ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : H & H : ทุนการศึกษา
H & H : แปลก!!
~ ♪ ~ ♫ ~~ ♪ ~ ♫ ~~ ♪ ~ ♫ ~
23 April 19XX
เสียงดนตรีล่องลอยไปตามลม...ความไพเราะคงหาไม่ได้จากบทเพลงนี้
มีแต่เสียงแหลมที่บาดแก้วหูสิ้นดี ใครที่บังเอิญได้รับฟัง คงอยากฆ่าคน
ที่บรรเลงมัน หรือไม่ก็ฆ่าตัวเองก่อนที่จะทรมานประสาทหูไปมากกว่านี้!
“หยุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!” เสียงแหบชราตะโกนลั่นบ้านเขาคงปล่อยให้เด็กเปรตตนนั้นทำลายชื่อเสียงของโรงเรียนไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว
“เรียว!! อาจารย์เข้าใจว่าเธอยากเป็นนักดนตรี แฮ่กๆ...” อาจารย์ชราหยุดเพื่อหอบเอากาศเข้าปอดหลังจากที่วิ่งลืมสังขารมาจากห้องพัก เพราะทนคีย์แสนเพี้ยนและบทเพลงจากนรกนี้ไม่ได้
เด็กน้อยตาใสแป๋ว ใช้ดวงตาสีดำเหมือนคืนเดือนมืดจ้องมองอาจารย์ชราตรงหน้า เด็กน้อย งงงวยที่อาจารย์พยายามห้ามเขาเล่นเปียโนที่แสนไพเราะ(ซะที่ไหนลูกเอ้ย ท่าประสาทหูจะเพี้ยนแฮะ)
“แฮ่ม! แต่อาจารย์ว่าวันนี้เราคงต้องเชิญคุณยายของเธอมาพูดคุยเกี่ยวกับเธอซักหน่อยนะ” อาจารย์ชรารุนหลังเด็กน้อยออกจากห้องซ้อมไป เด็กน้อยทำได้แค่เพียงหันกลับไปมองเจ้าแกรนด์เปียโนอย่างอาวรณ์ ก่อนที่จะลับสายตา
~ ♪ ~ ♫ ~~ ♪ ~ ♫ ~~ ♪ ~ ♫ ~
“...แล้วก็เป็นอย่างที่พูดมานี่แหละครับหวังว่าคุณยายคงเข้าใจ เรื่องทุนด้านดนตรีของ อายุคาว่า เรียว เราคงต้องระงับไว้เพราะเขาไม่มีพรสวรรค์แม้แต่นิดเดียว!!” อาจารย์ใหญ่พูดพลางทำมือประกอบว่ามันน้อยนิดขนาดไหน คุณยายทำได้เพียงเพ้งมองว่าไอ้น้อยนิดนั้นมันขนาดไหนกันแน่ สายตาที่ฝ้าฟางจนแทบมองสิ่งใดไม่เห็นทำให้คุณยายต้องเอื้อมไปจับมือของอาจารย์ใหญ่มาดูใกล้ๆ
“น...นิดมากเลยค่ะ!” คุณยายว่าแล้วก็ส่งยิ้มหวานให้ เสียงแหบชราหัวเราะอย่างอารมณ์ดี อาจารย์ใหญ่อ้าปากค้าง พอได้สติจึงรีบชักมือจนคุณยายแทบหน้าคะมำ
“ช..ใช่เพราะฉะนั้นทางโรงเรียนจึงอยากแจ้งให้คุณยายทราบว่าเรียวต้องไปเรียนในแผนกสามัญ ไม่ใช่แผนกดนตรีนับตั้งแต่วันนี้!!”
~ ♪ ~ ♫ ~~
ครืนนนนน!!!!......................................................เสียงฟ้าที่ผ่าลงมาท่ามกลางงานศพที่เงียบเหงา สายฝนปรอยๆเริ่มมาตั้งแต่บ่างจนมืดค่ำก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดซักที เด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของใบหน้างดงามดุจกระเบื้องเคลือบชั้นดี เอาแต่เหม่อมองรูปคุณยายที่เพิ่งด่วนจากไปเมื่อเช้า
ดวงตาสีนิลกลมโตหลับลงแพขนตายาวขยับไหวเหมือนดั่งปีกผีเสื้อ...แต่กลับไร้ซึ่งน้ำตา มีเพียงดวงตาที่เศร้าหมองที่คอยจ้องมองรูปคุณยายต่อไป.........
“ของฉัน!!” ชายหนุ่มในสูทสีดำรีบพูดดักคอหญิงสาวที่นั่งตาค้างอยู่ข้างๆ เธอจึงหันมาเขม่นเขาแทน
“ของฉันต่างหาก!!” มีหรือเธอจะยอมปล่อยคนที่งดงามดั่งภาพวาดนั้นให้หลุดลอยจากเงื้อมมือได้
“แคล!!” ชายหนุ่มตวาดเบาพอที่จะไม่รบกวนแขกในงาน
“อะไรยะอีตา คาร์ล น่ารำคาญนี่” หญิงสาวไม่ยอมแพ้ใช้เสียงเข้าข่มเธอจึงกลายเป็นจุดสนใจในทันที
“แหะๆ ข...ขออภัยค่ะ...” เจ้าของนามว่าแคลก้มหัวขอโทษขอโพยแขกในงาน ใบหน้าแหยๆทรุดกายนั่งลงข้างชายหนุ่มที่เอาแต่กลั้นเสียงหัวเราะ อามาคุสะจึงถองชายหนุ่มด้วยศอกเข้าไปหนึ่งทีก่อนจะนั่งเชิดหน้ามองไปที่เด็กหนุ่มเจ้าของงานอย่างไม่สนใจว่าคนข้างๆอาการเป็นอย่างไรบ้าง
“จ ..จำเอาไว้นะยัยบ้า!!” คราวนี้ชายหนุ่มได้แต่อาฆาต มือยังกุมท้องเอาไว้แน่น
“แบร่~แล้วรีบมาเอาคืนด้วยล่ะ ฮิๆ” แคลล้อเลียนเขาที่งอตัวเพราะลุกไม่ขึ้นจริงๆ คนปากเสียมักจะได้รับบทเรียนเสมอ
เมื่อเห็นว่าอาการทุเลาบ้างแล้ว คาร์ลชายหนุ่มลูกครึ่งอะไรซักอย่างก็นั่งหลังตรงอีกครั้ง ดวงตาสีมรกตจ้องมองไปที่ร่างเล็กๆที่นั่งเหม่ออยู่หน้ารูปเพียงลำพัง
โอ้วววว น่าทนุถนอมเหลือ...เทวดาตัวน้อยของผมมม
ชายหนุ่มได้แต่คิดทั้งที่ใบหน้ายังคงวางมาดเข้มอยู่อย่างนั้น จนรู้สึกว่าถูกสะกิดจึงยอมละสายตามาจากภาพอันงดงามอย่างรำคาญ
“อะไร!!” เสียงเข้มๆหันไปทำท่าจะต่อว่าคนที่มาขัดจังหวะการมอง ชายชราถึงชรามากกำลังสะกิดเขาเหยงๆน่าสงสาร เสียงชายหนุ่มจึงอ่อนลงไปนิดหน่อย
“ว่าไงตาแก่!!” คาร์ลถามกลับไปที่ชายชรา (นี่อ่อนลงแล้วเหรอ)
“ ค..ใครตาแก่ฉันเพิ่งจะ หกสิบปีนะเฟ้ยย” ชายชราที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองแก่หลุดบอกอายุตัวเองอีกแน่ะ
“เฮ้อ~จะเอาอะไรก็ว่ามาน่ารำคาญ ฉันกำลังหมกหมุ่นอยู่ไม่เห็นหรอ?” คาร์ลต่อว่าทันที
ชายชรามือไม้สั่นผงะไปอย่างน่าสงสาร ไอ้หนุ่มหน้าตาดีแกช่างใจดำอำหิต ว่าคนแก่ได้ลงคอ ชายชรานึกด่าในใจ
“ก!!แก...คร่อกๆๆๆ” ด้วยความกระทบกระเทือนใจสุดแสนชายชราหัวใจวายไปซะแล้ว
“อ้าว!! เฮ้ยยยย” คาร์ลร้องอย่างตกใจ ก็น้ำลายชายชราดันกระเด็นมาโดนสูทอามานี่ของเขาอ่ะดิ ซวยจริงๆ ชายหนุ่มคงคิดเป็นได้แค่นั้นเพราะเขารีบเดินไปหาห้องน้ำแทนที่จะพาชายชราไปโรงพยายาบาล (เฮ้อ! ช่างน่าสงสาร )
แคลมองเหตุการณ์อย่างเบื่อหน่าย ซักพักรอบๆชายชราก็มีคนล้อมวงเข้ามาดูอาการ สงสัยจะมีงานซ้อนแฮะ อาคุสะคิดขำๆ (ไม่ได้สลดเล้ยยยย)
“อาจารย์!!” เสียงระฆังแก้วใสกังวาลพร้อมร่างอ้อนแอ้นที่ถลาไปที่ร่างชายชรา ที่นอนแน่นิ่งไป
“อาจารย์โธ่ อาจารย์แล้วทุนเรียนต่อที่เราคุยไว้ล่ะ ฮือๆๆๆ” เด็กหนุ่มงดงามร้องไห้คร่ำครวญอยู่ข้างๆชายชรา
“ตายหอง” คาร์ลที่เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นเหตุการณ์เข้าเต็มตา ไอ้แก่นั่นดันเป็นอาจารย์ ของเด็กหนุ่มงดงามเปรียบเหมือนเทวดาตัวน้อยของเขาหรือนี่
ด้วยความว่องไวกว่าแคลแถเขาไปประคองร่างบางทันที หญิงสาวได้ทีโอบกอดร่างนุ่มนิ่มอย่างปลอบโยน คาร์ลได้แต่กัดฟันกรอดอย่างอิจฉาตาร้อน
“โถเด็กน้อยของฉัน เธออย่าร้องนะจ๊ะคนดี” ว่าไปมือก็ลูบไป จนเรียวรู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่หลังอย่างเดียวซะแล้ว เหมือนโดนลวนลามเลยนี่หว่า
“อะ..เอ่อผมว่า ไม้เป็นไรแล้วฮะ” เรียวพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะแกะมือสาวสวยตรงหน้า แต่ท่าทางหื่นๆพิกล ออกจากตัวเขา ความเสียใจปนเสียดายที่เขาจะได้ทุนเรียนด้านดนตรีที่กำลังจะหวนคืนมากลับมลายไปเมื่ออาจารย์ใหญ่เด๊ดสะมอเร่ไปแล้ว เรียวมองตามร่างที่ไร้วิญญาณไป
“โธ่..ทุนของโผ้มมมมมม” คราวนี้เด็กหนุ่มร้องโฮออกมาอีก เสียดายทุนที่ว่าเหลือเกินเฮ้อ!
“ทุนอะไร บอกพี่สาวสุดสวยคนนี้ได้มั้ยจ๊ะ” แคลได้ทีรีบถามทันที แล้วทุนที่ว่าก็ถูกเปิดเผยออกมา
“อย่างนี้นี่เอง~” คาร์ลรำพึงกับตัวเอง เมื่อแอบย่องมาฟังโดยไม่ให้อามาคุสะรู้ตัวได้ตั้งนาน
“ฮึ่ย!!นายไปไกลๆเลยป่ะคาร์ล” หญิงสาวออกปากไล่ คู่แข่งตรงหน้า คาร์ลปิ๊งไอเดียร์ทันที
“เธอชื่ออะไรหนุ่มน้อย” คาร์ลถามหนุ่มหน้าหวานตรงหน้า เรียวมองระหว่างคาร์ลกับพี่สาวมือปลาหมึกที่ไม่ยอมปล่อยเขาซะที
“อายุคาว่า เรียวฮะคุณน้า” ใบหน้าที่ยิ้มร่าของคาร์ลค่อยๆซีดลงเรื่อยๆโอ้โนววว
“ช้านนนไม่ใช่คุณน้า เรียกพี่ชายยยเซ่” ชายหนุ่มเหมือนจะคลั่งตายตรงนั้น กะอีแค่คุณน้า เฮ้อ!
“อะเอ่อ...คุณพี่ชายถามชื่อผมทำไมฮะ?” เด็กหนุ่มจ้องด้วยตากลมเหมือนกระรอก
“ทางนี้ดีกว่า” อามาคุสะรีบหันใบหน้าหวานมาทางเธอเสียก่อนอีตาคาร์ลจะงาบไป
“พี่สาวนะจ๊ะ..ชื่อ อามาคุสะ แคลหนูยังอยากเรียนดนตรีต่อมั้ย???” หญิงสาวฉีกยิ้มเมื่อสามารถตัดหน้า คาร์ลพี่ชายคนเดียวพูดประโยคนี้ออกไปก่อน ส่วนคาร์ลก็อยากเอาหัวโขกกำแพงเสียตรงนั้น
“พี่สาวสุดสวยจะให้ทุนเรียนต่อเองสนมั้ย?”
“สนครับ” เรียวตอบในเสี้ยวของเสี้ยววินาที แทบไม่ต้องคิดเพราะเขารอโอกาสนี้มานานแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ(เอ่อน้องเรียวใจเย็น)
“ม่ายยยยย” แล้วเสียงก็ของชายหนุ่มหน้าตาดีแต่ สมองไม่ทราบสถานะก็โอดครวญด้วยเสียงร้องที่น่ากลัว
“ช้านนนก็มีขอเสนอ!! ทุนการศึกษาพร้อมที่พักแฮ่กๆๆ” คาร์ลหอบหายใจอย่างดุเดือด มีหรือเขาจะยอมให้ยัยน้องสาวตัวแสบฉกคนน่ารักไปต่อหน้าต่อตา ไม่มีวันนน
“เอ๋!” เรียวเริ่มงง จู่ๆก็มีคนจะให้ทุนการศึกษาทีเดียวพร้อมกันสองคน อืมมมม...
“ไม่ของฉันดีกว่า!” แคลเริ่มเสียงสั่น
“งั้นว่าข้อเสนอมาสิครับผมรอฟังอยู่!...” เรียวบอกทั้งสองที่เอาแต่จ้องหน้ากันถ้ามีปืนในมือคนละกระบอกคงฆ่ากันไปแล้ว เหอๆๆๆนานๆจะมีอะไรแปลกมาให้ดู เรียวจึงเอาแต่มองพวกเขาไปมา น่าปวดหัวจริงๆ
E~ ♪ ~ ♫ ~ ♪ N ~ ♫ ~ ♪ ~ ♫ ~D
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น