คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 "A Mess"
2
“ฉันเห็นนะว่าเธอแอบหลับคลาสเคมี" แมนดี้ยื่นหน้ามาใกล้ๆฉันที่กำลังดูดนมช็อคโกแลตตอนพักกลางวัน
“เมื่อคืนกลับบ้านดึกไปหน่อย" ฉันตอบหน้าซื่อก่อนจะขยับหน้าหนีแมนดี้ที่ยังไม่ยอมขยับหน้าออกไปสักที
“หนอย...น่าหมั่นไส้ชะมัด" ข้าวสวยบ่นอุบอิบ
“ขยับออกไปได้ยังแมนดี้ -_-”
“สวยจนน่าหมั่นไส้"
อ้าว ผิดอีก :(
“มองใกล้ขนาดไหนก็ยังสวย โกรธอ่ะข้าวสวย :(“ แมนดี้หันไปมองหน้าข้าวสวยที่กำลังบิขนมปังตัวเองเหมือนหักกระดูกคน และฉันคิดว่ากระดูกที่ว่านั่นคงเป็นกระดูกฉันเอง ยัยข้าวสวยเล่นจ้องฉันแบบจะหักคอฉันให้ได้เลยนี่นา =_=
“ฉันเอาลายเซ็นวงไนท์มาให้เธอแล้วนะ จะเอาอะไรอีกเนี่ย ขอให้ทั้งวงเลยด้วย!! O_O”
“สามในห้าคนแถมเบอร์โทรมาให้ด้วยเนี่ยนะ"
“ไม่ดีเหรอ (' ')”
“พวกเขาให้หล่อนย่ะ ยัยไอรีน~ >O<”
“ฉันไม่อยากได้นี่" ฉันหยักไหล่หน้าตายก่อนจะหันไปมองแมนดี้ที่ยังจ้องหน้าฉันอยู่ "แมนดี้ เลิกจ้องได้แล้ว"
“ฉันแค่กำลังชั่งใจว่าจะกลับไปบอกพี่ชายฉันยังไงดี"
“เรื่อง?”
“แม็กซ์ให้ฉันมาขอเบอร์เธอให้ แต่ฉันคิดว่าหนังหน้าอย่่างเธอคงไม่สนใจพี่ชายสุดฮอตของฉันหรอก"
นี่มันเหมือนด่าฉันยังไงไม่รู้นะ -O-;;
“ฉันเลยคิดจะไปบอกเขาแบบถนอมน้ำใจว่าเธอมีแฟนแล้ว หรือไม่ก็บอกตรงๆไปเลยว่าขนาดไอดอลวงไนท์ที่สาวทั่วเอเชียคลั่งไคล้มาจีบเธอยังไม่สนใจเลย นับประสาทอะไรกับผู้ชายบ้านๆอย่างเขา"
“ใจร้าย" ฉันบ่นพึมพำ "บอกไปแค่ว่าฉันมีแฟนแล้วก็ได้"
“เธอกะจะใช้ข้ออ้างนั่นกับผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจีบเธอจริงๆเหรอ -O-” ข้าวสวยถามจริงจัง
“ก็มันได้ผลนี่ พี่เทมส์ไม่มายุ่งกับฉันเลยตั้งแต่เมื่อวาน ปกติจะต้องโผล่มารบเร้าน่ารำคาญแล้ว น่ายินดีจะตายไป"
“สักวันความก็ต้องแตกอยู่ดี"
“ฉันเห็นด้วยกับข้าวสวยนะ เธอจะใช้ข้ออ้างแบบนี้ไปตลอดไม่ได้หรอก" แมนดี้พยักหน้าเหมือนตัดสินใจอะไรกับตัวเองได้ก่อนจะรีบพูดต่อ "ฉันว่าฉันบอกความจริงกับแม็กซ์ไปดีกว่า สะใจดี"
“คราวหน้าถ้ามีคนมาถามอีก ฉันก็จะบอกแค่ว่าฉันมีแฟนแล้ว แต่ไม่บอกชื่อ ตกลงมั้ย แบบนั้นไม่มีทางที่ใครจะจับได้หรอกน่ะ"
“แต่เธอหลุดปากเรื่องซัมเมอร์ไปแล้วนะ" ข้าวสวยตอกย้ำ
“แค่ครั้งเดียว พี่เทมส์ไม่เอาไปบอกใครหรอกน่ะ"
“สาธุ ขอให้ไม่หลุดจริงเถอะ ไม่อย่างนั้นฉันจะโกรธมากๆที่เธอบังอาจมาแย่งผู้ชายของฉัน!”
ยังไม่จบอีกสินะข้าวสวย -_-
“ยัยนี่เพ้อฝันเนอะ" แมนดี้หันไปมองข้าวสวยด้วยแววตารำคาญใจ "ถ้าเป็นฉันจะอ้างฟอกซ์ดีกว่า เขาน่ะฮอตจะตายไป หน้าตาเจ้าเล่ห์อย่างกับหมาป่า แถมยังเซ็กซี่ซะขนาดนั้น~”
“เขามีแฟนแล้ว" ข้าวสวยบอกหน้าตาย
“ในจินตนาการฉันเขาไม่มีย่ะ!”
“เธอสองคนนี่น่ารำคาญจริงๆเลย" ฉันบ่นอุบอิบก่อนจะรีบดูดนมช็อคโกแลตของตัวเองต่อ
(-_-+)(-_-+)
เพื่อนสนิทสองคนหันมาส่งสายตาให้ฉันก่อนที่ข้าวสวยจะปาชิ้นส่วนของครัวซองที่เหลืออยู่ใส่หน้าฉันอย่างหมั่นไส้
“เฮ้ย มันสกปรกนะ!”
“คนสวยอย่างเธอก็พูดได้นี่ รอให้หน้าตาแบบพวกฉันบ้างเถอะแล้วจะรู้สึก!”
“พวกเธอก็หน้าตาดีนะ O_O”
“มาอยู่กับเธอแล้วเหมือนเสื้อสีตกไปเลยน่ะสิ!” แมนดี้บ่นและแบะปากใส่ "ฉันไม่น่าเลือกเธอเป็นเพื่อนเลยจริงๆ U.U”
“เราสองคนกลับไปคบกันเองไม่ต้องเอายัยนี่เข้ากลุ่มด้วยแบบเมื่อก่อนดีกว่า" ข้าวสวยหันไปซุบซิบเสียงดังแบบจงใจให้ฉันได้ยิน ส่วนฉันก็นั่งเบ้ปากไม่เถียงอะไร เพราะเถียงไปมีแต่จะแย่ขึ้นอย่างเดียว
“งั้นพวกเธอคงไม่อยากไปกองถ่ายเอมวีวงไนท์เป็นเพื่อนฉันน่ะสิ (. .)”
(O_O)(O_O)
“เฮ้อ ฉันอุตส่าห์ขอพี่อิง ผู้กำกับเอ็มวีให้นะเนี่ย ว่าจะพาเพื่อนมาด้วย กองถ่ายวงไนท์น่ะไม่ได้เข้าง่ายๆหรอกนะ ตั้งแต่เขาโกอินเตอร์ไปญี่ปุ่นเนี่ย มาตรการณ์ความปลอดภัยและนโยบายเรื่องความเป็นส่วนตัวก็เข้มขึ้นเยอะ แต่ฉันก็อุตส่าห์ขอให้...”
“รักเธอที่สุดเลย กรี๊ดดด >O<” ยัยข้าวสวยกระโจนกอดฉันอย่างรวดเร็ว ในขณะที่แมนดี้รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“ฉันต้องโทรนัดคิวทำสปามือเท้า และแว็กซ์คิ้วด่วนๆ เธอบอกจะไปวันไหนนะ"
“ยัง ยังไม่ได้บอกเลย -*-”
“รีบบอกมาสิ ฉันจะได้นัดนวดหน้าด้วย กรี๊ดดด ไนท์~ >_<”
บ้าดาราชะมัด ยัยพวกนี้ -.-
พวกเราสามคนสะดุ้งเมื่อประตูห้องเรียนเปิดออกและเรย์ก็วิ่งเข้ามาด้วยหน้าตาตื่นตกใจ ให้เดานะ...เขาคงจะมีข่าวใหม่ๆอะไรมาอีกล่ะสิ ข้าวสวยกับแมนดี้ชอบคุยกับเขานักล่ะ เพราะเขารู้นั่นนู่นนี่เยอะไปหมด แหงล่ะ เขาอยู่ชมรมสิ่งพิมพ์ของโรงเรียนนี่นา จะไม่รู้ข่าวอะไรก่อนคนอื่นคงแปลก
“เฮ้ย เห็นหน้าเยินๆของพี่เทมส์ ชมรมบาสเกตบอลรึยัง O_O”
ฮะ -O-
ฉันถึงกับต้องหันไปฟังทั้งที่ปกติไม่ได้สนใจอะไรเลย เรย์เดินอาดๆเข้ามาอย่างภูมิใจก่อนจะยืนตรงกลางกลุ่มคนที่เข้าไปมุงเขาอย่างรวดเร็ว แม้ข้าวสวยจะไม่ได้เข้าไปมุงด้วยแต่หูนี่กางผึ่งเป็นใบเรือเลย =_=
“เกิดอะไรขึ้นกับพี่เค้าเหรอ" ฉันมองไม่เห็นว่าใครเป็นคนถามเพราะคนมุงกันเยอะเกินไป แต่แน่นอนว่าฉันอยากรู้คำตอบเหมือนทุกคนน่ะล่ะ
“ท่าทางจะไปมีเรื่องกับใครมาน่ะสิ ปากแตก คิ้วแตก แถมมือยังพันแผลไว้ด้วย ชกต่อยแหงๆ~”
พี่เทมส์เนี่ยนะ -_-; ฉันหันไปสบตาเพื่อนอีกสองคนที่ไม่ได้มองหน้าฉันเลย สนใจเรย์กันใหญ่เชียวนะ ตอนเวลามีเรื่องมาเม้าท์เนี่ย
“พี่เทมส์เนี่ยนะจะไปมีเรื่องกับใคร" ข้าวสวยพึมพำ ก่อนจะหันไปมองหน้าแมนดี้ที่ทำหน้าตาครุ่นคิดเหมือนกัน
“สงสัยจะพวกทีมบาสเกตบอลด้วยกันล่ะมั้ง ฉันได้ยินมาว่าพี่เทมส์ไม่ค่อยไปซ้อมจนมีเรื่องกับคนในทีม"
“แบบนี้เราไปสืบหาว่าใครหน้าตาสะบักสะบอมเหมือนกันก็รู้น่ะสิว่าเขามีเรื่องกับใครมา"
“ใช่ แต่พวกเธอจะไปสืบทำไมกันเนี่ย" ฉันพูดเนือยๆ และถูกสองเสียงตอกกลับมาอย่างไม่อาย
“ก็อยากรู้!”
พร้อมเพรียงกันเชียวนะ -_-;
“ช่างเถอะ อาจารย์มาแล้ว ฉันยังกินขนมปังไม่หมดเลย โธ่เว้ย U.U” ฉันโอดครวญตอนอาจารย์เดินเข้ามาในห้องแล้ว เลยต้องรีบเอาแซนวิชที่เหลืออยู่ยัดเข้าปากและเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง ส่วนคนอื่นๆในห้องแม้จะกระจายตัวกันแล้วแต่ก็ยังซุบซิบกันไม่หาย แค่เรื่องผู้ชายชกต่อยกันมันน่าสนใจขนาดนั้นเลยเหรอไงหาาา~ -O-
ตอนคลาสสุดท้ายฉันขอตัวหนีไปนอนที่ห้องพยาบาล เพราะง่วงจนแทบลืมตาไม่ขึ้นแล้ว ฟิตติ้งเมื่อวานลากเวลาไปดึกมากเพราะพี่สไตล์ลิสต์หยิบชุดของฉันมาผิด จนต้องวกกลับไปที่ออฟฟิศและเอาชุดใหม่มาให้ รถในกรุงเทพฯก็ติดจะตายไป ฉันเลยอยู่ยาวจนได้เจอวงไนท์ครบทั้งห้าคนน่ะล่ะ จริงๆแล้วคิวฟิตติ้งฉันต้องเสร็จก่อนพวกเขาตั้งนานด้วยซ้ำ เอมวีตัวนี้ของพวกเขาจะได้ออกอากาศที่ญี่ปุ่นด้วยนะ และคงจะประเทศอื่นด้วย ฉันเลยรับงานนี้ทั้งที่จริงๆแล้วฉันไม่ชอบเล่นงานพวกภาพเคลื่อนไหวเท่าไหร่ ความจำฉันไม่ค่อยดี ให้เล่นละครอะไรจริงจังคงจำบทไม่ได้แน่ =_=;;
หลังจากออดเลิกเรียนดังได้สักพัก ฉันก็เด้งตัวขึ้นจากเตียงและเดินไปมองกระจก หน้าตาบวมๆเลยแฮะ ไม่ได้ล่ะ คืนนี้ต้องงดอาหารก่อนนอน ไม่อย่างนั้นถ่ายแบบพรุ่งนี้จะต้องบวมกล้องแหงๆ -_- ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆขณะที่เดินออกจากห้องพยาบาล และก็เจอข้าวสวยที่กำลังสิ่งมาพอดีพร้อมกับกระเป๋าฉันในมือ
“เฮ้ จะรีบไปไหนน่ะ O_O”
“ยัยแมนดี้ตามแล้ว"
“ตะ...ตามไปไหน"
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ยัยนั่นบอกว่าให้รีบไป" ฉันได้แต่ทำหน้าเหรอหรามองข้าวสวยอย่างมึนงง คนเพิ่งตื่นนอนนะ อย่าเอาเรื่องอะไรมาใส่หัวเซ่~ U.U
“ฉันขอมัดผมก่อน...”
“ไม่ต้องมัดแล้ว!” ข้าวสวยคว้าแขนฉันไปและกระชากให้วิ่งไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย ผมฉันแย่มากเลยนะ TOT”
“ต่อให้โกนหัวยังสวย เธอไม่มีทางดูแย่หรอกไอรีน"
“มันไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย"
“ระวังขาด้วย" ข้าวสวยไม่ฟังฉันเลยแถมยังลากฉันลงบันไดเป็นบ้าเป็นหลัง แม้แต่กระเป๋าสะพายฉันยัยนั่นยังไม่ยอมส่งคืนมาเลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย =_=
ฉันเร่งฝีเท้าตามข้าวสวยแต่ยังไงก็เหมือนจะเร็วไม่ทันใจยัยนี่สักที และเพราะท่าทีทุลักทุเลของเราทั้งคู่ทำให้คนอื่นๆหันมามองกันเป็นแถว คงไม่ใช่เพราะสภาพผมฉันหรอกนะ หรือฉันมีคราบน้ำลายติดหน้า /(=_=) (คลำๆหา) ก็ไม่นะ ยัยข้าวสวยนี่วิ่งเหมือนหนีกระทิงแบบนี้คนอื่นก็ต้องมองสิ
“เฮ้ วิ่งช้าๆหน่อย ฉันเพิ่งตื่นนอนนะ มึนจะตายอยู่แล้ว"
“แมนดี้บอกว่าเรื่องด่วนนี่!”
“มันจะด่วนอะไรกันนัก...”
ปุบ!
เฮ้ย! ฉันสะดุ้งโหยงและหยุดเดินเมื่อกระดาษสีขาวปลิวมาแปะหน้าที่หน้าฉันเต็มๆ ฉันรีบดึงมันออกก่อนจะพ่นน้ำลายทิ้งจากฝุ่นที่เข้าไปในปาก "แหวะๆ อะไรเข้าปากเนี่ย"
“เฮ้ย!! O_O”
“อะไร อะไรติดหน้าฉันงั้นเหรอ O_O” ฉันหันไปมองหน้าข้าวสวยด้วยความตกใจ แต่ยัยนั่นไม่ได้มองหน้าฉัน แต่กลับมองกระดาษในมือที่ฉันเพิ่งจะดึงออกจากหน้าต่างหาก ฉันกระพริบตาด้วยความงุนงงก่อนจะก้มลงมองกระดาษแผ่นนั้นเหมือนกัน...
เห -O-;
“ไอรีน...นั่นมัน...มันชื่อเธอรึเปล่า -O-”
“เอ่อ...ฉันเองก็ไม่แน่ใจ...” ฉันอึกอักเมื่อกระดาษที่ปลิวมาติดหน้าฉันคือใบประกาศขาวดำที่มีคำว่า Wanted (ประกาศจับ) และมีรูปเงาสีดำของผู้หญิง กับคำใต้รูปซึ่งก็คือชื่อฉัน Irene
นี่มันเรื่องตลกอะไรกันเนี่ย =_=
“อย่าบอกนะว่านี่เป็นแผนการจีบเธอแบบแปลกๆจากพวกลัทธิน้องไอรีนน่ะ"
“ตลกล่ะ" ฉันหันไปบอกข้าวสวยเสียงขุ่นๆ
“ฉันว่าเราไปประตูหลังกันเถอะ ที่ประตูหน้าคนมุงกันเยอะๆยังไงไม่รู้ ฉันใจคอไม่ดีเลย"
“แมนดี้เรียกเราไปประตูหน้านะ เราจะทิ้งเพื่อนเหรอไง"
“แต่...นั่นมันชื่อฉันนะ"
“ถ้าเธอไม่ได้ทำอะไรก็ไม่เห็นต้องกลัว ไปๆ เดี๋ยวแมนดี้รอนานจะมาบ่นยาวทีหลัง" ข้าวสวยรีบลากแขนฉันที่ไม่เต็มใจไป ฉันรู้เลยว่ายัยนี่ไม่ได้สนใจแมนดี้หรอก แค่อยากรู้อยากเห็นล่ะมากกว่า แล้วเรื่องอะไรฉันจะต้องเอาตัวเองไปเสี่ยงกับอะไรพิเรนทร์ๆอีกล่ะ!! :( ฉันเบ้ปากและพยายามยื้อตัวหนี แต่เหมือนมันจะสายไปแล้วเพราะข้าวสวยลากฉันเข้ามาในฝูงคนสำเร็จแล้ว และคนพวกนั้นก็หันมามองฉันเป็นตาเดียว
มองอะไรกันเล่าา~ -*-
“ไอรีน ไอรีนมาแล้วเหรอ~” เสียงตะโกนของแมนดี้ดังลั่นจนฉันอยากจะมุดหายไปตรงนี้เลย ข้าวสวยคว้าคอเสื้อฉันไว้และลากฉันเข้าไปอย่างรวดเร็ว แมนดี้ยืนอยู่ตรงด้านหน้าสุดของกลุ่มคนมุง และโบกมือหน้าตาระรื่นใส่ฉัน ในขณะที่ฉันพยายามถอดสูทนอกตัวเองออกเพื่อจะหนีไปจากข้าวสวยให้ได้ แต่ตอนที่ฉันกำลังจะสูทเสร็จข้าวสวยก็ออกแรงกระชากจนฉันเด้งตัวหลุดออกไปจากฝูงคนในที่สุด
ตุบ!
เซจนไปชนใครคนหนึ่งเข้าด้วยน่ะสิ
ฉันอึกอักก่อนจะเงยหน้าสบตาผู้ชายคนนั้นที่มีกลิ่นโคโลญจ์หอมๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองตรงมาทางฉันด้วยแววตาพิจารณา ผมสีน้ำตาลตัดสั้น ประกายความขี้เล่นในแววตาทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ความเจ้าเล่ห์แบบกะล่อนๆบนใบหน้าเขาคงจะทำให้สาวๆหวั่นไหวได้นักต่อนักล่ะ ริมฝีปากบางมีรอยช้ำที่มุมปาก และตรงแก้มก็มีรอยบาดด้วย แม้มันจะไม่ลึกมากแต่ก็ยังมองเห็นได้ชัดอยู่ดี เขา...คือใครเนี่ย...
“นี่ค่ะไอรีน เพื่อนสนิทของฉันเอง >_<” แมนดี้รีบบอกขณะที่ฉันค่อยๆยืนทรงตัวเองอย่างงงๆ
“เกิดอะไรขึ้นน่ะแมนดี้" ฉันหันไปถามแมนดี้อย่างงงๆ
“เขามาตามหาเธอน่ะ >_<”
“เขา?” ฉันทวนคำก่อนจะหันไปสบตาชายแปลกหน้าอีกครั้ง ฉันเพิ่งสังเกตด้วยว่ามือเขาก็พันผ้าพันแผลไว้เหมือนกัน เอ๊ะ มันคุ้นๆนะ -*- “นายเป็นใคร"
“นี่เหรอไอรีน แห่งเอมิลี่ไฮสกูล"
“นายเป็นใคร" ฉันถามย้ำอีกครั้ง ข้าวสวยที่นิ่งค้างไปนานรีบขยับมาประชิดหลังฉันก่อนจะกระซิบ
“ซัมเมอร์...ซัมเมอร์ มอนสเตอร์คนที่เธอเอาไปอ้างเป็นแฟนไง"
หะหะ...หาาา O_O!!
ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจขณะที่สบตาเขา เขายิ้มนิดๆเหมือนดูออกว่าฉันรู้แล้วว่าเขาคือใคร แหงล่ะ เพราะยัยข้าวสวยสะกดคำว่ากระซิบไม่เป็นยังไงล่ะ! พูดเสียงดังซะขนาดนั้น!!
“เอ่อ...ฉัน...มีธุระต้องไปต่อ" ฉันปาใบประกาศในมือลงกับพื้นก่อนจะหมุนตัวเดินหนี แต่แมนดี้ก็เข้ามาขวาง
“เขามีธุระอยากคุยกับเธอนะ"
“แต่ฉันไม่มี" ฉันถลึงตาใส่เพื่อนอย่างหงุดหงิด แมนดี้ไม่สนใจท่าทีของฉันเลยแถมยังจับฉันหันหน้าเข้าหาเขาเสร็จสรรพ
“คุยเลยค่ะพี่ซัมเมอร์ >_<”
“จำฉันไม่ได้เลยเหรอ O_O” เขาถามฉันหน้าซื่อๆ ในขณะที่ฉันส่ายหน้า เพราะฉันจำเขาไม่ได้จริงๆ ไม่เคยเจอหน้า ไม่เคยเห็นรูปด้วยซ้ำ ได้ยินแค่ชื่อกับกิตติศัพท์เท่านั้นล่ะ "อ้าว ก็แฟนเธอไง :)”
“เอ่อ...=_=;;” ฉันอึกอักก่อนจะลดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน "ฉันขอโทษที่พูดออกไปแบบนั้น แต่คือ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ หวังว่านายจะไม่ถือสาน่ะนะ"
“ขอโทษทำไมล่ะ O_O”
อ้าว หมอนี่นิ -_-;;
“ฉันว่าจะมารับแฟนไปกินข้าวสักหน่อย เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยล่ะ"
“เอ่อ...ฉันไม่ว่าง แล้วฉันก็ไม่ใช่แฟนนายด้วย"
“แล้วทำไมเที่ยวไปบอกคนอื่นว่าเป็นล่ะ :)”
“เรื่องมันยาว"
“ดีเลย เราจะได้ไปคุยกัน!” เขาพูดและถือวิสาสะจับแขนฉันเฉย เสียงกรี๊ดเบาๆดังขึ้นตอนที่เขาแตะตัวฉัน และสองในหลายๆเสียงมาจากเพื่อนสนิทฉันสองคนที่ยืนลุ้นเหมือนดูละครเกาหลียังไงยังงั้น -_-;;
“ฉันไม่ว่าง...”
“วันนี้ไม่มีคิวถ่ายแบบที่ไหนนี่ไอรีน ไปกับพี่เค้าเถอะ~ พี่ซัมเมอร์รู้มั้ยคะว่าไอรีนเป็นนางแบบด้วยนะคะ แถมตอนนี้ยังได้เล่นเอมวีใหม่ของวงไนท์ด้วย >_<”
“แมน...แมนดี้!” ฉันหันไปเอ็ดเพื่อนก่อนจะส่งสายตาไปทางข้าวสวย ที่เคลิ้มไปจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว
ไม่ช่วยเพื่อนกันเลยเหรอยัยพวกนี้ TOT
“งั้นเราไปกันเถอะ" ซัมเมอร์ดึงฉันไปที่รถเขา ซึ่งก็คือเฟอร์รารี่เปิดหลังคาสีเหลืองสด "น่าเสียดายนะที่คันสีแดงฉันเข้าศูนย์ซ่อมอยู่ จริงๆฉันชอบคันนั้นมากกว่า"
“ฉันมีธุระ ปล่อยนะ!”
“ไม่อยากรู้เหรอว่ารถฉันเข้าศูนย์เพราะอะไร O_O”
“ไม่!”
“ถ้าฉันบอกว่ามันเกี่ยวอะไรกับรอยแผลบนหน้าฉันล่ะ"
“ก็...ก็ไม่อยู่ดี -_-”
“เทมส์...”
“โอเคๆ ไปก็ได้!” ฉันยอมแพ้ในที่สุด เพราะเริ่มจะปะติดปะต่อเรื่องในหัวออกแล้ว ซัมเมอร์แค่นยิ้มพอใจก่อนจะหันไปโบกมือบ๊ายบายทั้งข้าวสวยและแมนดี้ที่หน้าตาเคลิ้มเหมือนถูกมอมยายังไงยังงั้น เดี๋ยวจะมาคิดบัญชีทีหลัง ไอ้พวกขายเพื่อน -_-+
“แล้วใบประกาศพวกนั้น จะทำยังไง ถ้าอาจารย์มาเห็นและคิดว่าฉันไปทำอะไรผิดกฏหมายขึ้นมาจะทำยังไง"
“เดี๋ยวฉันช่วยพูดให้ก็ได้"
“นายจะพูดอะไรได้"
“เริ่มต้นจากที่เธอเอาฉันไปอ้างเป็นแฟนดีมั้ย :)”
“เออๆ เดี๋ยวฉันคุยกับอาจารย์เองก็ได้ -_-;;” หนอยย~ หมอนี่ไม่ยอมลงให้สักตั้งเลยนะ
ซัมเมอร์ดึงฉันไปฝั่งคนนั่งก่อนจะจับฉันยัดลงไปในรถท่ามกลางสายตาอิจฉาสุดๆของนักเรียนหญิงคนอื่นๆ ได้ดูละครเกาหลีฟรีกันเลยสิยัยพวกนี้ =_= ฉันหันไปมองหน้าเขาที่ขึ้นมานั่งฝั่งคนขับก่อนจะค้อนใส่ แต่เขากลับยิ้มหน้าระรื่นไม่สะทกสะท้านและเหยียบคันเร่งจนเครื่องยนตร์ร้องดังกระหึ่มไปทั้งถนน
ให้ตายเถอะ นี่ฉันเอาตัวเองไปพัวพันกับอะไรเข้าเนี่ย U.U
LC : ไม่ได้เขียนอะไร หวานๆ ไฮสคูลมากๆ มานานนนนนน~ กลับมาเขียนอีกรอบมันจั้กจี้อย่างบอกไม่ถูก ฮ่าๆๆๆ >O<
ความคิดเห็น