอเท่านั้น นาอเาที่ให่ว่านิ้วที่เปิทาทำให้เธอลำบาไม่น้อย แ่ราฟยัึันะแทรเ้าในวามับแบและเล้าโลมทุส่วนเพื่อให้เอิเอยผ่อนลายที่สุ
“อื้อ...”
เาบัับให้เธอยอมรับเาเ้าไปทั้หมนไ้ สายามมอใบหน้าสวยที่นอนน้ำาไหลแล้วเริ่มยับลำายเ้าออ อยาบอเธอเหมือนันว่าเธอ็ทำให้เาทรมานไม่น้อย แ่เสียที่เปล่ออมาลับเป็นเสียราแหบห้าว เาไม่ไ้าหวัเลย แ่อนนั้นอารม์มันมาและลายเป็นเรื่อเลยเถิ แ่มันเินาที่เาเยไ้รับมาโ ร่าายเธอมันอบรับเาอย่ายอเยี่ยมและยัเ้าันไ้ีนเาแทบะาใายาอนุ่มนิ่ม ยิ่เธอร้ออให้พอ เา็ยิ่ระแทแ่นายเ้าลึและหนัหน่ว ร่าายเธออรัเาเป็นระยะบอว่าเธอสุสมล่วหน้าไปหลายรั้
“ไม่ไหวแล้ว...”
เธอสะอื้นอย่าน่าสสาร วามสาวรั้แรอเธอถูเปิประสบาร์อย่าไม่บันยะบันยัเินไปและเธอไม่มีแรมาพอะ่อ้านเา ว่าเาะยอมผละออเธอ็แทบาใไปริ ๆ
...ลืมไปเลยว่า่อนหน้านี้ละเป็นอะไรัน...
“ี่โมแล้ว ไอ้ราฟะไม่มาริ ๆ ใ่ไหมเอย”
เสียบวรรุถาม หลัลับาทะเลเพื่อน ๆ นัมาส่เาที่ะย้ายไปอยู่่าประเทศันรบ าเพียน ๆ เียว ทำให้เอิเอยยนาฬิาึ้นูเวลาเือบหโมเย็น
“ไม่มาแล้วล่ะ”
ทำให้เามอเอิเอย “้อเป็นเพราะเอยมีรุ่นพี่มาีบแน่เลย ราฟมันรับไม่ไ้ถึหายหน้าไป”
รุาเถียแทน “รุ็พูไป เอยับราฟเป็นเพื่อนันไม่เยิเป็นอย่าอื่นหรอ”
“ันเื่อนะเพราะเห็นไอ้ราฟมันวสาวไม่้ำหน้าเลย ถ้ามันอบเอยามีบไม่ใ่ไปวนอื่น”
เพื่อนผู้หิอีนพูอย่าน่าเื่อถือ เอิเอยไม่เ็บำพูนอื่นมาใส่ใมาเพราะรู้ัับราฟมาั้แ่เ็ ่อนที่แม่อราฟะเสียีวิไปอี
“มันเป็นอะไรหรือเปล่า เสร็านแล้วเอยไปูมันหน่อยนะ”
“ไ้เลย” เอิเอยรับปาเพื่อนที่เป็นห่วราฟ
พอส่เพื่อนเสร็แล้วเอิเอย็ับรถไปหาราฟที่อนโส่วนัวอเา เป็นารแวะมาูถ้าไม่มีอะไร็ะลับบ้าน แ่อนนี้เินออาลิฟ์มายัั้นที่ราฟอยู่็เห็นผู้ายสอนเินออันมา้วยท่าทามึนเมา
“เ้น ิม เมาเหรอเนี่ย ลืมไปส่รุหรือเปล่า”
“เอย...” เ้นยิ้มาปิามประสาหนุ่มอารม์ี “เราสอนไม่ไ้ไปส่หรอ เพราะไม่สนิทันอยู่แล้ว”
“พวเราัเหล้าันมาั้แ่เมื่อืนนถึป่านนี้ ะไม่เมาไ้ไ” เ้นบอ
“ราฟ็เมาเหรอ”
“มันัววนเมาเลย นอนอยู่ในห้อ ฝาูมัน้วยนะ พวเราลับแล้ว”
“ลับยัไันเมานานี้ ให้เอยับรถไปส่ไหม”
“เมาไม่ับลับรถนอื่น รู้้ะรู้...”
“เรียรถมารับแล้ว”
พอิมบอว่าไม่ไ้ับรถลับันเอทำให้เอิเอยเลิเป็นห่วพวเาแล้วเินไปที่ห้ออราฟ่อ พอไปถึ็เอาีย์าร์ออมาเปิประู เป็นีย์าร์ที่ราฟให้ั้แ่อนเรียนปีหนึ่
“ราฟ...”
พอเินเ้าไปถึห้อนั่เล่น็เห็นสภาพห้อที่ผ่านารใ้านอย่าหนันล้ายโรเ็บอเ่ามาว่าห้อที่เอาไว้รับแ ทั้ห่อนมและแ้ว วเหล้า่า ๆ วาระายอยู่เ็มไปหม ูาำนวนแ้วแล้วไม่ไ้ื่มินันเพียสามน เป็นเรื่อปิอราฟที่มัะถูห้อมล้อมไป้วยเพื่อนฝูเพราะเรียนในะศิลปรรมศาสร์ สะสมสัมเพื่อนฝูในและนอะไว้มามาย นเอิเอยไ้ไม่หม และทั้ที่เรียนะเียวันแ่เอิเอยลับมีเพื่อนน้อยแบบนับนไ้เลย
พอไม่เห็นเาอยู่ในห้อนั่เล่น เธอ็เินไปทาห้อนอน มาบ่อยนนอน้าและเินเ้าออไ้หมแม้แ่ห้อนอนที่ราฟหวนัหนา็ยัเป็นนเียวที่ไ้รับสิทธิพิเศษให้เ้าออไ้ามสบาย แ่เธอยัรัษามารยาท ทุรั้ที่ะมาเธอะบอเา่อน แ่รั้นี้ไม่ไ้บอเพราะราฟหายหน้าไปและปิเรื่อลอ
แอ๊ เธอเปิประูเ้าไปในห้อนอนแล้วเห็นร่าอเานอนเหยียยาว ไม่สวมเสื้อเหลือแ่าเาสั้นใส่เล่นัวเียว สภาพเมาเพียบอย่าไม่้อสสัย เอิเอยเินไปนั่ลบนที่นอนอเา เห็นมือถืออเพื่อนวาทิ้ไว้อย่าไม่ใส่ใ
“ราฟ ทำไมทำัวแบบนี้นะ”
เธอหมั่นไส้นยมือีที่าอเา นเมาสะุ้แล้วลืมามอ “เอย...”
“ลืมเหรอว่านัไปส่เพื่อน”
“เอยเหรอ...”
เายัพึมพำอยู่ำเิมนเธอ้ออบ “ใ่ เอยเอ”
“เอย...”
เาเรียแล้วยื่นมือมาับ้อมือเอิเอยึเ้าหา นที่ไม่ทันไ้ั้ัว็เสียหลัล้มทับลบนัวเา
“ราฟ ปล่อยนะ”
ความคิดเห็น