『KIMETSU NO YAIBA』ชลาลัยในคืนจันทร์เสี้ยว ( GiyūOC )
ตอนที่ 17 : สายธารที่ 13 - การพักผ่อนและความรู้สึกของเขา
สายธารที่ 13
' การพักผ่อนและความรู้สึกของเขา '
กิยูมองผู้ใช้ปราณหิมะที่ตอนนี้กำลังเผยยิ้มบางพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าปรากฎร่องรอยความเบาใจเมื่อเห็นว่าอสูรผู้เป็นรุ่นน้องได้รับความเมตตาจากนายท่าน บัดนี้เสาหลักหลายๆคนเริ่มเดินเข้าไปในห้องประชุมตามที่ถูกเรียกแล้ว เหลือเพียงแต่เขากับเสาหลักเพลิงที่ยังไม่เข้าไปตามคนอื่นๆ
" เจ็บรึเปล่า ? " เอ่ยปากถามไปเสียงเรียบเพราะก่อนหน้านี้ ตอนที่เธอกำลังจะกระโจนขึ้นไปวางมวยกับชินาสุกาวะ ก็ถูเสาหลักวารีฉุดให้กลับลงมานั่งบนพื้นหิน และดูเหมือนกิยูจะดึงอิตสึกิลงมาแรงเกินไปหน่อยทำให้ตอนที่ร่างชองอิตสึกิลงมานั่งพื้นเกิดเสียงกระแทกดังปั่ก
" ข้าไม่เป็นอะไรหรอก ! แต่ยังไงซะ.. ท่านก็ควรจะอ่อนโยนกับผู้หญิงให้มากกว่านี้นะ " ชูนิ้วชี้ขึ้นมาพลางโน้มตัวมาด้านหน้าตีหน้าดุเหมือนจะเทศนาอีกฝ่าย ..ก็ดีที่เห็นเธอยิ้มออกมาได้หลังจากตีหน้าเครียดมาตั้งนาน แต่เขาไม่เชื่อหรอกไอ้ที่พูดว่าไม่เป็นไรน่ะ
" อิตสึกิ "
เจ้าของชื่อทำหน้ายู่ตอนถูกเรียกชื่อเสียงเข้ม ลดมือลงไปปัดฮาโอริออกพลางใช้มือกดลงตรงบริเวณเอวและสะโพกเบาๆ
" .. ก็เจ็บนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกน่า โทมิโอกะซัง " มือหนายื่นไปขยี้เส้นผมสีน้ำตาลของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าส่งผลให้อิตสึกิต้องขมวดคิ้ว พออีกฝ่ายปล่อยก็รีบเงยหน้าขึ้นแล้วเสยผมที่ถูกยีจนยุ่งให้เข้าทรง
" อย่าเอาแต่ห่วงคนอื่นจนลืมทายาเล่า " นั่นคือคำพูดทิ้งท้ายก่อนกิยูจะเดินแยกหายเข้าที่ประชุมไป อิตสึกิหันไปมองตรงทางเดินที่เหล่าคาคุชิใช้พาคนเจ็บไปยังคฤหาสน์ผีเสื้อ ..เธอเองก็ควรจะไปดูอาการรุ่นน้องเหมือนกัน -- แต่ตอนนี้อยู่ภายใต้การดูแลของผู้คนที่คฤหาสน์ผีเสื้อแล้ว ก็คงสบายใจได้เปราะหนึ่งล่ะนะ..
หญิงสาวหมุนตัวแล้วก้าวขาออกเดินไปตามเส้นทางเพื่อนมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ของเสาหลักแมลง เมื่อมั่นใจว่าเดินตามเส้นทางมาจนถึงมุมที่พ้นสายตาของคนรู้จักแล้วก็ยกมือขึ้นจับศีรษะของตนเอง คิ้วขมวดจนกลายเป็นปมแน่นแสดงออกถึงความยุ่งยาก แก้มแดงฉ่าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
" ไม่รู้รึไงว่าอย่ามาจับหัวผู้หญิงแบบนี้น่ะ.. " ไม่ดีต่อหัวใจเลยซักนิด
ใช้เวลาไปซักพักอิตสึกิก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์ผีเสื้อจนได้ เธอเดินตรงเข้ามาพร้อมกับกวาดสายตามองรอบๆไปด้วย เพราะมีเรือนแพทย์เป็นของตัวเองเธอก็เลยไม่ค่อยได้มาที่นี่เท่าไหร่นัก.. บรรยากาศของที่นี่ยังคงสวยงามเหมือนกับครั้งสุดท้ายที่เธอเคยมาไม่มีผิด ไหนจะหมู่ผีเสื้อหลากสีสันที่เป็นสัญลักษณ์ของที่นี่อีก
— ดูสดใสต่างจากเรือนแพทย์ของข้าจัง..
กวาดสายตามองรอบๆอยู่ครู่หนึ่งก็มีร่างในชุดของหน่วยแพทย์ประจำคฤหาสน์ผีเสื้อเดินเข้ามาทักทาย ใบหน้างดงามประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานชวนให้รู้สึกสบายใจเหมาะสมกับที่เป็นพยาบาลของที่แห่งนี้ นัยน์ตาสีสวยคู่นั้นแฝงไว้ด้วยประกายความสงสัย
" สวัสดีค่ะท่านนักล่าอสูร ต้องการให้ช่วยเหลืออะไรรึเปล่าคะ ? "
หล่อนเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและรอยยิ้มละมุนละไม เส้นผมสีทองขาวที่ล้อมกรอบใบหน้านั้นอยู่ยิ่งขับให้รอยยิ้มของเธอดูเจิดจ้าราวกับแสงอาทิตย์ อิตสึกิกระพริบตาปริบๆแล้วส่ายหัวเล็กน้อยเหมือนไล่ความคิดบางอย่างออกไป ..ถ้าเธอมองหน้าหล่อนนานกว่านี้เธอจะต้องตาบอดแน่ ผู้หญิงอะไรยิ้มได้สว่างจ้าชะมัดเลย
" ข้ามาเยี่ยมรุ่นน้องน่ะค่ะ -- ฮิราโนะ อิซามุ.. รู้รึเปล่าว่าเขาพักอยู่ห้องไหน ? " ผู้ครอบครองเส้นผมสีอ่อนพยักหน้าพร้อมทั้งรอยยิ้มก่อนเธอจะผายมือเชื้อเชิญให้อิตสึกิเดินตามมา นักล่าอสูรก้าวขาฉับตามร่างที่เตี้ยกว่าตนเองเล็กน้อยไปโดยไร้การโต้แย้งใดๆ
ระหว่างทางเดินไปยังห้องที่อิซามุพักอยู่ก็ได้พูดคุยกับคุณพยาบาลที่ช่วยนำทางให้จนได้รู้ว่าเธอชื่อ ซากุระโกะ และพึ่งจะเข้ามาทำงานอยู่ในคฤหาสน์แพทย์นี้ได้ไม่ถึงปีจึงไม่แปลกที่จะไม่คุ้นหน้ากันนัก --
เมื่อมาถึงยังห้องพักของอิซามุ พยาบาลสาวก็ขอตัวแยกออกไปก่อนเพราะเธอยังต้องไปช่วยดูแลนักล่าอสูรคนอื่น..
ประตูบานเลื่อนถูกเปิดออกช้าๆเผยให้เห็นภายในห้องพัก อิซามุนอนหลับตาพริ้มพักผ่อนอยู่บนเตียง ร่างกายมีผ้าพันแผลพันเอาไว้เรียบร้อยเสร็จสรรพบอกให้รู้ว่าเขาได้รับการรักษาแล้ว อิตสึกิถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก.. ตอนแรกคิดว่าเปิดเข้ามาจะเจออิซามุนั่งทำหน้ายู่ แต่พอเห็นว่าหลับสบายแบบนี้ก็โล่งอกหน่อย
พาร่างของตัวเองให้เข้าไปในห้องแล้วหันมาปิดประตู สองขายาวก้าวพาร่างกายให้ไปหยุดอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยปแล้วจึงทอดกายนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ เด็กหนุ่มกระพริบตาปริบตอนได้ยินเสียงขยับ นัยน์ตาเรียบเฉยสบกับเม็ดทับทิมสุกสกาว
" เจ้าเป็นยังไงบ้าง ? " อิซามุดันตัวให้ลุกขึ้นนั่งแล้วลองขยับร่างกายดูเล็กน้อยเพื่อตรวจดูสภาพของตนเอง
" ..ยังไม่หายทั้งหมดแต่ภาพรวมก็ดีขึ้นแล้วล่ะครับ "
อิตสึกิพยักหน้ารับคำเล็กน้อยแล้วปล่อยทั้งห้องให้ตกลงสู่ความเงียบอีกครั้งหนึ่งมีเพียงเสียงลมหายใจให้ได้ยิน ตามด้วยเสียงขยับเขยื้อนเล็กน้อยตอนที่หญิงสาวทิ้งตัวลงใช้ศีรษะวางบนตักของคนบนเตียง -- อิซามุมุ่นคื้วเมื่อศีรษะทุยที่คลุมด้วยเส้นผมสีน้ำตาลนั่นถูกวางลงบริเวณหน้าขาของตนที่อยู่ใต้ผ้าห่ม อย่างที่บอกว่าบางทีเขาก็ไม่เข้าใจรุ่นพี่ของตัวเองเลยซักนิด
" นี่ท่าน -- ! "
" .. เห็นเจ้าโวยวายได้เหมือนเดิมข้าก็ดีใจ " ถูกเอ่ยตัดบทด้วยเสียงแผ่วๆเหมือนคนอ่อนแรงต่างจากก่อนหน้านี้ที่ยังมีท่าทีปกติดีอยู่ -- แต่พอระลึกขึ้นได้ว่ารุ่นพี่คนนี้ชอบทำอะไรเกินตัวและชอบเก็บเรื่องต่างๆไว้คนเดียวเขาก็ไม่แปลกใจแล้วล่ะ ห้องเงียบลงไปอีกครั้งก่อนจะมีเสียงลมหายใจจังหวะสม่ำเสมอมาให้ได้ยิน อิตสึกิฟุบนิ่งไม่เปลี่ยนท่า มีเพียงร่างกายที่กระเพื่อมขึ้นลงน้อยๆเท่านั้น
— หลับไปแล้ว
งานของนักล่าอสูรที่มักมีเข้ามาไม่เป็นเวลา ( โดยเฉพาะสำหรับนักล่าอสูรยศสูง ) และความรู้สึกหลายอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวของอิตสึกิคงทำให้เธอเหนื่อยล้ามากจนมาฟุบหลับหมดสภาพอย่างนี้ เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว.. แต่จะให้เธอมานอนทับเขาอยู่อย่างนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องนี่น่า ! และดูเหมือนพระเจ้าจะยอมรับฟังคำขอจากตัวเขา เพราะหลังจากคิดเช่นนั้นประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้งหนึ่ง ปรากฎร่างของเสาหลักวารีให้เห็น
" เอ่อ.. ท่านโทมิโอกะ ข้าขอวานอะไรหน่อยจะได้รึเปล่าครับ ? "
กิยูไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาคอยเฝ้าแม่ตัวดีเวลาสลบเหมือดอีก..
หลังเสร็จสิ้นการประชุมเสาหลักเขาก็ตรงดิ่งมาที่เรือนแพทย์เพื่อตามหาตัวอิตสึกิและก็รีบมายังห้องของฮราโนะตามที่ได้รับรู้มา ทว่าพอเปิดประตูออกปุ๊ปก็ถูกเจ้าหนุ่มคนเจ็บวานให้ช่วยดูรุ่นพี่ที่สลบเหมือดไปแล้วให้หน่อยก่อนตัวเองจะออกไปเดินรอบๆยืดเส้นยืดสายทั้งที่ยังไม่หายดีนัก
— หลับทั้งที่ยังมัดผมอยู่เช่นนี้ไม่ตึงหัวแย่รึไงนะ
มองคนที่นอนอยู่บนตักตอนนี้แล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้ ขนาดมองเฉยๆเขาก็รู้สึกเจ็บแทนแล้ว -- คิดได้เช่นนั้นแล้วก็ตัดสินใจจะลงมือทำในทันที ค่อยๆบรรจงแกะเครื่องประดับผมของอิตสึกิออกอย่างยากลำบาก ( เพราะต้องคอยระวังไม่ให้หล่อนตื่น ) และเมื่อแกะเสร็จก็วางมันเอาไว้ข้างๆบนเตียงที่ตอนนี้เจ้าของไม่อยู่
กลุ่มผมสีน้ำตาลถูกปล่อยออกให้แผ่สยาย กิยูใช้นิ้วสากของตัวเองสางเส้นผมยาวที่มีสภาพไม่เป็นทรงเท่าไหร่ อันที่จริงพอเห็นเธอปล่อยผมแบบนี้ก็ไม่ชินตานัก -- แต่ก็ไม่ใช่ว่าน่าเกลียดอะไร.. ให้บอกว่าสวยก็คงได้ด้วยซ้ำ สลัดคราบปกติที่ดูเป็นผู้หญิงห้าวๆออกไปเสียหมดจด
— ที่จริงก็สงสัยมาซักพักแล้ว.. แต่เวลาอยู่กับเธอบางทีเขาก็รู้สึกแปลกๆ
มันไม่ใช่ความแปลกที่ไม่ดี มันแค่เป็นอะไรที่เขาไม่เข้าใจก็เท่านั้นเอง นิ้วยาวยังคงสางเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลไปเรื่อยเหมือนเพลินมือกับการเล่นผมยาวๆของอิตสึกิที่นอนหลับอยู่ ..แต่ความรู้สึกนั่นมันจะอะไรก็ช่างหัวมันไปเถอะ ดีไม่ดีเขาก็คงจะคิดไปเองทั้งนั้นแหละ -- ว่าไปนั่น แล้วเมื่อไหร่อิตสึกิจะตื่นกันนะ ? นี่ก็หลับมาซักพักแล้วด้วย
...
" อื๋อ ? " พอบ่นในใจไปได้ซักพักจากนั้นไม่นานอิตสึกิก็ลืมตาขึ้นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเธอตื่นนอนแล้ว ไพลินงามจ้องลึกลงไปภายในทับทิมที่อยู่ในจุดต่ำกว่า กิยูมองใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนสีกลายไปเป็นสีแดงนั่นนิ่งๆก่อนที่อิตสึกิจะดีดตัวออกห่างทันที.. สีหน้าของเธอที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาได้รวดเร็วนั้นทำให้เขารู้สึกตื่นตาได้เสมอจริงๆ
" ท - โทมิโอกะซัง ?! นี่ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่ -- "
— การได้เห็นเธอเปลี่ยนสีหน้าไปมาแบบนี้มันทำให้เขาบันเทิงใจจริงๆนั่นแหละ
『 TBC. Next Chapter 』
『 luminous - rein』
คงความอึนเหมือนเดิมไม่เสื่อมคลายค่ะ จุ๊งหงุง ( ? )
ช่วงที่พวกทันพักอยู่คฤหาสน์ผีเสื้อก็จะเป็นช่วงสบายๆของคู่กิยูอิตสึเหมือนกันค่ะ จะพยายามขนโมเม้นมาให้เยอะๆนะคะ ( ... )
ว่างดีล่ะคะ หลังจากกีฬาสี รีนจะพยายามมาอัพให้บ่อยกว่านี้นะคะ ฮาๆ
รีนก็คิดไม่ค่อยออกเลยค่ะว่าจะพูดอะไรดี นอกจากแบบว่า..
สปอยมังงะไยบะตอนล่าสุดทำเอารีนบะลั่กๆมาก แต่ยังไงก็รบกวนทุกคนไม่สปอยกันในคอมเม้นนะคะ
/ แล้วก็จริงๆอีกสาเหตุที่มาอัพช้าก็เพราะมีเรื่องให้รู้สึกเจื่อนๆด้วยน่ะค่ะ * ยิ้มแห้ง *
ยังไงก็อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้รีนนะคะ เจอกันตอนหน้าค่า รักทุกคนนะคะ <3
ปล.เรานอนตัยไปตั้งแต่มังงะช่วงแรกๆแล้วค่ะ ไม่ไหวแล่ว;-;
ลูบนะคะตัวเงง รีนก็เฮิร์ทไปเหมือนกัน;;;
จะลับหลังวั้นรึกิยู~~~
รอต่อไปนะคะ สู้ๆนะคะไรท์> <