คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องราวของ ShadowKiller
มันเป็นวันที่แดดร้อนจัด ฉันนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ในเมือง Elim ในมือของฉันมีขวดน้ำใส่ของเหลวสีแดง[ไม่ใช่เลือดอย่าเพิ่งเครียด]
ปากก็ดูดน้ำแดงเย็นๆ มืออีกข้างก็เปิดหนังสือเล่มยักษ์ หน้าปกหนังสือเขียนไว้ว่า "คู่มือเรียนรู้เองของ อาชีพ Magician"
"บ้าชะมัด! ใครมันจะไปรู้เรื่องฟระ.." ฉันพึมพำเบาๆ ก่อนจะโยนหนังสือทิ้ง แล้วยันตัวลุกขึ้น
"เฮ้อออ Magician ก็ไม่ไหว Craftman ก็ไม่ได้อีก ..." ฉันบ่นอุบอิบ
"Warrior ไม่ชอบ Knight ไม่มันส์สักนิด Cleric ไม่ได้ใจเลยงะ..รึเราจะโข่ง..!? ไม่ๆ บ้าน่ะสิ " เดินไปบ่นไปให้คนรอบข้างหันมามองเป็นตาเดียว
"อื่ม ... Clown ก็ได้มั้ง" ว่าแล้วฉันก็วิ่งไปหาลุงหน้าตาตลกที่อ้างตัวจะพาวาร์ปไปยังเมือง Madelinได้ ..หลังจากฉันหาเงินมาครบน่ะนะ
วาร์ปมาก็เจอ ลูกโป่งหลากสี ตัวตลกโยนบอล แมวน้ำ..หมี..
'คิดถูกจริงๆน่ะจะเอา Clown' ฉันคิดแล้วมองไปรอบๆเพื่อหาคนสอนให้ฉันเป็นตัวตลกเร่ร่อน .. Circus สินะ..[ดูจากคู่มือที่โดนยัดมาตอนเข้ามาในนี้ครั้งแรก]
"โฮ่ๆๆ นังหนู จะมาเป็นตัวตลกเนี่ยนะ น่าขำสิ้นดี" ลุงหน้าตาเหมาะม๊ากที่จะเป็นตัวตลก ขำอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อฉันขอเป็นตัวตลกด้วย
"เอ่อ ลุง เข้าใจว่าเป็นตัวตลกเลยต้องขำ แต่ถ้าขำต่อ ที่นี่..พังแน่นา?"
"ใจเย็นสินังหนูเอ๋ย ข้าจะบอกเจ้าว่า เจ้ามานี่โดยไม่รู้อะไรเลยรึไง เลเวลเจ้ามันเท่าไหร่กัน? 1ใช่ไหม ?? ไปเก็บประสบการณ์จนกว่าเลเวลจะครบ10 ค่อยมาหาข้า"
"ทำไมหละ"
"บ๊ะ นอนยังนอนไม่เป็นเลยล่ะสิ ไป๊ๆ ไปอ่านคู่มือที่เจ้าได้มาตอนเริ่มซะ" ว่าแล้วฉันก็โดนลุงแกเตะออกนอกเต็นท์หลากสี
"ก็ได้ๆ ยอมรับว่านอนไม่เป็น!ไปเรียนกับขอทานใช่ไหมเนี่ย ..." ....'หะ..ขอทาน?'เมื่อความคิดมาถึงตอนนี้...
"แม่เจ้า ให้ตูไปเรียนกะขอทาน...ช่างเหอะ(?)อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิดละงานนี้"
ว่าแล้วฉันก็เดินลากขาช้าๆจนถึงขอทานกลางเมือง Madelin
"ไง นังหนู มาเรียนอะไรก็ว่ามาๆ ข้ากำลังยุ่ง"
"ขอทานยุ่งเป็นด้วยหรอคะ (เห็นวันๆไม่ทำไร นั่งแช่อยู่ที่เดิมตลอด)" ฉันยิงคำถามเข้าเป้า! ขอทานสะดุ้งเล็กๆ ฉันจึงเริ่มลากเข้าประเด็นหลัก
"สอนนอนที สอนทุกอย่างเลย สอนให้หมด"
"ใจเย็นนังหนู ต้องเลเวลนี้ ค่อยเรียนอันนี้ เลเวลนั้นเรียนอันนั้น บลาๆ" ที่ขอทานแกพูดมาฉันจำไม่ได้สักนิด ..แต่แกก็สอนให้สกิลนึงก่อน
"เวลานอนเนี่ย มันต้องหาที่ๆไม่มีพวกเศษหินอะไรให้เจ็บหลัง เข้าใจไหม นี่หนังสือพิมพ์ ข้าให้ แต่อย่าไปเปิดหน้าฆาตรกรรมแล้วกันเดี๋ยวนอนไม่หลับ"
"เรื่องแบบนี้ ใครๆก็รู้อะ เรียนทำไมก็ไม่รู้ เรื่องไอ่พวกสกิลอีกมากมายที่ลุงพล่ามมา เดี๋ยวหนูไปเก็บเวลจนครบ10 ค่อยมารวบเอาทีเดียวเลยละกัน"
"เอาน่านังหนู ระวังตัวด้วย" ขอทานแก่ทิ้งท้ายไว้แบบนั้น แล้วก้มหัวขอบคุณนักดาบที่โยนเศษเหรียญให้
.......................................................................................
เมื่อฉันกลับมายังเมืองElimได้สำเร็จ ด้วยเวลาอันรวดเร็ว(คงรู้สินะ 555+) ฉันออกมายืนอยู่ในที่ๆมีฝนตกชุกตลอดชาติ เพราะฉันเดินไปถามนางพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆปากทางออกมาแล้ว
"สรุป ...ฉันต้องทำไงมั่ง วิ่งไปตีดื้อๆเนี่ยนะ...เริ่มจากเจ้าหนอนนั้นละกัน ท่าจะง่ายดี"
"ย๊ากก มาเป็นหนอนต้มซะเถอะ" ฉันวิ่งเข้าไปหาเจ้าหนอนด้วยมือที่ว่างเปล่า
พลั่ก!! แอ๊ก!? แง๊!! ....ฉันแพ้หนอนรึนี่!!! มันเป็นความทรงจำที่ฝังลึก ...โอ ความทรงจำแรก แพ้หนอน...แล้วภาพตรงหน้าก็มืดสนิท
....ภาพตรงหน้าเริ่มสว่างขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าที่เห็นคือนางพยาบาลสุดสวยเหมือนนางฟ้ามาโปรดกำลังพันแผลให้
"น่ะ..นึกว่าจะตายซะแล้ว"
"ก็ตายน่ะสิ เพิ่งเคยเห็นบิกินเนอร์โดนถั่วตบตาย" นางพยาบาลพูดขำๆ แล้วเก็บอุปกรณ์ทำแผลที่วางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ
"ถั่ว?? ไม่ใช่หนอนหรอ?" [ไม่อยากจะบอกว่าคนแต่งเข้าใจว่าหนอนจริงๆจนเลเวล 87]
"นี่สมองเธอคงจะถูกกระทบกระเทือนอย่างหนักสินะ นั่นน่ะถั่วนะ"
"เจงอ่า" ฉันเกาหัวเบาๆ แล้วเริ่มทำหน้าเอ๋อ
"เธอไปได้แล้ว โชคดีนะ"
"เห ขอบคุณค่ะ" [จบกันง่ายๆงี้เลยหรอเจ๊]
..........................................................................................
"บ้าจริง แพ้หนอน เอ้ยถั่ว ฮึ่ม! ไม่ไหวๆ สู้ไม่ได้งะ" ฉันนั่งอยู่ข้างๆเกวียนของลุงที่เคยพาฉันวาร์ปไป Madelin รัศมีมืดมนล่องลอยไปทั่วบริเวณ และแล้ว...
"ไงๆ บิกินน้อยเอ๋ย เธอกำลังตกทุกข์ได้ยากสินะ" เสียงเจื้อยแจ้วของหญิงสาวดังขึ้นใกล้ๆตัว
"แล้วที่เห็นนี่มันงานฉลองวันเกิดมั้งเพ่" ฉันสวนกลับทันที
"น้องสาว พี่คือพระผู้สวยงาม จะมาช่วยเจ้าเอง" เจ๊แกยังคงพูดต่อไป
"จริงหรอ เจ๊จะซื้อนวมให้ฉันจริงๆหรอ" [เจ๊แกบอกตอนไหนว่าจะซื้อนวมให้ฟะ]
"แน่นอน นวมไม่กี่ตังเดี๋ยวเจ๊จัดให้ แล้วยังจะพาเจ้าไปเวลด้วยนะ เอาให้10เลยหละ" [บาปกันไหม๊ ใช้พระ??]
"จริงหรอเจ๊ โห~ใจปล้ำจริงๆ" ว่าแล้วเจ๊พระผู้ใจดีก็ซื้อนวมสีแดงและไข่ไก่100ฟองให้
"ต่อไป พวกเราจะไปลุย Moo Moo กัน ระวังด้วยหละน้องเอ๋ย"
"มีเจ๊หนูไม่กลัวหรอก[ถ้าเจ๊ไม่ลืมฮีลน่ะนะ ..]"
"Moo~" เสียงร้องร้องแปลกๆ ของต้น..อะไรสักอย่างสีชมพูดังระงมไปทั่วบริเวณ
"ดีล่ะ!! เริ่มจากไอ่ตัวที่ใหญ่สุดก่อน ย๊าก เป็นผักต้มซะเถอะ" ฉันวิ่งเข้าไปพร้อมมือที่มีนวมแล้ว ไม่ทันจะง้าง ฉันก็โดนเจ้าตัวใหญ่สุดกระโดดอัดอย่างแรง จนกระเด็นไถลตามพื้นเป็นซุปเปอร์แมนผสมสไปเดอร์แมน[เหาะไปตามพื้นนั่นเอง...] แล้วนอนเหมือดอยู่ที่พื้นซะแล้ว
"เฮ้ย .. ช้าไปรึเนี่ย นั่นมันบอสของMoo Moo เธอไม่ไหวหรอกนะ" เจ๊พระร้องเฮ้ยแบบไม่ใส่ใจ แล้วเดินเอาไม้เท้าแมวเหมียวสีฟ้ามาเขี่ยร่างฉันให้ลุกขึ้น
"ทีหลังบอกไวๆหน่อยเซ่ ระยะห่างที่ฉันวิ่งไป มันไกลมากเลยนะ!!" ฉันเริ่มโวย ปัดฝุ่นที่เกาะอยู่ตามกระโปรง
"โทษทีๆ เอ้า Heal!"
"ขอบคุณ.. เอ้อนี่ ฉันเห็นตั้งนานแล้ว ไอ้ไข่เหลืองๆมันลอยอยู่รอบๆตัวเจ๊ มันอะไรน่ะ" ฉันนั่งลงกับพื้นเพื่อพักฟื้นร่างกายเริ่มยิงถามขึ้น มือก็ยัดไข่ต้มเข้าปาก
"มันคือสัตว์เลี้ยงน่ะ เลี้ยงจนมันครบ+9 แล้วก็ 100% ก็จะเปลี่ยนร่าง เหมือนเราเก็บเลเวลนี่แหละ เพียงแต่ครั้งนี้เป็นการให้อาหารแทน"
"ดีจัง ฉันอยากได้มั่งอะ ขอฟองนึงได้ไหม" ฉันเริ่มสนใจขึ้นมาซะแล้ว ท่าทางจะอร่อยน่าดู[เฮ้ๆ..]
"ไข่ของ piya เธอยังเลี้ยงไม่ได้หรอก ต้องเลเวล30เสียก่อนนะ แต่ฉันมี seed ให้ "
และแล้วเจ๊แกก็ให้ seed กับฉันพร้อมสอนวิธีให้อาหารอีกด้วย [แล้วอาหาร เจ๊ไม่ให้ แล้วจะให้ไรมันกินเนี่ย]
.............................................................................................
และแล้วเจ๊พระก็พาฉันเก็บเลเวลจน10อย่างยากลำบาก [ทำไมไม่บอกตูก่อนว่ามีเควสทำจนเลเวล10]
แถมยังให้เงินฉันมามากพอดู ทำให้ไม่ต้องหาเงินวาร์ปไป Madelin และในที่สุดด ฉันก็เป็น Clownได้เสียที เย่!!
กว่าจะได้เป็น ลุงตัวตลกแกให้ฉันเดินบนลูกบอลแล้วโยนมีดไปพร้อมๆกัน เกือบจะไม่รอดออกมาซะแล้ว [จะเอาอะไรมากนัก ที่โยนน่ะมันมีดไม้ชัดๆ ...]
"ผ่านเรื่องแย่ๆมาก็มาก แต่ก็เจอเจ๊พระใจดี ก็ถือว่าดีแล้วละนะ" และฉันก็ไม่เคยเจอเจ๊พระคนนั้นอีกเลย เขาหายไปเลยจริงๆ...
seed ที่เจ๊แกให้เลี้ยง เริ่มเติบโตขึ้น โตขึ้น จนเป็นจูมูมู่ ที่เขาเรียกกัน..แต่ ใครๆก็รู้ว่า คลาวนั้น ต้องใช้ ...พวก+mpw อะไรนี่แหละ
จำใจต้องเอาจูมูมู่ยัดเข้าธนาคารอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วซื้อดอกทานตะวันมาแทน
ยอมรับเลยว่า ตอนนั้นยังเอ๋อๆ ทำไรไม่เป็นจริงๆ ตัวคนเดียว ถามใครเขาก็เหมือนคายออกมาไม่หมด อุบอิบเก็บไว้ตกปลากันรึไงก็มิทราบ ความรู้ที่ได้มา ก็ต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์เอาเอง
อย่างการตกปลา มันตกยังไงก็ไม่รู้ ตอนขอทานแกสอนฉันมัวแต่เล่นกับหนอนที่แกให้มา แถมท่าคอมโบอีก ฉันมัวแต่กินไข่ต้ม แม่เจ้า...ตูจะรอดไหม
เส้นทางที่เดินไป ไม่มีกลีบกุหลาบสักกลีบให้เห็น มีแต่ ความว่างเปล่าจริงๆ แม้แต่ต้นหนามยังไม่ขึ้นมาเป็นเพื่อนร่วมทาง มีเพียงดอกทานตะวัน ที่วันๆร้องกินข้าว
คิดดูแล้วกันท่านผู้อ่านที่เคารพ วันๆ ได้แต่เก็บค่าประสบการณ์ หวังแค่ว่า เก็บไปเรื่อยๆ คงเจอเพื่อนคุย
จากเลเวล 10 จนถึงเลเวล60 ไม่มีสักคนเข้ามาในชีวิต การเก็บเลเวลเป็นไปอย่างเชื่องช้า ยาวนาน [เพราะความขี้เกียจของฉันนะเอง]
ฉันนั่งตกปลาด้วยมีด+3อ่อนๆที่เก็บได้ตามพื้น เหยื่อก็พวกเศษขยะนั่นแหละ
และแล้ววว!!~ มือก็เผลอไปกดเข้าห้องแปลกๆ ที่ขึ้นว่า..ห้อง "แชท" แถมมีคนตั้งห้องไว้ด้วยแหนะ ลองเข้าไปหน่อยดีไหม??
แว้บบบ ..
ภาพที่เห็น พระหญิง และ เมจหญิง... กำลังยืนอยู่เฉยๆ ล้อมรอบกองไฟ..? ฉันเลยทักไป เขาตอบกลับมาว่า
"จะมาสมัครงานหรือมาทานเค้กคะ?" ฉันจำได้แม่นเลย พระคนนั้นชื่อ ____(ขอไม่บอกละกัน แต่ฉันจำได้น่ะนะ)แม่เจ้า ยังกับผู้ชายมาเกิด ห้าวซะสยอง อีกคนก็ชื่อ--- ...อายุ11ปีโดยรวม
เล่น..ทำร้านเค้กกันอย่างสนุกสนาน2คน ฉันเลยขอเป็นพนักงานบ้าง [อ้าว บ้าไปกะเขาอีก ]
ไม่นานนัก เมื่อโดนมอบหมายหน้าที่มาอย่างดิบดี[ฉันเป็นคนผสมแป้ง] จึงเริ่มเปิดร้านอย่างจริงจัง สักพักมีคนเข้ามาในร้าน ..โอ เหยื่อผู้โชคร้ายเป็นใครกันหนอ
นักดาบหนุ่มผู้หิวโหย รีบสั่งเค้กรสมะนาวทันทีที่เข้ามา พวกเราก็พากันทำเค้กด้วยความมั่นใจ และแล้ว เค้กอันสุดแสน(โหดร้าย)สวยงามนี้ก็เสร็จ
"อ้ำ.." คำแรกยัดเข้าปากโดยไม่เอะใจสักนิด .. คำที่สอง สาม ..ส้อมที่จิ้มเค้กตกลงสู่พื้นดิน ... แล้วนักดาบคนนั้นก็ออฟไลน์หายไป……
"บ้าเอ๊ย ไอ้เวลล์นั่น มันไม่ยอมจ่ายเงิน ชิ่งเอาดื้อๆ .." เจ๊___เริ่มโวย มือปาที่ตีไข่ลงพื้นด้วยอารมณ์กรุ่นๆ
"โธ่เจ๊ หนูว่ามันเจ๋งแล้วนะ ยัดเข้าไป3คำ ไอ่พวกบิกินเนอร์มันยัดครึ่งคำก็...แล้ว" ฉันปลอบ พลางปาดครีมที่เลอะหน้าออก[นี่พวกเราไม่ได้กะให้เขากินอย่างอร่อยเหาะสินะ?]
"นั่นสิคะพี่___" ----พูดขึ้นบ้าง
น่าแปลก ร้านเค้กของพวกเราขายดีเกินคาด ...คนเข้ามาไม่ขาดสาย เข้ามาคุยจุกจิกบ้าง เข้ามาขอเบอร์บ้าง = =" และโดนเจ๊___ไล่ออกร้านทันที
ทุกๆวันเริ่มสนุกขึ้นมาบ้างแล้วสิ แถมเจ๊___ยังใจดีอีกนะ ถึงจะโหดๆไปบ้างก็เถอะ ฉันเข้ามานั่งเล่นในห้องแชทที่ชื่อว่า "ร้านเค้กเจ๊___" ทุกๆวัน
เพื่อนที่เข้ามาคุยก็เพิ่มขึ้นมากมาย ไม่เหมือนครั้งที่เริ่มเล่น...
แต่ก็อย่างว่า จะเอาอะไรมากกับเรื่องแบบนี้ วันหนึ่ง เจ๊___มาบอกพวกเราว่าจะไปแล้ว คำว่า"ไป" มันช่างดูโหดร้าย แต่ก็ต้องยอมรับมันในที่สุด
เจ๊___ลาจากพวกเราไป และยัง----อีกคนก็หายไปด้วย ร้านเค้กจึงปิดตัวลงอย่างถาวร นับจากนั้น ฉันไม่สนใจห้องแชทนี้อีกเลย ตั้งหน้าตั้งตามาเก็บค่าประสบการณ์อย่างเดิม
ความเงียบเหงากลับมาอีกแล้ว กลีบกุหลาบปลิวหายไปตามสายลม ทางข้างหน้ามืดสนิท มองอะไรก็ไม่เห็น...
ฉันได้ทิ้งดอกทานตะวันไว้ข้างทาง เมื่อเลเวล60แล้ว ฉันเลี้ยง Great Magician Piya ซึ่งก็ยังท่องอยู่คำเดิมว่าหิวข้าว ทำไมเกมส์มันไม่ตั้งให้มันพูดอะไรนอกจากหิวจังเลยกับฉันบ้างนะ?
ฉันชอบตั้งข้อบังคับให้กับตัวเอง ต้องเวลจนใส่เสื้อม่วงนะ ไม่งั้นวันนี้ไม่ต้องตกปลา และแล้ว ฉันก็เวลจนครบ ได้เสื้อม่วงมาใส่ตามต้องการ ไม่นึกไม่ฝันว่ามันจะโป๊ได้ขนาดนี้
แล้วดันเผลอตัว กดเข้าห้องแชทไปดูว่ามีใครตั้งห้องบ้าง เจออยู่ห้องห้องนึง เข้าไปเป็นนักดาบ...กับคลาวอีกคน?..คุยกันอยู่
ฉันก็ว่างๆ ไม่มีอะไรจะทำแล้ว เลเวลก็ครบตามต้องการ จึงคุยด้วย คุยกันไปสักพัก และ..เริ่มถูกคอละมั้ง เลยขอเป็นเพื่อนกับนักดาบที่ชื่อ A.P.Lนั่น ไม่นึกว่ามันจะ ....[5555+]
เจ้าคลาวชายอีกคนนั่น หลังจากฉันพูดถึงฉากนองเลือดต่างๆ มันก็หายไปเลย คราวนี้เหลือแค่ ฉัน กับเจ้านักดาบหน้าตาแปลกๆนี่ ก็เลยคุยอะไรต่างๆนาๆต่อไปจนต่างคนต่างแยกย้ายไปทำธุระอย่างอื่นของตน....
เราไม่ได้คุยกันในห้องแชทแล้ว แต่คุยทางช่องกระซิบแทน ไม่รู้มันส่งไปได้ยังไง แต่ฉันก็ได้ยิน เขาก็ได้ยิน น่าแปลกดีเนอะ
"นายเป็นหัวกิลด์หรอ ขอฉันอยู่กิลด์ด้วยได้ไหม กิลด์ที่ฉันอยู่ มันร้างตั้งนานแล้วหละ" ฉันพูดขึ้น ก่อนจะออกจากห้องแชทวันนั้น... 3วันให้หลัง จากพวกเราคุยกัน ก็เริ่มมาคุยกันในกิลด์ [THeParANoI]แทน
ได้พบเพื่อนอีกคน คือ tomokojung [ยุ้ย] ฉันเรียกเขาว่าเจ๊ เพราะตอนนั้น โดนเจ้าพัดจัง [A.P.L]เรียกยายก่อน สรรหาคำเรียกมันไม่ได้ เลยใส่จังให้มันหมดสภาพซะเลย
ครั้งนี้ สังหรณ์ของฉันคงจะผิดพลาด พวกเราสนิทกันอย่างรวดเร็ว ขอยอมรับตามตรงเลยว่า ตอนแรกนึกว่ายุ้ยจะเป็นแฟนพัด เลยไม่ค่อยอยากไปยุ่งกับเจ้าพัดมันสักเท่าไหร่[ไม่สนใจมันเลยก็ว่าได้]
ส่วนมากฉันจะคุยกับยุ้ยมากกว่า บางครั้งบางคราว พวกเราก็จะไปเวลด้วยกันบ้าง เล่นอะไรแปลกๆบ้าง เล่นกันไปเรื่อยๆ พัดกับยุ้ยก็แนะนำให้รู้จักกับ
นักดาบ ชื่อ ~{นิรนาม}~ [เรียว] [ตอนแรกไม่อยากเชื่อหูตัวเอง แม่เจ้า คนอะไรชื่อเรียว ท่าทางจะบ้าญี่ปุ่นกัน] และอีกคนคือ แล้วไง (ขอประทานโทษที่พิมพ์ตามจริงไม่ได้)หมาก [มาร์ค]
ดูๆไปแล้ว ต้องฟันธงว่า ยุ้ย พัด หมาก สนิทกันมาก ฉันไม่อยากจะบอกเลยว่า ตอนแรก ไม่อยากเข้าไปยุ่งสักเท่าไหร่จริงๆ นานน๊าน จะคุยกับหมาก ไม่รู้เพราะอะไร
แต่อยู่ๆ หมากก็หายไป เหลือแค่พวกเรา4คนซะอย่างงั้น แต่ก็รู้อยู่บ้างว่ายุ้ยกับพัดยังคงติดต่อกับหมากอยู่
"นี่ๆ ทุกคน ฉันมีวิธีหาตังแบบใหม่ด้วยล่ะ" ฉันตะโกนลั่น พัดจังหันควับทันที ...
"ไม่ต้องรีบร้อน คืองี้ แค่ต้องใช้เวลานิดหน่อย เลี้ยงเจ้าไอ่ไข่นก[เลเวล50]จนมันเป็น ปีกขาวหรือดำ จะได้เงินไม่น้อยเลยนา"
เมื่อบอกวิธีการจบ ฉันกับพัดรีบวิ่งไปยังวาร์ปบนของเมือง Elim ทันที ที่ๆเราวิ่งไปคือ...ที่ขายโล่ทองนั่นเอง การที่สัตว์เลี้ยงจะโตไวนั้น ต้องยัดโล่ทองนี่ละ แพงก็จริง แต่ถ้าอดทนมันก็คุ้มค่านะ
นานวัน ไข่นกก็เริ่มมีขา
"ทำไมมันไม่มีหางออกมาก่อนอะ ทำไมต้องขา" คำถามโลกแตก ทำให้ยุ้ยและพัดเริ่มเหงื่อตก
"โธ่ยาย! จะยังไงก็ช่างมันเถอะ" พัดซึ่งรู้ดีว่าฉันเป็นยังไงตั้งแต่คุยกับฉันในห้องแชทร้องขึ้น แล้วเดินออกจากร้านขาย Item shopไป
ใช่แล้ว แน่นอนว่าคนไร้ความอดทนอย่างฉัน เลี้ยงไม่ถึงมันมีปีกหรอก เมื่อมีขาออกมาได้ ก็จับไปวางขาย ได้เงินมาหลายเหมือนกัน เป็นที่พอใจแก่ทุกๆคน[ละมั้ง]
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ...และแล้ว วันหยุดหน้าร้อนก็ปิดตัวลง ร.ร.ทุกแห่งเปิดแล้ว ฉันต้องเปลี่ยนจากชุดของตัวตลก กลับมาเป็นนักเรียนเรียบร้อยอีกครั้ง
ต้องหายหน้าหายตาไม่เจอกันหลายเดือนเลยหละมั้ง จนปิดเทอมครั้งใหม่เข้ามาเยือน
"โอ้ เล่~ คิดถึงจังเลย" ฉันบิดขี้เกียจไปมา แล้ววิ่งเล่นรอบน้ำพุElim
ตามมาด้วยเสียงของ ยุ้ย พัด เรียว
วันเก่าๆเริ่มกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง พวกเรากลับมาเล่นจนเที่ยงคืน ตีหนึ่งกันอีกรอบ มีพวกง่วงง่าย แอบหนีไปก่อนทุกทีอยู่ด้วย
แต่ฉันก็ยังมียุ้ยแล้วก็เรียวอีกสองคน ก็เล่นอะไรกันไปเรื่อย เผาพัดจังบ้างตามโอกาส
มีอยู่วันนึง วันที่พัดจังคงจะลืมไม่ลงเลยทีเดียว....
สักเวลา2ทุ่มกว่าๆได้ ฉัน ยุ้ย พัด เล่นเกมส์เป่ายิ้งฉุบ ใครแพ้ จะโดนคนที่ชนะสั่งให้ไปยืนบนลานน้ำพุ และพูดตามที่คนชนะสั่ง
“เป่ายิ้งฉุบ!!!”
"พัดจังแพ้ 555 เค้าชนะล่ะเจ๊จ๋าเจ๊" ฉันกระโดดโลดเต้นไปมา
"เอ้า! พูดว่า "พัดจังอยากได้ตุ๊กกะตุ่นในร้าน Item shopอ๊ะ"" ฉันตะโกนสั่ง พัดเริ่มหน้าแดง แต่แพ้ก็คือแพ้!
"พัดจังอยากได้ตุ๊กกะตุ่นในร้านItem shopอ๊ะ" พัดตะโกนแล้วรีบวิ่งลงจากลานน้ำพุทันที
ยุ้ยกับฉันฮากลิ้งกันอย่างสะใจ แน่น๊อน ฉันและยุ้ยร่วมมือกัน พวกเรามักจะแยกออกเป็น2ทีม พัดเรียว ฉันยุ้ย
พวกเรา2ฝ่ายชอบมาหาเรื่องกันเอง[แบบไม่เป็นเรื่องน่ะนะ]
วันต่อๆมา พัดเริ่มรั่ว[หลังจากติดเชื้อรั่วจากฉันมามากพอดู] เล่นรถไฟปู้นๆรอบElim ไม่น่าเชื่อจะมีคนมาต่อรถจนยาวแล้วเล่นไปกับพวกเรา ...
บางวันเล่นสูงต่ำ ใครแพ้ก็ต้องทำตามคนสั่งอีกนั่นแหละ คราวนี้มีเจ้าเรียวมาช่วย เลยสลับกันแพ้บ้างก็ต้องยอมๆกันไป
ซ่อนหาบ้างละ แม่เจ้า โตกันจะเลเวล100 ยังมาเล่นซ่อนหา?? [ฉันนี่แหละหนับหนุนเต็มที่]
เลเวลพวกเราก็เขยิบกันบ้างตามกาลเวลา ฉันจะเลเวลตามหลังเขาอยู่เสมอ เป็นพวกเก็บเลเวลตามใจตัวเอง วันไหนอยากนั่งเล่นก็นั่งเล่นไปเถอะ ใครชวนไปเวลไหนไม่ไปทั้งนั้น
เมื่อฉันเลเวล80 [นานมากก]ฉันได้กาขาวมาเลี้ยง แล้วก็หยุดพักไประยะยาวเลย กว่าจะมาเก็บเลเวลกันใหม่
บ้างก็มีอุปสรรคต่างๆนาๆมาขวางกั้น
.........ใช่แล้ว ....วันวิปโยคก็เข้ามาเยือนฉันในวันที่ฝนตก ฉันไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้[เน็ตไม่ดีนั่นเอง]ร่างกายฉันเหมือนจะหายไปได้ทุกๆวินาที[หลุด]จนต้องหยุดวิ่งเล่นกับเพื่อนๆกันพักใหญ่ๆเลยทีเดียว
สาเหตุมาจากฝนที่ตกลงมาหนักมากนั่นแหละ แต่ฉันก็กลับมาอีกครั้ง กลับมาฮาเฮกันเหมือนเดิม
วันหนึ่ง.....
"นี่ๆ เจ๊" ฉันกระซิบข้างหูยุ้ย
"อะไรงิ" ยุ้ยถาม
"ก็ มาลองสลับตัวกันดูไหม แกล้งเจ้าพวกนั้นกัน" ฉันยิ้มอย่างชั่วร้าย เจ๊พยักหน้ารับ แล้วพวกเราก็สลับตัวกันอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่า พวกเราเนียนกันอยู่แล้ว มีหรือพวกเราจะไม่เทพ? พัดและเรียว เชื่อสนิท !!
"ยุ้ย ..ยุ้ยทำการ์ดรึยัง" พัดถามขึ้นมาดื้อๆ ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก รีบกระซิบถามยุ้ยทันที
'ยายตอบไปว่า ทำแล้วงิ 'ยุ้ยกระซิบตอบ
"อ๋อ ทำแล้วงิ" หน้าตาก็เนียนๆ แต่เมื่อพัดบอกว่า จะไปนอนแล้วนะ แล้วก็หายไป ฉันและยุ้ย ฮาแตกกันยกใหญ่จนคนรอบข้างหันมามองกันเลยทีเดียว
วันๆผ่านไปไวราวกับโกหก และแล้ว...วันนี้ก็มาถึง วันคล้ายเกิดของฉันเอง ฉันไม่ได้หวังอะไรมากมาย "ขอแค่ไข่300ฟองก็พอแล้ว(ไข่ที่ขายจากเจ๊ผมทองน่ะนะ[เรากะเอาจริงๆนะจะบอกให้])" ฉันพูดขึ้นเมื่อทุกๆคนมาถามว่าอยากได้อะไรบ้าง
แต่ฉันก็เคย[หลุดปาก]พูดกับเจ๊ว่า ชอบ Magic Rodมาก
และในวันคล้ายวันเกิดของฉัน.. ฉันเข้ามา พบ... Magic Rod อยู่ในช่องเก็บของ แม่เจ้า ... มัน+3 แถมธาตุดินอีกด้วย
ถามยุ้ย ยุ้ยบอกว่า ออกตังกับพัดช่วยกันซื้อให้ ...[พูดเอาจริง ฉันไม่น่าบอกเจ๊เลยงะ =[]=!] แต่ฉันก็ดีใจนะ ใส่มันวิ่งเล่นไปทั่ว ทุกวันนี้ ฉันก็ยังใส่มันวิ่งเล่นไปมาอยู่
การผจญภัยของเราหยุดลง เมื่อต้องมีธุระต่างๆนาๆ ของแต่ละบุคคล ฉันไม่ค่อยออกมาวิ่งเล่นอีกแล้ว พัดและยุ้ยก็เหมือนกัน เรียวยังคงเวลอย่างบ้าคลั่ง[555 โดนเรียวเอาดาบแทง]
จนถึงทุกวันนี้ ฉันยังคงเลเวล98อยู่ ...นานมากๆ ไม่ได้แตะเลย เข้ามา แม่เจ้า นี่หรือโลกที่เคยอยู่ คนอ่อนๆ เทพขึ้นมาทันตา ..แล้วนั่นอะไรน่ะ!! พระขี่คทาเมจ!?
"มันโปรน่ะ" พระหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น หลังจากฉันเดินไปถาม ..
ไม่พอนะท่านผู้อ่านที่เคารพคะ... แม่เจ้าาาา คลาวมีโล่ปลาหมึกเว้ยเฮ้ย ถือไป โยนมีดไป เดี๋ยวนี้ลุงตัวตลกแกมีการสอนให้ถือโล่ โยนมีดแล้ววิ่งไปพร้อมๆกันแล้วหรือ?
ยังมีนักดาบถือคทาเมจ โล่และเสื้อผ้าของไนท์ รองเท้าของคลาว!! ดูๆไปแล้ว รองเท้ามัน+7 ของฉันยัง+6อยู่เลย[สะเทือนใจจริงๆ]
ทำกันไปได้ อยากรู้จริงๆ เวลามันเก็บเลเวล มันจะทำยังไง เอาคทาเมจไปทุบทีละ1,000 แล้วอยู่ๆลูกดอกก็พุ่งออกมาจากคทาเมจรึ?? ไม่พอๆ ลูกดอกที่ออกมา มีไฟหุ้มอยู่ด้วย อัด1ตัว โดนไปเป็น10ตัว เหมือนท่าของไนท์...
ฉันเดินไปรอบๆเมืองElim กวาดตามองท้องฟ้าสีครามอีกครั้ง แล้วจึงปิดการเดินทางลงเท่านี้
"ไม่ได้จากไปไหน ถ้า‘แก’กลับมาจริง ฉันจะกลับมาหา‘แก’ใหม่ แล้วเจอกัน Seal online"
เอ้อ .... สำหรับพวกชอบสะสมบี้ บี้ขึ้นมา20m แล้วนะ หายเซงกันได้แล้ว
ขอขอบคุณจากใจจริง
Guild :: THeParANoI
_____________________________________________________________________
กรุณารอสักครู่ อีก 1 วินาทีให้หลัง จะทำการสิ้นสุดโดยอัตโนมัติ _____________________________________________________________________
รูปนี่...ลงทุนเข้าไปถ่ายแล้วตัดเองเลยนะเนี่ย 5555
เป็นไงนิยายที่เค้าเองยังอ่านแล้วเริ่มมึน 5555 มามึนไปด้วยกันเนอะ
เบื้องหลังการเขียน ^ ^ หนักหนาเอาการทีเดียว
“แว๊กๆๆๆ สรุป เวลครบเท่าไหร่เปลี่ยนอาชีพเนี่ย แย่แหล่วๆๆ ๆ 10ไปละกัน เกมส์อื่นก็ 10 กัน”
“แล้วมูมู่อะ ..มันร้องยังไงฟะ”
“ไข่ปิย่าหละ ..... เวลไรใส่ได้? [ตอนแรกเอ๋อใส่35 ที่จริง30เนอะ]” แล้วเราก็ต้องไปเปิดเวปบอร์ดดู
“สรุปคลาวมันต้องเน้น mpw ใช่ไหมเนี่ย”
“แล้วเลเวลไรใส่ ปิย่าที่ชื่ออะไรไม่รู้นั่นได้เนี่ยยยย!!” วิ่งไปเปิดเวปบอร์ดกันอีกแล้ว
“แม่เจ้า ลืมชื่อ พัด เรียว [ยุ้ย และ หมาก เราจำได้ซะงั้น]”
“กาขาวต้องเวล80สินะใส่ได้ ....” คราวนี้เปิดเกมส์ไว้พอดี เลยเปิดขึ้นไปดูสบายๆ
“ทำรูปตอน Exit ด้วยดีกว่าเนอะ ”
“เวลล์จริง ตัดไม่สวยเน่าทั้งดุ้น ต้องไปเปิดเกมส์ใหม่อีกแล้ว ไอ่เรามันก็มือไว” ขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสีย
“รูปกิลด์ๆๆ ....โอ๊ยย ไม่น่าไปปิดเกมส์เมื่อกี้เลยยมัวดีใจที่ทำรูป Exit เสร็จ” เปิดใหม่.....และเกิดอาการที่เปิดขึ้นมาแล้วหน้าต่างหายทันที ต้องรีเครื่องถึงเปิดได้....
“ไม่เอาอะ เล็กไปอะ ว๊า~ เปิดเกมส์ใหม่อีกแล้ว ปิดทำไมว๊าเนี่ย” [ที่จริงเค้าตัดรูปเล็กๆที่ขึ้นตอนชี้ชื่อตัวเองอะ]
“ว๊ากก ดันไปก๊อปรูปผิด วางทับอันที่เราวางไว้แล้ว หายไปหมดเลย เกมส์ก็ดันปิดไปอีกแล้วอ๊ะ!!!!!!!”
“คำพูดตอนมันจะปิดหน้าต่าง เอาด้วยดีกว่า!”
“โว๊ยยย เปิดเกมส์มา10กว่ารอบแล้วมั้งเนี่ยย ลืมๆๆ ลืมจำว่ามันนับกี่วิมั่ง” [สรุปก็ดู แต่ไม่ได้ใส่ ใส่1ไปแทน]
“แล้วนี่ ไอ่ที่เราใช้พิมพ์ มันก็ดีจริ๊ง หาที่เปลี่ยนสีไม่ได้!!!” [ไปลงสีใน m จากช่องคำพูดเอา (ใช้เมลอีกเมลที่แอดไว้ พิมพ์ลองเอา ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ)]
“โอ๊ยยยยย ล้อเล่นน่า เสร็จแล้วจ้า^ ^~”
ความคิดเห็น