Dracotopia : มหานครมังกรเพลิง

ลำดับตอนที่ #3 : ชาร์ลอตต์

    ภายใต้แสงแดดในยามเย็นซึ่งเป็นสีสลัวๆบนท้องฟ้า ชาร์ลอตต์ ฮาร์ทลี่ย์ สาวน้อยวัยสิบห้าปีแห่งโรงเรียนมัธยมบรู๊คชีลด์กำลังเดินกลับบ้านตามลำพัง เธอเพิ่งแยกทางกับแอนเน็ตต์ เพื่อนสนิทเมื่อตรงสามแยกก่อนหน้านี้



    ชาร์ลอตต์มีผมสีน้ำตาลอ่อนและดวงตาสีเขียวอมฟ้าซึ่งเจ้าตัวบอกว่าทำให้เธอดูเหมือนแม่มด สูงห้าฟุตหกนิ้วพอดีเป๊ะและเจ้าตัวก็บอกว่าเธอยังคงเตี้ยเกินไปอยู่ดี แว่นตากรอบบางสีเขียววางอยู่บนจมูกที่สวยได้รูป จริงอยู่ที่เธอมีคอนแทคเลนส์ แต่ใครจะทนได้ตอนมีแผ่นอะไรก็ไม่รู้มาอยู่ในตาทั้งสองข้างกันล่ะ



    สาวน้อยเดินย่ำไปบนทางเดินอิฐสีเทาที่ปูผ่านหน้าบ้านของเหล่าเพื่อนบ้านของเธอ ผ่านบ้านของคุณนายแฮมิลตัน สุภาพสตรีชราซึ่งทำคุกกี้ใส่ช็อคโกแล๊ตชิปของโปรดให้เธอเสมอ บ้านของคุณเพรสตั้น นายธนาคารวัยสี่สิบห้าปีซึ่งเป็นเจ้าของรถอัลฟาโรมิโอคันหรูและเจ้าหมาบูลด็อกหน้าดุชื่อสตีเฟน แต่แล้ว เท้าของเธอก็ไปสะดุดกับอะไรเข้า ชาร์ลอตต์ก้มลงเก็บมันขึ้นมา



    มันคือกุญแจสีทองซีดๆมีหัวเป็นรูปมังกรหน้าดุอ้าปากกว้าง ดวงตาของมันทำจากพลอยเม็ดเล็กๆสีฟ้าอมเขียวเหมือนสีน้ำทะเล ชาร์ลอตต์หันซ้ายหันขวา ไม่มีใครอยู่ เธอจึงอ้าปากกว้าง แล้วแลบลิ้นใส่มันทีหนึ่งก่อนที่จะเก็บกุญแจใส่ในกระเป๋าเสื้อ ซึ่งเป็นที่เดียวกับที่เธอเก็บกุญแจบ้านไว้ สาวน้อยเดินฮัมเพลงไปเรื่อยๆจนถึงบ้านของเธอ--บ้านแบบวิคตอเรียนหลังงามที่รายล้อมไว้ด้วยสวนขนาดใหญ่ และรั้วต้นไม้ขนาดมหึมาซึ่งบดบังตัวบ้านจากโลกภายนอกไว้เสียสิ้น ลิตเติ้ล เอลเดอร์เป็นชื่อของนิวาสสถานขนามหึมาหลังนี้ รถยนต์สีดำคันงามซึ่งบ่งบอกถึงราคาจอดสนิทอยู่ในลานจอดรถ ปกติแล้วรถคันนี้จะอยู่ในที่ของมันเสมอ พ่อของชาร์ลอตต์ซื้อมันไว้เมื่อปีกลาย--เอาไว้เวลามีเหตุฉุกเฉิน แล้วจนถึงทุกวันนี้ เหตุฉุกเฉินที่ว่าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเกิดขึ้นเสียที สาวน้อยนึกภาพตอนที่เธอเกิดเป็นลมขึ้นมากระทันหัน ใบหน้าซีดขาว แล้วพ่อของเธอรีบสตาร์ทรถแล้วรีบบึ่งพาเธอไปโรงพยาบาล ว่าแล้วเธอก็เอากุญแจออกมาจากกระเป๋าแล้วไขประตูรั้วไม้ขนาดใหญ่โดยไม่ได้สังเกตว่า--เธอใช้กุญแจผิดดอก เมื่อชาร์ลอตต์เปิดประตูเข้าไป สิ่งแปลกประหลาดก็เกิดขึ้นต่อหน้าเธอ



    เด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งมาทางที่เธอยืนอยู่ภายใต้เงามืดของยามราตรี ทหารราวสิบคนวิ่งตามมาทางด้านหลังราวกับฝูงสุนัขล่าเนื้อที่รอจะขย้ำไก่ฟ้าในเทศกาลล่าสัตว์ของพวกเศรษฐีที่ประเทศอังกฤษ(ชาร์ลอตต์อ่านจากหนังสือมาอีกทอดหนึ่ง ความจริงแล้วเธอก็ไม่เคยเห็นหรอก) เธอถอยหลังกลับออกมาข้างนอก แล้วปิดประตูดังฉับทันที



    \"ฉันโดนวางยา\" สาวน้อยพึมพำอย่างตื่นตระหนกก่อนที่จะแหงนหน้ามองดูท้องฟ้าซึ่งเป็นสีอ่อนๆ ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง \"นี่ยังไม่กลางคืนซะหน่อย--หรือว่าแอนเนตต์แอบเอายากล่อมประสาทให้ฉันกิน แล้วเด็กผู้ชายคนนั้นกับทหารทั้งกองทัพมาทำอะไรที่บ้านฉันนนนน\" ยิ่งคิดก็ยิ่งตกใจ ชาร์ลอตต์เริ่มทำอะไรไม่ถูก เด็กผู้ชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมมีฮู้ดตัวใหญ่เหมือนกับเสื้อผ้าของคนสมัยโบราณ ไปยุคคาเมล็อตโน่นเลย เธอเริ่มสงบสติอารมณ์ เอากุญแจกลับใส่กระเป๋าโดยไม่ได้สังเกตอีกตามเคย แล้วหลับตาลงในขณะที่ยื่นมือไปเปิดประตูรั้วแล้วก้าวเข้าไป เมื่อเธอลืมตาขึ้น--ทุกสิ่งจะเหมือนเดิม ชาร์ลอตต์คิดและลืมตาขึ้นช้าๆ



    เด็กผู้ชายคนเดิมวิ่งมาใกล้จะถึงตัวเธอแล้ว เขาคว้าแขนเธอไว้แล้วลากเธอให้วิ่งไปด้วยกันอย่างรวดเร็ว ชาร์ลอตต์ร้องขึ้นอย่างตื่นตระหนกพลางสะบัดข้อมือออก



    \"ข้าไม่มีเวลามาอธิบายให้เจ้าฟังหรอกนะ แม่หนูน้อย\" เขาพูดพลางหอบให้ขณะที่วิ่ง เสียงฝีเท้าของทหารดังเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ



    \"ขอโทษนะยะ ฉันไม่ใช่แม่หนูน้อยอย่างนี่นายเรียก\" ชาร์ลอตต์แหวใส่



    \"นี่เจ้าอยากโดนฆ่าทิ้งนักหรือไง\" เด็กหนุ่มว่ากลับ แล้วจึงลากเธอให้เข้าไปหลบอยู่ตรงพุ่มไม้หนาข้างทาง เขาปิดปากเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่งก่อนที่จะกวาดสายตาไปรอบๆ ชาร์ลอตต์พูดด้วยเสียงอู้อี้ผ่านมือที่ปิดปากเธอไว้



    \"ถ้าเจ้าเงียบไว้ก็ไม่เสียหายอะไรหรอกน่า\" เด็กหนุ่มว่า เมื่อไม่เห็นทหารเสื้อแดงแล้ว เขาจึงหันกลับมาหาเธอ แล้วจึงเอามือออก \"ต้องขอโทษด้วยที่ข้าเสียมารยาท\"



    \"พูดช้าไปหน่อยนะยะ\" สาวน้อยบ่นพลางกอดกระเป๋าสะพายหลังไว้ \"แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงละเนี่ย นายเข้ามาทำอะไรในบ้านฉัน\"



    \"ข้าน่าจะถามเจ้ามากกว่า\" เด็กหนุ่มว่ากลับ \"อยู่ดีๆเจ้าโผล่พรวดออกมาจากอากาศได้อย่างไรกัน\"



    \"เฮอะ โผล่พรวดออกมาจากในอากาศ\" ชาร์ลอตต์พูดด้วยท่าทีล้อเลียน \"ฉันก็เปิดประตูหน้าบ้านเข้ามาสิยะ นี่มันบ้านฉันนะ\"



    \"เจ้ามีบ้านอยู่ในป่านี่รึ\" เด็กหนุ่มถามด้วยท่าทีสนใจ



    \"ป่าอะไร บ้านฉันอยู่ใจกลางเมืองย่ะ ใจกลางเมือง แล้วทำไมมันมีแต่ต้นไม้กันละนี่\"



    \"นี่คือป่ากรีนวู้ด ใจกลางเมืองอะไรกันเล่า\" เด็กหนุ่มว่า \"ป่ากรีนวู้ดแห่งดราโคโทเปีย เจ้าไม่เคยได้ยินชื่อรึ\"



    \"กรีนวู้ดอะไร\" สาวน้อยขมวดคิ้วพลางขยับแว่นตาให้เข้าที่ พยายามเพ่งมองเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหน้า ความมืดทำให้เธอเห็นหน้าเขาไม่ถนัดนัก ยิ่งเฉพาะเมื่อใบหน้าของเขาถูกปกคลุมด้วยฮู้ด \"ฉันไม่เคยเห็นในแผนที่เลยนะ ดราโคโทเปียด้วย เป็นประเภทเดียวกับไดโนโทเปียที่ทำเป็นหนังรึเปล่า หรือว่าฉันอยู่ในรายการที่ซ่อนกล้องเอาไว้ รอให้ฉันทำอะไรเปิ่นๆแล้วเอาไปออกอากาศทางทีวีให้คนทั้งประเทศดู ชาร์ลอตต์ ฮาร์ทลี่ย์คนนี้ไม่หลงกลหรอกนะยะ บอกไว้ก่อน\"



    \"เจ้าชื่อชาร์ลอตต์รึ\" เด็กหนุ่มหัวเราะ \"ชื่อแปลกพิลึก\"



    \"ใช่ ชื่อฉันมันออกจะโบราณไปนิด ต้องโทษที่คุณย่าฉันไม่ได้ชื่อ นิกกี้ หรือว่าบริทนีย์ อะไรพวกนั้น\" ชาร์ลอตต์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด \"ว่าแต่ว่า นายจะบอกได้รึยังว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน\"



    \"ข้าก็บอกแล้วไงว่าตอนนี้เจ้าอยู่ในป่ากรีนวู้ด ทางตอนกลางของราชอาณาจักรดราโคโทเปียอันเป็นที่ตั้งของนครหลวงนาเซียร์\"



    \"นี่มันบ้าชัดๆ\" สาวน้อยว่า \"นายเลิกล้อเล่นได้แล้วน่า บอกมาซะทีสิ\"



    \"สิ่งรอบตัวเจ้าก็บอกได้นี่\" เด็กหนุ่มเริ่มหมดความอดทน \"ถ้าเจ้าไม่เรียกสิ่งรอบตัวเจ้าว่าป่าแล้วจะเรียกว่าอะไรได้อีก\"



    \"สวนสาธารณะ อุทยานแห่งชาติ สวนพฤกษศาสตร์ และอื่นๆ\" ชาร์ลอตต์ตอบด้วยท่าทียียวน



    \"ข้าไม่รู้หรอกนะว่าไอ้ที่เจ้าพูดมาน่ะมันคืออะไร แต่ข้ารับรองได้เลยว่าถ้าข้าฝึกเวทมนตร์ได้ดีกว่านี้ละก็ ข้าจะเสกเจ้าให้กลายเป็นนกโรบิ้นไปเลย\"



    \"นี่ฉันอยู่ในโลกของแฮร์รี่ พอตเตอร์หรือนี่\" ชาร์ลอตต์หัวเราะ \"เยี่ยมไปเลย คราวนี้พาฉันไปหาดัมเบิลดอร์หน่อยสิ\"



    เด็กหนุ่มจ้องมองเธอราวกับว่าเธอเป็นบ้าไปแล้ว



    \"ถ้าเช่นนั้นก็เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ข้าจะพาเจ้าไปหาอาร์ธอนก่อน บางทีเขาน่าจะอธิบายได้ดีกว่าข้า\" เด็กหนุ่มตอบด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย ก่อนที่จะดึงมือเธอให้ลุกขึ้น สาวน้อยสะบัดมืออกทันที



    \"ฉันจะกลับบ้าน\" ชาร์ลอตต์ยื่นคำขาด \"ฉันไม่รู้จักชื่อนายด้วยซ้ำ เรื่องอะไรฉันต้องไปกับนายยะ\"



    \"ระหว่างข้าคนเดียว กับฝูงหมาล่าเนื้อข้างนอกนั่น เจ้าจะเลือกอะไรล่ะ\" เด็กหนุ่มถาม เขาดึงฮู้ดลงมาอีก



    \"ก็ได้\" สาวน้อยว่า \"แต่ฉันจะแน่ใจได้ไงว่านายไม่ใช่ฆาตกรโรคจิต หรืออะไรเทือกนั้น\"



    \"ถ้าข้าเป็นฆาตกรอย่างที่เจ้าว่า เจ้าจะยืนพูดเสียงแจ๋วๆอยู่อย่างนี้ได้เรอะ\"



    \"งั้นก็พาฉันไปสิ ไปหาอาร์ธอนอะไรนั่น ถ้านั่นจะเป็นวิธีเดียวที่จะพาฉันกลับบ้านได้\" ชาร์ลอตต์พูดอย่างไม่สบอารมณ์



    เด็กหนุ่มชะโงกตัวออกไปทางพุ่มไม้ใหญ่ \"เอาละ พวกเสื้อแดงไม่ตามมาแล้ว มาทางนี้สิ\" เขาเดินนำไปตามแนวหญ้าเล็กๆ แสงจันทร์สีเงินส่องลงมาบนพื้นหญ้าเป็นแสงสว่างรำไร ชาร์ลอตต์สะพายเป้ของเธอไว้ นึกขอบคุณที่วันนี้เธอใส่รองเท้าบู๊ทไปโรงเรียน ความจริงแล้ววันนี้เป็นวันเกิดของเธอ พวกเพื่อนๆขนของขวัญมาให้ที่โรงเรียน กระเป๋าของสาวน้อยจึงหนักอึ้งมากกว่าปกติเล็กน้อย



    \"นี่นายไม่ได้จะหลอกฉันไปฆ่าเหมือนข่าวในหนังสือพิมพ์ใช่ไหมเนี่ย\" เธอพูดขึ้น



    \"ต้องขออภัยด้วยที่ข้าไม่รู้จักหนังสือพิมพ์อะไรนั่น แล้วอีกอย่าง ข้าจะฆ่าเจ้าไปทำไมกัน\" เป็นเสียงตอบจากเด็กหนุ่ม



    \"ก็...ฆ่าปิดปากไง นายกลัวว่าฉันจะไปบอกทหารเสื้อแดงว่านายอยู่ที่ไหน ก็เลยจะฆ่าฉันซะ\"



    เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างขบขัน \"เจ้านี่ขี้ระแวงแท้ๆเชียว

    \"คนสมัยนี้ไว้ใจกันได้ที่ไหนล่ะ อย่างนายคนนึงล่ะ\" ชาร์ลอตต์แหวใส่ \"ดูแต่งตัวเข้าสิ อย่างกับหลุดมาจากยุคกษัตริย์อาเธอร์กับอัศวินโต๊ะกลม ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ชุดอย่างนี้น่ะ นายน่าจะเก็บไว้ใส่วันฮัลโลวีนมากกว่านะ\"



    เด็กหนุ่มส่ายหัวช้าๆ ท่าทางเขาจะพูดกับนางไม่รู้เรื่องเสียแล้ว เด็กสาวคนนี้คงไม่ได้อยู่แถวนี้เป็นแน่ แล้วนางมาจากไหนกันล่ะ ทันใดนั้น ต้นไม้ใหญ่ก็ปรากฏให้เห็นเบื้องหน้า ม้าใหญ่สองตัวถูกผูกไว้กับตอไม้ใกล้ๆ เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งกำลังนั่งพิงต้นไม้อยู่ เขาลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นเด็กหนุ่มมาถึง ชาร์ลอตต์น้ำลายหกอยู่ในใจ ให้ทอม ครูซชิดซ้ายไปเลยเมื่อเทียบกับเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหน้านี่ ทั้งผมสีดำ ดวงตาสีฟ้าเข้ม...เหนือคำบรรยายจริงๆ



    \"ฝ่า..เอ้ย เออร์นิล ข้านึกว่าเจ้าโดนพวกทหารจับไปแล้วเสียอีก\" เขาพูดขึ้นพลางมองมาที่ชาร์ลอตต์ เมื่อเห็นนัยน์ตาของสาวน้อย เขาก็มีท่าทีตื่นตระหนก \"นี่..นาง...\"



    เด็กหนุ่มคนที่พาเธอมาหันมามองที่ใบหน้าของเด็กสาว(ชาร์ลอตต์ก็ยังเห็นหน้าเขาไม่ชัดอยู่ดี เล่นเอาฮู้ดคลุมไว้อย่างนี้) ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นอย่างตื่นตระหนก \"นี่...นาง...เจ้าอย่าบอกข้านะว่าเจ้าเป็นพระญาติสายเจ้าหญิงแอนเธีย\"



    \"จะเป็นไปได้อย่างไรกัน\" เด็กหนุ่มอีกคนร้อง \"เจ้าหญิงแอนเธียพำนักอยู่ทางเหนือมิใช่รึ\"



    \"หยุดได้แล้ว!\" ชาร์ลอตต์แหวใส่ทั้งสองคน ต่อให้หล่อลากดินขนาดไหนสาวน้อยก็ชักจะทนไม่ไหวแล้ว \"นี่พวกนายมาจ้องฉันอย่างกับเห็นที-เร็กซ์คืนชีพอย่างงี้ได้ยังไง เสียมารยาทมากนะยะ! ทำไมเหรอ หน้าตาฉันมันผิดปกติตรงไหน!ก็เหมือนกับพวกนายแล้วก็คนอื่นๆนั่นแหละ บอกไว้ก่อนเลยนะ ถึงแม้นายจะหล่อขนาดทอม ครูซชิดซ้าย แต่มาทำตัวไร้มารยาทอย่างงี้ก็ไม่ไหวหรอกนะยะ!แล้วนี่--\" สาวน้อยหยุดพูดได้แค่นั้น เด็กหนุ่มก้มลงมาจูบเธอทีหนึ่ง



    \"เออร์นิล!\" อาร์ธอนอ้าปากค้าง \"ฝ่า..เจ้าไม่น่า....\"



    เจ้าชายแห่งดราโคโทเปียยิ้มอย่างยียวน \"จะปิดปากสตรีขี้โวยวายก็ต้องทำเช่นนี้ละ เห็นไหม เงียบไปเลย--\"



    ชาร์ลอตต์รู้สึกได้ถึงความร้อนที่สูบฉีดขึ้นมาที่ใบหน้า \"นี่..นาย...จงใจจะหาเรื่องฉันใช่ไหม!\" เธอตวาดใส่ \"น่าทุเรศที่สุด!\"



    เด็กหนุ่มเลิกฮู้ดขึ้น เผยให้เห็นเรือนผมยาวสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งเป็นสันที่รับกับดวงตาสีเขียวอมฟ้าที่เหมือนกับเธออย่างไม่มีผิดเพี้ยน เขาเลิกคิ้วขึ้นพลางยิ้มอย่างกวนประสาท ชาร์ลอตต์ร้องตะโกนอยู่ในใจ นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ เหมือนได้เจอทอม ครูซกับแบรด พิทท์พร้อมๆกันเลยนะเนี่ย!ต่อไปต้องเป็นอันโตนิโอ แบนเดอรัสแน่ๆ!



    \"เห็นไหม นางหลงเสน่ห์ข้าเข้าเสียแล้ว\" เออร์นิลว่าพลางหัวเราะก่อนที่จะนั่งลงบนพื้นหญ้า



    ชาร์ลอตต์ฉุนกึกในทันที \"หลงตัวเองมากไปแล้วนะยะ\"



    อาร์ธอนส่ายหัวอย่างหมดอารมณ์ รู้สึกว่าตัวเองเหมือนพี่เลี้ยงที่ต้องมาเลี้ยงเด็กไม่รู้ความถึงสองคนพร้อมๆกัน \"ไม่ทราบว่า ท่านหญิงท่านนี้..มาจากไหนรึ\" เขาถามอย่างสุภาพ



    \"อย่างนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย\" ชาร์ลอตต์ยิ้ม \"ฉันเปิดประตูเข้าบ้านมา แล้วก็มาเจอนายนี่\" สาวน้อยพยักเพยิดไปทางเออร์นิล ผู้ซึ่งนั่งพิงต้นไม้ใหญ่พลางผิวปากอย่างสบายอารมณ์ \"แล้วนายนี่ก็ลากฉันมาที่นี่แหละ\"



    \"นางโผล่มาจากอากาศ\" เออร์นิลพูดสั้นๆ



    \'ล้อเล่นน่า ฝ่าบาท!\' โลธอนซึ่งยืนเคี้ยวหญ้าเงียบๆอยู่นานแล้วพูดแทรกขึ้น



    อาร์ธอนขมวดคิ้ว \"เป็นไปได้อย่างไรกัน\"



    \"ฉันไม่ได้โผล่มาจากอากาศว่างๆ\" ชาร์ลอตต์พยายามอธิบายอย่างใจเย็น \"ฉันเปิดประตูเข้าบ้านมา แล้วก็พบว่าบ้านฉันกลายเป็นป่านี่\"



    บุตรแห่งปราชญ์ใคร่ครวญสิ่งที่สาวน้อยพูด เคยมีเหตุการณ์เช่นเดียวกันนี้เกิดขึ้นหลายครั้งเมื่อนานมาแล้ว แต่มันก็ไม่เกิดขึ้นอีกเลยในรอบห้าสิบปีที่ผ่านมานี้ \"แล้วก่อนที่เจ้าจะมาที่นี่--เจ้าเจออะไรแปลกๆมาก่อนหรือไม่\"



    \"อา ให้ฉันคิดก่อนนะ\" ชาร์ลอตต์เหลือกตาขึ้นเหมือนกับที่ทุกๆคนทำเวลาใช้ความคิด \"ฉันเจอกุญแจดอกหนึ่ง เป็นรูปมังกร\"



    เออร์นิลซึ่งนั่งฟังอยู่ขมวดคิ้วทันที \"แล้วมันมีอะไรแตกต่างจากกุญแจทั่วไปหรือไม่\"



    \"ดวงตาของมังกรเป็นพลอยสีฟ้าอมเขียว...\" สาวน้อยตอบอย่างเลื่อนลอยพลางคลำไปในกระเป๋าเสื้อ เธอมั่นใจว่ามันอยู่ที่นั่น ว่าแล้วชาร์ลอตต์ก็หยิบมันออกมาส่งให้อาร์ธอน



    ดวงตาของเด็กหนุ่มเบิกกว้างขึ้น \"โอ ข้าแต่มหาเทพผู้ยิ่งใหญ่!\" เขาร้อง \"เป็นไปไม่ได้\"



    เออร์นิลลุกขึ้นมาร่วมวงสนทนาด้วย เด็กหนุ่มมีท่าทีที่ตกใจไม่แพ้กัน \"อย่าบอกข้านะว่านี่เป็น....\"



    \"ใช่แล้ว ฝ่าบาท!\" อาร์ธอนร้อง ลืมไปแล้วว่าห้ามใช้ราชาศัพท์ \"กุญแจแห่งมหาวิหารดราโคโทเปีย ของแท้แน่นอน ท่านหญิง ท่านได้มันมาจากที่ใดกัน\"



    \"ฉันเก็บมันได้จากข้างทาง\"



    \"อะไรกัน!ของล้ำค่าเช่นนี้ถูกพบที่ข้างถนนราวกับเศษขยะเช่นนั้นรึ\" เออร์นิลว่า



    \"ก็มันอยู่ที่ถนนนี่ ฉันจะไปรู้เหรอว่าใครมาทิ้งไว้\" ชาร์ลอตต์ว่ากลับ



    \"พอก่อน ใจเย็นไว้ ท่านหญิง\" อาร์ธอนรีบห้าม สาวน้อยจึงเงียบเสียงลง



    \"แล้วทีนี้ฉันจะกลับบ้านยังไงดีล่ะ\" เธอพึมพำ



    \"เจ้าต้องไปกับเราก่อน\" เออร์นิลพูด



    \"ไปกับนายเหรอ\" ชาร์ลอตต์แกล้งทำท่าขนลุกขนพอง \"ให้ฉันไปเดินเล่นกับไทรันโนซอรัสดีกว่า\"



    \"ท่านหญิง แต่หากท่านไปโดนลำพังอาจเกิดอันตรายได้\" อาร์ธอนกล่าวอย่างนุ่มนวล \"อีกอย่างหนึ่ง ท่านสมควรจะรู้เรื่องนี้เอาไว้ด้วย เพราะข้าคิดว่าท่านก็เป็นหนึ่งในราชวงศ์เช่นเดียวกัน\"



    \"ถึงนางจะมีตาสีฟ้าอมเขียว แต่ท่าทางไม่ให้เลยนะ อาร์ธอน\" เจ้าชายแย้ง



    \"ถึงกระนั้น ดวงตาเช่นนี้ก็มีแต่พวกราชวงศ์และพระญาติสายเจ้าหญิงแอนเธียเท่านั้นนะฝ่าบาท\"



    \'พวกนายพูดอะไรกันเนี่ย\' ชาร์ลอตต์ถามอยู่ในใจ



    \"เอาละ ท่านหญิง\" อาร์ธอนเอ่ย



    \"ชาร์ลอตต์ ฉันชื่อชาร์ลอตต์--ชาร์ลอตต์ ฮาร์ทลี่ย์\"



    \"ท่านหญิงชาร์ลอตต์ ข้าคืออาร์ธอน และนี่คือเออร์นิล--เจ้าชายเออร์นิล คาเลสเทียร์\" อาร์ธอนพูด \"โปรดตั้งใจฟังเรื่องราวเหล่านี้ให้ดี\"