[SF EXO] After the Sunshine and Bubble's Legend #asblbd :: BaekDo
No one who can know after little mermaid turn into bubbles even you #asblbd
ผู้เข้าชมรวม
1,129
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
1.12K
อัปเดตล่าสุด : 12 พ.ค. 61 / 10:23 น.
แท็กนิยาย
baekdo ficexo baeksoo baekhyun d.o kyungsoo exo แบคโด้ แบคซู แบคฮยอน ดีโอ คยองซู เอ็กโซ yaoi fanfic .....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
After the
sunshine and bubble’s legend
#asblbd
Cast:Baekdo
(Baekhyun x kyungsoo)
Author:MAMACHiPPeR
Twitter:@mamalikeamama
กฎการอ่านนิยาย/บทความของMAMACHiPPeR
(รบกวนอ่านแล้วปฏิบัติตามด้วยนะคะ)
1.นิยายเรื่องนี้เป็นแนวชายรักชายนะคะ
2.นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการอันล้ำลึก(?)ของไรต์เตอร์เอง
3.นิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียแก่ตัวศิลปิน
4.นิยายเรื่องนี้อาจอ้างอิงตัวละคร สถานที่ และเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นจริง
5.หากรับนิยายเรื่องนี้ไม่ได้ กรุณากดออกได้เลยค่ะ
6.อ่านแล้วกรุณาคอมเม้นท์ด้วยนะคะ(ถ้าได้จะดีมาก)
7.นิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีเจตนาลอกเลียนแบบของไรต์เตอร์คนอื่นๆนะคะ(หากมีการซ้ำเกิดขึ้น)
(//meแกจะเวิ่นเว้อทำไมเยอะแยะ//)
คุยกันก่อนนิดนึงนะคะ
สวัสดีม่าเองงงงงงง ม่ามาแล้วนะ มาเปิดเรื่องใหม่ เป็นแบคโด้จ้าาา เปิดอะไรก็ไม่รู้ตอนเที่ยงคืน5555 ถือเป็นฤกษ์ดีนะจ๊ะ สำหรับช่วงที่หายไป คือม่าโดนสึนามิ(งาน)ถล่ม สมองตัน ใช้ชีวิต หายใจทิ้งไปวันๆ แถมขก.ด้วยแหละ ยังไงก็ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ สัญญาว่าจะพยายามอัพให้บ่อย ไม่ต้องรอนานแล้วเนอะ และที่สำคัญ....
Happy New Year2018 เยยยยย้!!!!!!!
ขอให้รีดเดอร์ที่น่ารักทุกท่านมีความสุข สุขภาพร่างกายแข็งแรง คิดสิ่งใดขอให้สมตามปรารถนานะคะ ขอให้เฮงๆรวยๆ ไม่นกบัตรคอน ได้ไปหวีดผู้นะคะ สำหรับในปีหน้า ม่าตั้งใจจะนำเสนอเรื่องใหม่ต่อไป อาจจะไม่สนุกหรือโดดเด่นอะไร แต่ม่าจะพยายามพัฒนาให้มากขึ้นนะคะ
Lucky ค่ะ^^
#asblbd
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
After the
sunshine and bubble’s legend
Baekhyun x
kyungsoo
Aston
Martin DB9 Volante Morning Frost ันาวบริสุทธิ์ทะยานไปามท้อถนนเปล่าเปลี่ยว
ไร้ยานพาหนะร่วมทา ใล้ถนนมีเพียทะเลที่เียบสบ ไร้ผู้น แ่นั่นไม่ใ่สิ่ที่ ‘บยอนแบฮยอน’ หลานายเพียนเียวอระูลบยอนปรารถนา
เามาที่นี่เพื่อามหาอะไรบาอย่า อะไรบาอย่าที่วนเวียนเ้ามาในีวิเา
ั้แ่ารหายัวไปอย่าไร้ร่อรอยอพี่าย่าสายเลือ........อู๋อี้ฝาน ประธานอู๋รุ๊ป
รถันหรูอนิ่
่อนที่ประูรถะถูเปิออโยฝีมืออร่าหนา
แบฮยอนมอไปยัทิวทัศน์อันแสนสบ แล้ว็้อรุ่นิ...
“เียบ
ทำไมายหานี้ถึไ้เียบอย่านี้ เหมือน......ายหาร้า” เสียนุ่มทุ้มเอ่ยเบาๆ็สายลมแผ่วเบา
แปลนัถึที่นี่ะไม่มีลม ะวันส่อ้าเพียใ แ่ลับอาาศเย็น สบาย ไม่ร้อนอย่าที่าิ
แบฮยอนโยนเ้าแว่นาันแราาแพไปยัรถอนอย่าไม่ไยี
่อนะสาวเท้าไปยัายหา
“อืม...อาาศำลัี
แ็ไม่แร ิทะเล ภูเา ถึะเียบไปหน่อย ถ้าันหาพี่ริสเอเมื่อไร
ันะั้โรารรีสอร์แอน์บาร์ที่นี่ เอาให้ัระเบินหายร้าไปเลย”
เสียหวานเอ่ยเี้ยวแ้วไปเรื่อย ทำไมเา้อสนใ้วยล่ะ
ในเมื่อที่นี่มันไม่มีนอยู่แล้ว รอให้ทุอย่าเสร็สิ้นเสีย่อนเถิ
แ่นี้บยอนนเล็็แทบะฝันหวานับผลำไรมามายไม่ไหวแล้ว แ่็้อมาสะุล้มเพราะเนินินเ้ารรม
“ไอ้เวรเอ๊ย!!!
ินิิหน่อยไม่ไ้เลยนะ เอ๊ะ!!!”
ใบหน้าที่เยหุหิ้อแปรเป็นสสัยับพลัน แบฮยอนพบเนินินเ้าปัหารหน้า
มันะบแ่นั้น ถ้าไม่มีอะไรบาอย่าเผยให้เห็น.....หีบไม้
“หีบอใร?
ที่นี่เยมีนมา้วยเหรอ? แสว่าพี่ริสเยมาที่นี่? ไม่สิ?” และอีหลายำถามวนสสัยวนเวียนอยู่ในสมอนอาารไมเรนำเริบึ้นมา
แบฮยอนัฟันแน่น มืออี้าับที่ศีรษะ่อนะใ้มืออี้ายหีบึ้นมา
แ่หีบเ้ารรมลับไม่เลื่อนไหว รานี้ใ้สอมือ่วยยไม่สนอาารไมเรน
ยับอยู่นานในที่สุหีบใบนั้น็ั้บนพื้นิน
“ไอ้หีบบ้า
ยยาิบหาย” เสียหวานบ่นเล็น้อย ่อนะ้อมอพิาราหีบเ้าปัหา หีบไม้โบรา
อายุอาะมาว่า 100 ปี นาเล็ะทัรัไม่่าาน้ำหนั แ่ที่ยึ้นมายาอาเพราะว่าถูฝัลในทรายมานาน
แบฮยอนปัทรายออเล็น้อย ่อนะเปิหีบใบนั้นออ
ับพลันท้อฟ้าที่เยสใสลับแปรเปลี่ยนเป็นมืรึ้มทันา
แบฮยอนมั่นใมาว่าเาูพยาร์อาาศมาแล้วว่าวันนี้ะไม่มีพายุ แ่....
“ิว่าพยาร์อาาศะแม่นยำไปเสียทุอย่าเลยหรือ
ไม่่ายไปหรอหรือ....บยอนแบฮยอน” แสสว่าปราึ้นรหน้าเา
ลาทะเลสบปราร่าหนึ่ในุาวสะอา ูาภายนอูบอบบา ผอมแห้
วามสูน่าะไม่่าามินอมานั ทันในั้นร่าบาปริศนา่อยๆหันหน้ามาที่แบฮยอน
ใบหน้านิ่เย แฝ้วยวามส่าาม เย็นา เย่อหยิ่ และเยือเย็น วาโสวย แ่นัยน์าลับว่าเปล่า
สันมูสวยัับปาอิ่มรูปหัวใสีแส ใบหน้าเนียนสวย
และผิวาวามั่ไ่มุยามระทบับแสสว่า นั่นทำให้แบฮยอน้อมอนา้า
เผลอลืนน้ำลายนเอไปหลายรอบ แบฮยอนมั่นใว่าลอีวิ 27 ปีที่เิมาไม่เยเอใรที่ทำให้เาหลใหลั้แ่แรพบเท่านๆนี้มา่อน
“อะไรัน
ยัไม่ทันไ้รู้ั็หลนานี้เียวหรือ มนุษย์หนอมนุษย์”
เสียหวานเอ่ยอย่าเนิบ้า ่อนะเยื้อย่าเ้าหาร่าหนาที่นั่เร็รายฝั่
แบฮยอนไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร รู้แ่ว่าเวลา และสรรพสิ่หยุลเมื่อร่าบาไ้้าวเ้ามา
ใบหน้าห่าเพียืบ แทบทำให้แบฮยอนหยุหายใ
ลิ่นหอมอ่อนๆลับล้ายลิ่นอไม้ปนับลิ่นทะเลให้วามสื่นวนหลใหล
่าเย้ายวนเิน้านทาน
“มาสิ มาับ้า
้าะพาเ้าไปสู่วามลึลับใ้ท้อทะเลลึ”
“แ่ผมยัไม่รู้ัุเลย
แม้แ่ื่อ...”
“ยอูือื่ออ้า รู้ไว้เพียว่า้ารอท่านมานานแล้ว
็พอ...” ลึลับ เย้ายวน น่า้นหา ือเสน่ห์อร่าบาที่ื่อยอู
และแบฮยอน็หลใหลในเสน่ห์อยอูแล้ว...โยไม่รู้ัว
“ผม...”
“เรามาทำวามรู้ัันีไหม
้าว่าเราสอยัรู้ัันไม่มาพอ”
วาเยือเย็นแฝ้วยวามร้ายาไม่อาหัห้ามใ ริมฝีปาประบันอย่าท่วที
ลิ้นร้อนวัไปมาเพื่อทัทาย หยาน้ำใสเปื้อนที่อาวระห ถูัารโยร่าบา
่อนะถูผลัไสโยร่าบาเอ
“ัเนแล้วว่าท่านหลใหลในัว้า
เพียแู่บ...ิๆ” ยอูหัวเราะน้อยๆ
ประหนึ่สาวน้อยพรหมรรย์ที่เหนียมอายยามพบายหนุ่มที่้อา แบฮยอนเมื่อไ้สิ
ไ้แ่บัวเอเบาๆ ่อนะเลื่อนมือไปยัริมฝีปาอน เามั่นใว่าเาไม่ไ้ฝัน
มันือเรื่อริ เาเสียูบให้ับหนุ่มน้อยที่พึ่รู้ัเมื่อ10นาทีที่ผ่านมา
“ูบแรสินะ”
ยอูเอ่ยึ้นอย่าไม่รู้สึอะไร ร้ามับแบฮยอนทีู่ร้อนรนทันที ใ่!เาเสียูบแรให้ับหนุ่มน้อยนนี้
่าเป็นเรื่อที่น่าอายสำหรับหนุ่มใหล้วัยลานอย่าเายิ่นั แ่เี๋ยวนะ
เรื่อนี้เาไม่เยบอใรเลย แม้ระทั่พี่ายที่หายัวอย่าลึลับ แล้ว...
“้ารู้ทุอย่าที่เี่ยวับท่าน
วามลับ วามิ ิใ้สำนึ หึ ท่านไม่มีทาหลบ้าพ้นไ้หรอ”
“ุ...”
“เป็นอ้า
เป็นนรั เป็นสามีอ้า ้าะรั เทิทูนท่านยิ่ว่าสิ่อื่นใ”
“อะไรนะ!!!?”
เป็นผัวับนที่ยัไม่ทันไ้รู้ั
นที่โมยูบแรไปอย่า้านๆและ็พูอะไร็ไม่รู้เนี่ยนะ แบฮยอนแทบหัวหมุน
เาแทบไม่ไ้ยินเสีย หรือรู้สึอะไร ทุอย่าว่าเปล่าไปหม
“้าว่าท่านไม่ใ่นโ่เลา
เพียท่านอบล ทั้าย ิใ ท้อทะเละเป็นอท่าน
อย่าไ้โ่เลาเหมือนพี่ายอท่านที่ยัโ่อยู่ับภริยาที่เสียไปแล้วนไม่ลืมหูลืมา!”
“ยอู!!!
มันะมาเินไปแล้วนะ!!!” รานี้เป็นแบฮยอนที่ะอใส่
ไฟโรธาในัวไ้เผยออมา ยอูสะุ้เล็น้อย
่อนะแปรเป็นวามเย็นาั่น้ำแ็เ้าใส่
...........ว่าันว่าเพลิมัพ่ายแพ้่อธารเย็นเสมอ...........
“้ายอมแพ้
ยอมแพ้แ่ท่านเพียผู้เียว
หาเป็นายอื่น็ไม่แล้วเป็นอาหารแ่ท้อทะเลให้อิ่มหนำสำราเล่น”
“....”
“ท่านอ่านระาษในหีบนีู้เถิ
เพียะ่วยให้ท่านรู้อะไรมาึ้น” เอ่ยเพียเท่านี้่อนะหายไปับสายลม
โยไม่ทันรู้ัว ร่าหนาหาสนใไม่ ้อมอระาษที่หยิบึ้นมาหลาหลายใบ ่อยๆไล่อ่านเรื่อยๆอย่าใเย็น
ระาษหลายใบนี้เป็นหมายที่ร่าบาเียนถึใรบานึ่เป็นเ้าาย
ให้วามรู้สึประหนึ่เรื่อ The Little Mermaid อ Hans Christian Andersen แบฮยอนรู้โยทันทีถึที่มาอร่าบา แ่หาไ้ื่นระหนไม่
ทุอย่าเป็นไปามนิทาน นถึแผ่นสุท้ายที่เป็นอนบอเรื่อราวทั้หม
“
ถึ เ้าายผู้เป็นที่รั
............วใอ้าอยู่ที่ท่านแล้ว
เ้าายแบฮยอน............
าวใอ้ามอบให้ท่าน
ยอู
”
แบฮยอนวาระาษใบนั้นลลับที่เิม
วาในบันี้แ่ำลอ้วยน้ำา เาเ็บที่หัวใมาเหลือเิน
เา...ำทุอย่าไ้แล้ว มอไปยัลาทะเล
ร่าบาในุาว้าวมา้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเปี่ยมสุ น้ำาไหลอาบสอแ้ม
ร่าบาุเ่าลับพื้น ไม่ล้าแม้แ่สบสายาที่ถ่ายทอวามอบอุ่นมาที่เา
ยอู...ไมู่่วรับเ้าอวามอบอุ่นนี้เลย
“เ็บมาไหม”
น้ำเสียนุ่มทุ้มแฝ้วยวามอบอุ่นถูส่ผ่านมาที่ร่าบา
ยอูส่ายหน้าน้อยๆ มือหนาประอใบหน้าสวยหวานให้สบาับเา เพียสบา
็ทำให้น้ำาไหล ยอูไม่เ้าใัวเอเสียริ
“รอนานไหม”
“...ไม่
่อให้้ารอสัพันปี้า็รอไ้”
“่อไปนีุ้ไม่้อรอผมแล้วนะ
ผมะปลปล่อยุเอ”
“ท่าน...”
แบฮยอนเพียุมพิเบาๆ เนิ่นนานแ่หลาวามรู้สึ่อนะผละออมา มือหนาหยิบมีสั้นประำัวที่สอไว้ใ้ายพ
รรำแหน่หัวใ แล้วลให้ลึ ท่ามลาเสียรีร้ออร่าบา
ึ!
“ท่านแบฮยอน!!!!!!!”
...เพราะบ่วรัแห่ารรออยไ้สิ้นสุล
ือหนึ่ไ้รับารปลปล่อย ือหนึ่้อสิ้นลม...
이른 햇살이 녹아 내린다
แสสว่าที่สาส่อวา
너를 닮은 눈부심이 내린다
แสสว่าที่เปล่ประายเ่นเียวับุ
길을 잃은 내 눈은 이제야 Cry cry cry
วาอผมถูลืนหายไปพร้อมับารร่ำไห้ cry cry cry
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ยินีที่ไ้รับรู้เรื่อราวอันแสนเศร้าอุ ผมปลปล่อยุแล้วนะ ผมสาบาน ะอีี่ร้อยปีพันปี....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.....ูับมึอย่าไ้เอันอีเลย!!!!"
ผลงานอื่นๆ ของ MAMACHiPPeR ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ MAMACHiPPeR
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น