arigato shaman san ขอบคุณนะคะคุณหมอผี

 เกริ่นนำ

เธอ

       ฉันเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่อายุ 15 ปีเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้ฉันก็อายุ 20 ปี ตัวฉันเรียนจบแค่ชั้นม.6 เพราะฐานะทางบ้านฉันไม่ได้ดีมาก จริงอยู่ที่พ่อกับแม่มีเงินเก็บให้ฉันอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่เพียงพอ ฉันก็เลยต้องทำงานพิเศษและเรียนควบคู่ด้วยกันไปด้วย

       ช่างเป็นช่วงเวลาที่เหนื่อยจริงๆ....

       บ้านของฉันเองก็เป็นแค่ห้องเช่าอยู่ในตรอกซอยเล็กๆ ที่ทุกคนก็ต่างสนิทสนมกัน คอยช่วยเหลือกันตลอด ถึงค่าเช่าจะถูกก็เถอะ แต่ค่าจิปาถะต่างๆระหว่างที่เรียนอยู่ มันก็เยอะพอตัวเลย และเมื่อจบการศึกษาชั้นม.6 ฉันเลยตัดสินใจว่าจะไม่เรียนต่อและอยากจะออกมาหางานทำก่อน เมื่อเก็บเงินได้มากพอสมควร ฉันก็จะกลับไปเรียน ตามประโยคยอดฮิตที่ว่า ไม่มีใครแก่เกินเรียน นั้นเอง

       ตอนนี้ตัวฉันทำงานพิเศษด้วยกันถึง 3 ที่ ที่แรกก็เป็นร้านอาหารแถวๆบ้าน ฉันทำงานในตำแหน่งแม่ครัว ตอนแรกก็เป็นแค่พนักงานเสิร์ฟนี่แหละ แต่พอนานเข้าก็ได้เลื่อนตำแหน่ง ด้วยความที่อยู่แค่ตัวคนเดียว ฉันก็เลยค่อนข้างจะทำอาหารทานเองบ่อย เลยทำให้ได้เป็นแม่ครัวแทน ทุกคนที่ทำงานล้วนใจดีกันทั้งนั้น อาจจะเป็นเพราะเราอยู่บ้านใกล้ๆกันล่ะมั้ง

       ที่ที่สองก็เป็นร้านอาหารไกลบ้านนิดหน่อย ที่นั้นฉันได้ทำในตำแหน่งเด็กเสิร์ฟ เพราะพึ่งจะเริ่มงานได้ไม่นาน พนักงานที่นั้นส่วนมากก็จะเป็นมิตรกับฉันนะ แต่ก็จะมีส่วนน้อยที่ค่อนข้างหมั่นไส้ฉัน ฉันอุตส่าห์อยู่เฉยๆไม่ทำตัวเด่นแล้วแท้ๆ แต่ก็อย่างว่าแหละค่ะ ตามประโยคยอดฮิตที่ว่า เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะทำอะไรให้ถูกใจคนทั้งโลก หรือ มีคนรักก็ย่อมมีคนเกลียด

       และที่สุดท้ายก็คือบ้านผู้ดีมีฐานะค่ะ ทุกคนที่บ้านแห่งนี้ก็ใจดีทั้งนั้นเลย อาจจะเพราะบ้านหลังนี้มีแต่ผู้หญิงล่ะมั้ง บ้านหลังนี้อยู่ใกล้ๆกับที่ทำงานที่ๆสองของฉัน ในระแวกนี้เป็นบ้านคนรวยทั้งหมดเลย ตอนแรกฉันก็ไม่กล้าจะเข้ามาสักเท่าไหร่ แต่ก็อยากจะลองเสี่ยงดู ถ้าได้งานล่ะก็ ฉันก็คงจะมีเงินเก็บมากกว่าเดิม แถมยังไม่ต้องเหนื่อยกับการเดินทางด้วย และในที่สุด ฉันก็ได้ทำงานในบ้านหลังนี้ ก็ตามประโยคยอดฮิตอีกว่า ถ้าไม่ลอง ก็ไม่รู้

       ตอนนี้ฉันกำลังรอฟังประกาศจากท่านหญิงที่เป็นเจ้าของบ้านที่ฉันทำงานอยู่นั้นเองค่ะ น่าจะเป็นเรื่องร้ายแน่ๆเลยเพราะตาขวาของฉันก็ดันกระตุกด้วยสิ เฮ้อออ อะไรจะเกิด ก็ต้องเกิด สินะคะ

เขา

       ผมกำลังนอนกลางวันดีๆอยู่แท้ๆ ทั้งๆที่เหนื่อยจากงานขนาดนั้น กลับต้องมาโดนปลุกแล้วพบกับข่าวร้าย นั้นก็คือ...

       สาวใช้ลาออกไปหนึ่งคนเพราะจะกลับบ้านเกิด....

       งานนี้ผมก็ต้องรีบติดใบประกาศรับสมัครพนักงานน่ะสิ แย่จริงๆเลย ขอให้มีคนมาสมัครโดยไวทีเถอะนะ เพราะว่าบ้านหลังนี้มันดันใหญ่เกินไป การที่สาวใช้เพียงคนเดียวลาออกไปนั้น มันจะทำให้สาวใช้คนอื่นทำงานเยอะขึ้นไปอีก ผมไม่อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่หรอก ถึงผมจะเป็นเจ้านายหรือเป็นนายจ้างของพวกเขา ผมก็เข้าใจความรู้สึกคนที่ต้องทำงานเยอะเกินนะเห้ย มันเหนื่อยสุดๆเลยนะ แล้วก็คงไม่มีใครชอบที่จะทำความสะอาดพื้นที่เยอะๆกว้างๆหรอก ที่บ้านหลังนี้สะอาดได้ก็เพราะสาวใช้ทั้งนั้น ผมไม่อยากให้พวกเธอต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้

      แค่นี้ผมก็ขอบคุณจะแย่แล้ว

      ขอร้องเถอะ ใครก็ได้ รีบมาสมัครเถอะนะ

"คุณหนูคะ อายุขนาดนี้แล้ว คุณหนูก็ยังขี้เกียจไม่เปลี่ยนเลยนะคะ"

"นมครับ ผมทำงานเหนื่อยมากเลยนะ ผมขอพักหน่อยสิ แล้วที่สำคัญ ผมก็อายุ 25 เองนะครับ"

"แต่คุณหนูก็เล่นนอนทั้งวันเลยนะคะ นี่ก็บ่ายแล้วด้วย คุณหนูต้องลุกมาทานข้าวเที่ยงก่อนนะคะ"

"ผมขี้เกียจลุกนี่ครับ ขอผมนอนต่อนะคร้าบ"

"ค่ะๆ ชั่วโมงเดียวพอนะคะ เดี๋ยวนมจะขึ้นมาเรียกอีก"

"ขอบคุณนะครับนม" ผมมองแม่นมที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่ผมยังเล็ก เดินออกจากห้องนอนผมไป ตอนนี้ท่านก็อายุ 70 กว่าๆแล้วด้วย ผมอยากจะให้ท่านพักแท้ๆ แต่ท่านก็ดื้อเหลือเกิน

       เอาล่ะ นอนต่อดีกว่า

       ก๊อกๆๆ

       เฮ้อออ ขอบคุณที่มาเคาะตอนผมยังไม่หลับตาลงน่ะนะ = =

       ผมเอือมมือไปกดปุ่มที่แดงที่จะสามารถทำให้คนข้างนอกนั้นได้ยินเสียงผมได้ เนื่องจากห้องของผมนั้นเป็นห้องเก็บเสียง ตะโกนยังไงเขาก็ได้ได้ยินหรอก และผมก็จะไม่ลุกไปที่ประตูเผื่อส่องดูที่ตาแมวด้วย ก็ผมนอนอยู่นี่นา

"ใครครับ?" ผมถามไป

"ยาเองค่ะ"

"พี่ยางั้นหรอก รอสักครู่นะครับ" ผมลุกจากเตียงนอนแล้วตรงไปเปิดประตูในพี่ยาซึ่งเป็นหัวหน้าสาวใช้ของผม

       ถึงผมจะเป็นเจ้าบ้าน หน้าตาไม่หน้าเข้าใกล้ แต่ผมก็พูดเพราะกับทุกคนนะครับ ผมไม่ใช่คนก้าวร้าวบอกไว้เลย =3=

"มีอะไรหรอครับพี่ยา?"

"คือว่ามีคนมาสมัครงานแล้วนะคะ นายท่านจะสัมภาษณ์เธอคนนี้ด้วยตัวเองหรือไม่คะ"

"จริงหรอครับ?"

"จริงค่ะ ^ ^"

"งั้นเดี๋ยวผมจะสัมภาษณ์เองครับ ขอบคุณมากครับพี่ยา"

"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นพี่จะไปบอกเธอคนนั้นให้รออีกสักพักที่ห้องสัมภาษณ์นะคะ"

"ครับ" เมื่อผมพูดจบ ผมก็รีบเดินตรงไปยังห้องสัมภาษณ์ทันที โชคดีจริงๆนะเนี่ย ถ้าคนที่มาสมัครเป็นคนที่ดีก็ดีน่ะสิ

       การสัมภาษณ์งานของผมนั้น ผมจะคุยทางโทรศัพท์กับคนที่มาสมัครเท่านั้น เขาคนนั้นจะไม่เห็นหน้าผม มีแค่ผมเท่านั้นที่จะเห็นหน้าของเขา ส่วนมากผมจะชอบสัมภาษณ์คนเข้าทำงานเองนะ การจะเป็นเจ้านายที่ดี เราก็ต้องรู้จักลูกน้องของเรานี่เนอะ

       เอาล่ะ จะเป็นคนแบบไหนกันนะ....

สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ เต่าฟูฟูเองนะคะ นิยายเรื่องนี้ฟูฟูคงยังไม่ลงเร็วๆนี้แน่นอน มาแค่เกริ่นนำหน่อยๆก่อน แต่ถ้าใครที่อยาก  รออ่านรอชมล่ะก็ กด Fav ไว้รอได้เลยค่ะ 

          ต้องบอกไว้ก่อนเลยว่านิยายเรื่องนี้เป็นแฟนตาซีค่ะ ค่อนข้างจะเกี่ยวกับทางญี่ปุ่นเยอะนะคะ พอดีฟูฟูชอบเรื่องการปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายในญี่ปุ่นนั้นเอง ชื่อเทพเจ้าแต่ละพระองค์ก็อ่านยากทั้งนั้น 555 ก็ไม่ต้องห่วงนะคะ เพราะชื่อพระนางนั้นจำง่าย // เอ๊ะ 55

          รูปภาพที่จะนำมาใช้ในอนาคตเนี่ย ฟูฟูก็ไม่ค่อยอยากนำมานะคะ แต่ก็ขอนำมาใช้เพื่อประกอบในจินตนาการของผู้อ่านและนักเขียนสักแป็บนึงนะคะ ยังไงฟูฟูก็ลบรูปแน่นอน เหมือนกับเรื่อง อย่ายุ่งกับฉันเลยนะ รุ่นพี่... นั้นแหละค่ะ ฟูฟูเป็นพวกหาเครดิตรูปไม่เจออ่ะ คือฟูฟูพยายามมองหาดีๆแล้วนะคะ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน ก็เลยอยากขอนำรูปมาใช้สักแป็บเดียวค่ะ เดือนนึงน่ะค่ะ // แป็บหรือเปล่าหว่า 555

          สรุปว่ายังไม่ลงนิยายเร็วๆนี้นะคะ สำหรับนิยายเรื่องนี้ นางเอกเราร้องไห้ค่อนข้างบ่อยช่วงหลังๆนะคะ แต่เพราะอะไรก็ต้องรออ่านกันค่ะ ใครที่ไม่ชอบก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ นางเอกเราเข้มแข็งนะ แต่ทำไมร้องไห้ล่ะ???

          ส่วนพระเอก เรื่องนี้พระเอกดีงามมากจ้าาาาา แต่ขี้แกล้งและขี้เกียจสุดๆ... พระเอกเรานิสัยดีนะ ดีกว่าแอสซิสจากเรื่องอย่ายุ่งกับฉันเลยนะรุ่นพี่อีก (ง่อววว โปรโมทนิดๆ) 

ตัวละครตัวอื่นก็คนดีทั้งนั้น ถ้าอยากรู้ทำไมเรื่องนี้คนดีเยอะ ก็รอติดตามกันน้าค้าาา ฟูฟูไปล่ะน้าาาา

รักน้าค้าาาา

ขอขอบคุณธีมสวยๆจากบทความ

▴ Thememie B U T T E R ▾ テーマバター

ของ

CHERMADA

ด้วยนะคะ

Into the night

T
B