ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องที่ 2 แดนทราย (1)
-----------------------------
แนทราย
We all in Desert
-----------------------------
ทุสิ่ทุอย่ามอไหม้และถูลบ้วยินทรายแล้ผา อารยธรรมมนุษย์ล่มสลาย เทโนโลยีสูสิ้น ทรัพยาารธรรมาิถูเผาไหม้ พฤษาล้มายา ทุีวิที่เหลือรอ้อิ้นรนบนผืนทรายอันสุลูหูลูา ้อทนแสแที่เผาไหม้ทุสิ่อย่ายามลาวัน และวามหนาวเหน็บุมัุรายามรารี
ผมนอนอยู่ในเ็นท์ ผมพยายามเอาีวิรอมานาน่อนีวิ ไม่สิ พวเรา่าหา อาหารที่แทบะไม่เหลือ โรภัยุามพวเรา ทั้ีวิเราสูเสีย โศเศร้า หวาลัว นบารั้ผมเอ็ั้ำถามว่า เราทั้หมใ้ีวิไปเพื่ออะไร และนหนึ่ในลุ่ม็เยอบลับมาว่า เพราะวามายมันน่าลัว
อย่าลัววามายเลย พ่อผมเยพูับผมแบบนี้ และอนนี้ผมิว่าโลใบนี้โหร้ายว่าวามายเสียอี
ลุ่มอผมประอบ้วย เอเลน่า และ แรอล ทั้สอเป็นเพื่อนสาวอผม เมส์ เพื่อนสนิทอผม และผม โทนี่ เราทั้สี่เพิ่บรรลุนิิภาวะเมื่อไม่ี่ปี และยัมีอีนหนึ่เาอายุเยอะสุในลุ่ม เบเนิส์ ำไ้ว่าเาเป็นนับว อายุน่าะห้าสิบปีว่า เมส์ับผม้อหาอาหารโยารล่าสัว์แบบไม่เลือสายพันธุ์ ไม่ว่าะิ้อ อู ม้า ลามะ หรืออะไร็าม บารั้เรา้อลุยน้ำเพื่อับปลาในโอเอิส แรอลและเอเลน่าทำหน้าที่่อมแมเ็นท์และหาผัห้า ส่วนเบเนิส์มัะทำสมาธิอยู่ในที่พั สวมนร์เป็นภาษาประหลา และพร่ำสอนหรือออำสั่พวเรา
แสอาทิย์ลอผ่านเ็นท์สีน้ำเินโปร่แสอผมและเมส์ เมส์ื่นึ้นมาและเาใที่ว่าผมไม่ไ้นอน เราสอนเินออมาาเ็นท์ ที่พัอเราประอบ้วยเ็นท์สี่หลั หลัหนึ่สำหรับผมและเมส์ หลัหนึ่สำหรับเอเลน่าและแรอล หลัสำหรับเบเนิส์ และอีหลัสำหรับเ็บเสบียหรือ้าวอ เ็นท์ทั้สี่าอยู่ทาอนใ้อโอเอิสเล็ๆ แหล่น้ำที่ว้าไม่มาล้อมรอบ้วย้นปาล์ม ใบห้า และโหิน
เมส์เป็นหนุ่มัวผอมแห้และเี้ย ผมเอ็ัวเี้ยเ่นันแ่ยัพอมีล้ามเนื้ออยู่บ้า แรอลและเอเลน่าเินออมาาเ็นท์ ทั้สอัวผอมสูและเป็นฝาแฝัน พวเราใ้ีวิที่นี่มาเือบสิบปีหลัาเหุาร์อนนั้น อนนั้นภาวะโลร้อนเผาไหม้ทุสิ่นสิ้นสู เราทั้สี่หลทาท่ามลาแผ่นินแห้แล้และแระแห หลบภัยภายใ้าปรัหัพั แล้วเบเนิส์็เ้ามา่วยเรา พาเราไปูแลและรัษาามวิาที่เาเรียนมา มันออะูเป็นารรัษาที่แปลไปหน่อย แ่เป็นเพราะศาสนาอเาระมั และเา็ใ้านพวเราเ่นทาส ิวัรอเราทั้สี่ไม่มีอะไรเลย อนเ้าื่นมารับประทานอาหารเหลือาเมื่อวาน แล้วไปหาอาหารท่ามลาแหรือทำหน้าที่อัวเอ เมื่อหาอาหารมาไ้มาพอ็นำไปให้เบเนิส์ หาเาเห็นีเห็นาม็ปล่อยให้พวเราใ้ีวิ อนลาืน็ลับมาฟัเาเทศนา แล้วลับไปนอน รอวามเหนื่อยาวันถัไป เวลาว่าอเราไม่ใ่ารเล่นน้ำในโอเอิสหรืออะไร สำหรับผม มันือวันทบทวนวามโศเศร้า ผมสูเสียั้แ่เ็ และทรมานับโลอันเลวร้ายนี้
พวเราทั้สี่เินไปที่แหล่น้ำ เอาน้ำธรรมาิล้าหน้าให้พอสื่น แล้ว็เ็บผลหมาราไม้ใล้มาิน ในราวนี้เอเลน่าเป็นนเริ่มารพูุยประำวัน เธอพูถึวามรู้สึที่มี่อผู้อุปถัมภ์เรา "ันเบื่อาแ่นั่นเ็มทีแล้ว
"แ่เา็ูแลพวเรามาลอนะ" แรอลเอ่ยอบ้วยเสียอ่อน "เาบอเราว่าพระเ้าย่อมุ้มรอนที่สำนึบุุ"
"นี่น่ะหรือบุุ ปล่อยให้เราทนทรมานท่ามลาแ สอนให้เรา่านเพื่อแย่ิอาหาร สั่ให้เราามหาอาหารในที่อันรายสุอบฟ้าเนี่ยน่ะหรือ" เอเลน่าอบลับ
เมื่อไ้ฟั ผม็นึถึอนอี พวเราเถียเาเรื่อีวิประำวันที่โหร้าย แ่เา็่อว่าเราลับและสั่สอนเราโยารสั่ให้เินทาไลไปทาทิศใ้ ผมลอนับ้าวเินและมันยาวถึสอพัน้าว ห่าออไปเป็นาปรัหัพั โรเหล็ และแผ่นโลหะที่ระัระาย เป็นหลัานอโล่อนหน้านี้ สิ่ที่เราทั้สี่พบือลุ่มอปีศาระหายเลือ และวามแห้แล้ ปราศาพืและสัว์ใๆ มีเพียเหล่าปีศาพวนั้น
ผมหันไปมอรอบๆ สัเทิวทัศน์และผืนฟ้า แ่็สะุับบาสิ่ที่ำลัเินออมาาเ็นท์ แล้วายแ่็โผล่ออมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น