คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กลับมาพบรัก 2 (ตอนปลาย)
น้ำหนาวไม่ได้ย้อนกลับไปในอดีตตามที่หวังไว้ เธอคงจะแค่ฝันไปจริงๆ
หลังจากที่นัดกับคินภัทรเรียบร้อยแล้ว น้ำหนาวก็ออกไปที่สำนักงานเขตพร้อมกับเพียงฝันและทิวาทันที ซึ่งทั้งคู่ตั้งใจหยุดงานมาเป็นเพื่อนเธอ ส่วนธาราออกจากบ้านไปแต่เช้า เพราะมีงานต้องทำ
คินภัทรตั้งใจจะยกบ้านหลังนั้นให้น้ำหนาวด้วย ตอนแรกเธอไม่อยากรับ เธอไม่อยากอยู่บ้านหลังนั้นอีกต่อไปแล้ว ที่ที่มีแต่ความทรงจำของเธอกับเขา อยู่ไปก็รังแต่จะทำให้เธอเป็นทุกข์เปล่าๆ
‘รับไปเถอะนะคะ คุณหนาวไม่เคยทำงาน จะขายหรือเก็บไว้ปล่อยเช่าก็ได้ มันน่าจะช่วยให้พอมีเงินเอาไว้ใช้ได้บ้าง’ คำพูดที่ดูเหมือนจะเป็นความหวังดี แต่เพราะอคติในใจทำให้น้ำหนาวรู้สึกว่ารสรินกำลังเสียดสีเธออยู่ในทีนั้น น้ำหนาวจำได้ขึ้นใจ
แม้จะรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ที่ผู้หญิงคนนั้นพูดมาก็คือเรื่องจริง น้ำหนาวคงต้องขอบคุณรสรินที่ทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาได้ ต่อไปนี้เธอต้องดูแลตัวเอง เธอยังต้องหางานทำ เธอควรจะเริ่มคิดได้แล้วว่าต่อจากนี้ไปเธอจะทำงานอะไร
น้ำหนาวกลับไปเก็บของที่บ้าน เธอเอาเพียงของที่จำเป็นต้องใช้ไปที่บ้านของเพียงฝันเท่านั้น ส่วนของที่เหลือ เอาไว้หาที่อยู่ใหม่ได้ค่อยมาย้ายทีเดียว
วันนี้น้ำหนาวเลือกที่จะนอนห้องนอนแขก แทนที่จะนอนกับเพียงฝันตามคำชักชวน ด้วยเธอกลัวว่าทิวาจะเหม็นขี้หน้าเธอ แล้วไล่เธอออกจากบ้านเขาเสียก่อน
หญิงสาวรู้สึกเพลียผิดปกติ เลยตั้งใจว่าจะเข้านอนเร็วหน่อย วันนี้เธอคงจะเหนื่อยเกินไป
น้ำหนาวหยิบนาฬิกาทรายขึ้นมาพลิกเล่น มันเป็นสิ่งที่คุณยายเคยให้ไว้ก่อนท่านเสีย ทั้งยังกำชับให้เธอรักษามันไว้ให้ดีอีกด้วย
จากเรื่องราวที่คุณยายเล่าให้ฟัง พ่อแม่ของน้ำหนาวแยกทางกันตั้งแต่เธอยังเล็ก คุณยายจึงเป็นคนเลี้ยงเธอมา แต่เธอก็เคยได้ยินคนอื่นพูดกันว่า มีคนเอาเธอมาทิ้ง คุณยายจึงรับเธอมาเลี้ยง น้ำหนาวเลือกที่จะเชื่อสิ่งที่คุณยายเล่า เพราะท่านเป็นเพียงคนเดียวในครอบครัวที่เหลืออยู่ แต่ท่านก็เสียไปหลังจากเธอเรียนจบมัธยมปลาย
โชคดีที่น้ำหนาวมีเพื่อนที่ดีอย่างเพียงฝัน เธอและครอบครัวปฏิบัติต่อน้ำหนาวเหมือนเป็นคนในครอบครัวคนหนึ่ง หลังจากที่น้ำหนาวเสียเสาหลักอย่างคุณยายไป พวกท่านก็เมตตาส่งเสียเลี้ยงดูเธอด้วยอีกคน
เพียงฝันคอยอยู่เคียงข้างน้ำหนาวเสมอ ไม่ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นก็ตาม นั่นทำให้น้ำหนาวซึ้งใจและรู้สึกขอบคุณเพียงฝันมาโดยตลอด
น้ำหนาวคิดว่าเธอกำลังฝันไปอีกแล้ว เธอตื่นขึ้นมาในตอนที่ตัวเองอายุ 18 ปีอีกครั้ง หันไปมองยังเตียงข้างๆ ก็พบกับเพียงฝันที่ยังไม่ตื่น
“นี่มันเรื่องบ้าอะไร" เพื่อพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้ฝันไป หญิงสาวเดินไปหยิกเพียงฝันที่ยังนอนหลับอยู่ อีกฝ่ายสะดุ้งตื่นขึ้นมามองหน้าเธออย่างงงงวย
“อะไรของหนาวเนี่ย เจ็บนะ”
“เจ็บหรอ เจ็บก็ดีสิ แปลว่าไม่ได้ฝัน” น้ำหนาวเอ่ยออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะรีบกลับไปที่เตียงตัวเอง แล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างอารมณ์ดี
“ฝันหรอ ฝันใช่มั้ย ได้” มีหรือที่เพียงฝันจะยอมเจ็บตัวอยู่ฝ่ายเดียว เธอลุกตามมาหยิกน้ำหนาวบ้าง ภายในห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทั้งคู่ แกล้งกันจนเหนื่อยหอบ สงครามขนาดย่อมก็หยุดลง
“หนาวไม่ได้ฝันไปจริงๆ ใช่มั้ย” น้ำหนาวหันไปถามเพียงฝันที่นอนอยู่ข้างกันอีกครั้ง เพื่อย้ำให้เธอมั่นใจ
“ฝันไม่ฝันไม่รู้ แต่เดี๋ยวเราได้ฝันร้ายแน่ ถ้าไปเข้าคลาสอาจารย์สุริยาช้า รีบลุกไปเตรียมตัวเร็ว" เพียงฝันตอบ แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปเป็นคนแรก
ถ้าเธอไม่ได้ฝันไป แปลว่าเธอได้ย้อนเวลากลับมาจริงๆ ไม่อย่างนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้จะเรียกว่าอะไร
แล้วอะไรคือตัวนำเธอมาที่นี่?
ถ้านิยายเรื่องโปรดของเธอมีกระจกเป็นประตูมิติ เธอก็ต้องมีอะไรสักอย่างที่เหมือนกันทั้งในอดีตและปัจจุบัน ใช่หรือไม่?
หันไปมองรอบๆห้อง เพื่อหาว่ามีอะไรที่เหมือนกับของที่เธอเอาไปบ้านเพียงฝันบ้าง หลายๆ อย่างถูกตัดออกไป ก่อนจะพบว่ามีเพียงนาฬิกาทรายที่คุณยายเคยให้ไว้เท่านั้น
“อันนี้สินะ” นี่เป็นเหตุผลที่คืนก่อนเธอไม่ได้มาที่นี่ใช่หรือไม่ แล้วที่นี่คืออะไรสำหรับเธอกัน อดีต ความฝัน หรือว่าโลกคู่ขนาน แล้วเธอจะอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยได้หรือเปล่า ต้องทำอย่างไรถ้าไม่อยากลับไปที่นั่นอีก
เอาไปทิ้ง? แต่นี่เป็นของต่างหน้าชิ้นเดียวของคุณยายที่เหลืออยู่เลยนะ
น้ำหนาวพลิกนาฬิกาทรายเล่นไปมา พร้อมกับคำถามมากมายในหัว ที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เสียที
“คิดถึงยายหรอ” เสียงของเพียงฝันทำให้น้ำหนาวได้สติ หันไปมองคนที่เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ยายคงเป็นห่วงหนาวมากแน่ๆเลยเนอะ” น้ำหนาวบ่นออกมาเบาๆ แล้วลุกไปอาบน้ำบ้าง
บนโลกใบนี้มีความลับอยู่มากมาย แต่คนอย่างน้ำหนาวขี้เกียจเกินกว่าจะไปค้นหามัน ถ้าเธอจำเป็นต้องรับรู้มัน สักวันเธอก็คงจะได้รู้เอง
ถ้าคุณคิดว่าน้ำหนาวเป็นคนน่าเบื่อ เชื่อเถอะ คนที่สร้างเธอขึ้นมาน่าเบื่อกว่าเธออีก…
ความคิดเห็น