คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
พอถึงร้านอาหาร ทุกคนก็กินกันอย่างรวดเร็ว โคบี้กินเสร็จเป็นคนแรกจึงไปนั่งคุยกับเจ้าของร้าน โซโลเสร็จตามมาก่อนจะเอียงตัวเล็กน้อย พลางลูบพุงตัวเอง
“ หึ้ย อิ่มแล้ว ไม่ได้กินอะไรมา 3 อาทิตย์ ก็แรงหมดก๊อกได้เหมือนกันแหะ ”
“ ถ้านายแรงหมดแล้ว งั้นเอาแรงจากไหนมาจัดการพวกทหารเรือเนี่ย ”
“ หนวกหูน่า ”
“ อ้าว ไม่กินต่อแล้วหรอ นายอ่ะ ”
โซโลมองก่อนจะชี้ไปที่จาน
“ แล้วทำไมพวกนายถึงกินได้มากกว่าฉันอีกล่ะเนี่ย ห้ะ ”
“ ก็มันอร่อยนี่นา เนาะวินซ์ เนาะโคบี้ เนาะ ”
“ ขอโทษนะครับ ที่ต้องเลี้ยงอาหารผมด้วย ”
โคบี้พูดด้วยความเกรงใจ
“ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พวกคุณช่วยเมืองนี้ไว้นี่นา ”
“ พี่เนี่ยเก่งอย่างที่บอกจริงๆด้วยล่ะ ”
เด็กสาวพูดชมเสียงใส
“ เอ้อ ก็เก่งอะดิ๊ แล้วจะเก่งให้มากกว่านี้อีกนะ เพราะพี่เป็นราชาโจรสลัด เนอะ แล้วก็ได้พวกมาแล้วด้วย ”
ลูฟี่ตอบพร้อมเคี้ยวไปด้วย โซโลที่มองอยู่ก็ถามขึ้นพลางชี้ไปที่วินซ์
“ ว่าแต่ นอกจากฉันกับเจ้าหมอนี่แล้วนายหาพวกได้กี่คนแล้วอ่ะ ตอนนั้นนายบอกว่ากำลังหาพักพวกอยู่ไม่ใช่รึไงอ่ะ ถ้าตั้งใจจะเป็นเจ้าแห่งโจรสลัด ก็คงต้องมีพวกเยอะแยะอยู่พอสมควรเลยสิท่า?? ”
“ ป่าว มีนายกับวินซ์แค่ 2 คนอ่ะ ”
“ หา? นี่แปลว่า ”
“ ใช่ มีอยู่ 3 คน ”
“ มีแค่ 3 คน จะเรียกว่ากลุ่มโจรสลัดได้ยังไงอ่ะ? ”
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็พวกเราเก่งออก ”
“ เรือล่ะ? เรือโจรสลัดอยู่ที่ไหนอ่ะ? ”
“ เอ้อ นั่นไง ”
ลูฟี่ชี้ไปที่เรือลำเล็กที่จอดอยู่ โซโลเดินไปดูที่หน้าต่าง
“ อุ้ย นะ นะ นะ นั่น นั่นน่ะ เอ่อ ”
“ เดี๋ยวก็ได้ลำใหญ่ๆ ขนาดนี้มาแล้วล่ะน่า โถ่เอ๊ย ”
ลูฟี่พูดพลางทำไม้ทำมือ โซโลหัวเราะก่อนถาม
“ ด้วยวิธีไหนเหรอ? ”
“ แล้วก็อยากได้ธงโจรสลัดด้วยจังเลย ”
ลูฟี่ทำท่านึกพลางพูด แล้วเอาเนื้อเข้าปาก
“ อือๆๆๆ เท่ซะไม่มี ”
“ ฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ”
ลูฟี่พูดพลางยิ้ม วินซ์หัวเราะ โคบี้จึงพูดแทรกขึ้นมา
“ ผมว่า คุณลูฟี่คงเป็นพวกไม่ชอบวางแผนล่วงหน้าน่ะครับ ”
“ นี่ฉัน ยอมเป็นลูกน้องเจ้าคนแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย ”
โซโลนวดขมับ ก่อนจะหันไปมองคนที่เป็นลูกน้องเจ้านั่นก่อนเขาแล้วถาม
“ นี่แก ก็หลงมาเป็นลูกน้องเจ้านี่เหมือนกันใช่ไหม? ”
วินซ์ที่พึ่งกินเสร็จเช็ดปากเล็กน้อยพลางหัวเราะก่อนตอบ
“ ป่าว ผมเป็นด้วยความเต็มใจน่ะ ”
วินซ์ตอบก่อนยิ้มให้
“ นี่แกเป็นด้วยความเต็มใจเหรอ!! ยังสติดีอยู่ไหม? ”
โซโลถามด้วยความตกใจ
“ เอาน่า เดี๋ยวเราก็หาพวกได้เองนั่นแหละ ”
“ เดี๋ยวก็หาพวกได้เองแหละ ”
วินซ์พยักหน้ารับคำพูดของลูฟี่
เด็กสาวเดินเข้ามาหาลูฟี่ก่อนจะถาม
“ นี่ๆ แล้วพวกพี่จะเดินทางไปไหนกันต่อเหรอคะ ”
“ หึ้ย ของมันแน่อยู่แล้ว ก็แกรนด์ไลน์อันยิ่งใหญ่นั่นไงเล่า ”
โคบี้ได้ยินก็พ่นน้ำส้มที่กำลังดื่มออกมา
“ หึย พึ่งจะมีกันแค่ 3 คนเองนะครับ ถึงจะเก่งแค่ไหนก็ไม่ไหวหรอกน่า ไม่มีทางๆ ”
“ มันเป็นที่ที่น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ แกรนด์ไลน์เนี่ย ”
เด็กสาวถามอย่างสงสัย โคบี้จึงอธิบายเรื่องราวของแกรนด์ไลน์ที่เคยได้ยินมา
“ แต่ว่า วันพีซมันอยู่ตรงไหนสักแห่งในนั้นนี่นา ยังไงก็ต้องไปอ่ะ ”
“ เฮ้อ งั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ”
“ ฮะฮะฮะ คงต้องไปแหละ ”
โคบี้หันไปมองทั้ง 2 คนก่อนจะลุกจากเก้าอี้
“ คุณโซโร คุณวินซ์ พวกคุณก็ด้วยเหรอครับ ”
“ นายไม่ได้ไปด้วยซักหน่อยนี่นา ”
“ อ่ะ อืม ก็ไม่ได้ไปหรอก แต่ว่าผมเป็นห่วงนี่ ผิดด้วยเหรอครับ ถึงแม้ผมกับคุณลูฟี่และคุณวินซ์จะรู้จักกันไม่นาน แต่เราก็เป็นเพื่อนกัน ใช่ไหมครับ ”
“ ใช่ ถึงต้องจะต้องจากกันไป เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ ”
“ อืม ”
ลูฟี่ยิ้มให้ก่อนตอบ ผมพยักหน้าพลางยิ้มให้ โคบี้ได้ยินก็อึ้งก่อนจะเล่าเรื่องของตนเองออกมา
“ ผมน่ะ ตั้งแต่เด็กๆไม่เคยมีเพื่อนเลย ก็เลยไม่เคยมีใครที่ยินดีต่อสู้เพื่อผมมาก่อน มัันก็เป็นเพราะผมไม่คิดที่จะสู้เองนั่นแหละ แต่ว่าพวกคุณ 3 คนได้สอนให้ผมรู้จักกับการมีชีวิตอยู่เพื่อเป้าหมายของตนเอง ผมจะทำให้ความฝันของผมในวัยเด็กกลายเป็นจริง ผมอยากเข้ากองทัพเรือครับ ”
“ อย่ามัวห่วงคนอื่นเลย ตัวนายไม่เป็นไรแน่เหรอห๊ะ ”
โซโลที่นั่งฟังก็ถามขึ้น โคบี้สงสัย
“ เอ๋ ”
“ ถึงจะเป็นคนรับใช้ แต่ที่อยู่กับโจรสลัดอัลวีด้ามา 2 ปี ก็เป็นความจริงใช่ไหมล่ะ อย่าดูถูกหน่วยข่าวกรองของกองทัพนะ ถ้าเขารู้ความจริงเรื่องนั้น นายก็หมดสิทธิ์เข้ากองทัพแน่ ”
“ จะ จะว่าไปก็ ”
โคบี้ได้ฟังก็คอตก อยู่ๆประตูร้านอาหารก็เปิดขึ้นเป็นพวกกองทัพเรือมาอยู่หน้าประตูร้าน แล้วก็มีทหารเรือคนหนึ่งเดินเข้ามา
“ ขอโทษครับ เป็นความจริงนะ ที่ว่าพวกเธอเป็นโจรสลัดน่ะ ”
“ ใช่ หาพวกได้ 2 คนแล้วด้วย พึ่งกลายเป็นกลุ่มโจรสลัดเมื่อกี้นี้เองอ่ะ ”
ลูฟี่ยิ้มให้ก่อนตอบ
“ ยังไงก็ต้องขอขอบใจ ที่ช่วยขับไล่พวกเผด็จการออกไปจากฐานทัพและเมืองแห่งนี้ แต่ว่าในเมื่อรู้แล้วว่าพวกเธอเป็นโจรสลัด ในนามของกองทัพเราคงนิ่งเฉยไม่ได้ เพราะงั้นเธอรีบออกไปจากเมืองนี้ซะ อย่างน้อยเราจะได้ไม่ต้องติดต่อไปกองบัญชาการใหญ่ยังไงล่ะ ”
เมื่อทหารเรือคนนั้นพูดจบ ชาวเมืองรอบๆก็ส่งเสียงต่อต้าน ลูฟี่มองก่อนจะยิ้มออกมา
“ งั้นไปกันเถอะ คุณน้าคร้าบ ขอบคุณที่เลี้ยงนะ ”
“ พวกพี่จะไปกันแล้วเหรอ ”
“ เออ ”
วินซ์จับหมวกบนหัวกดลงเล็กน้อยบังดวงตาก่อนก้มหัวให้คุณน้าแล้วเดินตามลูฟี่กับโซโรไป ทหารเรือเห็นโคบี้ไม่ได้ตามไปก็ถามขึ้น
“ เธอไม่ได้เป็นพวกเดียวกับเขาเหรอ ”
“ เอ๋ คือ คือว่าผม ”
“ อย่าพึ่งไป ว่าอย่างไงล่ะพวกเธอ ”
ลูฟี่หันมาตอบทหารเรือว่าโคบี้เคยอยู่กับโจรสลัดมา 2 ปี หลังจากนั้นโคบี้ก็ทนไม่ไหวชกลูฟี่ ลูฟี่เลยทะเลาะกับโคบี้จนของในร้านเสียหาย ผมเห็นเลยทนไม่ไหวเข้าไปรั้งคอเสื้อลูฟี่
“ ลูฟี่ พอแล้ว ”
วินซ์ดึงคอเสื้อลูฟี่ไว้ ก่อนที่ลูฟี่จะฉีกยิ้มออกมาแล้วสวมหมวกฟาง ก่อนจะเดินออกไป
‘ ตั้งใจเหรอ ’
‘ เขาตั้งใจหรอกเหรอ ตั้งใจทำเพื่อเรา ตั้งใจทำเพื่อให้เราชกใส่หน้าเขาอย่างนั้นหรอกเหรอ นี่เราจะต้องพึ่งพาเขาจนถึงวินาทีสุดท้ายเลยเหรอเนี่ย ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด บ้ารึเปล่าเนี่ย ’
โคบี้คิดด้วยความเสียใจ ก่อนจะลุกขึ้นมาก้มหัวขอร้องทหารเรือที่อยู่ตรงหน้า
“ ได้โปรดๆ ให้ผมเข้ากองทัพด้วยเถอะครับ จะให้เป็นคนรับใช้หรืออะไรผมก็ยินดี เพื่อให้ได้เป็นทหารเรือครับ ”
“ อื้ม ”
“ ผู้พัน ผมไม่เห็นด้วยนะครับ ผมว่ายังเชื่อใจเด็กคนนั้นไม่ได้หรอก โจรสลัดที่มาเป็นสปายก็มีให้เห็นแล้วนี่ครับ ก่อนอื่นคงต้องขอสืบประวัติของนายซะก่อนน่ะนะ ”
ทหารเรือคนหนึ่งเดินมาพูดกับคนที่อยู่ข้างหน้า โคบี้ได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมาพูด
“ ผมคือ ชายที่จะเป็นนายพลกองทัพเรือนะ ”
ทุกคนอึ้ง ก่อนผู้พันจะอนุญาติให้โคบี้เข้ากองทัพเรือ
ท่าเรือ
“ เล่นละครลิงซะน่าดูเลยนะ แบบนั้นน่ะ ความจะแตกก็ไม่แปลกหรอก ”
โซโลพูดขึ้นหลังเดินมาถึงที่ๆไม่มีคน
“ ฮะฮะ ที่เหลือโคบี้คงทำอะไรสักอย่างเองแหละน่า ”
“ ก็เป็นประสบการณ์ที่ดีล่ะนะ ตอนนี้เราคงโดนทุกคนเกลียดกันหมดแล้วแหละ สมเป็นโจรสลัดดี ”
ลูฟี่หัวเราะพลางเอาเชือกคล้องออก
“ ก็นั่นน่ะซี้ ”
ผมได้ยินเลยเอ่ยขัด
“ ไม่นะ คนที่โดนเกลียดมีแค่พวกนายเท่านั้น ”
“ ทำไม ”
โซโลสงสัยก่อนจะโมโหเล็กน้อยกับคำตอบ แต่ดันเถียงไม่ออก
“ เพราะผมงดงามมากน่ะสิ ต่อให้ทำผิดอะไรก็ไม่มีคนเกลียดหรอกนะ ”
ผมพูดพลางส่งยิ้มหวานไปให้ พลันหุบยิ้มทันทีเมื่อคิดว่าปริมาณเสบียงอาจไม่พอ ขณะที่กำลังคิดก็ได้ยินเสียงโคบี้ตะโกนมา
“ คุณลูฟี่ ”
ลูฟี่เงยหน้ามองเมื่อได้ยินเสียง
“ ขอบคุณมากเลยนะคร้าบ บุญคุณครั้งนี้ผมจะไม่ลืมไปชั่วชีวิตเลย ”
โคบี้พูดพร้อมวันทยาหัตถ์แบบทหารเรือ
“ ไม่เคยได้ยินเลยนะว่า มีทหารเรือขอบคุณโจรสลัดด้วยแบบนี้ ”
โซโลพูด ลูฟี่หัวเราะก่อนจะออกเรือ แล้วโบกมือลาคนบนเกาะ
“ แล้วพบกันใหม่นะ โคบี้ ”
วินซ์โบกมือให้ แล้วมองเกาะที่ค่อยๆลับตา
“ เอาล่ะ กลุ่มโจรสลัดเริ่มออกเรือแล้ว ”
ลูฟี่ยืนอยู่ที่หัวเรือจับหมวกไว้พลางพูด โซโลยิ้มก่อนมองไปที่ลูฟี่
“ ท่าทางจะมีการผจญภัยรออยู่เยอะเลยนะ ”
“ เอ้อ ฉันต้องเป็นให้ได้ ราชาแห่งโจรสลัด ”
โซโลเห็นลูฟี่ยึดติดกับคำว่าราชาแห่งโจรสลัดก็เลยสงสัย ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ นายเนี่ย ยึดติดกับคำว่าราชาแห่งโจรสลัดน่าดูเลยนะ มีเหตุผมอะไรรึเปล่านะ ”
“ เปล่า ไม่มีเหตุผลหรอก เพียงแต่… ”
“ เพียงแต่อะไร!? ”
“ ฉันสาบานเอาไว้อ่ะ กับผู้ชายคนหนึ่ง ว่าสักวันจะต้องมีพวกที่แข็งแกร่ง หาสมบัติอันดับ 1 ของโลกให้พบ และเป็นราชาแห่งโจรสลัด หมวกฟางอันนี้แหละที่รู้ดี ”
โซโลได้ฟังก็เงยหน้าขึ้นมองฟ้าพลางยิ้มออกมา
“ งั้นเหรอ ”
“ ดีล่ะ ไปกันเลย มุ่งหน้าไปที่แกรนด์ไลน์ด้วยกันเถอะ ”
ผมมองเหตุการณ์ตรงหน้าก่อนจะหันไปมองทะเลพลันยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงคนที่พึ่งจากมาไม่นาน ภาพชายผมแดงที่แขนขาดหนึ่งข้าง สวมเสื้อคลุมสีดำ ที่หันมามองและยิ้มให้พลางพูด
“ ฉันรักเธอนะ วินซ์ ”
วินซ์นึกก่อนอมยิ้ม
ความคิดเห็น