คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ฝน...
เยียมไปเลย แผนที่ะไปเะฟุบอลับเพื่อนอผมล่มะแล้ว ผมยนาฬิา้อมือมามอ ถ้าเิอาารย์ปล่อยเร็วว่านี้แ่ห้านาที ผมวิ่ไปถึที่รถแล้ว ะระยะทาารนี้ไปที่ร้านอรถ ถ้าวิ่ไป่อให้เร็วแ่ไหน ไ้เปียไปทั้ัวแน่ รอเท้าผ้าใบอผมเปียไปหมเพราะน้ำฝนที่เิ่นอึ้นมา ท่าทาะอียาวแหะ
ใ่ว่าผม้อรีบไปที่ไหนน่ะนะ
ผมถอนหายใ่อนะลูบๆ ผมัวเอที่อนนี้เปียลู่ลมาบนหน้าแล้ว หยน้ำเาะบนหน้านผม้อใ้หลัมือปาออ ผมไม่ใ่พวูพยาร์อาาศ แ่่อานี้ไป้อเริ่มูแล้วล่ะ มันทำให้แผนทั้วันอผมเสียหมเลย
เสีย๋อมแ๋มๆ ที่ัึ้นทำให้ผมเยหน้าึ้นมา อยู่ีๆ ้นไม้้นให่ที่ผมหลบฝนอยู่็มีนมาแร์้วย เธอถือร่มันสีาวุ่นที่ึลมา่ำมานผมมอไม่เห็นหน้า หวัว่าไม่ใ่ผู้หิประหลาๆ ที่ะทำให้วันนี้แย่ไปว่านี้หรอนะ
ผมเ็บโทรศัพท์มือถือเ้าในระเป๋าาเและยับออห่าานแปลหน้า เธอสวมรอเท้าผ้าใบสีาว ับุสีเียวัน แม้แ่ระเป๋าสะพาย้ารูประ่าย็ยัเป็นสีาวอี อ้อ ร่ม็้วย เป็นพวเผยแพร่ศาสนาาลัทธิไหนรึเปล่าเนี่ย อนที่ผมยับหลบเธอไ้ยินเสียเ้าเลยเยหน้าึ้นมา ร่มยับึ้นเพราะเธอหันมามอผม
ผมไม่เยเห็นหน้าเธอมา่อน ผม่อน้ามั่นใ เพราะถ้าผมเยเอเธอ ผมไม่มีทาะลืมหน้าเธอไ้แน่ๆ าอเธอโมา หน้าะบอว่าลม็ลม ะบอว่าเรียว็เรียว บอไม่ถูเหมือนัน อนเธอส่ยิ้มมาให้ผมเห็นฟันระ่ายอเธอ้วย
ผมระแอมไอระอัระอ่วนที่พวเราสบาันนานเินไป ผมไม่ใ่พวื่นเ้นับผู้หิ แล้วเธอ็ไม่ใ่นที่สวยมานทำให้ทุน้อหยุมอ้วย แ่...แ่ไม่รู้แหะ สีหน้าท่าทาและแววาอเธอเป็นอะไรทีุ่ลืมไม่ไ้่ายๆ ถ้าไ้มอแล้ว เธอูเหมือนระ่าย...ัวเล็ๆ สีาว ัวทีุ่ไม่ล้าับแรไปเพราะลัวมันะายามือ นึออใ่มั้ย -*-
เธอยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มทัทายธรรมาๆ ่อนที่เธอะะโหน้ามอถนน ผมเหลือบมอไปทาอื่นแ่สายา็ลับมามอที่เธออีนไ้ หยน้ำเม็ให่ที่เาะอยู่บนแ้มาวีหยลมานถึา เธอแ่หน้ารึเปล่าเนี่ย ทำไมหน้าถึไ้ใสนานี้ ถ้าเป็นนอื่นเรื่อสำอาละลายลมาแล้วล่ะมั้ ผมเผลอมอเธอนรู้สึระอัระอ่วนเอเลยเบือนหน้าไปทาอื่น
“รอนมารับเหรอ”
เธอพูับผมเหรอ
ผมเยหน้าึ้นเร็วนูร้อนรน อนที่สบาอีรั้ผมเห็นเธอำลัมอหน้าผมอยู่เหมือนาหวัำอบ
“อือ” ผมอบนิ่ๆ และระแอมไอเลียร์อ “เธอล่ะ”
“เพื่อนันำลันั่รถมารับน่ะ” เธออบและะโหน้ามออีที “อาาศีเนอะ”
ผมหัวเราะเพราะเธอำลัประประัน “ีสุๆ ไปเลย” อนอบผมมอหน้าเธอเพื่อูปิิริยา แ่สายาที่เธอมอสายฝนทำให้ผมเ้าใว่าเธอหมายวามแบบนั้นริๆ เธอิว่าฝนืออาาศีริ้วย “เอ่อ...ันนึว่าเธอประน่ะ” ผมอึอั
“เรื่ออาาศน่ะเหรอ” เธอเลิิ้ว่อนะรีบส่ายหน้าพั่บๆ “เปล่า ันอบฝนริๆ เอ่อ...นส่วนมาไม่่อยอบสินะ ัน็ไม่เ้าใัวเอเหมือนัน ทั้ๆ ที่มันทำให้รอเท้าันเปียไปหม แล้ว็ทำให้ผมันลีบ้วย แ่็...” เธอยัไหล่และเยหน้ามอท้อฟ้าอีรอบ “ัน็อบมันอยู่ี” อนที่ผมำลัมอเธออยู่ อีฝ่ายหันมาหาผม “ท่าทาเธอไม่อบฝนสินะ มวิ้วเรียเียว”
“็ไม่เิ” ผมพึมพำเสียเบา “มันแ่...ไม่สะว”
อีฝ่ายพยัหน้ายิ้มๆ “็ริ”
“ฝนทำให้ทุอย่าิัไปหม นทำาน็ทำไม่ไ้ ะเินทา็ลำบา ีไม่ีน้ำท่วม้าทา แล้ว็เปีย้วย”
“นั่นสินะ” ในที่สุเธอ็ยอมเห็น้วย ผมรู้สึีนิๆ แ่ทำเป็นนิ่
“ันเ้าใ ั้แ่เิมาันยัไม่เยเห็นใรอบฝนเลย เพราะมันไม่สะวามที่เธอว่าน่ะล่ะ มันทำให้ีวิทุนิันี่เนอะ” มันเป็นบทสนทนาับนแปลหน้าที่ประหลาที่สุเลย ผมำลัยืนหลบใ้้นไมุ้ยเรื่อฝนับผู้หิที่ผมไม่รู้ัเนี่ยนะ เธอหันมามอหน้าผม่อนะพู่อ
“ันิว่าฝนทำให้โลหมุน้าล”
รอยยิ้มเล็ๆ ที่ท้ายประโยทำให้ผมระแอมไอแรๆ แ้เิน ทั้ๆ ที่ไม่รู้เินอะไร รู้แ่...ผู้หินนี้...น่า...รั
ผมไม่ไ้โ้อบอะไรเพราะอยู่ีๆ โทรศัพท์อเธอ็ัึ้นมา เธอรีบเปิระเป๋ารูประ่ายและหยิบมันออมารับ
“ฮัลโหลนมผิ อยู่รไหนแล้ว” เธอมอออไปรถนน และมัน็มีรถเท็ี่ับฝ่าฝนมาทาพวเราพอี “เห็นแล้วๆ” เธอวาสายแล้วหันมาหาผม “เพื่อนันมาแล้ว”
ผมแ่พยัหน้า ไม่รู้ะอบยัไเหมือนัน “เธออยาะิรถไปล้วยันรึเปล่า ันะไปบีี่บีนาเฟ่ ร้านาแฟัๆ รู้ัรึเปล่า รถนน N น่ะ มันเป็นร้านประำอันเลยนะ าแฟ็ั้นๆ แ่นมเ้อร่อยมา นมผิ...เพื่อนันน่ะ เอาแ่บ่นว่าอยาินเ้ันเลย้อพาเธอไปวันนี้ นาฝนรายนั้นยัไม่ถอใ ลทุนนั่เท็ี่มารับันเลย =_=” ร้านอะไรน่ะ ไม่เห็นเยไ้ยิน แ่ผม็แ่พยัหน้าเยๆ
เธอทำหน้าใ่อนะยมือึ้นปิปา “ันพล่ามอะไรแปลๆ ับนแปลหน้าอีแล้วสินะ มันไม่ใ่รั้แรหรอ มีแ่นเือนว่าัน้อเลินิสัยนี้สัที”
“ไม่เป็นไรหรอ” ผมอบยิ้มๆ มันห้ามไม่ไ้ริๆ เธอเหมือนมีโลอัวเอ โลที่มีแ่สายรุ้ บอลลูนแล้ว็ระ่ายสีาวน่ะ
“ละิรถไปับพวเรารึเปล่า ท่าทาฝนะอีนานนะ”
ผมเือบะอบลไปแล้ว เผลอมอหน้าเธอนานไปหน่อยสินะ
“ไม่เป็นไร ันอรถไว้ที่นี่น่ะ”
“อ้อ โอเ” เธอพยัหน้าและี้ไปทารถ “ั้น...ันไป่อนนะ” ผมพยัหน้า เหมือนอนุาให้เธอไป อีฝ่ายเิน้าวออไปในสายฝนและหันมาส่ยิ้มให้ “อย่าหุหิับฝนให้มานัล่ะ”
วามหุหิที่ผมมีหายไปรนั้นเลย เหมือนับเธอเอามันไป้วยอนที่เินออไปแบบนั้น เป็นนแปลหน้าแบบที่ไม่เยเอริๆ
เธอย่ำฝ่าฝนออไปที่รถส่วนผม็ไ้แ่มอาม มันยัไม่มีโอาสหรือ่อว่าให้ผมไ้ถามื่อเธอเลยนะ หรือเธอวระถามื่อผมสัหน่อย เธอเป็นนัศึษาอที่นี่เหรอ ออมาาึรนี้แสว่าเรียนะวิทยาศาสร์เหมือนันเหรอ
เธอำลัเินไปแล้วนะ แ่...แล้วไล่ะ ผมไม่ใ่นประเภทที่ะวิ่ามนแปลหน้าในสายฝนและถามื่ออีฝ่าย โยเพาะผู้หิเนี่ยนะ ผมไม่บ้านานั้นหรอน่ะ ทั้ๆ ที่ผมไม่อบนพูมา ผมอบวามเียบและอะไรไม่เวิ่นเว้อ เธอน่ะร้ามับอะไรที่ผมอบเลย
แ่...แ่เธอไม่น่ารำานะ ผมยัิว่าเธอน่ารั้วย้ำ เพราะะนั้น...บาทีแ่ื่อ...หรือ...
วามิผมหยุะัหมอนที่เธอหันหลัลับมา เธอมีอะไระพู หรือบาทีเธออาะิเหมือนัน เธออยารู้ื่อผม หรือผมเผลอพูอะไรออไปโยไม่รู้ัวันแน่
อนที่ผมำลัสับสน เธอ็วิ่ลับมารหน้าผม่อนะยื่นร่มมาให้โยผมไม่ทันั้ัว ผมรับมันไว้อย่าๆ ส่วนเธออนนี้็เปียยิ่ว่าเิม
“เฮ้ย เธอไม่้อ...”
“รถอันมาแล้ว” เธอบอและยัไหล่ “อีอย่า ันบอแล้วไว่าันอบฝน” เธอยัิ้วให้เหมือนะบอว่าสบายมา
“แ่เธอใส่เสื้อสีาว” ผมาหวัว่าเธอะใและรีบยมือึ้นปิเสื้อัวเอ เพราะอนนี้มันบานผมมอเห็นุั้นในสีาวอเธอแล้ว
“อ้อใ่ ันอบสีาวน่ะ อบมาว่าฝนนินึ ไม่มาหรอ เรียไ้ว่าอบสออย่าพอๆ ัน็ว่าไ้ (' ')” เธอพู่อสบายๆ ไม่เหมือนัวเอำลัาฝนอยู่
“แ่...เสื้อเธอมัน...”
“มอลลี่!” เสียะโนัมาาเพื่อนอเธอที่อยู่บนรถ “เรื่อื่มหนึ่แถมหนึ่มีถึแ่ห้าโมนะ เรา้อรีบไปแล้ว เร็วๆ เ้า!”
“รู้แล้วน่า~” เธอลาเสียยาว่อนะหันมายิ้มแห้ๆ “เพื่อนันเป็นนแบบนี้น่ะ เธอ่อับไอ้พวโปรโมั่นื้อหนึ่แถมหนึ่มา ันไม่ไ้เป็นนแบบนั้นหรอนะ แ่้อไปเพราะ...” เธอะัไปเอแล้ว็ยิ้มเื่อนว่าเิม “มันไม่ใ่เรื่อน่าสนใหรอ”
ผมไม่รู้ว่าัวเอำลัทำหน้ายัไ อะไรที่เิึ้นรหน้ามันน่าสับสนนิๆ
“ไป่อนนะ” เธอพูเร็วๆ ่อนะหันหลัและวิ่เหยาะๆ ไปที่รถ
ผมำร่มในมือไว้ สมอประมวลอย่ารวเร็วว่าวิธีารที่ะเหมาะสมและยุิธรรมับเธอที่สุือผมวระเินไปส่เธอที่รถ แบบนั้น่อให้เธอให้ร่มผมไว้ ร่ม็ะ่อประโยน์ให้เธอนถึวินาทีสุท้าย และอนที่มันไม่ำเป็นับเธออี่อไป (เพราะเธอึ้นรถไปแล้ว) ผมะไ้ใ้ร่มโยที่ไม่ไ้เบียเบียนเธอ
แน่นอนในหัวผมวาแผนแ่ในสถานาร์ริผมทำไ้แ่มอเธอที่อยู่ลาสายฝน
เธอน่าะหันมาอีรั้
หรือไม่มั้ เราไม่รู้ัันสัหน่อย แม้ะบอัวเอแบบนั้นแ่ผมแอบหวันิๆ ว่าเธอะหันมา
เี๋ยวนะ เธอใล้ะถึรถแล้ว ลเธอะไม่หันมาริๆ ั้นเหรอ หลัาที่เพิ่เินฝ่าสายฝนเอาร่มมาให้ผมเนี่ยนะ
หันมาสิ...
แ่หันมา...
ผมเผลอลั้นหายใอนที่เธอหันมาเ้าริ มันเป็นแ่ไม่ี่วินาทีอนที่เธอับที่เปิประูรถและหันมาหา เธอไม่ไ้ส่ยิ้ม หัวเราะเริร่าอะไรแบบในภาพยนร์ที่เยู้วย้ำ เราแ่...สบาัน
และเธอ็ึ้นรถไป
แ่สบาัน
วูบเียว้วย้ำ...
มันเป็นเพราะเธอหรือว่าสายฝนันแน่นะ
'ันิว่าฝนทำให้โลหมุน้าล'
เพราะโลอผมหมุน้าลไปั่วะ
ความคิดเห็น