คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 03
3
กลิ่นนี้มัน...ฉันเด้งตัวขึ้นจากเตียง และพบว่า...ฉันไม่ได้อยู่บนเตียง -O-;; ฉันผล็อยหลับไปบนพื้นในห้องนอนตอนพยายามจะคิดพล็อตนิยาย มิน่าล่ะหลังถึงได้ปวดแปลบๆ แต่ช่างเถอะ กลิ่นนั้นมัน...หอมเกินไปแล้วนะ -..- ฉันลุกขึ้นจากพื้นและกระชากประตูห้องเปิดออกมา แสงสว่างจากด้านนอกทำให้ฉันต้องหรี่ตาเพื่อปรับแสง ประตูกระจกที่กั้นระหว่างระเบียงกับห้องรับแขกถูกเปิดออกอ้าซ่า สายลมอ่อนๆ พัดเข้ามาจนผ้าม่านปลิวไปกับแรงลม ภาพแบบนี้มันคงจะดูสวยงามมาก ถ้าไม่ติดว่าพื้นห้องรับแขกเต็มไปด้วยของใช้ที่เก็บไม่เป็นที่เป็นทางของฉันน่ะนะ =_=;;
ฉันได้ยินเสียงก๊องแก๊งๆ ดังมาจากในครัว ฉันก็เดาได้ทันทีว่าหมอนั่นต้องกำลังทำอะไรอร่อยๆ แน่นอน พอเดินเข้าไปถึงในห้องครัวฉันก็ต้องยืนช็อกค้างกับภาพที่เห็น แดชมัดผมหยักศกของเขาขึ้นไปเป็นจุกด้วยหนังยางลายสติตช์ที่เป็นของฉัน ฉันคงจะวางมันทิ้งไว้สักทีแล้วเขามาหยิบไป ที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือเขายืนถอดเสื้อทำอาหารอยู่หน้าเตาไฟฟ้า หมอนี่ใส่แค่กางเกงนอนผ้ายืดสีเทาที่ขอบเกาะอยู่ตรงสะโพกเขาพอดีเด๊ะ หมอนี่หุ่นดีจังเลยเนอะ ท่าทางว่านอกจากทำอาหารแล้วเขายังเล่นกีฬาอีกด้วย เอ...ถ้ามองไม่ผิดเหมือนว่าตรงเอวเขาจะมีรอยสักด้วย เขามีรอยสักตั้งสองที่เลยเหรอ =_=
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ" เขาเงยหน้าขึ้นมาทักฉัน รอยยิ้มบนใบหน้าเขาหายไปตอนเงยหน้ามาเจอสภาพฉัน "เธอไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืนเหรอ O_O"
“หือ...” ฉันครางเบาๆ ก่อนจะก้มลงมองตัวเอง "คงงั้นมั้ง" ฉันพึมพำและหาววอดใหญ่ๆ "มีอะไรกินเหรอเช้านี้"
“ถ้าเธอไม่อาบน้ำ ฉันจะไม่ให้เธอแตะอะไรทั้งนั้น" แดชใช้ตะหลิวชี้หน้าฉัน "ไปอาบน้ำเลย"
“ฉันไม่นั่งกินใกล้ๆ นายก็ได้ แค่เอาจานของฉันมา และฉันจะไปกินในห้องนอน"
“กินในห้องนอน สกปรก -_-”
“ตกลงว่าเช้านี้มีอะไรกินเหรอ" ฉันเดินไปเกาะเคาน์เตอร์ครัวและชะโงกหน้ามอง "สแครมเบิ้ลเอ้กแหงเลย" แดชเงยหน้ามามองเหมือนว่าฉันพูดถูก
“แต่เธอจะไม่ได้กิน จนกว่าเธอจะไปอาบน้ำ"
“นายเป็นผู้ชายนะ จะรักสะอาดไปถึงไหน"
“เธอไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่วันก่อน และจนตอนนี้เธอก็ยังไม่อาบน้ำ เป็นโรคกลัวน้ำเหรอไง"
“เดี๋ยวก็ต้องช่วยนายทำความสะอาดห้อง ก็สกปรกอีกอ่ะ -_-”
“เหลือเชื่อเลยจริงๆ " เขาพึมพำพร้อมกับตอกไข่ไก่ด้วยมือเดียวลงใส่หม้อ เวลาเขาทำอาหารดูหล่อขึ้นกว่าเดิมแปดเท่าเลย แดชหั่นเนยก้อนหนึ่งและโยนลงไปปนกับไข่ที่ยังไม่ได้ตีให้เข้ากัน
“ฉันช่วยตีไข่มั้ย"
“ฉันกลัวเชื้อโรคจากตัวเธอตกหล่นใส่อาหาร =_=”
“ฉันไม่ได้สกปรกขนาดนั้นสักหน่อย" ฉันเบ้ปาก
แดชกลอกตาหงุดหงิดและยกหม้อขึ้นไปวางบนเตาไฟฟ้าที่ตั้งไว้อยู่แล้ว และเขาก็เริ่มคน ฉันมองสำรวจและพบว่าเขาตั้งกระทะและกำลังทอดมะเขือเทศกับเห็ดอยู่ แถมยังมีขนมปังวางอยู่บนโต๊ะแล้วด้วย
“นายไปซื้อพวกนี้มาเมื่อวานนี้เหรอ"
“ใช่ แต่เราต้องไปซื้อมาเพิ่มนะ ในตู้เย็นเธอนี่ไม่มีอะไรที่มนุษย์ทั่วไปควรจะกินเลย"
“ฉันกินได้ก็แล้วกัน" ฉันจิ๊ปากก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าตู้เย็น พอเปิดออกเพื่อหาของกิน ก็เจอกับโยเกิร์ตที่ซื้อมาเมื่อ...เดือนที่แล้วมั้ง ฉันคว้ามันออกมาแกะกิน แดชหันมามองฉัน สักพักก็หันกลับไป จากนั้นก็หันกลับมาอีกรอบ
“เฮ้ย! นั่นมันหมดอายุแล้วไม่ใช่เหรอ O_O”
“นายอย่าไปคิดมากเลย จริงๆ แล้วโยเกิร์ตเนี่ยมันก็เป็นของเสียอยู่แล้ว มันมีแบคทีเรียและแลคโตบาซิลัส”
แดชเดินมาหาฉันทั้งๆ ที่ยังมีหม้ออยู่ในมือ เขาคว้าเอาโยเกิร์ตในมือฉันไปก่อนจะโยนทิ้งลงในถังขยะ...
“เฮ้ย!! นายทำอะไรของนายน่ะ T_T”
“ไปอาบน้ำ แล้วมากินอาหารเช้า" เขาบอกเสียงดุก่อนจะเดินกลับไปยืนหน้าเตาไฟฟ้าต่อ
“นั่นมันโยเกิร์ตของฉันนะ นายทำแบบนี้ได้ยังไง เป็นงูเห่าเหรอไงฮะ ฉันอุตส่าห์ให้นายอยู่ด้วย ทำไมนายทำแบบนี้ล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ก็ออกไปจาก...”
“ของหวานมีคัสตาร์ดพุดดิ้งนะ"
“หือ O_O”
“อันเท่าฝ่ามือเลยนะ"
“นายอย่ามาหลอกฉัน -_-+”
“ดูในตู้เย็นดีๆ สิ" แดชยักคิ้วให้ ฉันหันขวับกลับไปหาตู้เย็นและกวาดตาสำรวจอย่างว่องไว ก่อนจะเจอมันในที่สุด!! ถ้วยใบขนาดเท่าฝ่ามือที่ห่อฟอยด์วางอยู่แค่เอื้อมฉันนี่เอง ฉันเอื้อมมือไปกำลังจะคว้ามันมาแต่เสียงดุๆ ที่ดังขึ้นก็ทำให้ฉันชะงักก่อน
“ไปอาบน้ำเลย"
“แต่...”
“อาหารเช้าจะเสร็จแล้วเนี่ย" แดชพูดกดดันฉัน และเขาก็ปิดเตาไฟฟ้า "ถ้าเธออาบน้ำช้า ไข่กวนเย็นหมดฉันไม่รับผิดชอบนะ"
“ก็...”
“คัสตาร์ดพุดดิ้ง~”
“ก็ได้ๆ แค่อาบน้ำใช่มั้ย!”
“สระผมด้วย"
“หา? -O-”
“สระผมด้วย ไปเดี๋ยวนี้เลย"
“นี่เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานนะ นายไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉันไปอาบน้ำ หรือสระผมทั้งนั้น!”
“เราเป็นรูมเมตกันไม่ใช่เหรอไง" แดชหันมาขมวดคิ้ว
“ใช่ แต่ยังไงซะ...”
“หรือเธออยากจะออกไปหาอะไรกินเองก็ได้นะ เอ...พุดดิ้งอันใหญ่ขนาดนั้นเอาไปให้พี่มาร์คแทนดีมั้ยนะ"
“อย่านะ!” ฉันรีบร้องห้าม "พุดดิ้งอันนั้นของฉัน"
“ยังไม่เป็นของเธอ" แดชส่ายหน้า "แต่ถ้าเธออาบน้ำสระผม...”
“เออ รู้แล้ว!”
“ไปเลยสาวน้อย ให้ไว" แดชหันมาส่งยิ้มอย่างผู้ชนะตอนที่ฉันกระแทกเท้าเดินออกจากห้องครัว หมอนั่นมันคนแปลกหน้านะ เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อวาน ทำไมฉันปล่อยให้เขามาสั่งให้ฉันทำนั่นทำนี่ล่ะ! ทาสอาหารอย่างฉันต่อต้านเขามันยากจริงๆ ฮืออออ T_T
ฉันเพิ่งจำความรู้สึกของคนที่ได้กินอาหารเช้าดีๆ ได้ก็ตอนนี้ สมัยที่ยังอยู่บ้านพ่อแม่ฉันมีอาหารเช้าแบบนี้ให้กินทุกวัน แต่ตั้งแต่ย้ายออกมาอยู่ใกล้ที่เรียน ฉันก็ไม่ได้แตะอะไรพวกนั้นเลย ตอนเปิดเรียนก็ตื่นสายจนไม่มีเวลาหาอะไรแบบนี้กิน ส่วนตัวทำงานก็ยิ่งแล้วใหญ่
“นั่งอู้อยู่ได้ กองนี้ยังไม่เสร็จเลยนะ" แดชชะโงกหน้ามามองฉันที่นั่งกอดเข่าอยู่กับพื้น เขาสวมหน้ากากอนามัยปิดปากเอาไว้ และห้อยไม้ขนไก่ไว้ที่เอว มือก็ถือไม้กวาดอยู่ เป็นภาพที่แปลกดีชะมัด
“พักหน่อยไม่ได้เหรอไง" ฉันบ่นอุบอิบ "ฉันทำกองนั้นเสร็จไปแล้วนะ" แดชบอกให้ฉันแยกของบนโต๊ะว่าอันไหนจะเก็บ อันไหนจะทิ้ง ส่วนเขาก็เดินเก็บขยะทั่วห้องและใส่ถุงดำวางไว้ ถ้าไม่มีการทำความสะอาดครั้งนี้ฉันจะไม่รู้เลยว่าฉันครอบครองขยะไว้เยอะขนาดนี้ แค่ไม่ได้เก็บห้องมาสอง...สามหรือสี่เดือนนะ =_=;;
“ยังเหลืออีกหลายกอง เลิกอู้ได้แล้วน่ะ"
“ฉันบอกนายแล้วไงว่าฉันไม่มีพลังงานเหลือเฟือขนาดนั้นหรอกนะ ฉันนอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง :(“
“ถ้าอยากจะนอนก็ช่วยๆ เก็บสิ จะได้เสร็จไวๆ " เขาบอกเสียงห้วนและหันไปเก็บกวาดส่วนของเขาต่อ ฉันเบ้ปากก่อนจะลุกขึ้นยืน หมอนี่เอากับดักแมลงสาบมาวางเต็มห้องไปหมด ส่วนเจเล่กับจีจี้ถูกเขาดักจับใส่กรงแล้ว ชะตากรรมยังไม่รู้จะเป็นยังไง ฉันว่าจะขอเขาเลี้ยงไว้ แต่อาจจะโดนหมอนี่ด่าได้ เกิดเป็นหนูที่อยู่ในบ้านว่าแย่แล้ว ถ้าฉันเอาไปปล่อยนอกบ้านมันจะอยู่ยังไง คิดๆ แล้วก็ชักจะเครียดแฮะ...
ออด~
ใครมาตอนนี้นะ พี่มาร์คเอาขนมมาให้อีก หรือว่าป้ารตาข้างห้อง ฉันเดินกระหยองกระแหยงผ่านกองข้าวของไปที่ประตูห้องก่อนจะกระชากเปิดออก ผู้...ชาย (?) ที่ยืนอยู่หน้าประตูสบตาฉันด้วยความประหลาดใจ เขาตัวสูงกว่าฉันฝ่ามือหนึ่งได้ ผมสีอ่อนโผล่พ้นออกมาจากพวกแก๊ปสีดำ ตาก็สีอ่อน มองเผินๆ แล้วเหมือนผู้หญิง เขามองฉันด้วยสายตาประหลาดใจก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา...
“ผมคงมาผิดห้อง...”
“อ้าว แองกัส" แดชตะโกนดังมาจากในห้อง ฉันหันไปมองเขางงๆ และมองหนุ่มหน้าสวยที่เพิ่งมายืนอยู่หน้าประตู
“นายรู้จักเขาเหรอ"
“เพื่อนฉัน" แดชตะโกนตอบก่อนจะเดินฝ่าของในห้องออกมาและดึงหน้ากากอนามัยปิดปากของเขาออก "แกมาทำไม ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาก็ได้"
“ได้ข่าวว่าทำความสะอาดห้องเลยจะมาช่วยเท่านั้นเอง" อีกฝ่ายตอบก่อนจะเลื่อนสายตามามองฉัน "นี่ใครเหรอ"
“รูมเมต" แดชบอกและตีไหล่ฉันดังแปะๆ "นี่แองกัส เพื่อนฉัน และนี่เรเน่ รูมเมตหมาดๆ ของฉันเอง"
“รูมเมตแกเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ" แองกัสมองฉันด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง ฉันยิ้มเขินๆ กับสายตาของเขา ผู้ชายคนนี้ดูอ่อนโยนจัง~
“เรื่องมันยาว" แดชถอนหายใจก่อนจะอึกอัก "เอ่อ...แกแน่ใจเหรอว่าแกจะมาช่วยฉันจริงๆ "
“ทำไมล่ะ แค่ทำความสะอาดห้อง ไม่น่าจะ...” แองกัสชะโงกหน้าผ่านไหล่ฉันไปมองห้องด้านหลัง และมันเป็นครั้งแรกเลยที่ฉันรู้สึกอับอายกับสภาพห้องตัวเอง "นี่มัน...ห้อง...แกจริงเหรอ -O-;;”
“ฝีมือยัยนี่" แดชชี้นิ้วโป้งมาทางฉัน "แกต้องไม่เชื่อแน่ๆ ว่าตอนที่เจอกันครั้งแรก ยัยนั่นนอนกับแมลง...”
“ไปทำความสะอาดต่อได้แล้วน่ะ!” ฉันรีบขึ้นเสียงแทรกก่อนที่แดชจะพูดอะไรออกมา "เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ฉันยิ้มเจื่อนๆ ให้แองกัสที่ก็ยิ้มตอบฉันเหมือนกัน เขาน่ารักชะมัด เสียงของเขาก็อ่อนโยนเหมือนที่ฉันจินตนาการไว้เลย~
“อ้อใช่ ฉันอบคุกกี้มาฝาก เธอจะกินด้วยก็ได้นะ" แองกัสยื่นถุงสีน้ำตาลให้ฉัน
“เขาก็เรียนคหกรรมกับนายเหรอ" ฉันเงยหน้าไปถามแดชที่กำลังขมวดคิ้วมองฉันด้วยแววตาหมั่นไส้
“Culinary Arts -_-” เขาแก้เสียงเข้ม
“มันก็เหมือนๆ กันน่ะล่ะ"
“ใช่ พวกเราเรียนที่เดียวกัน" แองกัสตอบแทนพร้อมกับเดินเข้ามาในห้อง
“เดินระวังหน่อยนะ แมลงสาบเยอะมาก" แดชพูดหน้าตาย ฉันถลึงตาใส่เขาและหันไปมองแองกัสที่หน้าซีดไปแล้ว แต่ก็ยังพยายามยิ้มอยู่
“เอ่อ...ในนี้มีอะไรเหรอ คุกกี้ใช่มั้ย ว้าว" ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่องและเปิดถุงกระดาษออก ด้านในเป็นคุกกี้รูปดอกไม้สีสันสดใสแบบที่เคยเห็นในนิยตสารญี่ปุ่น นอกจากนั้นแล้วก็มีคุกกี้รูปแพนด้า รูปหมีน้อยใส่เอี๊ยมสีแดงด้วย~ น่ารักสมกับเป็นของแองกัสเลยนะ
“โห แกทำแบบนี้ได้แล้วเหรอ...”
“น่ารักจังเลย...” ฉันยกขึ้นมาดูใกล้ๆ ก่อนจะโยนมันเข้าปาก "อาอ่อยอ้วย (อร่อยด้วย)”
“ฉันยังไม่ทันได้ดูเอี๊ยมของหมีเลยนะ เธอกินเข้าไปเลยเหรอ" แดชมองฉันด้วยแววตาไม่อยากจะเชื่อ แองกัสเองก็ยิ้มแห้งๆ เหมือนกัน "คุกกี้พวกนี้ถูกทำมาอย่างพิถีพิถัน อย่างน้อยเธอควรจะใช้เวลาเพื่อชื่นชมความสามารถของ...”
(=).(=) (โยนอีกชิ้นเข้าปาก)
(-_-)(-_-)
“อร่อยมากเลย นายทำแบบนี้บ้างสิ" ฉันกลืนลงคอจนหมดแล้วหันไปมองหน้าแดชที่ยังคงมองฉันด้วยแววตาไม่อยากจะเชื่อ "อะไรของนาย"
“ผู้หญิงอย่างเธอนี่มัน...”
“คุกกี้อร่อย แค่ได้ยินแบบนั้นฉันก็ดีใจแล้ว อย่าคิดมากเลย" แองกัสหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตบไหล่แดช "ไปๆ ไปทำความสะอาดต่อเถอะ เดี๋ยวฉันช่วย"
“เธอก็ไปทำงานตัวเองต่อได้แล้ว มัวแต่กินอยู่ได้"
“ขอกินหมดถุงก่อนได้มั้ย (' ')”
“ไม่ได้ แล้ว...เอ๊ะเดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอเก็บกวาดชั้นรองเท้ามา และไม่ได้ล้างมือก่อนจะหยิบขนมเข้าปากเลยเหรอ"
“นายเห็นฉันสกปรกขนาดนั้นเลยเหรอไงฮะ" ฉันถามเสียงห้วน "ฉันเช็ดมือแล้ว"
“กับ?”
“สะ...เสื้อ =_=;;”
(-_-)(-_-)
“คุกกี้ถุงนั้น ฉันจะไม่แตะเป็นอันขาด" แดชยื่นคำขาดและย่นจมูก เขาลากแองกัสให้เดินเข้าไปในห้องและทิ้งฉันไว้กับถุงคุกกี้ที่ตอนนี้ตกเป็นของฉันคนเดียวแล้ว ฮ้า~ วันหลังฉันถุยน้ำลายลงในทุกอย่างที่ฉันอยากกินดีกว่า หมอนั่นจะได้ไม่แย่ง
ฉันคว้าเอาคุกกี้ขึ้นมาอีกชิ้นแล้วก็โยนมันเข้าปากโดยไม่สนใจว่ามันจะทำเป็นรูปอะไรทั้งนั้น ของกินก็ของกินน่ะล่ะ กินเข้าไปมันก็ไม่สวยงามแล้ว จะไปเรื่องมากสนใจเรื่องหน้าตาของอาหารกันทำไม (=).(=)
ฉันใช้พลังงานไปเกือบหมดในการทำความสะอาดห้องรับแขก ส่วนห้องอื่นๆ คนที่ทำมีแค่แองกัสกับแดชเท่านั้น มันเป็นความโชคดีของฉันจริงๆ ที่แองกัสอาสามาช่วย ถ้าไม่มีเขาฉันจะต้องถูกแดชลากไปทำนั่นทำนี่แน่นอน ฉันถอนหายใจยาวพลางกวาดสายตามองห้องรับแขกที่สะอาดโล่งจนเหมือนไม่ใช่ห้องตัวเอง หนังสือทั้งหมดถูกวางกองรวมกันไว้ในลังกระดาษเพื่อเตรียมสำหรับการจัดเข้าชั้น เสื้อผ้าที่ใช้แล้วถูกโยนใส่ตะกร้า และฉันก็เอาลงไปฝากป้าข้างล่างซักแล้ว ขยะต่างๆ นานาก็ถูกกำจัดจนหมด นี่มันเหมือนไม่ใช่ห้องฉันเลยจริงๆ น่ะนะ กลิ่นอับในห้องก็หายไปด้วยเพราะว่าพวกเราเปิดระเบียงไว้ทั้งวัน ระเบียงด้านนอกแดชก็บังคับให้ฉันฉีดน้ำล้างฝุ่นและเช็ดราวตากผ้าที่ไม่เคยใช้ให้สะอาด ฉันมองผ่านประตูกระจกใสออกไปที่ระเบียงและเห็นว่าท้องฟ้ากลายเป็นสีน้ำเงินแล้วแดชถอดผ้าม่านไปส่งซักโดยที่ไม่ถามฉันสักคำ หมอนั่นบอกว่ามีใยแมงมุมอยู่ ฉันไม่เข้าใจเขาจริงๆ ใยแมงมุมมันทำอะไรเราได้ที่ไหน ปล่อยๆ ไปเหอะ ใช่ว่าเราเอาผ้าม่านมาห่มนอนสักหน่อย อ้อใช่ และเขาก็รื้อผ้าปูที่นอนของฉันออกไปซักด้วย จู้จี้ชะมัด ฉันแค่ไม่ได้ซักมาสามสี่เดือนเอง จะรีบซักไปไหน!
“มันไม่ยากอย่างที่คิดใช่มั้ยล่ะ" ฉันหันไปมองตามเสียงและเห็นแดชที่ถือขวดเบียร์พิงกรอบประตูห้องนอนของเขาอยู่ หมอนี่ใส่กางเกงขายาวสีดำ และไม่ยอมใส่เสื้อเหมือนเคย เขาเป็นพวกลัทธิชีเปลือยอะไรรึเปล่า ถ้าไม่ติดว่าฉันมีพี่ชายสามคนและเห็นพวกนั้นแก้ผ้าเดินไปเดินมาตลอดเวลาฉันคงจะเขินมากๆ กับภาพตรงหน้าแน่ๆ เขามีกล้ามเนื้อแบบไม่ใช่พวกบ้าเพาะกาย แต่เป็นกล้ามเนื้อของคนที่ชอบเล่นกีฬาจริงๆ
“ฉันเหนื่อยจะตายแล้วเนี่ย ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับนิ้ว ถ้าต้นฉบับฉันไม่เสร็จ เป็นความผิดนายเลยนะ"
“ช็อกโกแลตลาวาก้อนโตๆ จะช่วยได้รึเปล่านะ~”
“ช็อกโกแลตลาวา *O*”
“ตาเป็นประกายขึ้นมาเลยนะ"
“นายจะทำช็อกโกแลตลาวาเหรอวันนี้! O_O”
“อือ" แดชยักคิ้วก่อนจะเดินเข้ามาในห้องรับแขก "เอามั้ย" เขายื่นขวดเบียร์ให้แต่ฉันยกมือขึ้นกากบาท
“ฉันไม่ดื่มแอลกอฮอล์"
“เธอรู้มั้ยว่าเบียร์นี่เอาไปทำอาหารได้หลายอย่างเลยนะ"
“ถ้าแบบนั้นกิน แต่ถ้าให้ดื่มแบบนี้ไม่เอาอ่ะ ขมจะตาย" ฉันแลบลิ้นและย่นจมูก "แองกัสไปไหนล่ะ"
“คุยโทรศัพท์อยู่ในห้องน่ะ"
“ห้องนอนนายน่ะเหรอ (' ')”
“อือ มีอะไรรึเปล่า"
“เปล๊า"
“-_-”
“(' ')”
“ฉันไม่ได้เป็นแฟนแองกัส"
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยนะ!” ฉันรีบแก้ตัว
“รอยยิ้มกรุ้มกริ่มบนหน้าของเธอมันบอกแล้วล่ะ" แดชถอนหายใจแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มไปอีกอึก "เขาเป็นเพื่อนที่มหา’ลัย สนิทกันเพราะว่าเรานิสัยคล้ายๆ กัน"
“นายกับแองกัสเนี่ยนะคล้ายกัน เขาออกจะเป็นสุภาพบุรุษ พูดจาอ่อนโยน อบคุกกี้อร่อย แล้วก็มีรอยยิ้มที่อ่อนหวานยิ่งกว่ามาชเมลโล่จุ่มช็อกโกแลตซะอีก"
“เธอชอบแองกัสเหรอไง -_-”
“ปละ...ปละ...เปล่าสักหน่อย"
“กะ...กะ...โกหก" แดชล้อเลียนอาการติดอ่างของฉัน
“ไม่ได้ชอบอะไรแบบนั้นสักหน่อย มันก็แค่...เขาน่ารักดีเท่านั้นเอง"
“เสียใจด้วยนะ ไอ้นั่นน่ะไม่ได้ชอบผู้หญิงแบบเธอหรอก"
“ผู้หญิงแบบฉัน หมายความว่ายังไงฮะ" ฉันย่นจมูก
“สกปรกแบบเธอ ปากไม่ดีแบบเธอ เห็นแก่กินแบบเธอ แล้วก็ขี้เกียจแบบเธอยังไงล่ะ"
“ฉันก็มีด้านอื่นที่นายไม่รู้อีกเยอะ เราเพิ่งรู้จักกันเท่าไหร่เอง...สองวัน?”
“ฉันเห็นเธอนอนกับแมลงสาบ มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านั้นแล้วล่ะ =_=”
“ฉันยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนายเลยสินะ"
“อยากรู้แล้วเหรอไง" แดชถามพลางเลิกคิ้วใส่ฉัน "เมื่อวานพูดเองนี่ว่าไม่ได้สนใจเรื่องฉัน"
“ก็ตอนนี้นายเป็นรูมเมตฉันแล้ว ก็ควรจะรู้ไว้หน่อย"
“สิ่งแรกที่บอกได้คือฉันอร่อยจริงๆ แบบที่เธอคิด"
“หมายถึงทำอาหารอร่อยใช่มั้ย"
“ไม่ตกหลุมแล้วนี่~” แดชทำเสียงล้อเลียน "เมื่อวานตอนที่ฉันพูดแบบนั้นเธอหน้าแดงไปหมดเลย ฉันนึกว่าหน้าเธอจะแดงแข่งกับสีผมแล้วนะเนี่ย"
“เย็นนี้เราจะกินอะไรกันดี" ฉันเปลี่ยนเรื่องไปเรื่องที่ฉันสนใจ "ฉันสงสัยมาทั้งวันเลยนะว่านายจะทำอะไรให้ฉันกินเย็นนี้"
“ฉันหมักหมูไว้ เดี๋ยวเย็นนี้เราจะทำบาร์บีคิวกันกิน"
“จริงเหรอ >_<”
“เมนูอาหารเช้าของพรุ่งนี้ก็คือ วาฟเฟิลกล้วยราดด้วยคาราเมล สตรอเบอรี่สมูตตี้"
“กรี๊ด~”
“ตอนบ่ายเราจะกินแกงเขียวหวานไก่กับขนมจีนสูตรเด็ดของคุณยายฉันเอง"
“แกงเขียวหวานนน~”
“และตอนเย็นฉันจะทำแซลมอนย่างเสิร์ฟกับซุปกุ้งล็อบสเตอร์น้ำข้น"
“แซลมอน~”
“มีอาหารอะไรที่เธอไม่ชอบมั้ยเนี่ย"
“ม่ายมี~(=_= )( =_=)(=_= )( =_=)” ฉันส่ายหน้าตอบ
“ท่าทางว่านั่นจะเป็นเรื่องดีนะ" แดชพึมพำและมองหน้าฉัน "ทีนี้ไปอาบน้ำได้แล้ว เธอสกปรกไปหมดแล้วเนี่ย"
“ฉันเพิ่งอาบไปตอนสายๆ เองนะ"
“นี่จะสองทุ่มแล้ว และวันนี้เธอก็ผจญกับความสกปรกมาสารพัด ถ้าไม่อาบน้ำก็ไม่ต้องกินข้าวเย็นเลย =_=”
“มุกนั้นมันได้ผล อย่าใช้สิ :(“ ฉันเบะปาก แดชยิ้มออกมาพร้อมกับโบกมือไล่
“ไปๆ ไปได้แล้ว"
“ก็กินข้าวและค่อยอาบน้ำทีเดียวไม่ได้เหรอ ฉันหิวมากจนไม่มีแรงเดินแล้วเนี่ย" ฉันแกล้งทำเป็นแข้งขาอ่อนแรง แดชยี้ปากเหมือนรู้ว่าฉันมารยา
“พนันได้เลยว่าพี่ชายสามคนของเธอจะต้องสะอาดกว่าเธอแน่ๆ"
“นายรู้ได้ไงน่ะ O_O”
“เพราะไม่มีใครจะสกปรกได้เท่าเธอแล้วไงล่ะ"
“ฉันก็ไม่ได้สกปรกขนาดนั้นสักหน่อย"
“มีก้อนฝุ่นติดบนหน้าแล้วยังกล้าพูดอีกนะ"
“ก้อนฝุ่น? ไหน" ฉันเอามือตะปบหน้าตัวเอง
“ตรงนี้" เขาเอื้อมมือไปหยิบฝุ่นออกจากตรงแก้มฉันแล้วชูให้ฉันดู "สกปรกโคตร =_=”
“มือนายต้องเลอะอยู่แล้วแน่ๆ -_-”
“ยังจะมา...” แดชดีดหน้าผากฉันเบาๆ แต่ก็แรงมากพอจนทำให้ฉันเซ
แชะ~
เสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมองตามเสียงนั้น และก็พบว่าแองกัสยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องนอนของแดชและกำลังส่องเลนส์กล้องตัวใหญ่มาที่เรา
“ทำอะไรของแกน่ะ"
“ภาพนี้น่ารักดีนะ น่าเอาไปลงบล็อกแก" แองกัสหัวเราะและกดถ่ายต่ออีกสองสามรูป
“ฉันหลับตารึเปล่า ฉันต้องหลับตาแน่ๆ เมื่อกี้ตอนนายถ่ายฉันหลับตาใช่มั้ย" ฉันถามอย่างร้อนลน "นายจะเอาไปลงบล็อกอะไรน่ะ อย่านะ ฉันไม่อยากให้ใครเห็นสภาพของฉันตอนนี้ทั้งนั้นล่ะ T_T”
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เอาเธอไปลงในบล็อกฉันแน่ๆ " แดชยี้ปาก "ฉันลงแต่อาหารที่ฉันทำ และก็สถานที่สวยๆ งามๆ เท่านั้นล่ะ อย่างเธอเนี่ยนะ...”
“ใจร้ายกับเรเน่จังเลยนะ" แองกัสหัวเราะเบาๆ
“ใช่มั้ยล่ะ เขาใจร้ายกับฉันสุดๆ เลย T_T” ออเซาะสักหน่อย~
“ถ้าไปแกล้งเรเน่มากๆ ระวังตอนนายหลับอยู่ เธอเอาแมลงสาบมาปล่อยใส่นายนะ ได้ข่าวว่าเรเน่สนิทกับแมลงสาบด้วยนี่" แองกัสพูดต่อหน้าตาย ฉันสบตาเขาก่อนจะกะพริบตาถี่ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อ และแองกัสก็หลุดหัวเราะออกมาเอง
“ฉันเล่าให้มันฟังเองล่ะ" แดชยักไหล่ "เรื่องที่เธอนอนกับแมลงสาบ -_-”
“แดช!! T_T”
“ก่อนเราจะกินข้าวกัน ฉันว่าเธอไปอาบน้ำดีกว่านะ" แองกัสเอ่ยพลางส่งยิ้มหวานให้ฉัน ในรอยยิ้มเขามันมีประกายอะไรบางอย่างที่บอกได้เลยว่าเขาไม่ได้ใสซื่อแบบที่ฉันคิด
“พวกนายสองคนนี่ใจร้ายที่สุด ฉันไม่ได้นอนกับแมลงสาบสักหน่อย มันแค่ไต่ขึ้นมาและฉันก็ปัดมันออกเท่านั้นเอง T_T”
“อ้อ เออใช่แองกัส!” แดชทำท่าสะดุ้งเหมือนคิดอะไรออก "ดูนี่นะ" เขาชี้นิ้วมาทางฉันที่ยืนกอดตัวเองอย่างหวาดๆ แดชหนีบขวดเบียร์ของเขาไว้ใต้วงแขนก่อนจะเอื้อมมือมาดึงแว่นออกไป...
แว่น...แว่นฉัน!! (3_3)
“แดช! เอาแว่นฉันคืนมา" ฉันร้องเสียงหลง สายตาฉันสั้นหกร้อยกว่าเลยนะ ถ้าไม่มีแว่นก็ไม่ต่างอะไรจากคนตาบอดน่ะล่ะ! “เล่นบ้าอะไรของนายน่ะ"
“ฉันบอกแล้ว" เขาพึมพำ
“แว่นนี่มันเปลี่ยนคนได้ขนาดนี้จริงๆ เหรอเนี่ย" แองกัสพึมพำกลับ
“พวกนายพูดบ้าอะไรกัน เอาแว่นฉันคืนมานะ!” ฉันโวยวายและปัดมือไปที่แดชเพื่อหวังจะคว้าแว่นตัวเองคืน แต่มือฉันก็ไปแตะโดนเนื้อเขาแทน เนื้อร้อนๆ ที่ไม่ได้ใส่เสื้อของเขา...
“เธอจับนมฉันทำไม -_-”
“*%^$^&^”
“อ่ะ เอาแว่นคืนไป" หมอนี่สวมแว่นฉันกลับคืนมาให้ ฉันสะดุ้งโหยงรีบชักมือตัวเองออกและกระโดดถอยหลังทันที
“ละ...เล่นอะไรกันน่ะ"
“มาหลอกลวนลามคนอื่นแล้วยังจะมาทำเนียนอีกนะ" แดชหรี่ตามองฉันก่อนจะหันไปมองหน้าแองกัส ทั้งสองคนส่งสายตาแบบสื่อความนัย ความนัยที่ฉันไม่เข้าใจ แต่มันต้องเกี่ยวอะไรกับแว่นตาของฉันแน่ๆ
“ไปอาบน้ำได้แล้วไป" แดชโบกมือไล่ฉันก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนเขาซึ่งแองกัสยังยืนมองฉันอยู่ มันทำให้ฉันต้องจ้องเขากลับเลยล่ะ หมอนี่ดูประหลาดใจเกินไปแล้ว แองกัสคงจะรู้สึกละอายใจที่ถูกฉันจ้องกลับเขาเลยยิ้มเจื่อนๆ และเดินเข้าไปในห้องนอนแดช
“อาบน้ำเสร็จแล้วมาเคาะห้องแล้วกัน" แดชหันมาบอกขณะที่กำลังจะปิดประตูห้อง ฉันขมวดคิ้วก่อนจะถามเพื่อแหย่เขา
“ถ้าฉันได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ ในห้องต้องเคาะเข้าไปป่ะ"
“เสียงแปลกๆ บ้าอะไรของเธอ"
“ก็แหม ผู้ชายสมัยนี้นะ...”
“เพราะผู้หญิงสกปรกมากๆ แบบที่เธอมีตัวตนยังไงล่ะ ผู้ชายถึงได้หนีไปจีบกันเองหมดน่ะ -_-”
“นาย... O_O”
“แต่ฉันไม่ได้จีบผู้ชาย นี่เธอเลิกคิดอกุศลได้รึยัง"
“พนันได้ว่านายต้องเป็นขวัญใจสาววายแน่ๆ"
“สาววายอะไรน่ะ -*-”
“พวกผู้ชายคงไม่รู้กันสินะ" ฉันพึมพำก่อนจะเดินหนีไปที่ห้องนอนตัวเอง "ช่างเถอะ"
“เดี๋ยวก่อน สาววายอะไรของเธอ มันคืออะไร วายอะไร ตัวอักษรน่ะเหรอ"
ฉันหันไปยักคิ้วยียวนใส่เขาก่อนจะรีบวิ่งหนีเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เขาช่างไม่รู้ตัวเลยสินะว่าเขากับแองกัสน่ะดูเหมือนคู่จิ้นที่สาวๆ จะต้องคลั่งไคล้สุดๆ นึกถึงยัยบูมเพื่อนสนิทฉันเลยแฮะ ยัยนั่นน่ะเป็นพวกชอบจิ้น จิ้นนั่นจิ้นนี่ จิ้นทุกอย่างแม้กระทั่งพุดดิ้งกับเจลลี่ แต่ตอนนี้ยัยนั่นไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น จะได้กลับมาบ้างก็ตอนปิดเทอม
อืม...แอบถ่ายรูปสองคนนั้นส่งไปให้เพื่อนกรี๊ดเล่นดีกว่า~
LC:
ปกออกแล้ว!!!! น่ารักมากๆ ต้องกราบคารวะพี่ซู *O*
ราคา 149 บาท ไปดูหน้าเวปแจ่มใสได้ที่ http://www.jamsai.com/product/2734-badass-baker-เสิร์ฟรักล้นใจให้ยัยตัวแสบ
ความคิดเห็น