รักวุ่นๆของยัยแสบบสุดซ่ากะอีตาบ้าสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #3 : ซวยซ้ำซาก 1

และในที่สุด ฉันก็ได้เดินออกจากบ้าน ยัยเพื่อนแสบฉันซะที แต่กว่าฉันจะเดินถึงบ้าน

จะแย่ซะก่อนน่ะสิ ก็ฉันยังเจ็บก้นไม่หาย  พอเข้าไปถึงปากซอยบ้าน กะว่าจะโทร

บอกน้องชายตัวดีของฉัน  มารับซะหน่อย แต่ดันลืมยิบโทรศัพท์มาซะได้ * -*

  ยัย ยูกิเอ่ย  แล้วเมื่อไรจะถึงล่ะเนี้ย   ไม่เป้นไร ยิ้มสู้เข้าไว้น่ะ  ฉันพึมพำ บ่นกับตัวเอง

ยังไง ก่อนจะถึงบ้าน ซื้อหนมกินไปด้วยดีกว่าแหะ  ร้านขนมอยู่ข้างหน้านี้เอง

  ฉันเดินเข้าไปในร้าน ไปยิบ ไอติม มา แท่งนึง แล้วจ่ายตังค์ เดินออกมาจากร้าน

 กำลังจ้ได้หม่ำแล้วเชียว โชคร้ายอีกตามเคย ฉันมองไปด้านหน้าเห็นเด็ก 2-3คน

วิ่งไล้จับกันมาทางฉัน     และสิ่งที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด  >o< เฮ้ยอย่าวิ่งมาทางนี้น่ะ

ฉันคงหลบพวกแกไม่ได้แน่ เพราะลำพังตัวฉันเอง ยังเจ็บก้นอยู่ และแล้ว เด็กพวกนั้น

ก็วิ่ง มาชนฉัน เต็มๆ ไอ้ติมที่กำลังจะเข้าปากฉัน เปอะใส่เสื้อฉันหมดเลย โอ้เสื้อฉัน

  ไอติมฉัน  ความร้อนรุ่ม มันแผ่ซ่านออกมาที่สมอง ควันตามออกมาที่หู หน้าแดง

 จัด     โธ่เอ่ย   ไอ้เด็กเปรต วิ่งดูคนบ้างรึเปล่าย่ะ  ฉันยืนอยู่ดีๆทำไมต้องมาชนฉันด้วยเนี้ย

 ฉันด่าว่า เด็กพวกนั้นด้วยความโมโห พร้อมเหลือบดูเสื้อ ยืดสีขาวตัวโปรดของฉันด้วยความ

เสียดาย  แถมไอติมที่ฉันซื้อยังไม่ได้ลิ้มรสความอร่อยเลยสักนิด  ** เด็กพวกนั้น

 ก้มหน้าก้มตา รับฟังคำด่าของฉัน แบบกลัวสุดขีด ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าฉัน

  น้ำตาเริ่มคลอเบ้าตา    เฮ้ย ฉันด่าแรงไปเหรอย่ะ เด็กพวกนี้อ่อนแอเกินไปที่จะรับฟังคำด่าว่า

ของฉัน มันต้องเป็นประเภท หน้าด่านหน้าอดเท่านั้นถึงจะทนได้  ฉันบอกเด็กพวกนั้น

 ให้รีบไป  ก่อนที่ฉันจะขึ้นอีกรอบ ยังไงเห็นว่าเป็นเด็กหรอกน่ะย่ะถึงปล่อยไม่งั้นแม่ไม่ยอม

 ฉันจึงเดินเข้าไปในร้านอีกรอบเพื่อซื้อกระดาษชิดชู่มาเช้ดคราบไอติมออกจากเสื้อ

 หลังจากนั้นฉัน ก็เดินกลับบ้าน ด้วยสีหน้าที่เซ็งสุดๆ   ฉันเดินย้ำเท้าต่อไปเรื่อยๆ

  จุดมุ่งหมายของฉันในตอนนี้คือกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด   ฉันเดินผ่านไปถึง สนามบาส

  เห็นพวกวัยรุ่น เล่นกันอย่างสนุกสนาน  ทุกวันฉันก็จะมาเล่นบาสที่นี้แหละแต่วันนี้

 ไม่มีอารมณ์จะเล่น ฉันได้ยินเสียงกรี๊ดของสาวๆพวกนั้น ที่ยืนเชียร์อยู่ที่ข้างสนามบาส

   เสียงกรี๊ดของพวก หล่อน ทำให้ให้แสบหูไปหมด ถ้าฉันเดาไม่ผิดคงเชียร์อีตานั่น

  ที่หน้าตาดีที่สุดในบรรดาที่เล่นบาสกันอยู่แน่ๆ  ถึงจะหล่อแค่ไหนมแก็ไม่สนใจหรอกย่ะ

  กลับบ้านดีกว่า ไม่ต้องสนใจหรอก และแล้ว เคราะห์ซ้ำกรรมซัด เวรกรรม ม่ายหมด

  **** <o> $  ตุ๊บ <โดน เต็มๆ เลย> ลูกบาสเข้าเต็มหัวฉันเลย ฉันเอามือทั้งข้าง

กุมศรีษะฉันเอาไว้ มันช่างมึนตึบเลย สมองฉันจะกลับด้านอ่ะเปล่า เพราะสมองฉันมันไม่ปกติ

อยู่แล้ว เค้าเรียกว่า ซื่อบื่อในโลกกว้าง แต่ไอ้ที่ฉันไม่เข้าใจ มันทำไมต้องมาโดนฉันด้วยเนี้ย

  หลังจากที่ฉํนตั้งสติได้เลย  ฉันเหลือบไปมองไอ้พวกที่เล่นบาสอยู่ พวกนั้นยังยืนอึ้งกันอยู่เลย

  ฉัน ฉันของขึ้นอีกแล้วสิ  แม่ไม่ไหวแล้วโว้ย โมโหจัด แล้วก็มีคนนึงเดินเข้ามาฉัน