ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ลุ้นรักสัญญาใจนายตัวแสบ

    ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 หลงทาง

    • อัปเดตล่าสุด 8 ก.ย. 50


    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    Chapter 1
    หลงทาง
     
    “ ลุงเร็วๆหน่อยสิค่ะ ”   ฉันเร่งคนขับรถประจำบ้านให้รีบๆขับรถ   เพราะตอนนี้มันสายแล้ว   ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกหรอกนะแถมวันนี้เขายังปฐมนิเทศกันอีก    ฮือๆๆ   T^T แล้วก็เหมือน   Fortune ( โชคชะตา ) แกล้งฉัน   รู้ก็รู้ว่าคนกำลังรีบแล้วทำไมถึงให้รถติดไฟแดงเนี้ย   คอยดูนะจะบอกพ่อจ้างมือปืนไปยิงนังเทพธิดาผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาให้ตายเลยคอยดูข้อหาบังอาจทำให้โชคชะตาของฉันต้องเจอกับรถติดไฟแดงวันนี้ -_-   ฉันนั่งบิดไปบิดมา   ก้มๆเงยๆ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ   ซึ่งตอนนี้มันบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้วแงๆๆ   T^T ทำไงดีอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว   โอ้ให้ตายเถอะแบรด   พิทท์   แองเจลิน่าใกล้ตายแล้ว   รถมันก็ไม่ยอมกระดิกด้วยนะดูดิติดไฟแดงเป็นชาติแล้ว   ฉันนั่งจิตงุดเงี้ยวตั้งนานแล้วนะเนี้ย   เดี๋ยวคอยดูนะจะให้ลูกน้องพ่อไปยิงกบาลไอ้ตำรวจจราจรให้ตาย   ได้...ในเมื่ออยากลองดีกับฉันเดี๋ยวได้เห็นดีกัน  
     -_-    ( แกจะไปทำอะไรเขาได้ฮะ : M.S. kungking )  
    “ ลุงคะอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง ”   ฉันชะโงกหน้าไปถามลุงไมเคิล ( หน้าตาเหมือน จา   พนม )
    “ ไม่ไกลหรอกครับ ”   แล้วแกก็หันหน้าเหี่ยวๆมาตอบฉัน   ไม่จำเป้นไม่ต้องหันมาก็ได้ลุง   ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง   จ๊าก!! กะต๊าก! กะต๊าก!
    ( อันหลังนี้เกี่ยวมั้ย   -_- )   เหลืออีก 7 นาทีแล้วอ่ะ   ฮือๆ นี่ฉันใช้เวลา 3 นาทีที่แล้วไปกับอะไรเนี้ย   แล้วฉันก็เกิดความคิดอันบรรเจิดเลิศล่ำขึ้น
    “ ลุงพอไฟเขียวลุงก็ขับรถกับบ้านได้เลยนะ ”   พูดแค่นั้นฉันก็เปดประตูกระโจนลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของลุงไมเคิลสักกะนิดเดียว
    ฉันวิ่งเรื่อยๆมาจนถึงริมทางเดิน   ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งต่อไปข้างหน้า
    ( แกคงไม่วิ่งไปข้างหลังหรอก -_- )   ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่รู้ทางไปโรงเรียนนี่นา... เหอๆ   แล้ววิ่งมาทำไมเนี้ย   พอฉันจะกลับไปที่รถไฟจราจรก็ดันเปลียนเป็นไฟเขียวพอดี   ลุงแกก็เลยขับรถกลับไปบ้านตามที่ฉันบอกจริงๆ   แล้วคราวนี้ฉันจะทำยังไง ช่วยบอกฉันทีนี่ฉันจะไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆใช่มั้ย   ขณะที่ฉันกำลังท้อแท้และสิ้นหวัง ( แล้วเวลาของแกก็เหลือน้อยเข้าไปทุกทีด้วย )
    ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีโทรศัพท์นี่หว่า   เพราะฉะนั้นฉันก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์ใช่มั้ย   คิดแล้วฉันก็จัดการ   Miss   call   ไปหา   Friend   love   ของฉันทันที
    “ ฮัลโหลลลลล... ” ฉันกรอกเสียงหวานๆ ไปตามสายเคเบิล( มันเกี่ยวมั้ยห๊ะ )
    “ ( ไม่มีเสียงสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก ) ” ดู   ดูมันกวน Teen
    “ งั้นสุนัขเหรอที่พูดนะ ”  
    “ ( เพิร์ลนั่นปากเหรอนะ ) ”  
    “ ตูดบ้านแกพูดได้ป่ะล่ะ ”
    “ ( เออ ช่างเหอะขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว   ว่าแต่แกโทรมาทำไม ) ”
    “ ไม่มีเรื่องจะคุยแล้วฉันจะโทรไปหาแกเหรอ ”
    “ ( กวนนะแก   ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเขาจะปฐมนิเทศกันแล้วนะ ) ”
    “ ก็ฉันโทรหาแกเรื่องนี้แหละ   ตอนนี้ฉันอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงนะ ”
    “ ( แล้วแกไปทำอะไรที่สี่แยกละ ) ”
    “ ฉันลงจากรถมาเมื่อกี๊แล้วตอนนี้ฉันก็ไปโรงเรียนไม่ถูก ”
    “ โธ่ ! ไอ้บ้าสรุปแล้วแกหลงทาง   ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี้ย ”
    “ ก็บอกว่าอยู่สี่แยกไฟแดงไง -_- ”
    “ ( เออรู้แล้ว   ช่วยบอกข้อมูลให้มันกว้างกว่านี้ได้มั้ย   แกบอกฉันแค่ว่าอยู่ตรง-สี่แยกไฟแดงแล้วฉันจะบอกทางแกถูกมั้ยเนี้ย   สี่แยกไฟแดงมันไม่ได้มีที่เดียวในประเทศไทยนะ ) ”
    “ จะให้ฉันบอกแกยังไงละ ก็ที่นี้มันมีแต่ต้นไม้ปลูกเต็มสองข้างทาง กับเสาไฟจราจรแค่เนี้ย ถ้าฉันนับต้นไม้ที่นี้รวมกับเสาไฟให้แก แกจะบอกทางฉันได้ไม่ห๊า ”
    “( เออ ฉันผิด >_< แล้วแกพอจะมีข้อมูลอะไรที่จะบอกฉันได้นอกจากเสาไฟ กับต้นไม้มั้ย )”
    “ ไม่มีเว้ย แต่ลุงไมเคิลเขาบอกว่าจากที่นี่ไปไม่ไกลก็ถึงโรงเรียนแล้ว ”
    “( อ๋อ บอกแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว เดี๋ยวแกฟังที่ฉันบอกแล้วทำตามนะ )”
    “( อันดับแรกแกก็เดินตรงมาเรื่อยๆ แล้วแกก็เลี้ยวซ้าย จากนั่นแกก็เลี้ยวขวา   เดินตรงมาอีกเจอทางแยกให้แกเลี้ยวไปทางขวา ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเจอโรงเรียน   และถ้าไม่เจอก็มีอยู่แค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆ คือแกตาบอดกับแกตาเซ่อ เฮ้ยตอนนี้เหมือนสัญญานมันจะขาดๆหายๆ ไม่ค่อยจะได้ยินว่ะ เอาเป็นว่าแกรีบๆมาแล้วกัน แค่นี้นะ )”
    “ เฮ้ย!!! เดี๋ยว ” แค่นั้นเหละมันวางหูไปแล้ว พอฉันโทรไปอีกมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย เมื่อกี๊แกบอกฉันใช่มั้ยว่ามีแค่ 2 สาเหตุใหญ่ๆเท่านั้นที่ฉันจะไม่เจอโรงเรียนนะ แต่แกคงจะลืมสาเหตุที่ 3 แน่ๆ   นั่นคือแกบอกทางฉันได้โคตรสับสนและงงงวยเลยวะ   เฮ้อ! เอาไงละทีนี้ยังไงก็ไปไม่ทันแล้ว   เอาเป็นว่าเดินไปตามที่มันบอกละกัน ไม่มีทางเลือกนิ   แต่คิดไปคิดมาแล้ว   โรงเรียนฉันมันอยู่หลังเขารึไงฟ่ะ   ทำไมต้องเดินเลี้ยวเข้าซอย ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วย -_- เพิร์ลไม่เข้าใจ
                                                                                                                   
     
    ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางที่ไอ้ซ่าเพื่อนฉันมันบอก   ถ้าจำไม่ผิดมันบอกให้เลี้ยวซ้ายใช้มั้ย   ตรงไปอีกก็เลี้ยวขวา   ใช่แล้ว เลี้ยวขวา   จากนั่นก็ตรงไปอีกเจอสี่แยกให้เลี้ยวซ้าย   ตรงมาอีกเจอทางแยกซึ่งเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว   ว่าแต่มันเลี้ยวไปทางไหนเนี้ย
    “ ต้องไปทางไหนเนี้ย ” ฉันพึมพำ และใช้หัวคิดอย่างหนัก
    “ เลี้ยวซ้ายละกัน ” ( เฮ้ย! ผิดทางแล้วโรงเรียนแกนะเลี้ยวขวาไม่ใช้ซ้าย เฮ้ย! พูดไม่ฟังอีกเรื่องของแกละกัน : M. S. kungking ) แล้วเท้าฉันมันก็ไวเท่าความคิดเลยล่ะ   เดินมาแป๊บเดียวก็เจ๊อะกับโรงเรียนอย่างที่ไอ้คุณซ่าบอกจริงๆ   โอ้โห้โรงเรียนอะไรเนี้ยทำไมมันถึง แบบว่า
     เอ่อ... อภิมหึมามหากว้างใหญ่เงี้ย   บุญเยอะไหมล่ะแกได้อยู่โรงเรียนที่ทั้งใหญ่ทั้งหรูแบบเนี้ย   ดูดิขนาดป้ายโรงเรียนก็ทำให้มีความรู้สึกว่าขนลุกในความหรูหราแล้ว   แต่เอ๊ะ ! ทำไมชื่อที่เขียนลงบนป้ายโรงเรียนมันถึงเขียนว่า Heart   Bern ละ   โรงเรียนที่ฉันจะเข้าเรียนมันชื่อHeart Venterry   ไม่ใช้เหรอ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนชื่อโรงเรียน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้ละ   ระหว่างที่ฉันใช่สมองคิดอย่างหนัก ( ปกติไม่ค่อยได้ใช้ ) สายตาอันแหลมคมดุจพยาเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นป้อมตำรวจ   มันคุ้นลูกกะตาฉันมากๆ เลยอยากบอก   ยิ่งไอ้เสาไฟจราจรนั่นนะยิ่งคุ้น   แล้วในที่สุดฉันก็หาคำตอบได้ว่าทำไมมันถึงได้คุ้นลูกกะตานัก   มันจะไม่คุ้นได้ไงละก็มันเป็นที่ที่ฉันยืนเป็นอีบ้าหันซ้ายหันขวาตั้งนานเพราะไปโรงเรียนไม่ถูก   และเท่าที่ฉันใช้สายตาคำนวณดูนะระยะทางจากตรงนั่นถึงโรงเรียนนะไม่ถึง 50 เมตรด้วยซ้ำถ้าฉันเดินตรงมาเรื่อยๆก็จะถึงโรงเรียนภายใน 5 นาทีแน่ๆ และฉันก็จะเข้าปฐมนิเทศทันด้วย   ไอ้ซ่าแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับซื้อโลงได้เลย   เพราะถ้าฉันเจอแกเมื่อไรแกตายแน่   รีบใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนที่แกจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้   บังอาจมาหลอกให้ฉันเดินเป็นกิโลๆ จนน่องโป้งหมดแล้ว   อย่าให้ฉันเจอแกนะแกตายแน่   แล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยลืมเรื่องชื่อโรงเรียนที่เมื่อกี๊คิดเกือบตายสนิท
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×