คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 04
4
แดชคือผู้ชายได้ที่รับคะแนนโหวตให้เป็นหนุ่มหล่อประจำคณะ Culinary Arts ของมหาวิทยาลัย IUCA คณะของเขาไม่ใช่คณะคหกรรมธรรมดาแบบที่ฉันชอบล้อเขา แต่เป็นหลักสูตรจากฝรั่งเศสที่อาจารย์ทุกคนล้วนเคยทำงานในโรงแรมห้าดาวสาขาในปารีสมาแล้วทั้งนั้น ฉันอ้าปากค้างไปเลยตอนดูรายละเอียดเกี่ยวกับคอร์สเรียน เพราะมันไม่ใช่แค่เรื่องทำอาหารอย่างเดียว และค่าเทอมก็แพงมากๆ ด้วย พวกคณะที่ต้องใช้อุปกรณ์เยอะๆ แบบนี้ก็คงจะแพงกว่าคณะอื่นล่ะมั้ง เขาเรียนอยู่ที่อังกฤษมาก่อน ที่ลอนดอนน่ะ ฉันไปดูคลิปแนะนำตัวของเขาที่ต้องทำเพราะถูกโหวตให้เป็นหนุ่มหล่อของคณะ ฉันนั่งดูไปขำไปคนเดียว หมอนั่นจะต้องอายมากแน่ๆ ถ้าฉันเอาไปล้อเขาเนี่ย ยังไงก็เถอะ ฉันรู้ว่าเขาเคยเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับเพื่อนฉันที่ลอนดอน ฉันเลยแอบถามเพื่อนคนนั้นไปว่าเขาเป็นยังไง ฉันเลยรู้อะไรเกี่ยวกับเขามากขึ้นนิดหน่อย หนึ่งเลยเขาไปเรียนลอนดอนตั้งแต่เกรดสิบ และกลับมาตอนมหา'ลัย เขามาจากครอบครัวที่มีฐานะพอสมควร เขาเป็นคนเข้ากับคนง่าย ชอบเล่นกีฬา แล้วก็มีสาวเข้ามาไม่ขาดสาย ฉันไม่แปลกใจหรอกนะ ดูหนังหน้าอย่างหมอนั่นแล้วคงมีคนเข้ามาให้เลือกไม่หยุดไม่หย่อนน่ะนะ นอกเหนือจากนั้นแล้วฉันก็ค้นจนเจอบลอคของเขาด้วย หมอนั่นไม่ยอมบอกเองหรอกฉันเลยแอบไปถามแองกัสมาน่ะ
www.getoutofmykitchen.บล็อก.com
Get out of my kitchen ชื่อบล็อกก็สมเป็นเขาจริงๆ ล่ะ ในนั้นไม่ได้มีข้อความอะไรเขียนมาก มีแต่รูปภาพของอาหารที่เขาทำ แล้วก็รูปถ่ายวิวสถานที่ต่างๆ ฉันเพิ่งเห็นว่าอาหารเช้าที่ฉันกินไปเขาก็ถ่ายรูปเก็บไว้ด้วย หมอนั่นถ่ายตอนไหนนะ
ฉันเดินออกมาจากห้องนอนและเดินตรงไปที่ห้องน้ำ ห้องน้ำใหญ่ของอพาร์ตเมนต์ห้องนี้มีแค่ห้องเดียว อีกห้องเป็นแค่ห้องน้ำแขกที่ใช้อาบน้ำไม่ได้ ฉันกับแดชเลยต้องแบ่งกันใช้เป็นเวลา ฉันไม่ค่อยมีปัญหาหรอก เพราะฉันอาบน้ำไม่ค่อยบ่อยอยู่แล้ว (' ')
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมาก่อนที่ฉันจะได้จับลูกบิด แดชเดินออกมาทั้งที่ผมยังเปียกอยู่ ผมหยักศกของเขาเปียกน้ำ หยดน้ำหยดจากผมลงใส่เสื้อยืดผ้าบางๆ สีเทาที่มีร่องรอยความชื้นอยู่ เสื้อที่เขาอยู่ใส่มันไม่ยาวมากทำให้ฉันสามารถมองเห็นรอยสักรูปปีกตรงแขนข้างขวาเขาได้ และตัวอักษรที่ฉันอ่านไม่ชัดวันนั้นก็เห็นมันชัดตาวันนี้...
'Beautiful Life'
ชีวิตที่สวยงามงั้นเหรอ...ดูเป็นคำที่ไม่เข้ากับเขาอย่างแปลกๆ แต่พอเห็นคำนั้นจารึกลงบนแขนเขาแล้วมันก็...เข้าเหมือนกันนะ ว่าแต่กลิ่นหอมนั่นมันอะไรน่ะ
“นายมีแชมพูมาเองเหรอ" ฉันทำจมูกฟุดฟิด
“แปรงฟันก่อนแล้วค่อยคุยกับฉันได้มั้ย -_-” เขาขยับตัวออกห่างอย่างรังเกียจ "แล้วก็ใช่ ฉันซื้อแชมพูมาตั้งแต่ครั้งนั้นน่ะล่ะ"
“นายทำอาหารเช้าเสร็จรึยังน่ะ *O*”
“กำลังจะไปทำนี่ไง"
“โอเค งั้นฉันจะล้างหน้าแปรงฟันรอนะ"
“อาบน้ำไปเลย"
“ทำไมล่ะ -*-”
“เธอไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืนใช่มั้ย"
“ก็อาบไปก่อนกินข้าวเย็นไง"
“เรากินบาร์บีคิวกัน ตัวเธอเหม็นไปหมดแล้ว ไม่สกปรกตัวเองบ้างเหรอไง"
“ไม่นี่ (' ')”
“เหลือเชื่อเลย" เขาเบะปากก่อนจะเดินผ่านหน้าฉันไป กลิ่นตัวของเขาหอมฟุ้งไปหมด "เออใช่ ฉันว่าจะถามเธออยู่"
“หือ?”
“ฉันไปซื้อแชมพูเพราะเห็นว่าในห้องน้ำเธอไม่มี แต่ผมเธอก็ยาวออกขนาดนี้ ก่อนหน้านั้นเธอสระผมด้วยอะไรน่ะ -*-”
“อ้อ" ฉันครางเบาๆ และตอบ "สบู่ก้อนไง =_=”
“...”
“มันก็เหมือนกันน่ะล่ะ กำจัดสิ่งสกปรก ไม่ทิ้งสารตกค้าง ทำลายแบคทีเรีย ถูๆ ไปก็มีฟอง...”
“วันนี้เธอไม่ได้ทำอะไรใช่มั้ย" เขาถามแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพูดจบ
“ฉันมีต้นฉบับต้องทำ นายจำไม่ได้เหรอไง!”
“เราจะออกไปซูเปอร์มาร์เก็ตกัน"
“อะไรนะ"
“เธอต้องไปซื้อแชมพู ครีมนวด และของต่างๆ ในห้องที่เราทิ้งไปเมื่อวาน" เขาพูดและชี้หน้าฉันกึ่งๆ บังคับ
“ก็นายน่ะล่ะเป็นคนทิ้งของอะไรเยอะแยะ"
“ขวดน้ำพลาสติกที่ราขึ้น ขวดน้ำตาลที่ด้านในมีแต่แมลงสาบ หมอนที่ถูกหนูแทะจนหายไปครึ่งหนึ่ง ถาดทำน้ำแข็งที่หักเป็นสองท่อนและแก้วที่เต็มไปด้วยคราบอะไรที่ฉันไม่อยากจะระบุ ของพวกนั้นไม่น่าทิ้งเหรอไงฮะ"
“(' ';;)”
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงวันนี้เราก็ต้องออกไปซูเปอร์มาร์เก็ตกัน"
“กะ...ก็ได้ แต่นายจ่ายนะ -_-”
“หารครึ่งสิ!”
“นายเป็นคนยืนยันจะซื้อเองนะ ฉันไม่ได้เดือดร้อนสักหน่อย ฉันน่ะสบายมาก ให้ใช้สบู่สระผมต่อไปฉันก็ไม่มีปัญหาอะไร~” ฉันทำลอยหน้าลอยตา
“ถ้าเธอไม่ออก ก็ไม่ต้องกินอาหารที่ฉันทำ"
“ออกก็ได้ :(“
พอใช้อาหารมาล่อแล้วฉันตกลงปลงใจง่ายทุกทีเลย นี่มันคือจุดอ่อนฉันสินะ
ฉันเบะปากใส่เขาและเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำ
“แล้วก็เลิกใส่กางเกงนอนก้นขาดได้แล้วนะ ฉันไม่ได้สนใจอยากจะมองกางเกงในลายนีโม่ปลาลูกแหง่ของเธอเลย -_-”
“หือ!!” ฉันสะดุ้งแล้วรีบเอามือตะครุบก้นตัวเอง พอหันไปมองแดชก็เดินหนีไปแล้ว
ไอ้หมอนั่น...ไอ้...ไอ้...&%^$$^
@ เดซี่ซูเปอร์มาร์เก็ต
เพราะว่ารถของฉันยังจอดแอ่งแม้งกันชนหลุดอยู่ ฉันเลยต้องไปรถของแดชแทน มันน่าประหลาดใจที่รถของเขาไม่ใช่รถซูเปอร์คาร์ราคาแพงแบบที่ฉันคิด แต่เป็นรถเรจน์โรเวอร์คันใหญ่ที่เหมาะจะเป็นรถสำหรับคนมีครอบครัวมากกว่า พวกเรามาถึงซูเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ใกล้อพาร์ตเมนต์ที่สุด ฉันกระดกกาแฟดำไปแล้วหนึ่งแก้ว พลังงานตอนนี้ที่มีอยู่น่าจะพอรอดจนกว่าจะซื้อของเสร็จน่ะล่ะ
“ซื้อแต่ของที่จำเป็นเท่านั้นนะ ตอนนี้เราสองคนกำลังประหยัดเงินกันอยู่ อะไรที่ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องซื้อไปล่ะ" แดชบอกตอนที่เขาเข็นรถเข็นมายืนข้างๆ ฉัน
“บอกตัวเองเถอะ นายน่ะต้องซื้อพวกวัตถุดิบแพงๆ ไปทำอาหารหรูแหงๆ"
“วัตถุดิบธรรมดาก็ทำอาหารหรูได้ มันอยู่ที่ฝีมือคนทำต่างหาก"
“โม้สุดๆ " ฉันพึมพำไม่ใส่ใจและเดินนำเข้าไปในตัวซูเปอร์มาร์เก็ต ฉันใส่เสื้อยืดตัวโคร่งของเขามากับกางเกงยีนขาสั้น ฉันไม่ได้อยากจะใส่เสื้อของเขาหรอกนะแต่เสื้อตัวอื่นๆ ของฉันยังไม่ได้ซัก และอีกส่วนก็ส่งซักอยู่ แดชยืนยันว่าถ้าฉันใส่เสื้อที่ยังไม่ได้ซัก เขาจะไม่ยอมไปกับฉัน เพราะแบบนั้นฉันเลยต้องเอาเสื้อเขามาใส่ =_=;;
“แยม! แยมกระปุกเก่าหมดแล้ว ฉันกำลังอยากได้แยมสตรอเบอรี่ แยมส้ม แล้วก็แยมบลูเบอรี่พอดีเลย" ฉันวี้ดว้ายเป็นเด็กๆ และเดินไปที่ชั้นวางขายแยมทันที
"ฉันบอกให้ซื้อแต่ของที่จำเป็นเท่านั้น เธอไม่เข้าใจเหรอ"
“แยมไม่จำเป็นตรงไหน"
“แยกสามกระปุกน่ะไม่จำเป็น"
“นะ...นายจะให้ฉันซื้อแยมแค่กระปุกเดียวงั้นเหรอ! O_O”
“ไม่ต้องทำหน้าตาเหมือนมันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอะไรขนาดนั้นได้มั้ย =_=”
“ฉันอยากได้พีนัทบัตเตอร์อีกกระปุกด้วยซ้ำ T^T”
“ได้แค่กระปุกเดียวเท่านั้น เลือกมา" แดชชี้นิ้วดุๆ
“เอางี้มั้ย ฉันใช้สบู่สระผมต่อไป แต่นายให้ฉันซื้อแยมได้สองกระปุก"
“-_-”
“ตกลงนะๆๆ"
“ฉันไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยจริงๆ " แดชพึมพำเหมือนบ่นกับตัวเอง
“ตกลงแล้วนะ!”
“ฉันยังไม่ได้...”
“ไปที่อื่นกันต่อเถอะ" ฉันรีบคว้าแยมบลูเบอรี่กับพีนัทบัตเตอร์มาใส่ในรถเข็นทันที จากนั้นก็เร่งฝีเท้าหนีก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร แดชถอนหายใจและเข็นรถตามมา คนในซูเปอร์มาร์เก็ตหันมามองเขากันใหญ่ ผู้หญิงในชุดนักศึกษาของคนที่ยืนซื้อโยเกิร์ตอยู่ก็หันมาทางเขาและซุบซิบๆ อะไรกัน เขามันหน้าตาดีน่ะนะ ไม่แปลกใจหรอก
“โยเกิร์ต เอามั้ย" แดชหันมาถามฉัน เขาคว้าเอากระปุกอะไรไม่รู้โยนใส่รถเข็นตั้งเยอะ
“เฮ้ย นายซื้ออะไรของนายน่ะ"
“โยเกิร์ตของกรีซ รสชาติดีกว่า ส่วนนี่ก็ครีมเอาไว้ทำอาหารแบบสำเร็จรูป"
“ของพวกนั้นไม่เห็นจำเป็นเลย โยเกิร์ตของกรีซอะไร แพงแหงๆ เอาโยเกิร์ตธรรมดาไปสิ"
“เลิกเถียงฉันเรื่องวัตถุดิบทำอาหารได้แล้วน่ะ"
แดชเข็นรถเข็นหนีฉันไปหลังจากที่เขาได้ของที่ตัวเองต้องการแล้ว หมอนี่มันเผด็จการผมหนาหน้าตาดีดีๆ นี่เอง ฉันเร่งฝีเท้าเดินตามเขาไป แดชเงยหน้ามองนั่นมองนี่ไปเรื่อย ฉันเองก็มองหาของที่ตัวเองต้องการเหมือนกัน และก็เห็นโซนขนมใส่ห่อที่เป็นอาหารว่างยามค่ำคืนของฉัน ฉันรีบพุ่งตัวไปที่ชั้นนั้นทันที ส่วนแดชก็เข็นรถเข็นตามมา
“ของพวกนั้นน่ะกินเข้าไปทำไม"
“อร่อย =_=”
“อ้วนก็อ้วน ประโยชน์ก็ไม่มี"
“ปล่อยฉันเถอะน่ะ" ฉันหอบเอาถุงขนมใส่ลงในรถเข็น แดชถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เขายืนเอาแขนเท้ารถเข็นรอฉันเลือกขนมอยู่ เมื่อคราวที่แล้วลองรสบาร์บีคิวไป รอบนี้ลองรสต้มยำดีมั้ยนะ มันจะต้องอร่อยแน่ๆ เลย...
“เธอคุยกับปั้นหยามางั้นเหรอ" ฉันสะดุ้งโหยงและทำถุงขนมหล่นลงกับพื้น
ปั้นหยาคือเพื่อนของฉันที่เคยเรียนมัธยมกับเขาตอนอยู่อังกฤษไงล่ะ คนที่ฉันแอบไปสอดแนมถามข้อมูลเขามาน่ะล่ะ ฉันค่อยๆ หันไปสบตาเขา เห็นว่าแดชเอาคางเกยฝ่ามือตัวเองและมองฉันด้วยแววตากึ่งๆ ล้อเลียน
“ถ้าอยากรู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉัน เธอจะถามฉันเลยก็ได้นะ" ไอ้เสียงทะเล้นนั่นอีก ไอ้ปั้นหยาแอบไปบอกเขาเหรอเนี่ย T_T
“ไม่เห็นอยากรู้อะไรสักหน่อย" ฉันรีบแก้ "ก็แค่ถามไปอย่างนั้นล่ะ เช็กประวัติรูมเมตตัวเองนิดหน่อยไม่ได้แปลกนี่" ฉันรีบอธิบาย
“เธอกูเกิ้ลชื่อของฉันแหงเลย"
“นายแอบมาดูคอมฯ ฉันเหรอ!”
“เธอทำแบบนั้นจริงๆ เหรอ -O-;”
“อะ...อ้าว...” ไอ้บ้านี่หลอกถามงั้นเหรอ T_T
“โรคจิตนิดๆ นะเธอเนี่ย"
“ไม่ได้โรคจิตสักหน่อย ฉันก็แค่อยากดูว่านายเคยทำอะไรไม่ดีที่ไหนมารึเปล่า"
“แล้วไงล่ะ ปั้นหยากับกูเกิ้ลบอกอะไรเธอบ้าง" เขาถามหยอกๆ และพวกเราก็เริ่มเดินต่อกันไปที่โซนอื่น
“ว่านายเรียนอยู่ที่ไหน ได้ตำแหน่งหนุ่มหล่อของคณะ แล้วก็...ปั้นหยาบอกว่านายผู้หญิงเยอะ"
“รู้แค่นั้นเหรอไง"
“ฉันไม่ได้หาอะไรจริงจังสักหน่อย แค่อยากรู้นิดเดียวเอง" ฉันรีบแก้ตัว แดชยิ้มบางๆ เหมือนดูภูมิใจนิดๆ หมอนี่มันแอบหลงตัวเองนี่หว่า
“บอกแล้วไงว่าถ้าอยากรู้อะไรก็แค่ถาม ฉันไม่มีอะไรจะปิดบังอยู่แล้ว"
“ไม่ได้อยากรู้อะไรขนาดนั้น ถ้าฉันอยากรู้ฉันก็ถามนายเองน่ะล่ะ" ฉันบอกเดินตามเขาเข้าไปตรงแผนกผักสด ฉันเดาได้เลยว่าหมอนี่ต้องยืนที่นี่นานนนน เขาเป็นพวกบ้าทำอาหารนี่ การเลือกวัตถุดิบอะไรแบบนั้นต้องพิถีพิถันมากๆ แน่ๆ
“อัศวินดาวหางคือนามปากกาของเธอสินะ" อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาตอนที่กำลังเลือกผัดสดอยู่
“นะ...นายแอบไปกูเกิ้ลฉันมาเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ!”
“หนังสือเธอมันวางอยู่เต็มห้องเลยต่างหาก =_=;”
“อะ...อ้าวเหรอ...”
“แต่ฉันก็แอบไปกูเกิ้ลนามปากกาเธอมาจริงๆน่ะล่ะ" เขาหันมาหัวเราะและวางสารพัดผักลงใส่ตะกร้า "ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครรู้นะว่าเธอเป็นผู้หญิงนะ คนส่วนมากเข้าใจผิดว่าเธอเป็นผู้ชายกันหมดเลย"
“นายไปกูเกิ้ลมาจริงๆ ด้วย -O-;;” ฉันเหงื่อตกเลยพอเขาพูดแบบนั้น เรื่องนี้มันเป็นความลับนะ แม้ฉันจะไม่ได้พยายามปกปิดอะไรมันมาก แต่ให้คนอื่นรู้ก็ไม่ดีเท่าไหร่
“ฉันไม่บอกใครหรอก" แดชพึมพำ "ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย"
“ถ้านายเอาข่าวนี้ไปขาย นายจะได้เงินเยอะเลยนะ"
“เธอดังขนาดนั้นเลยเหรอไงฮะ"
“ในกูเกิ้ลไม่ได้บอกเหรอไงหา อันดับหนึ่งของทั้งประเทศมาตั้งหลายเดือนแล้วนะ"
“โห ฟังดูเท่จัง" แดชทำเสียงยานๆ กวนประสาทและเข็นรถนำฉันไปตรงถาดน้ำแข็งที่แช่ปลาสดเอาไว้ เขากวาดตามองปลาตัวใหญ่ๆ ที่นอนอยู่บนน้ำแข็ง ก่อนจะชี้ตัวใหญ่ที่สุด "เอาตัวนั้นครับ"
“นายจะทำปลาอะไรให้ฉันกินเหรอ >_<”
“พรุ่งนี้ค่อยทำ" เขาบอก "วันนี้เรามีแซลมอนย่างเป็นอาหารเย็นแล้วไง"
“จริงด้วย~ ของหวานล่ะ เมื่อวานตอนที่นายบอกเมนูมา มันไม่มีของหวานอยู่ในนั้นนี่ นายชอบทำของหวานมากกว่าของคาวนี่ ฉันก็ชอบกินของหวานมากกว่า นายก็...”
“เธอนี่กินล้างกินผลาญนะ ก่อนหน้านี้ไม่มีฉัน เธอกินอะไรบ้างเนี่ย"
“ก็...มาม่า...แล้วก็...มาม่า...เคเอฟซี...แล้วก็มาม่ามั้ง -O-;”
“เธอมีชีวิตรอดมาได้ไงเนี่ย =_=;;” เขาทำหน้าประหลาดใจสุดๆ และรับปลาสดที่พนักงานแพ็กใส่ถุงให้แล้วมาวางลงในรถเข็น
“ตกลงว่านายจะทำของหวานให้ฉันรึเปล่า ฉันอยากกินคัสตาร์ดพุดดิ้งแบบวันก่อนมากเลย >_<”
“ฉันตั้งใจว่าของหวานมันนี้จะเป็นผลไม้น่ะ"
“ผลไม้กับของหวานมันเหมือนกันที่ไหน!“ ฉันไปยืนขวางหน้าเขา แต่แดชก็ดันฉันออกแล้วเข็นรถหนีไปทางอื่น ฉันรีบวิ่งตามเขาไปและขอร้องอีกรอบ
“เถอะนะๆ"
“=_=”
“รูมเมตกันต้องพึ่งพากันไม่ใช่เหรอ!”
“ดูเหมือนจะมีแค่เธอที่พึ่งพาฉันนะ"
“ฉันยอมให้นายย้ายเข้ามานะ"
“และฉันช่วยยกระดับชีวิตเธอขึ้นประมาณแปดสิบห้าเท่า" เขาหันมามองฉันด้วยแววตากวนประสาท ก่อนจะดันฉันให้หลบไป เพราะเขากำลังเลือกหัวหอมใหญ่อยู่
“เออ ไม่ง้อก็ได้ ฉันไปหาซื้อกินเองก็ได้"
“ขอให้หาอันที่อร่อยกว่าฉันทำเจอแล้วกันนะ :P” ดูๆ ยังมาทำแลบลิ้น หมอนี่มันจะมั่นใจเกินไปแล้วนะ ฟังแล้วหมั่นไส้จริงๆ แต่มันก็จริงของเขาน่ะนะ คัสตาร์ดพุดดิ้งที่เขาทำวันนั้นมันอร่อยจริงๆ ฮึ้ยยย ยิ่งคิดยิ่งอยากกิน
แดชกำลังก้มหน้าเลือกผักแต่ละชิ้นอย่างตั้งใจ ผู้หญิงที่ยืนอีกฝั่งของชั้นวางของยังหันมามองเขาไม่เลิก เธอใส่ชุดสูทกางเกง ท่าทางคงอายุมากพอดูเลยล่ะ สักสามสิบนิดๆ ได้ แดชเหมือนจะรับรู้ว่ามีคนมองเลยเงยหน้าไปสบตาอีกฝ่าย เขามองอีกฝ่ายนิ่งๆ และส่งยิ้มให้ และเสียงกระป๋องอาหารหล่นดังโครมก็ดังขึ้น ฉันหันไปมองผู้หญิงคนนั้นที่ทำของตกด้วยแววตาเห็นใจ เขินแทนเลยเนี่ย เป็นฉันคงจะต้องอายมากแน่ๆ ถ้าเกิดทำของตกเพราะผู้ชายส่งยิ้มให้เนี่ย
“นายจะไม่ทำคัสตาร์ดพุดดิ้งให้ฉันจริงๆ ใช่มั้ย" ฉันถามเสียงอ่อย
“พรุ่งนี้แล้วกัน"
ก็อยากกินวันนี้นี่! ฉันเบะปากและมองซ้ายมองขวา แดชเข็นรถเข็นเดินออกไปเรื่อยๆ แล้ว ฉันมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเกิดไอเดียแหย่เขาขึ้นมา ฉันหยิบเอาหอมลูกใหญ่สองลูกมา จากนั้นก็ตะโกนเรียกเขา พอหมอนั่นหันมาฉันก็เอาหัวหอมมาถือตรงหน้าตาทำเป็นลูกตาและเอียงหัวไปมา
“ทำคัสตาร์ดพุดดิ้งให้กินหน่อยน้า~”
“...”
“นะๆๆ"
“...”
“โอ๊ย นายนี่จะ...” ฉันเอาหัวหอมออกจากตรงหน้าและเตรียมจะโวยวายทำไมเขาไม่ยอมรับปาก แต่ก็พบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน...ไม่ใช่หมอนี่ แต่เป็นป้าแก่ๆ ที่กำลังเลือกซื้อหัวหอมอยู่ และเธอมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนพร้อมจะเรียกยามมาไล่ฉันออกไปอยู่แล้ว T_T แต่เมื่อกี้...เมื่อกี้หมอนี่ยังยืนอยู่ตรงนี้เลยนะ
“อุ๊บ...ฮ่าๆๆๆๆๆ " เสียงหัวเราะดังลั่นดังมาจากขวามือ พอฉันหันไปมองก็เห็นว่าหมอนี่ยืนแอบอยู่ตรงหลังเสาและกำลังหัวเราะฉันอย่างบ้าคลั่ง "เธอทำแบบนั้นใส่คนแปลกหน้าได้ยังไงน่ะ”
“นายน่ะล่ะทำไมปล่อยฉันให้ทำแบบนั้นหา TOT”
ป้าคนนั้นหันมาเบะปากใส่ฉันอย่างไม่ชอบใจก่อนจะขยับตัวเดินหนีไปเลย มันทำให้ฉันรู้สึกแย่ชะมัด ฉันไปทำท่าปัญญาอ่อนแบบนั้นใส่ป้าแกทำไม T_T
“เธอคิดว่าแผนทำท่าบ้าๆ บอๆ แบบนั้นจะได้ผลเหรอไง ฉันจะขำ เห็นใจและยอมทำคัสตาร์ดพุดดิ้งให้เธองั้นสิ"
“ถ้านายไม่ทำก็ใจร้ายไปหน่อยแล้วนะ ฉันอุตส่าห์ทำท่าบ้าๆ แบบนั้น"
“เธอทำให้ป้าคนนั้นดู ไม่ใช่ฉันนี่ :P”
“T_T”
“อ่า...มันจะต้องเป็นเพราะเธอมีแต่พี่ชายแน่ๆ เธอเลยมีนิสัยแบบนี้" แดชพึมพำอะไรคนเดียว
“นิสัยอะไร"
“ก็ทำตัวอ้อนๆ แบบนั้นไง"
“อ้อน?” ฉันเบ้ปาก "อี๋ คำนั้นไม่น่าจะมาใช้กับฉันเลยนะ อ้อนอะไร ฉันไม่ได้...”
“ปกติแล้วถ้าเธอทำพี่ชายโกรธ หรืออยากให้พวกเขาทำอะไรให้ เธอก็ใช้มุกนั้นใช่มั้ยล่ะ"
เขา...เขารู้ได้ไงน่ะ แปลกชะมัด เพราะฉันก็ทำแบบนั้นจริงๆ การเป็นน้องสาวคนสุดท้องของครอบครัวทำให้ฉันทำอะไรบ้าๆ ใส่พี่ๆ แบบนั้นบ่อยๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันขี้อ้อนหรอกนะ อี๋ ฉันไม่ชอบคำนั้นสุดๆ เลย มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองแอ๊บแบ๊ว เป็นพวกผู้หญิงหยุมหยิมยังไงไม่รู้
“หรือว่าเธอใช้มุกนี้กับฉันแค่คนเดียว เพราะว่าอยากจะออเซาะฉันกันแน่" แดชขมวดคิ้วถามสีหน้าจริงจัง และไอ้ความจริงจังของเขานี่ล่ะที่ทำฉันหมั่นไส้ ฉันเขวี้ยงหัวหอมใหญ่ๆ ในมือออกไปโยนใส่เขา แต่หมอนั่นเบี่ยงตัวหลบทันและ...
ปั่ก!
หัวหอมนั่นมันกระเด็นไปกระแทกกับใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างหลังแดชแทน...และคนๆ นั้นคือ...
“คะ...คุณป้าคะ TOT” คุณป้าที่ฉันไปทำท่าบ้าๆ ใส่เมื่อกี้ไงล่ะ!!
“รปภ.ๆ มาที่นี่เดี๋ยวนี้เลย ยัยเด็กคนนี้ &%%#%^%” คุณป้าที่ล้มลงไปกับพื้นตะโกนเสียงดังลั่นจนคนในซูเปอร์มาร์เก็ตหันมามองเห็นตาเดียว ฉันยืนตัวค้างทำตัวไม่ถูกและได้แต่มองซ้ายมองขวาอย่างตื่นตระหนก ฉันจะทำยังไง ป้าเรียก รปภ. มาแล้วนะ ม่ายยยย TT_TT
ไอ้รูมเมตนี่ก็เหลือเกิน ไม่ช่วยอะไรเลย เอาแต่ขำอย่างเดียว บ้าเอ๊ยยยย!
หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
ฉันกลับมาถึงที่อพาร์ต์เมนต์ด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากถูกผู้จัดการของซูเปอร์มาร์เก็ตเทศน์อยู่ราวๆ ยี่สิบนาที ฉันต้องอธิบายแทบตายกว่าจะเข้าใจว่าเรื่องทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุ ส่วนแดชก็ไม่สนใจฉันเลย เขาเดินซื้อของสบายใจเฉิบไม่มีท่าทีว่าจะมาช่วยแก้ต่างให้ฉันอะไรทั้งนั้น ทั้งๆ ที่มันเป็นความผิดของเขาแท้ๆ ถ้าเขาไม่โยกตัวหลบ มันคงไม่กระแทกโดนคุณป้าคนนั้นหรอกน่ะ
“เลิกทำหน้าบูดได้แล้วน่า" แดชพูดตอนที่พวกเราอยู่ในลิฟต์และกำลังขึ้นไปที่ชั้นห้า พวกเราซื้อของมาเยอะมากชนิดที่ว่าถ้ามาคนเดียวแบกไม่ไหวแน่ๆ
“อะไรล่ะ" ฉันเหลือกตามองเขาอย่างคั่งแค้นสุดๆ "ฉันเกือบจะโดนแบล็กลิสต์ไม่ให้เข้าซูเปอร์มาร์เก็ตนั้นแล้วนะ"
“เท่จะตาย แบล็กลิสต์ของซูเปอร์มาร์เก็ตดังเลยนะ"
“ยังจะมากวนประสาทอีก เพราะนายน่ะล่ะ"
“เธอเป็นคนปาหัวหอมใส่ฉันเองนะ"
“นายมันกวนประสาทนี่"
“ชอบใช้ความรุนแรง ผู้หญิงอะไรน่ะ" แดชหัวเราะขืนๆ ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี ฉันช่วยเขายกของออกมาจากลิฟต์แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ให้เขาเข้าใจว่าฉันเคืองเขา บางทีหมอนี่อาจจะรู้สึกผิดและทำคัสตาร์ดพุดดิ้งให้ฉันกิน~ ฉันถือของและเดินนำไปที่ห้องของพวกเรา พอเดินมาใกล้จะถึงห้องฉันก็เห็นว่ามีคนยืนอยู่หน้าประตูห้องเรา
ใครน่ะ แองกัสมาหาแดชรึเปล่า หรือว่าป้ารตาเอาขนมมาให้ หรือพี่มาร์คมาทำอะไรอีก ฉันหรี่ตามองเพื่อให้แน่ใจ แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อพบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้องฉันคือใคร
“ไอ้บูม!!” ฉันตะโกนเสียงดังและปล่อยถุงของลงกับพื้น บูมเพื่อนสนิทฉันที่กำลังยืนพิงกำแพงอยู่หันมามองฉันด้วยความตกใจ ยัยนั่นยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งมากระโดดกอดฉันทันที
“ฉันโทรหาแกตั้งนาน ทำไมแกไม่รับหา!” ยันนี่โวยวายพร้อมกับกอดฉันแน่นกว่าเดิม "ฉันแอบแม่บินกลับมาเมืองไทยเพราะอยากจะเจอแทคยอน แกห้ามบอกแม่เด็ดขาดว่าเจอฉันนะ!”
“ดะ...เดี๋ยวก่อนนะ" ฉันขมวดคิ้วและมองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ "นี่แกบินกลับมาจากญี่ปุ่นเพราะจะมา...ดูคอนเสิร์ตทูพีเอมที่ไทยงั้นเหรอ"
“ใช่ แต่ห้ามบอกแม่นะ =_=”
“อะไรของแกวะเนี่ย T_T”
“เรื่องมันยาว เอาเป็นว่าฉันจะขอมานอนห้องแกหน่อย ไม่ต้องห่วงนะฉันเอาผ้าปูที่นอนอะไรมาเองหมดแล้ว ฉันทนความสกปรกของห้องแกไม่ได้แน่ๆ" บูมพูดต่อฉอดๆ และไม่กี่อึดใจยัยนั่นก็สังเกตเห็นผู้ชายตัวสูงหน้าตาดีที่ยืนอยู่ข้างหลังฉัน บูมเงยหน้ามองแดชก่อนจะหันขวับมามองฉัน
“อุ๊ย ใครน่ะ"
“เอ่อ...”
“แฟนแก O_O”
“เปล่า ไม่ใช่!” ฉันรีบแก้และหันไปเหลือบมองแดชที่กำลังยิ้มอย่างเป็นมิตร "คือ...เรื่องมันยาวน่ะ...”
ลูกชุบ
มีคนบอกว่าฟ้อนอ่านไม่ได้ ลองขยายตัวอักษรทางขวามือดูนะคะ ไม่ก็ซูมหน้าจออ่านไปก่อน เพราะคอมพี่ก็ไม่เหมือนคอมคนอื่น ตัวอักษรใหญ่เล็กไม่เหมือนกันเลยยยยย เล่มจริงจะออก 16 ตุลา งานหนังสือนี้นะคะ
ตารางแจกลายเซ็นตามนี้เลยค่ะ ถ้าใครว่างมาเจอกันนะ แบกหนังสือมากี่เล่มก็ได้ จัดมาโลด
ความคิดเห็น