อดีตกงกงขอมีชีวิตใหม่อย่างสงบบ้างเถอะ

บทนำ

การเดินทางจากวิหารตงไห่กลับจวนบูรพาของท่านอ๋องสี่ดูราบรื่นยิ่งนัก ในคราแรกเซียวหลางยัวนึกกังวลว่าอาจจะเกิดเหตุร้ายขึ้นได้เนื่องจากตั้งแต่เมื่อวานนี้เขาไม่สามารถหาจังหวะในการส่งข่าวการเดินทางของท่านอ๋องสี่ไปให้เซวียนลู่แห่งหอเซียนซีได้ ในตอนเช้าก็ต้องรีบตามขบวนเสด็จออกมาโดยไม่รู้ตัว จดหมายที่เตรียมไว้จึงได้นอนแน่นิ่งอยู่ในกล่องไม้ที่หัวเตียงเขาเช่นเดิม นั่นทำให้ทางสำนักเจ็ดเซียนจะไม่ทราบการเดินทางของท่านอ๋องในครั้งนี้และจะไม่ได้ส่งคนมาคุ้มครองขบวนเสด็จเพิ่มเติม ก็ใครใช้ให้ท่านอ๋องสี่ไป๋อี้หลงเป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุดในการได้รับตำแหน่งรัชทายาทกันล่ะ เพราะนอกจากจะเป็นโอรสเพียงคนเดียวที่ประสูติจากฮ่องเฮาแล้วยังทรงเก่งกาจรอบด้านทั้งทางบุ๋นและทางบู๊ เป็นที่ชื่นชมของเหล่าพสกนิกร แล้วอย่างนี้จะไม่ให้พวกที่ต้องการบัลลังก์มังกรให้อยู่ในมือของพรรคพวกตนเองอยากจะกำจัดท่านได้อย่างไร

ยามนี้ขันทีเซียวหลางเป็นหนึ่งในผู้ติดตามในขบวนเสด็จของท่านอ๋องสี่ โดยมีท่านจ้าวกงกง หัวหน้าขันทีของจวนบูรพาเดินนำอยู่ด้านหน้าของเขา และมีขันทีและทหารอีกประมาณยี่สิบนายที่เดินตามมาข้างหลัง ส่วนองครักษ์ก็ขี่ม้าประกบรถม้าพระที่นั่ง และรอบๆ ขบวนเสด็จเพื่อป้องกันภัย ขบวนเดินทางมากว่าครึ่งทางจากวิหารตงไห่และเกือบจะเข้าสู่ตัวเมืองแล้ว เมื่อเซียวหลางรู้สึกถึงความผิดปกติ

"จ้าวกงกง หลบ!! "

เซียวหลางคว้าตัวคนที่เป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่ของตนให้ล้มลงเมื่อเห็นอาวุธพุ่งเข้ามาทางขบวนเสด็จ

ฟิ้วววว ฉึก!!!

อยู่ๆ ขบวนรถม้าที่กำลังเคลื่อนที่ก็ถูกลูกธนูจากทั่วทิศทางยิงใส่ บ่าวรับใช้และทหารที่หลบไม่ทันต่างล้มลง จากนั้นเงาร่างในชุดสีดำจำนวนมากก็พุ่งเข้าใส่รถม้าและทหารที่ยังมีชีวิตอยู่ เกิดการต่อสู้กันขึ้นโดยทหารองครักษ์ที่มากับขบวนมีฝีมือดีสามารถฆ่าผู้ร้ายไปได้หลายนาย

เซียวหลางที่สามารถหลบลูกธนูที่ยิงมาได้ พยายามจะพาจ้าวกงกงหลบออกจากการต่อสู้ แต่กลับถูกชายชุดดำที่อาวุธครบมือล้อมเอาไว้ เขารีบดึงมีดสั้นที่เก็บซ่อนเอาไว้ที่ข้อเท้าขึ้นมาและปาใส่คนร้ายที่พุ่งเข้ามาคนแรก ใบมีดคมปักเข้ากลางหน้าผากและคร่าชีวิตคนร้ายทันที ชายชุดดำที่เหลือมองหน้ากัน จนคนหนึ่งร้องขึ้นมา

"นายท่านสั่งให้สังหารขันทีติดตามทุกคนอย่าให้เหลือ จัดการ!! "

ที่แท้เป้าหมายหนึ่งของการลอบสังหารคราวนี้คือเขากับจ้าวกงกงงั้นหรือ? เพราะอะไรกัน? หรือเพราะทราบว่าเขาเป็นคนของสำนักเจ็ดเซียน? เซียวหลางขยับกายบังจ้าวกงกงให้ไปอยู่ด้านหลัง แต่กลับถูกขันทีชราคว้าแขนเอาไว้

"เซียวหลาง เจ้าหนีไป! "

"ไม่ขอรับ เราต้องรอดด้วยกัน! "

ชายชุดดำคนที่สองพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง ดาบในมือเงื้อขึ้นสูงและฟันลงมายังขันทีทั้งคู่ เซียวหลางหลบดาบได้อย่างหวุดหวิด มือเรียวจับข้อมือของคนร้ายแล้วหักข้อมือจนชายชุดดำร้องลั่นปล่อยดาบในมือลง เซียวหลางจึงคว้าดาบไว้ได้และตวัดดาบฟันชายคนนั้นจนเลือดสาด ชายชุดดำที่เหลือพุ่งเข้ามาหาเซียวหลางพร้อมๆ กัน แต่ขันทีหนุ่มก็สามารถหลบหลีกได้ แต่หากนานไปเขาต้องสู้ไม่ไหวแน่ ตากลมเหลือบมองหาตัวช่วย ก็เห็นว่าทหารฝั่งตนเหลือน้อยกว่ามากเพราะถูกลอบโจมตีตั้งแต่ต้น

"เซียวหลาง ระวัง!! "

เซียวหลางหันไปตามเสียงเรียกของเจ้ากงกงจึงทันเห็นขันทีอาวุโสเอาตัวบังเขาจากข้างหลัง ที่กลางหลังของจ้าวกงกงมีธนูปักอยู่ถึงสามดอก ใบหน้าของขันทีชราซีดเผือด เลือดไหลกบปาก

"ท่านลุง!! อึก!! "

ไหล่ขวาของเขาถูกดาบของศัตรูฟันจนเลือดไหลเป็นทางยาว มือที่จับดาบสั่นไหวด้วยความเจ็บ จ้านหลางมองชายชุดดำที่เดินล้อมเข้ามา ถึงจะต้องตายที่นี่แต่อย่างน้อยเขาต้องนำพวกนี้ไปลงนรกด้วยกันให้ได้มากที่สุด เซียวหลางยกดาบขึ้นสู้กับศัตรูด้วยแรงเฮือกสุดท้าย

เปรี้ยง!!

รถม้าถูกท่อนไม้ขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่จนแตกออกเป็นชิ้นๆ และคนที่อยู่ในรถม้ากระโดดออกมาได้ทันท่วงที เซียวหลางเห็นท่านอ๋องสี่ไป๋อี้หลงพุ่งออกจากรถม้าที่แตกเป็นเสี่ยงๆ และชักกระบี่เข้าต่อสู้กับคนร้ายทันที ก่อนจะรู้สึกถึงความร้อนวาบที่แผ่นหลัง ด้วยสัญชาตญาณเขาจึงหันไปปัดดาบที่พุ่งเข้ามาอีกครั้งและแทงดาบของตนเข้าช่องท้องผู้ที่ตวัดดาบทำร้ายตน ก่อนจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หลังอีกครั้งจนร่างกายรับไม่ไหวและล้มไปกับพื้นทันที

จบแล้วสินะ นี่เขาคงต้องตายอยู่ที่นี่จริงๆ ท่านแม่ ลู่เจี่ย จี้หยาง ขอโทษด้วยนะที่ต้องจากไปก่อน แล้วความมืดมิดก็เข้าปกคลุมสติสัมปชัญญะของเขาจนสิ้น

.

.

.

อึดอัด

นี่เขาอยู่ที่ไหน? ทำไมเขาลืมตาไม่ได้? นี่เขาตายไปแล้วใช่ไหม?

ร่างกายเหมือนกับถูกห่อหุ้มด้วยของเหลวเหนียวๆ แต่กลับอุ่นสบาย แต่มีบางอย่างกำลังพยายามดึงร่างเขาออกมาจากความอุ่นสบายนั้น ใบหูเล็กได้ยินเสียงดังของสตรี

"ออกมาแล้ว! ยินดีด้วยเจ้าค่ะฮูหยิน ท่านได้บุตรชายเจ้าค่ะ! "

ร่างเล็กที่ถูกดึงออกมาจากความอุ่นสบายมาสู่อากาศหนาวๆ จนอยากจะร้องประท้วง แต่เสียงที่ดังออกจากลำคอกลับเป็นเพียงเสียงอ้อแอ้ เขาพยายามลืมตาแต่เปลือกตาช่างหนักเหลือเกินจนไม่อาจลืมขึ้น ร่างกายถูกชำระล้างด้วยน้ำอุ่นและเช็ดตัวจนแห้งจากนั้นก็ห่อร่างด้วยผ้าเนื้อนุ่มค่อยอุ่นสบายหน่อย แต่ทำไมเขาถึงได้ถูกจับทำอะไรมากมาย แล้วทำไมร่างกายจึงเหมือนกับไม่ใช่ร่างกายของเขา นี่เขาต้องผ่านอะไรพวกนี้ก่อนจะได้ข้ามสะพานไน่เหอและดื่มน้ำแกงยายเมิ่งหรือ?

"คุณชายช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกินเจ้าค่ะ" เสียงสตรีคนเดิมดังขึ้น จากนั้นร่างเขาก็ถูกย้ายไปที่อ้อมกอดของร่างอบอุ่นอีกร่างหนึ่ง เขาพยายามลืมตาขึ้นด้วยความยากเย็น ดวงตาพร่าเบลอ แต่ยังคงเห็นใบหน้าซีดเซียวของสตรีที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้เขา

"ลูกแม่" เสียงหวานเอ่ยเรียก ทำให้เขาค่อยๆ ประมวลผลในสมองน้อยๆ ที่มี

นี่เขาเกิดใหม่เป็นเด็กทารกงั้นเหรอ?

เดี๋ยวนะ! แล้วสะพานไน่เหอกับน้ำแกงยายเมิ่งล่ะ? นี่มันข้ามขั้นตอนอะไรไปหรือเปล่า? เมื่อไม่นานมานี้เขายังเป็นเซียวกงกงอยู่เลย แล้วตอนนี้ทำไมถึงมาเกิดเป็นเด็กทารกได้เร็วนัก?!

"ไหนลูกข้า?! "

มีเสียงบุรุษดังขึ้นและภาพตรงหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นภาพของสตรีหน้าหวาน.. ไม่สิ นี่มันบุรุษนี่นา!!

"ยินดีด้วยเจ้าค่ะท่านประมุข บุตรของท่าน คุณชายเจ้าค่ะ"

"ลูกชายเหรอ? " สีหน้าของบุรุษหน้าหวานดูผิดหวังแว่บหนึ่งหากแต่รอยยิ้มสดใสกลับปรากฏแทนที่ด้วยความรวดเร็ว "มีบุตรชายสามคนถือว่าดี ดีมากๆ "

"เซียวเฟิง" หญิงสาวที่อุ้มเขาอยู่เอ่ย "ตั้งชื่อลูกสิ"

"ข้าคิดไว้แล้ว คุณชายสามของพรรคมารกางเขนเพลิง จะมีชื่อว่า เซียวหลาง เจ้าจะเป็นบุรุษที่เก่งกาจและเป็นผู้นำความสุขมาให้กับพ่อแม่และครอบครัวพรรคมารของเรา" เซียวเฟิงก้มลงจูบที่หน้าผากเล็กๆ ของคนที่เพิ่งลืมตาดูโลกใบใหม่ และก้มลงประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่มของภรรยา "ขอบใจนะอันหราน"

นี่เขาคงมาเกิดใหม่จริงๆ ก็ดี เขาจะได้มีชีวิตใหม่ที่ไม่ต้องวุ่นวายกับราชสำนักเสียที

แต่เดี๋ยวนะ..

พรรคมารงั้นเหรอ?!!

.

.

.

AN: คราวนี้เรามาพบกับเซียวกงกงตัวจริงกันค่ะ ชีวิตของพี่จะได้สงบอย่างที่หวังไหม? มาเอาใจช่วยท่านอดีตกงกงกันค่ะ ^^

ไม่ต้องสืบเลยว่าเมนของคนเขียนคือใคร ก็คนงามล่มเมืองนั่นไง โฮะโฮะ!