[ Fic Tokyo Revengers ] たぶん ด้ายแดงแห่งการจากลา

雨が降ったとき

เมื่อยามสายฝนโปรยปราย

さよならを言った

ฉันได้เอ่ยคำลา

「さよなら」私の愛

"ซาโยนาระ" รักของฉัน

First love is always remembered no matter how much time has passed. 

รักแรกมักเป็นที่จดจำแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม

“ครั้งแรกที่เราเจอกันอีกครั้ง”

“ตอนนั้นเธอร้องไห้ทำไม”

And the last love is always a sign that there will be no more from now on.

และรักสุดท้ายมักจะเป็นสัญญาณบอกว่าต่อจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว

“ครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน ผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะ?”

“แม้แต่คำว่า ‘ลาก่อน’ ก็ยังไม่ได้พูดออกไป”

Why is it that the person who still has to live is me?

ทำไมคนที่ยังต้องอยู่ถึงเป็นฉัน

“...ขอโทษ”

“กลับมาได้รึเปล่า...”

“ที่รัก”

ฟิคสั้นเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจส่วนหนึ่งมาจากเพลง たぶん – YOASOBI 

สมมุติว่าคุณคือนางเอก 

สมมุติว่าคุณกำลังอยู่ในโลกที่แสนโหดร้ายนี้เพียงลำพัง

สมมุติว่าวันนี้คือ “วันแห่งการพบและวันแห่งการจากลา”

สมมุติว่าคุณไม่เหลือใครแล้ว

คุณจะเป็นยังไง...?