คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ชีวิตที่เปลี่ยนไป
อนโภาร
หลัาภารแยับมาวินเา็ลับอนโามปิเหมือนทุวัน เาเินไปนั่ที่โฟาอห้อนั่เล่น ะเอมยน้ำเย็นมาเสิร์ฟให้ับเา เพื่อให้เาายเหนื่อยาารทำาน เาหยิบแ้วน้ำามืออะเอมมาื่มนน้ำหมแ้ว พลามอูร่าบาที่ำลันั่ลที่โฟา้าๆเา
“เอม วันนี้ผมะไปเที่ยวับเพื่อนนะ” เาบอับเธอเสียเรียบ
“่ะ” ะเอมอบรับำบอเล่าอเา พลาหยิบแ้วน้ำาเาไปเ็บ
“แ่ผมะิน้าวเย็นับุ่อน ุ็เรียมอาหารไว้เลยนะ ผมะไปอาบน้ำแ่ัวแล้วเรา็มาิน้าวัน” เาบอับเธอพลามอแผ่นหลัอร่าบาที่เินเอาแ้วน้ำไปเ็บ ่อนะเินลับเ้าห้อนอนส่วนัวอเาไป
30 นาที่อมา ภารเินออมาาห้อนอนส่วนัวอเา แล้วรไปยัโ๊ะอาหารที่ะเอมไ้ัเรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้วเามอร่าบาที่อนนี้ำลัป้อน้าวลู อยู่ที่โ๊ะอาหาร
“ เอม ืนนีุ้ไม่้อรอผมนะ ุเ้านอนไ้เลย” เาพูพลานั่ลบนเ้าอี้ร้ามับเธอ เธอพยัหน้าพลายิ้มอ่อนๆให้ับเา หลัาเาิน้าวเสร็ เา็ออไปหาเพื่อนสนิทอเาามสถานที่ไ้นัไว้ เาับรถไม่ถึ 15 นาที็ถึผับ
บรรยาาศยาม่ำืนในผับแถวมหาวิทยาลัย แสไฟเท็ส่อสลัวๆ ภารในุเสื้อยือลมสีำ สูทลุมสีลม าเสแลสีลม รอเท้าผ้าใบสีาว เาเินเ้ามาในผับ มาวินโบมือให้ับเาเพื่อเป็นสัาว่าอยู่โนไหนอผับ เาเินรไปหามาวินและทิวาที่นัุ่ยันอยู่ที่โนวีไอพี
“ไอ้ร ทำไมมึมา้าั ปิมึะมาเปิโ๊ะไว้รอพวูนะ” ทิวาพูแว
“เออว่ะหลัๆมานี้มึแปลไปนะร” มาวินสมทบทิวา
“วันนี้นไ้เยอะูเหนื่อย ็เลยลับไปีบที่ห้อน่ะ “ภารอบเพื่อนเสียอ้อมแอ้ม
“ ถ้าูไม่ไ้ทำานที่เียวับมึ ไม่ไ้เอมึทุวันูิว่ามึลับไปออนุาเมียแน่” ำบอเล่าอทิวาที่ไ้แสวามิอนออมาทำให้ภารถึับสะุ้ เพราะสิ่ที่ทิวาพูออมานั้นมันไม่ไ้่าาที่เาทำับะเอม ่าแ่ะเอมไม่ใ่ภรรยาอเา็เท่านั้น
“ูว่า็ไม่แน่นะ แ่่อนูเห็น มึวนพวูไปสัสรร์หลัลเวร เือบทุรั้ที่มีโอาส แ่หลัๆมานี้วันๆู็เห็นมึรัษานไ้ เย็น็รีบลับอนโ ูถามริ มึุเ็ไว้อนโเหรอว่ะ” มาวินถามอย่าทีเล่นทีริภารรู้สึว่าัวเอเป็นเหมือนผู้้อหาที่ำลัถูสอบปาำาำรว
“พวมึเป็นหมอนะ ูอนุาให้พวมึทำไ้แ่ัประวัิู็พอ ไม่้อถึับสอบสวนู พวมึไม่ใ่ำรว”ภารพูิลเพื่อให้เพื่อนเลิสสัยเรื่อที่เาลับอนโเร็ว
“เออ พวูไม่สสัยมึแล้ว็ไ้” มาวินอบภารไปอย่าัใ
“แล้วถ้าเป็นแพรหล่ะะ ระให้แพรสอบสวนไ้ไหม” เสียหวานุ้นหูอทั้สามหนุ่มัึ้นทำเอาภารไม่รู้ะอบลับยัไ แพรมพูเธอเป็นศัลยแพทย์เหมือนันับภาร มาวินและทิวา เธออบภารั้แ่รั้แรที่เอัน เธอพยายามเ้าหาภารทุวิธี แ่็ไม่สำเร็ เธอิมาเสมอว่าถ้าเธอื้อภารไปเรื่อย ๆสัวันภาระใอ่อนับเธอ เพราะั้แ่ภารเลิับแฟนเ่าไปเาไม่ไ้สนใผู้หินไหนอีเลย มีเพียเธอที่ภาร อยูแลและเป็นห่วเวลาที่เธอมีปัหา เธอึอบทำัวเหมือนเป็นแฟนอภารอยู่เสมอในเวลาอยู่ที่ทำาน
“แพร มาไ้ยัไ”มาวินเอ่ยถามแพรมพูอย่าสสัย
“วา วนแพรมา”วาลมโมอมายัภารเป็นประาย พลาเินเ้ามานั่เบียภารามที่เยทำ พลาเอื้อมมือไปเาะแนอภาร
“แพระสอบสวนอะไรผมเหรอ” ภารถาม้วยใบหน้านิ่
“่วหลัมานี้รรีบลับอนโเร็วว่าปินะ รแอบุใรไว้หรือเปล่า”แพรมพูถามเาอย่าอน ๆ
“ไม่มี แพร็ไปเื่อสอนนี้ ผม็แ่เหนื่อยอยาับไปนอนพัที่ห้อ็แ่นั้น อีอย่าพันี้นไ้เยอะร่าาย้อารพัผ่อนนะ“ เาพูพลายิ้มบาที่มุมปา แพรมพูยิ้มว้าเมื่อไ้ยินำอบาปาออภาร เธอมอไปที่มุมหน้าเวที นัร้อำลัับร้อเพลหนุ่มสาววัยรุ่นำลัออลีล่าท่ามลาแสสีเสียันอย่าเมามัน เธอยิ้มมุมปาพลาสะิแนภารเป็นารวน
“เราออไปแน์ันเถอะนะร “ เธอพูพลาึภารออไปเ้น ทั้สี่่าพาันเ้นโยย้ายสายสะโพันอย่าเพลิเพลิน ภารหยิบโทรศัพท์มือถือในระเป๋าาเึ้นมาูเวลา เา็นึไ้ว่าพรุ่นี้เา้อ่วยเธอเลี้ยลูลับึไม่ไ้ ภารเอื้อมมือไปสะิไหล่บอับมาวินและทิวาที่ำลัเ้นอยู่ับสาวๆอยู่้า
“ู ลับ่อนนะพอีว่าพรุ่นีู้มีธุระเ้าว่ะ”
“เอ้าเหรอ ลับี ๆนะมึ” มาวินบอับภาร่อนที่ภาระเินออไปาผับแู่่ ๆ็มีเสียหวานเรียเาไว้่อน
“ร ไปส่แพร้วยสิแพรไม่ไ้เอารถมา” แพรมพูอย่าอออ้อนับเาพลาเอื้อมมือมาวแนอเา
“ไ้เี๋ยวผมไปส่นะ” ทั้สอเินรไปที่รถหรู่อภาร เาเินไปเปิประูรถให้ับแพรมพู่อนที่เาะเินมาึ้นรถฝั่นับ
“รแพรไปที่อนโรไ้ไหม แพรยัไม่อยาลับบ้าน” แพมพูพูพลาเอียหัวมาบไหล่อภาร ที่ำลัับรถอยู่
“เี๋ยวผมะไปส่แพรที่อนโอแพรนะ”ภารบอปัไป เาับรถแ่ 10 นาที็ถึอนโอแพรมพู
“แพรถึแล้ว “เาบอแพรมพู้วยใบหน้านิ่
“รึ้นไปส่แพรไ้ไหม”เธอพูพลาเอื้อมมือไปสัมผัสที่อแร่อภาร
แพรผมอโทษนะ ุึ้นไปเอไ้ไหมผมมีธุระ้อรีบไปทำ่อ “ ภารพูพลาับมืออแพมพูออาอแร่อเา อย่าสุภาพ
“รไม่เปลี่ยนใริๆเหรอ” เธอทวนำถามเพื่ออยาให้ภารเปลี่ยนำอบ
“แพร ุอย่าทำให้ผม้อพูในสิ่ที่ผมไม่อยาพูเลยนะ” เาบอับแพรมพู้วยสีหน้าและน้ำเสียเรียบ
“็ไ้ แพรเ้าใ ับรถลับี ๆนะร” แพมพูเินลารถหรู่อภาร้วยสีหน้าอนๆ เธอยืนมอรถอภารเลื่อนออไปนลบาเธอึเินึ้นไปในัวอนโหรู่อเธอ
“ร แพระทำให้รหันมาอบแพรให้ไ้อยู” เธอพู้วยใบหน้าและน้ำเสียนัแน่น่อนะเินเ้าลิฟ์ไป
หลัาภารไปส่แพมพูที่อนโอเธอ เา็รีบบึ่รถลับอนโอนเอเพราะ่อนหน้านี้เาูล้อวรผ่านโทรศัพท์ เาเห็นะเอมนัู่ทีวีที่ห้อนั่เล่นพลามอนาฬิาที่แวนไว้ในห้อนั่เล่นเา็พอะเาออว่าร่าบาะรอเา เพราะวันไหนที่เาึ้นเวร่วเย็นแล้วะออเวร่วเที่ยืนเธอะนั่รอเาลอ พอเธอเห็นเาลับมาถึห้อ เธอถึะเ้านอน
01.00น. ที่อนโอภาร
ภารเินเ้ามาในห้อเาไ้ยินเสียโทรทัศน์ัมาาห้อนั่เล่น เาึเินรไปยัห้อัล่าวภาพที่เาเห็นือะเอมำลันั่สัปหอยู่ที่โฟาหน้าโทรทัศน์ เารีบสับารเ้าไปหาร่าบา พลาเอื้อมมือไปประอใบหน้าาวนวลอร่าบาที่ำลัะหัวทิ่มลพื้น เาเลื่อนัวเ้าไปนั่้าับร่าบาแล้ว่อยๆใ้มืออี้าโน้มให้ร่าบาเ้ามาบไหล่ว้าอเา
“บอว่าไม่้อรอ ไม่ฟัันเลยใ่ไหม” เาบ่นพึมพำให้ับวามื้ออะเอ พลาเอื้อมมือไปับผมอะเอมเบา ่อนที่เาะวาะเอลราบับโฟาแล้ว่อยๆ้อนอุ้มร่าบาเ้าไปนอนในห้อี ๆ เาวาร่าบาลบนเียนุ่มพลาเลื่อนผ้าห่มึ้นมาลุมให้ร่าบา เาวาสายาาร่าบาแล้วเินไปห่มผ้าให้ับลูน้อยที่นอนอยู่้าับะเอม ่อนเ้าะเินลับมานั่ที่มุมหัวเีย้าๆะเอม เานั่มอะเอมอยู่พัให่่อนที่เาะับไฟแล้วลับไปยัห้ออนเอ
07.00 น.
แสแยามเ้าสอส่อเ้ามาภายในห้อนอนอร่าบาที่ำลันอนหลับไหลอยู่เธอรู้สึัวื่นเมื่อแสแส่อใบหน้าอันาวนวลอเธอ
“ันเ้ามานอนในห้อไ้ยัไนิ สสัยละเมอมั้”เธอพูพลาเาผมเบาๆ
“เอ๊ะ “เธอรู้สึเหมือนวันนั้นอเือนอเธอะมา เธอลุาเียนอนแล้ว็สำรวเียว่าสิ่ที่เธอิและรู้สึมันใ่ไหม
“ายๆ ายแน่นๆเอมเอ่ยเอม ไม่มีสำรอ้วยนิ ทำยัไีราวนี้ มาเป็นอะไรอนนี้ผ้าอนามัย็ไม่มีสัแผ่น“เธอพึมพำับัวเอพลาเินเ้าห้อน้ำ แล้วเินลับมาอุ้ม้อนร่าเล็อลูน้อลไปนอนในเปล แล้วเธอ็ึผ้าปูที่นอนไปั เธอรีบอาบน้ำแ่ัว่อนะออไปเาะประูห้ออภาร แ่็ไร้ร่าหนามาเปิประูให้ เธอึเินไปหยิบุแสำรอในู้โว์หน้าทีวี เธอเปิประูห้อเ้าไปในห้ออร่าหนาเธอเห็นร่าหนานอนหลับปุ๋ย อยู่บนเียนุ่ม เธอมอ้วยแววาอ่อนใให้ับร่าหนา ่อนที่เธอะเินไปเปิผ้าม่านรับแสแเพื่อปลุให้ร่าหนาื่น แ่เาลับึผ้าห่มึ้นไปลุมใบหน้าอันหล่อมอเา ะเอมมอ้อนใส่เาพลาเินไปยืน้าๆเียนอนนุ่มอเาพร้อมับึผ้าห่มออาร่าหนา
“ุร ื่นไ้แล้ว ันมีธุระ้อออไป้านอ ื่นๆ” เธอยัไม่ทันพูบประโยู่ ๆร่าหนาใ้ผ้าห่ม็ุแนเธออย่าแรนเธอเสียหลัล้มลไปนอนออยู่้าๆเา
Talk ผมึผ้าห่มึ้นมาุมร่าบาอเธอเหมือนับผม ผมเปลี่ยนท่านอนานอนะแเป็นนอนเท้าาพลาเอื้อมมืออี้าไปอรัเธอไว้ ผม้มมอใบหน้าที่าวนวลอเธอึ่อนนี้ำลัแระเรื่อ
“วนผมีนัะแล้ให้เ็” ผมิในใ่อนะทำามวามิอันั่วร้ายอนเอ
“ไหนบอให้ผมื่นแล้วุลมานอนับผมทำไม เนี่ย”ผมพูพลายิ้มเ้าเล่ห์ให้ับเธอ พร้อมับระับอ
“ันไม่ไ้ลมาเอนะ ุนั้นแหละเป็นนึันลมานอนรนี้” เธอพูเสียแ็ใส่ผม ผมหัวเราะในลำอ่อนะเลื่อนใบหน้าที่หล่อมอผมเ้าไปใล้ๆแ้มนวลอเธอ ผมสัมผัสไ้ถึัหวะารเ้นอหัวใอเธอ เธอรีบผลัผมออพลารีบลุึ้นยืน พร้อมับถอยห่า าอนาเเียอผม ผมำับท่าทาอเธอทีู่เหมือนลูแมวใเวลาที่เอลูหมา
“ันะรอุอยู่้านอ ันให้เวลาุ 30นาทีอาบน้ำแ่ัวให้เสร็” พอพูบเธอ็เินออาห้อผมไป
ผมมอามแผ่นหลัอร่าบาที่เินออาห้ออผมไป แล้วผม็รีบไปอาบน้ำแ่ัวไม่ถึ10นาทีผม็ออไปหาเธอที่ห้อนั่เล่น ผมเินไปนั่เบีย้าๆเธอที่โฟา เธอยับออห่าาผมพร้อมับมอ้อนใส่ผม
“นีุ่ที่มีั่เยอะะมานั่เบียันทำไม” เธอบ่นให้ผมเหมือนที่เยๆทำ เวลาที่ผมแล้
“ุอย่าพูเสียัสิเี๋ยวลูื่นนะ” ผมเไ พลาเอื้อมนิ้วี้ไปแะที่ริมฝีปาอเธอ เธอทำหน้าหยิใส่ผมพลาบัมือหนาอผมออาริมฝีปาอเธอ ผมำับท่าทาอเธอ ่อนที่ผมะเริ่มเ้าเรื่อ
“เอม มีอะไรถึไ้ไปปลุแ่เ้า” ผมพูพลาอาเธออยา้อารำอบ
“ุวันนี้ันะออไป้านอ ันรบวนุูหนูนิให้ันสัรึ่ั่วโมะไ้ไหม” ผมหรี่ามอะเอมอยาสสัย
“ุะไปไหน”ผมถามเธอ้วยเสียเ้มพลาหน้านิ่
“ไปื้ออใ้ส่วนัวอผู้หิ “ ผมพอะรู้ว่าอส่วนัวที่เธอว่ามันืออะไร
“อนนีุ้ยัมีใ้อยู่ไหม”ผมถามเธอ้วยน้ำเสียอ่อนล เมื่อรู้ว่าเธอเป็นวันนั้นอเือน
“ไม่ “ เธอพู้วยสีหน้าเื่อนๆ
“แล้วุะออไปยัไ” ผมถามเธออย่าเป็นห่ว ่อนที่ผมะหาทาออให้ับเธอ
“เี๋ยวผมไปื้อมาใหุ้เอ ุใ้ยี่ห้ออะไร ลาวัน ลาืน สูร” เธอบอรายละเอียับผมพลาเปิัวอย่าในมือถือส่ให้ผมในแทส่วนัว
“ุ็ไปูามรายละเอียนี้นะ ุรีบไปรีบลับนะ ันไม่ไหวแล้ว” เธอบอับผม้วยน้ำเสียอ้อนๆ ่อนที่ผมะพยัหน้ารับำสั่าเธอแล้วรีบไปื้อมาให้เธอ
ร้านมินิมาร์แถวอนโ
ผมเยไปื้อให้แม่สมัยเป็นเ็แ่็ไม่ิว่าะไ้มาื้อให้ะเอมึ่ แฟน็ไม่ใ่ แ่ะให้เธอออมาสภาพแบบนั้นผม็ะใำับเธอเินไป
“อาะน่าอายสัหน่อยรีบื้อรีบลับ็แล้วัน” ผมพูับัวเอ่อนลารถหรู่ ผมเินเ้าไปในร้านสะวื้อ ผมยืนอมอผ้าอนามัยแ่ละยี่ห้อเพื่อหายี่ห้อที่เธอใ้ ู่ ๆ็มีพนัานผู้หิเินรเ้ามาหาผม
“อโทษนะ่ะ แฟนอุลู้าใ้ยี่ห้ออะไร่ะ” เธอพูพลายิ้มบาให้ับผม ผมยื่นรูปที่ะเอมส่มาให้ับพนัานหินัล่าวู
“อ๋อ อันนี้นะ่ะุลู้า” เธอหยิบผ้าอนามัยยี่ห้อัล่าวส่มาให้ผม พลาส่ยิ้มให้ับผม
“อบุรับ”ผมล่าวอบุเธอ่อนที่ผมะรีบไปำระเินที่เาน์เอร์ แล้วรีบออาร้าน
ผมภาวะนาอยู่ในใอย่าให้ผมเอนรู้ัเลย ถ้าเอนิ ผมไม่รู้ะอบว่าื้อไปให้ใรเลย แม่็หสิบแล้วส่วนยัยภา็ไม่ไ้อยู่ับผมมีหวันเาิว่าผมุเ็ไว้อนโแน่ ๆ ผมับรถไม่ถึ10 นาที็ถึอนโ ผมรีบึ้นลิฟ์ เพราะผมิว่าอนนี้เธอะไม่ไหวแล้วาสภาพที่ผมเห็นเธอ่อนที่ผมะออาห้อไป
“เอม ผมลับมาแล้ว” ผมเรียเธอพลาเินรเ้าไปหาเธอที่ยืนรอย่าับเารพธาิ อยู่หน้าห้อนอนส่วนัว เธอรีบหยิบถุผ้าอนามัยไปามือผม
“ุไปูลูหน่อยลูื่นแล้ว” ผมเินไปที่เปลลูส่วนเธอ็เ้าไปในห้อนอนอนเอ ผมอุ้ม้อนร่าเล็อลูสาวแล้วพาลูสาวไปทำธุระส่วนัวในห้อน้ำ หลัาผมอาบน้ำแ่ัวให้ลูสาวเสร็ผม็อุ้มร่าเล็อลูออมาที่ห้อนั่เล่น ผมเห็นเธอนอนหลับ้วยวามอ่อนเพลีย ผมึพาลูลับเาไปในห้อเพื่อให้เธอไ้พัผ่อน ผมเหลือบูนาฬิาพลาเินออมาหาเธออีรั้ เธอยัหลับเหมือนเิม ผมึเินไปหยิบผ้าห่อมผื่นเล็มาห่มให้เธอ แู่่ ๆเธอ็่อยๆลืมาึ้น ผมและเธอสบาัน 5วินาทีไ้ ผมไ้ยินเสียเธอถามผม
“ุร ลูหละ”ประโยำถามอเธอทำให้ผมหลุาภวั์
“ลู….หลับน่ะ” ผมอบ้วยเสียสั่น
“ันหลับไปนานแ่ไหนเนี่ย”
“สอั่วโมไ้”
“ุันอโทษนะที่ละเลยหน้าที่” เธออโทษผมอย่ารู้สึผิ
“ไม่เป็นไรหรอุเพลียผมเ้าใ” ผมพูพลาเอื้อมมือไปลูบผมที่ยุ่เหยิอเธออย่าเอ็นู
“อนเย็นเราไปเินเล่นที่สวนสาธาระันไหมเอม” ผมถามเธอ้วยเสียอ่อน
“็ีนะอยู่แ่ในห้อันอุอู้” เธอพู้วยน้ำเสียอ่อนๆ
“เี๋ยวเรา่อยลับมาทำอาหารเย็น่วยัน ไปเินเล่น่อนเนอะ” ผมบอับเธอ
“่ะ”
17.00น ที่ส่วนสาธาระใล้อนโ
ผมพาเธอและลูมาเินเล่นผ่อนลาย ผมเห็นเธอูเพลียๆ ไ้มาเินสูอาาศบริสุทธิน่าะีึ้น ผมอุ้มลู ส่วนเธอถือระเป๋าวนมอหนูนิ ผมเหลือบมอเธอทีู่สื่นึ้นาเิมผม็พลอยยิ้มไป้วย
“ุรนั่รนี้แหละ่ะ” เธอพูพลาเินมาูแนผมไปนั่ที่ม้านั่ใ้้นไม้ให่ เรานัุ่ยันเรื่อทั่ว ๆไป
“เอม ผมถามุร ๆนะ ทำไมุถึัสินใมารับ้าเลี้ยยัยหนู ทั้ทีุ่็มีานที่มั่นอยู่แล้ว” ผมถามเธอ้วยท่าทีที่ผ่อนลายเพื่อให้เธอสบายใในารบอเล่าเหุผลอเธอ เธอยิ้มบา ๆให้ับผม่อนะเล่าถึสาเหุที่เธอมารับ้าทำานเป็นุแม่ำเป็นอยัยหนู
“ทีแรัน็ว่าะไม่รับานนี้หรอ หลัาที่ยัยภาโทรมาันวันนั้น ที่บ้านอัน็มีใบแ้หนี้มาให้พ่ออันไปำระหนี้ภายในสิ้นเือนนี้”
“แล้วไ่อ”ผมั้ใฟัะเอมอย่าใใ่อ
“หนี้ที่พ่อัน้อำระเือบล้าน ัน พี่มินและพ่อเอาเินเ็บมารวมัน็ไม่พอใ้หนี้ แล้วันยั้อส่เิน่าเทอมอยัยเอน้อสาวนเล็อัน “
“ุ็เลยัสินใรับานนี้”
“อืม ถึแม้ันะรู้ว่าุะ้อมอว่าันหน้าเิน็าม”
“ผมอโทษที่มอุแบบนั้นนะ”
“ไม่เป็นไรหรอันลืมแล้วแหละุ” เราุยันนระทั่พระอาทิย์ลับอฟ้า
“ุร เราลับันเถอะ่ะ ันหิว”เธอพูพลาเอามือไปลูบท้ออนเอ ผมยิ้มับท่าทาอเธอ
“ุะินอะไร เี๋ยวผมทำให้” เธอทำสีหน้าเหมือนไม่เื่อว่าผมทำอาหารเป็น
“ุเนี่ยนะ ะทำอาหารให้ันิน” ผมพยัหน้าให้ับเธอเป็นารอบรับ
“ุแน่ในะ ว่าุทำไ้ถ้าันท้อเสียมาะทำยัไ” เธอพูพลายิ้มบา ๆให้ับผม
“เี๋ยวผมรับผิอบเอไม่้อห่วอยู่ับหมอะอย่า” ผมพูพลาหัวเราะ
“ุไม่้อเหรอ ันว่าุแ่พาันแวะที่ลาหลัมหาลัย็พอ”
“็ไ้” พูบผม็ูมือเธอเินึ้นรถหรู่ออไป
เมื่อถึลาท้าย มอ ผมอุ้มร่าเล็อลูเินามเธอ เธอเินเลือื้ออที่เธออยาไ้
“ุ แวะๆ” เธอบอับผมพลาับมือผมเินรไปที่ร้านยำมะม่ว หน้าร้านมีป้ายิ แม่้าเสียเเ๋ว ร้อเิวนลู้าลู้าให้มาื้อ
“เผ็ไหม่ะ”แม่้าถามเธอพลายิ้มบา ๆให้ับเธอ
“เผ็่ะ หนูอแยปลารอบนะ่ะ” เธอสั่แม่้าไม่นานแม่้า็ทำเสร็
“ เอมเี๋ยวผม่ายเอ”ผมึมือบาที่ำลัะหยิบระเป๋าสา์อนเอออมา แล้วผม็ยื่นเินให้ับแม่้าแทน เธอมอผม้วยแววาอ่อนปนสสัย
“อบุ่ะ” เธอพูพลายิ้มาหยีให้ับผม หลัานั้นเธอ็พาผมเินไปื้อส้มำ เมื่อเธอไ้อาหารามที่เธอ้อารแล้วผม็พาเธอลับอนโ
ความคิดเห็น