คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนใหม่และเพื่อนที่รังเกียจ
Kohaku มองจิ้งจอก 3 หางที่ล้มอยู่ตรงหน้าก่อนรีบพยุงขึ้นมา
"เฮ้ย…นี้เป็นไรไหม" Kohaku เขาแทบลืมคำสั่งที่เทพ Izanami มอบให้เมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้เขาต้องช่วยคนอื่นก่อนเหนือสิ่งใดอยู่แล้ว
"อืม…. นาย…. เป็นจิ้งจอกเก้าหางสายพันธุ์ Okitsune สิน่ะ จิ้งจอก 3 หางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก
“นายพอยืนไหวแล้วสิน่ะ ฉันชื่อ Kohaku น่ะอย่างที่นายเห็นน่ะฉันเป็นจิ้งจอกเก้าหางน่ะโอกาสได้เจอจิ้งจอกเก้าหางไม่ได้ง่าย ๆ เลยน่ะ คือ…ฉันไม่เคยเห็นนายมาก่อนเลยน่ะนายรู้สึกดียังน่ะ” Kohaku ถึงแม้ชาวเมืองคนอื่นจะตัดสินเขาเป็นจิ้งจอกขี้แกล้งแต่เรื่องช่วยเหลือคนอื่นเขาช่วยด้วยความเต็มใจและไม่น้อยหน้าเลยน่ะ
“ผมชื่อ Angel ครับ ผมเป็นหมอดูดวงเดินถามข้ามเมืองไปเรื่อย ๆ น่ะ ผมรู้สึกมีพลังเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งแถวนี้ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ผมก็โดนมันเข้าเล่นงานแล้วล้มลงตอนนี้น่ะ” Angel ยังคงมีสีหน้าอ่อนเพลียอยู่
“เดียวน่ะ…! นี้อาจจะเป็นการกระทำของพวกภูติชั่วร้ายน่ะ เมื่อกี้ฉันเห็นควันสีดำ ๆ ข้างตัวนายเมื่อกี้เลยน่ะ เอาเป็นว่าช่างเรื่องนี้ไปก่อนน่ะไม่น่ามีไรแล้วล่ะ ถ้านายต้องการพักที่นี้ ทางตะวันออกมีโรงแรมและร้านอาหารดี ๆ มากมายในย่าน Sando น่ะ” Kohaku แนะนำสถานที่เพื่อ Angel ไม่รู้จัก
“ผมเดินเองได้แล้ว ขอบคุณมากน่ะ Kohaku”
“จ้า ไม่เป็นไรน่ะคราวหน้าอย่าหน้ามืดอีกน่ะ” Kohaku มอง Angel เดินไปย่าน Sando ซึ่งตัวเขาเองก็ต้องไปธุระที่นั้นเช่นกันเพื่อตามสืบภูติชั่วร้ายที่หลุดรอดไป 3 ตัว
เมื่อมาถึงร้านแรกซึ่งเป็นร้านจิปาถะของ Tambo
“เอ้ย… Kohaku ”Tambo เมื่อเห็นจิ้งจอกเก้าหางรีบจับตามองเป็นพิเศษเพราะกลัวของในนั้นหายไป
“มีไรเหรอ?”
“เปล่าน่ะ ไม่มีไร” Tambo พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ
‘เฮ้อ…แม้กระทั่ง Tambo ก็เย็นชาใส่เราเหรอเนี่ยในอดีตไม่น่าไปป่วนเลย’ Kohaku นึกย้อนถึงอดีตที่เขายังเป็นจิ้งจอกเก้าหางวัยซนที่เขามักป่วนทุกร้านในย่าน Sando
เขารีบไปร้านอาหารซูชิของ Temari เพื่อสืบภูติชั่วร้ายต่อโดยไม่รอให้เสียเวลา
“ยินต้อนรับ…..อ้าวนี้เธอจิ้งจอกเก้าหาง ฉันได้ฝันมีคนมาเตือนเรื่องเธอเกี่ยวกับเรื่องแย่ ๆ เธอที่กำลังจะทำอยู่ตอนนี้น่ะงั้นอย่าคิดหาทำแล้วประพฤติตัวดี ๆ ล่ะเข้าใจไหม” Temari เมื่อเห็น Kohaku จากน้ำเสียงที่ใช้บริการลูกค้าเปลี่ยนเป็นเสียงเรียบพูดใส่เขาแบบไม่ไยดีเลย
“ฉันประพฤติตัวดีได้สักพักหนึ่งล่ะ เอ่อ….ไม่ต้องบอกเรื่องความฝันของคุณก็ได้มันไม่มีทางเกิดขึ้นตามฝันแน่นอน” Kohaku อยากจะบ้าตายเลยแค่วันนี้ประพฤติตัวดีก็โดนระแวงตั้งแต่ต้นแล้ว
“ดูเหมือนเธอจะเหนื่อยสิน่ะ”
“อ่าน่าจะใช่น่ะ มีอะไรผิดปกติหรือมีปัญหาไหมน่ะ” Kohaku ถามเพื่อเขาจะได้ข้อมูลเหล่าภูติชั่วร้าย
“เฮ้อ…ช่วงนี้เธอพูดมากแปลก ๆ แล้วน่ะ ถ้าเธอไม่ได้มาที่นี้เพื่อซื้อของกินของฉัน ฉันไม่มีเวลาว่างมาเป็นเพื่อนคุยเล่นเธอหรอกน่ะ” Temari ถอนหายใจเพราะเธอไม่อยากเสียเวลาคุยกับจิ้งจอกเก้าหางเพราะมีรายการอาหารมากมายที่ต้องทำให้ลูกค้าอีก
“นี้ฉันกำลังจะช่วยน่ะ” Kohaku เริ่มโกธรนิด ๆ
“หมายความว่าไงน่ะ ฉันล่ะกังวลจริง ๆ การให้เธอมาเดินเตร่เข้ามาในร้านของฉันเนี่ยกลัวจะเป็นลูกไม้โกหกของเธอในการชกขโมยซูชิของฉันสิน่ะและฉันก็ได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นในศาลาท่านเทพ Izanari แล้วน่ะไปออกไปได้แล้ว!!” Terami ถึงกับไล่ตะเพิด Kohaku เลย
“เฮ้ย!! นี้มันคำพูดโคตรแย่เลยน่ะ” Kohaku ฟังแล้วอยากจะด่าเจ้าของร้านซูชิจริง ๆ แค่ทำตัวดีวันเดียวก็โดนจับตาแล้วถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่มาให้เจ้าของร้านซูชิเห็นหน้าหรอกถ้าจะมาขโมยของกินอย่างจริงจัง
Kohaku ถึงโดนโยนออกจากร้านซูชิเลย
‘สถานที่ต่อไปก็โรงแรมสิน่ะ ไม่อยากเจอเจ้าของโรงแรมเลย T T 'งั้นลองเดินออกจากเมืองดูดีกว่าเพื่อคาถาผนึกองคเหมียวจิเสื่อมแล้ว’ Kohaku คิดในใจเพราะเขาเพิ่งไปก่อวีรกรรมไปวันนี้เลย
Kohaku เดินไปถึงซุ้มประตูเมืองเพื่อที่อยากจะออกจากเมืองบ้า ๆ แบบนี้แต่พอเดินมาได้สักพักก็มีเสียงดังตึงก่อนจะผลักเขากลับไปในย่าน Sando อีกครั้ง
‘ฉันออกจากสถานที่บ้า ๆ แบบนี้ไม่ได้เพราะคาถาองคเหมียวจิเวรนั้น ฉันจะแก้แค้นองคเหมียวจิและฆ่าเขาฉันก็จะได้เป็นอิสระสักที่ เฮ้อ….สุดท้ายก็คงต้องไปโรงแรมสิน่ะ’ Kohaku คิดในใจอย่างโกธรเกรี้ยวก่อนจะโฟกัสการตามภูติชั่วร้ายต่อไป
“เฮ้ยพวกเราดูนี่สิ นี้มันสุนัขจิ้งจอกเก้าหางขี้แกล้งนี่นา กำลังจะออกจากทางที่นี้งั้นเหรอ ฮ่า ๆ ” ชาวเมืองคนหนึ่งหัวเราะเมื่อเห็นการกระทำของ Kohaku พยายามจะแหกคาถาผนึกขององคเหมียวจิ
‘ชิ..รีบทำธุระที่นี้ให้เสร็จดีกว่า’ Kohaku รีบเดินเข้าไปในโรงแรมโดยไม่สนเสียงนินทาของชาวเมืองที่กำลังพูดเรื่องกระทำโง่ ๆ ของเขาเลย
“เอ่อ.. โอ้เฮ้ย” Kohaku เขานึกคำพูดทักทายไม่ออกเพราะตัวเกร็งแปลกเมื่อเจอเจ้าของโรงแรมที่จ้องเขม็งเขายังกะเขาเคยไปฆ่าคนในครอบครัวเจ้าของโรงแรมยังไงอย่างงั้นเลย
“แก…..จำได้เคยบอกไปแล้วแกโดนแบนที่นี้ไปตลอดชีวิตนิยังกล้าเข้ามาที่นี้เหรอ” Shirasame จ้องเขม็ง Kohaku เมื่อเห็นจิ้งจอกเก้าหางแล้วอยากเอาไม้เท้าไล่ทุบจริง ๆ
“อย่า ๆ ใจเย็นก่อนน่ะฉันแค่อยากจะคุยดี ๆ แถวนี้มีลูกค้าเข้าออกมามากมายน่ะแหะ ๆ” Kohaku ถึงกับรีบห้ามเลยเพราะถ้าเจ้าของโรงแรมเอาไม้เท้าทุบเขาคงได้กลายเป็นผีจิ้งจอกเก้าหางเฝ้าโรงแรมแน่ ๆ
“ไม่มีเรื่องไรจะคุย แกตัวสั่นแล้วขนก็ร่วงลงพื้นอีก กรุณาออกไป”
“เฮ้ย!อย่าปฏิบัติตัวต่อผู้คนเหมือนขยะข้างถนนสิ” Kohaku รีบพูดเตือนสติ Shirasame ที่ไม่มีท่าทางสงบเลย
“อ่า..เมื่อกี้ Tambo มีเรื่องอะไรบางอย่างกวนใจน่ะ" Shirasame ใจเย็นลงเป็นครั้งแรกหลังจากที่เขาได้คุยกับจิ้งจอกเก้าหางขี้แกล้งแบบจริง ๆ จัง ๆ สักที่
“เขาเหรอ? ก่อนหน้านี้ที่คุยกับเขาเหมือนไม่มีไรเลยน่ะ” Kohaku ทำท่าครุ่นคิด
“ อะแฮ่ม นั้นสิน่ะ ลาก่อน” Shirasame พูดแบบไม่แยแส Kohaku ถึงกับชี้นิ้วไปที่ทางออกเลย
“เฮ้ย ขอคุยเรื่องนั้นสักแปปได้ไหม คราวนี้ไม่มีลูกไม้อะไรทั้งนั้นน่ะ” Kohaku ถึงกับเหวอเมื่อโดน Shirasame อุ้มไปทึ้งหน้าโรงแรมเลย
หน้าโรงแรมของ Shirasame มีเสียงล็อกกลอนประตูดังไล่หลัง Kohaku ถอนหายใจโล่งเลยนึกว่าเขาจะถูกทุบหัวแล้วตอนโดนอุ้มเขาก็ไม่กล้าขัดขืนเลยแต่เขาก็อารมณ์เสียหนักกว่าเดิมอีกเมื่อชาวเมืองแถวนี้นินทาตนไม่หยุดเลย
‘เชอะไปจากที่นี้ก็ได้ แต่ก่อนอื่นเลยไปเช็กที่ร้านจิปาถะอีกครั้งดีกว่าเป็นร้านเดียวที่ไม่เคยไล่เราออกเลยน่ะ’ Kohaku คิดในใจอย่างโกธรเคืองเลย
เมื่อมาถึงร้านจิปาถะ
“โย วันนี้ทำเงินได้เยอะไหมน่ะคุณเจ้าของจิปาถะ” Kohaku เปลี่ยนบุคลิกในการเข้าหา Tambo หวังลึก ๆ ว่าคงไม่โดนไล่ออกจากร้านเป็นครั้งที่ 3 น่ะ
“อะไรที่ทำเธอมากะทันหันน่ะ อ้อลืมไปเลยเธอมาซื้อของที่นี้ให้ท่าน Izanari สิน่ะ” Tambo เมื่อเห็นหน้า Kohaku นึกได้ 2 อย่างไม่มาป่วนก็มาทำธุระแทนท่าน Izanami แต่น่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่าเพราะอย่างแรก ๆ เริ่มเจอน้อยลงตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว
“ฉันไม่ได้อยากเป็นผู้ช่วยของเขาเลย” Kohaku กรอกตาเลยและโกธรเลยน่ะ
“ใจเย็น ๆ ไม่ได้หมายถึงอย่างงั้นเลยน่ะ Kohaku ” Tambo รีบพูดอย่างเหนื่อยใจเลย ถ้าจิ้งจอกเก้าหางตนนี้คลั่งมาไม่ดีแน่
“อืม….อ้าวแล้วเด็กผู้หญิงทานุกิคนนั้นหายไปไหนแล้วน่ะ” Kohaku สังเกตเห็นความผิดปกติถ้าเป็นเวลานี้เธอต้องกลับมาทำน้ำชาให้พ่อตัวเองแล้วนี่นา
Tambo ถึงกับตกใจเลยหันมองดูนาฬิกาเลย ก่อนจะเปิดใจเล่าให้ฟังเลย
“เธอไปตกปลาน่ะ แต่ว่าเธอหายไปนานผิดปกติน่ะเพราะตกปลาไม่น่าใช้เวลานานอะไรขนาดนี้” Tambo เริ่มกังวลลูกสาวของตัวเองแล้วล่ะ
“หายตัว!! นี้มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย!!” Kohaku เริ่มเหงื่อตกเขาเองก็คิดว่า 'ไม่ดีแน่ ๆ ถ้าคนในเมืองหายไปเป็นเพราะภูติชั่วร้ายที่เขาเผลอไปปล่อยแน่แบบนี้ต้องแย่ไม่สิแย่สุด ๆ เผลอ ๆ เราอาจจะโดนฟ้าผ่าใส่ 10 รอบแน่ ๆ’
“บางครั้งเธอก็พาเพื่อนของเธอไปด้วยน่ะ ถึงกลับมาช้าบ้างแต่รอบนี้ไม่เหมือนเหตุการณ์ปกติเลยน่ะ หรือเธอจะตัดสินใจหนีออกจากบ้านน่ะ?” Tambo เริ่มคิดไม่ตกแล้วเพราะกังวลลูกสาวของตัวเองมากจริง ๆ
“เดียวฉันหาลูกสาวของคุณให้”
“เธอเนี่ยน่ะ” Tambo ตะลึงไม่นึกว่าจิ้งจอกเก้าหางตนนี้จะช่วยทำอะไรแบบนี้
“ใช่น่ะ ปล่อยให้ฉันทำหน้าที่นี้เถอะน่ะ” Kohaku รับปากเลยเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาจะลองทำความดีบ้าง
“ถึงประหม่าเรื่องให้เธอช่วยลูกสาวของฉันแต่ฉันให้เธอช่วยลูกสาวของฉันก็ได้น่ะ ที่จริงฉันอยากไปตามหาลูกสาวของฉันด้วยตัวเองก็เถอะผลลัพธ์ฉันก็หาเธอไม่เจอบริเวณรอบ ๆ ร้าน ขณะหลังร้านปิดไปแล้วน่ะสิมีคนช่วยหาเพิ่มดีกว่าน่ะโอกาสหาลูกสาวเจอจะได้เยอะขึ้น” Tambo ครุ่นคิดด้วย
“อืม….แล้วคุณพอรู้ไหมสถานที่เธอปรากฏตัวล่าสุดน่ะ” Kohaku เข้าประเด็นในการหาลูกสาวของร้านจิปาถะอย่างไม่รอช้าเลย
“เห็นนักเดินทางบอกว่า เธออยู่ตรงบริเวณตีนเขา Inari ถ้าผ่านไปซุ้มประตู HYOI น่ะ”
“ได้เลย งั้นฉันเริ่มตามหาแล้วล่ะ” Kohaku มีแรงบันดาลใจ ‘นี้เป็นรอบหลายปีแล้วสิน่ะที่จะได้เปิดใจคุยกับคนอื่นแล้วมีคนคุยดี ๆ กับเขาแล้ว’
เมื่อเขาเดินมาถึงสะพานที่จะข้ามก็เจอ Angel ที่ยืนพิงเสา
“โอ้……คุณจิ้งจอกเก้าหาง” Angel ทักทายเมื่อเขา Kohaku กำลังเดินข้ามสะพาน
“นี้นายที่ใส่ตุ้มมรกต ที่หน้ามืดก่อนหน้านี้นี่นา”
“ผมชื่อ Angel…” Angel พูดเสียงเรียบเลยหลังเขาถูกทักอย่างงั้น
“ใช่ ใช่ น่ะ Angel ฉันดีใจที่นายยังไม่เป็นไรไปสะก่อนน่ะ” Kohaku ดีใจเลยที่เห็น Angel กลับมามีอาการดีขึ้น
“…… ยังไม่ตายน่ะ ผมขอโทษน่ะที่ทำให้คุณจิ้งจอกเก้าหางต้องเป็นห่วงน่ะ เกิดไรขึ้นทำไมดูรีบจัง?” Angel เห็นอาการร้อนรนของ Kohaku
“ไม่มีไรต้องกังวลเรื่องฉันหรอกน่ะ นี้นายมีแผนจะอยู่ที่นี้สิน่ะ”
“ใช่น่ะ เป็นเมืองที่ดีมากเลย ผมเลยอยากอาศัยที่นี้สัก 1 อาทิตย์น่ะ” Angel มองไปรอบเพราะเมืองที่นี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันเลย
“เมืองที่ดีเหรอ? ฟังดูเหมือนเมืองไว้เป็นที่แวะพักชั่วคราวของนักเดินทางเลยแหะ เอาล่ะฉันต้องขอตัวไปก่อนน่ะมีงานเข้าดังนั้นฉันไม่มีเวลาคุยกับนายตอนนี้ อย่าเป็นลมไปสะก่อนล่ะ” Kohaku กำลังจะเดินโดนหารู้ไม่ว่าเมฆเริ่มก่อตัวบนหัวเขาแล้ว
เปรี้ยง!
“อั๊ก…มันไม่ได้เป็นพูดคำแย่ ๆ เลยน่ะ แต่คาถาฟ้าผ่าของ Izanari ก็ผ่าต่อเมื่อถ้าฉันพูดอะไรไม่ดีออกไปหรือด่าใครสักคนนี้และ” Kohaku พึมพำเขาเองยังไม่รู้ตัวเลยโดนฟ้าผ่าเพราะอะไรเลยนึกจะผ่าก็ผ่าไม่มีเหตุผลเลย
“หา?นี้มันสายฟ้าที่มาจากพลังเทพพิทักษ์สิน่ะ” Angel เอียงหัวมองและพยายามฟังสิ่งที่ Kohaku พึมพำเลย
“Uh…ไม่มีไร ไม่มีไร ฉันจะกลับมาดูแลเธอที่หลังน่ะ กรุณารอที่นี้ไปก่อนน่ะ” Kohaku รีบพูดก่อนที่จะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับเขาอีกครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 ของวันนี้ที่เขาโดนฟ้าผ่าอีกแล้ว
Kohaku เดินมาปลายทางออกก็ถอนหายใจยาวเลย
“เฮ้อออ….ไม่รู้จะทำไรต่อล่ะ เราแค่เดินไปรอบย่าน Sando ตามคำสั่งของ Izanari แต่ชาวเมืองกลับโหดร้ายกับเราแถมไม่ให้ความร่วมมืออีก เราไม่ได้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับภูติชั่วร้ายกลับมาเลย” Kohaku พูดกับตัวเอง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาเริ่มพูดกับตัวเองกันน่ะ
"เหอะ…หลังจากข้าจับเจ้าในวันนั้นเจ้าก็ไม่ได้เปลี่ยนตัวเองเลยสิน่ะ" บุคคลในชุดผ้าคลุม Hood สีน้ำเงินพูดอย่างเหนื่อยใจ
“แก….! แกผนึกฉันไว้สถานบ้า ๆ แบบนี้ Gennou ปล่อยฉันสิว่ะและปลดผนึกบ้า ๆ นี้ทึ้งด้วย” Kohaku พูดอย่างโกธรเคืองเลย
“ข้าคาดหวังมาตลอดเลยว่าเจ้าจะช่วยไตร่ตรองและมีสติคิดนิดหนึ่งก็ยังดี การตัดสินใจของข้าดูเหมือนกลายเป็นความโง่ของข้าเองสะแล้ว” Gennou ส่ายหน้าเมื่อมองสารรูป Kohaku เลย
“เชอะทุกคนก็เป็นยังงี้ไปสะหมด ฉันเองก็ทำตัวดีอยู่แล้วนี่นา” Kohaku กอดอกหลับตาหันไปทางอื่นเลย
“จากที่สังเกตผู้คนปฏิบัติต่อเจ้าแสดงว่าไม่ได้เป็นไปตามคำพูดของเจ้าเลยล่ะและจากความเข้าใจของข้าเองก็เช่นกันข้าเองก็รู้ว่าเจ้าทำอะไรพิเรน ๆ และแกล้งคนอื่นตลอดเวลาเหมือนที่ผ่านนั้นและ” Gennou สาธยายการกระทำที่ผ่านมาของ Kohaku เลย
“น่าหงุดหงิดชะมัด แกต้องการอะไรจากฉันกันแน่ จะมาดูถูกฉัน หรือ เยาะเย้ย ฉันล่ะ” Kohaku ไม่อยากจะฟังองคเหมียวจิมาเทศนาตัวเองแล้ว ‘นี่ก็อีกคนไม่ต่างจากเทพ Izanari’
“เกี่ยวกับการไปจับภูติชั่วร้าย พวกมันมีสกิลเฉพาะตัวของพวกมันไว้ใช้รบกวนเจ้าและโจมตีเจ้าน่ะ” เป็นครั้งแรกที่ Gennou มาอธิบายวิธีการจับภูติชั่วร้ายให้ Kohaku ฟัง
“?! แล้วสกิลอะไรที่รบกวนฉันล่ะรีบอธิบายมาสักที่” Kohaku กอดอกฟังอย่างอารมณ์เสียเลย
“เอาง่าย ๆ เลยล่ะกันพวกมันจัดการยากระดับหนึ่งเลยล่ะ หลังจากนี้เจ้าต้องรับมือภูติชั่วร้ายตามแต่ละประเภทที่เจ้าเผชิญหน้าแล้วกันระวังพวกมันให้ดี”
“แกนี้ชอบเข้าจุ้นจ้านจริง ๆ ในเมื่อภูติชั่วร้ายเคยถูกผนึกมาแล้วการหาพวกมันไม่ใช่เรื่องยากและพวกมันก็ถูกผนึกซ้ำอีกครั้งง่าย ๆ แค่นี้” Kohaku พูดประชดเลย
“นี้เจ้าไม่ได้มีความสำนึกผิดเลยใช่ไหม Kohaku….” Gennou เขาเหนื่อยใจมากที่ต้องมาดูแล Kohaku แบบนี้
“ชิ..อะไรเล่ามีไรก็รีบพูดมาทำยังกะแกเป็นพ่อฉันและ” Kohaku เองก็เบื่อการสนทนาแบบนี้เต็มทนแล้ว
“เฮ้อ… เพียงเพราะเจ้าเห็นสิ่งต่าง ๆ และหรือได้ยินจากที่ไหน ๆ ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะเอามันเป็นของเจ้าน่ะ เจ้าควรตระหนักว่าการกระทําดังกล่าวจะมีผลกระทบตามมาเสมอ” Gennou พูดกับ Kohaku เป็นครั้งสุดท้ายก่อนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเลย
“เฮ้ย….องคเหมียวจิพูดสุภาษิตบ้าอะไรของมันเนี่ย หายไปแล้วแหะ” Kohaku ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้
Kohaku เลยเดินข้ามสะพานอย่างไม่แยแส โดยที่ Angel แอบเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด…..
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
ปล.ช่วงนี้ที่ผมหายไปนานเพราะตอนนั้นเป็นโรค office syndrome กำเริบเลยงดใช้คอมแต่งนิยายไปยาว ๆ ตอนนี้กลับมาแต่งตอนใหม่ให้แล้วน่ะครับขอกำลังใจกับ Coment ด้วยน่ะครับ
ความคิดเห็น