คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : มิติพิศวงที่ 24 [Re]
มิติพิศวงที่ 24
อมีเรียนั่งมองการแข่งที่ไม่ว่าจะมองยังไง...เซย์รินก็แพ้อย่างแน่นอนด้วยแววตาเลือนลอย
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในชุดนักกีฬาสีขาวที่ได้รับมาใหม่จากการสนับสนุนจากพี่ชายของเธอเอง
ไม่ใช่แค่ชุดเท่านั้นรองเท้าและอุปกรณ์กีฬาหลายอย่างก็ถูกจัดส่งมาให้ครบครันราวกับรู้ใจและทุกชิ้นเป็นของสั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะสำหรับเซย์รินเท่านั้นอีกด้วย ตอนแรกที่ทุกคนเห็นต่างตกใจและตื่นเต้นกับการสนับสนุนครั้งนี้ แน่นอนว่าด้วยเพราะได้ของใหม่มีประสิทธิภาพระดับเดียวกับของนักบาสระดับโลกมาอยู่ในการครอบครอง
เลยทำให้ภาพลักษณ์เซย์รินดูดีขึ้นบ้างเล็กน้อย...ถึงหลายคนจะมีอาการเห่อของใหม่ก็เถอะ..
ยกตัวอย่างที่เห็นชัดเจนก็คงจะเป็น..
โค้ชอย่างริโกะที่ยิ้มหน้าบาน และฮิวงะกับคิโยชิที่แทบจะประเคนของที่ได้มาใหม่โดยคิดว่าจะไม่หยิบออกมาใช้เด็ดขาด อมีเรียเลยต้องจ้องเขม็งขู่ให้พวกเขาเอามันออกมาใช้บ้างเถอะก่อนที่เธอจะยึดของคืน สุดท้ายสองเพื่อนซี้เลยต้องพร้อมใจกันหยิบออกมาใช้อย่างไม่เต็มใจนัก
ของใหม่ราคาแพงแถมยัง...กลัวเผลอทำพังมากกว่าเนี่ย(คิโยชิปกป้องเสื้อวอร์มอย่างดี)
.
.
.
เด็กสาวนั่งมองการแข่งที่เซย์รินค่อนข้างเสียเปรียบอยู่มาก แม้ในการแข่งชู้ตสามแต้มของฮิวงะจะช่วยทำให้คะแนนตีเสมอโทวโอได้แล้วก็ตาม แต่สถานการณ์บนสนามก็ค่อนข้างลำบากพอตัวจะให้พลิกกลับมานำแล้วชนะก็ค่อนข้างจะยากและเสี่ยงอยู่หลายส่วน เนื่องด้วยฝีมือของเอซอีกทีมค่อนข้างสูง คางามิเองก็ไปฝึกแบบเร่งด่วนจากครูพิเศษของเขาแล้ว ในบางจังหวะคางามิจึงตามอาโอมิเนะทันทว่าก็ยังถูกนำอยู่ดี
ยังดีที่เขามีสติและไม่ใจร้อนเหมือนก่อนหน้านั้น คุณอเล็กซ์คงสอนมาดีสินะ
“...นี่ ถ้าแพ้ขึ้นมาทุกคนจะรู้สึกยังไงคะ?” อมีเรียเอ่ยถามทุกคนในระหว่างช่วงเวลาพัก “จะท้อรึสู้ต่อ?”
“สู้ต่อสิ พวกเรามาไกลขนาดนี้แล้วนิ!” คิโยชิส่งยิ้มให้ผู้จัดการคนสวยพร้อมชูสองนิ้วว่าพวกเขายังไหว
คนอื่นๆก็เช่นเดียวกันพวกเขาต่างพากันชูสองนิ้วให้กับเธอ แต่คงมีเพียงแค่คางามิเท่านั้นที่เบ้ปากพร้อมบ่นอุบอิบใส่ญาติสาวที่เดาทางเกมออกว่า พวกเขาจะแพ้อย่างน่าเจ็บใจด้วยเพราะรู้ถึงศักยภาพของพวกเขาดีเลยประเมินว่าในตอนนี้พวกเขายังไม่มีความพร้อมมากพอที่จะไปชนะโรงเรียนโทวโอได้
แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังไม่อยากยอมรับสักเท่าไหร่ การที่จะแพ้เพราะแค่ศักยภาพแตกต่างกัน..ถึงจะเป็นความจริงแต่ยังไงมันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้อยู่ดีนั้นแหละที่ว่า พวกเขานั้นจะแพ้ไม่ได้ อมีเรียมองญาติหนุ่มที่ทำหน้าพิลึกใส่เธอเล็กน้อยด้วยหางตาก่อนเอื้อมมือไปหยิกเขาทีหนึ่งเป็นการลงโทษจนร่างสูงร้องโอ้ยออกมาเสียงดัง
“หยิกแรงเกินไปแล้ว” เขาขึงตาใส่ร่างเล็ก
“โทษทีค่ะ”
คางามิหรี่ตาเล็กน้อยยามจับจ้องมองสีหน้าเรียบเฉยของญาติสาว “จงใจกวนสินะ มีเรีย”
“แล้วแต่จะคิดสิค่ะ ไทกะ”
"ยัย..."
อมีเรียแลบลิ้นอย่างน่ารักแล้วโยกตัวหลบมือหนาของเขาที่หวังจะมายีผมของเธอที่อุตส่าห์จัดทรงผมอยู่เสียนาน แล้วหันไปส่งยิ้มให้คุโรโกะที่นั่งพักอยู่ไม่ไกล ในขณะเดียวกันกล่องใส่ขวดน้ำก็ถูกยกเข้ามาด้วยคนของพี่ชายที่ส่งมาเพื่ออำนวยความสะดวกให้เธอโดยเฉพาะ – อมีเรียหันไปขอบคุณพวกเขาแล้วชี้ให้ริโกะรู้ว่าน้ำของทุกคนมาถึงแล้ว โค้ชสาวหัวเราะเสียงแห้งกับกล่องใส่ขวดน้ำขนาดใหญ่พิเศษที่มีตราทีมเซย์รินอยู่ด้วย
และนั้นยังไม่พอทั้งกล่องเก็บอาหารขนาดใหญ่ก็ถูกจัดเก็บไว้เป็นกรณีพิเศษในห้องล๊อคเกอร์อีกต่างหาก
บ่งบอกว่า พวกเขานั้นได้รับสิทธิพิเศษโดยพี่ชายแท้ๆของอมีเรียก็ไม่รู้ว่าทำงานอะไร ถึงได้มีเงินมากมายและอำนาจล้นมือจนน่าหวาดหวั่นถึงอันตรายแบบนี้ – แต่ริโกะก็ได้เพียงแค่คิดแล้วเหล่มองชายในชุดสูทสีดำสี่นายที่ยืนเรียงกันอยู่ด้านหลังเธอ
ไม่ต่างจากอมีเรียสักเท่าไหร่เพราะเธอเองก็คิดแบบเดียวกัน..เพียงแต่การที่มันคนมาช่วยแบบนี้อย่างน้อยก็มีคนคอยช่วยถือนู้นถือนี้ในส่วนที่มีของเยอะเกินไปอีกด้วย บางทีเวลาไปไหนคนเดียวเธอจะได้ไม่หลงหรืออาจจะไม่ต้องออกไปไหนมาไหนเพียงคนเดียวด้วยละมั้ง
เพราะต่อให้หลงทางขึ้นมาจริงๆ พวกเขาก็ยังหาเจอแน่นอนก็เล่นเดินตามหลังเธอทุกย่างก้าวแบบนี้เลยนิ
การแข่งในควอเตอร์ที่สองเริ่มไปได้ไม่นาน อาโอมิเนะก็สามารถทำลายกำลังใจของคุโรโกะจนย่อยยับอย่างน่าตกใจได้เสียแล้ว นั่นทำให้อมีเรียที่ทำหน้ามึนเอื่อยเฉื่อยถึงกับลุกออกจากที่นั่งแทบจะทันทีเช่นเดียวกับริโกะที่พุ่งเข้าไปขอเวลานอกแต่มันก็ช้าเกินไปเมื่อคุโรโกะถูกขยี้แรงใจอีกครั้ง
“ขอเวลานอก!!!”
อมีเรียเห็นดังนั้นจึงรีบชูการ์ดพิเศษที่ได้มาจากพี่ทันที
เหล่ากรรมการกลางต่างตกใจที่เห็นการ์ดนั้น พวกเขารีบสั่งหยุดการแข่งขันในทันทีพร้อมตัวแทนผู้ดูแลเธอที่พี่สั่งการมาก็เดินเข้ามารับการ์ดจากมือเรียวไป สิทธิ์ในการใช้การ์ดพิเศษที่ King เป็นคนออกให้มีเพียงแค่ 15 ใบเท่านั้นสำหรับตัวแทนผู้ดูแลกฎ หลังจากเกิดเหตุการณ์การเล่นสกปรก ทางศูนย์ใหญ่จึงส่งคนมาภายใต้คำสั่งของ King
การ์ด 1 ใบใช้ได้ 1 ครั้ง
หากเป็นการ์ดสีดำปรกติ แต่สำหรับการ์ดสีทองของเธอสามารถใช้ได้ตามใจปรารถนา
เพียงแต่...หากเผยตัวตนมากเกินไปจะยิ่งถูกจับตามองและมันยิ่งลำบากกับตัวเธอ ดังนั้นหญิงสาวเลยพยายามที่จะใช้มันเมื่อเหตุจำเป็นจริงๆเท่านั้น – อมีเรียรอไม่นานคนของพี่ในชุดสูทสีดำก็นำการ์ดมาคืนเธอ พร้อมทั้งมอบข้อความจากพี่ส่งมาให้ว่า อย่าชูต่อหน้าคนมากมายเพียงแค่มอบหมายให้คนของพี่ไปแจ้งกรรมการ ก็เพียงพอแล้ว...
อ่า..เธอลืมเรื่องนี้ไปเลย..
อมีเรียเพิ่งคิดได้พลันรู้สึกระอายใจกับความใจร้อนของตนเองเมื่อครู่ เธอพยักหน้าขอบคุณชายผู้นำการ์ดมาคืนแล้วเดินเข้าไปดูเงาแห่งเซย์รินที่ถูกทำลายกำลังใจจนยับเยินด้วยความเป็นห่วง เมื่อกี้อาโอมิเนะทำร้ายจิตใจอดีตเพื่อนร่วมทีมและยังเป็นคู่หูของเขามากเกินไปจริงๆ
เธอรับรู้ได้ถึงแรงกดดันของคุโรโกะ แววตาของเขาที่กำลังสับสน หวาดกลัวและเจ็บปวด
มันชัดเจนเสียยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ไม่เพียงแค่นั้นฟอร์มของเขายังตกลงมากอีกด้วย
“ก่อนอื่น ขอเปลี่ยนคุโรโกะออก”
คุโรโกะดูจะตกใจกับคำพูดของโค้ชแต่ก็ยอมก้มหน้าจำยอมรับคำอย่างช่วยไม่ได้ แม้เขาจะเจ็บใจมากเพียงใดก็ตาม อมีเรียมองน้ำตาของเขาที่ไหลผสมกับหยาดเหงื่ออยู่ครู่หนึ่ง ภาพในอดีตของตนเองซ้อนทับเข้ามาอยู่ครู่หนึ่งเป็นภาพที่เธอไม่คิดเลยว่าจะต้องเจอมันอีก -- เพียงแต่ว่า คุโรโกะนั้นต่างจากเธอที่เขานั้นมีคางามิเป็นกำลังหลักยึดเหนี่ยวจิตใจเขาเอาไว้
แต่เธอในอดีตนั้น...ไร้ซึ่งคนเหนี่ยวรั้งจนจมอยู่กับความแค้นนานหลายปีกลายเป็นเครื่องมืออย่างน่าเจ็บใจ
เด็กสาวตัดสินใจเดินไปนั่งข้างเขาแล้วโอบศีรษะของคุโรโกะให้ซบไหล่เธอไว้ การกระทำที่ไม่มีการเตือนล่วงหน้าของอมีเรียทำให้คุโรโกะตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ก่อนที่จะค่อยๆเอนตัวพิงร่างบางราวกับว่าเขานั้นต้องการที่พักพิงจริงๆ ในตอนนี้เขาต้องการที่ยึดเหนี่ยวอย่างที่เธอคิดจริงนั้นแหละ
“พักก่อนเถอะค่ะ ไม่ต้องร้องนะ”
“ขอบคุณครับ..”
การแข่งยังคงดำเนินต่อไป แม้เซย์รินจะเสียเปรียบฝั่งโทวโอไม่น้อยแต่เซย์รินหรือจะไม่มีลูกเล่นมาเอาคืนเพื่อพลิกโอกาส แม้อมีเรียรู้ดีว่าคางามิพูดไปเพื่อเรียกกำลังใจของคุโรโกะกลับมา แต่มันก็ค่อนข้างยากพอสมควรสำหรับเรื่องนั้น เอาเถอะในฐานะที่เอซกับเอซต้องมาเจอกันบางที....
อมีเรียก็อดคิดไม่ได้ว่าศึกของเอซทั้งสองเป็นศึกชิงคุโรโกะรึเปล่านะ...
แต่นั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าคิดสักเท่าไหร่
ส่วนคุโรโกะซบไหล่เธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ในขณะที่ญาติหนุ่มของเธอกำลังดวลหนึ่งหนึ่งกับอาโอมิเนะอยู่ แม้จะไม่สูสีแต่ก็เริ่มตามทันได้อย่างรวดเร็วเรียกรอยยิ้มกว้างจากร่างบางให้เผยออกมาอย่างยินดี – สมกับเป็นไทกะ...คงจะคิดได้แล้วละว่าตัวเองควรทำยังไง
แต่ถึงจะตามทันแล้วแต่อาโอมิเนะก็นำไปได้อีกครั้งอย่างน่าตกใจ...
“คุโรโกะคุง..ตื่นมาชมอะไรน่าตื่นเต้นเถอะค่ะ”
อมีเรียยิ้มร่าสะกิดปลุกชายหนุ่มข้างกายให้ลืมตาตื่นขึ้นมาดูการดวลของเอซทั้งสอง
ทั้งอาโอมิเนะและคางามิเล่นได้ดีกันทั้งคู่แต่ที่ทำให้ตะลึงคงเป็นคางามิที่สามารถสะกัดการบุกของอาโอมิเนะได้เรื่อยๆ คุโรโกะที่เพิ่งลืมตาตื่นเองก็ตกใจและตะลึงไม่แพ้กันจนเขาหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง อมีเรียเท้าคางมองการดวลนั้นด้วยรอยยิ้มไร้ซึ่งท่าทีตื่นตกใจราวกับเธอนั้นคาดเดาเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้ว
.
.
.
.
การแข่งยังดำเนินไปอย่างสนุกสนาน ต่างจากอมีเรียที่ตอนนี้นั่งหลับเป็นที่เรียบร้อยโดยมีริโกะนั่งอ่านสมุดบันทึกของอมีเรียอยู่ข้างๆ ริโกะหันไปมองเจ้าของสมุดเล่มเล็กที่บันทึกการคาดเดาเพื่อหาแรนวทางชนะของการแข่งด้วยแววตาตกตะลึง เพราะอมีเรียคาดการณ์เอาไว้ทุกอย่างแล้วถึงการแข่งขันที่เซย์รินจะดำเนินไปในทิศทางใด และมีทิศทางใดบ้างที่มีโอกาสชนะอมีเรียได้คาดการณ์เอาไว้หมดแล้วจริงๆนั้นแหละ
มันจะไม่น่าตกใจเลยหากไม่ใช่ว่า การคาดเดาของรุ่นน้องสาวเป็นการคาดเดาที่เพิ่งคิดก่อนหน้าที่เธอจะหลับไปเพียง 5 นาทีเอง โอ้! รุ่นน้องสาวตัวน้อยของเธอเป็นตัวอะไรกันแน่!! ริโกะมองสมุดบันทึกเล่มน้อยสลับกับมองร่างบางผู้เพิ่งลืมตาตื่นจากการงีบระหว่างการแข่งในควอเตอร์ที่ 3
นัยน์ตาสองสีปรือขึ้นมามองสมุดบันทึกในมือริโกะสลับกับมองสมาชิกทีมคนอื่นๆที่เหงื่อท่วมตัวกันเต็มไปหมด อมีเรียเอียงคอมองทุกคนที่แทบจะถลึงตาใส่เธอ “...หน้าเรามีอะไรติดหรอคะ?” อมีเรียมองอย่างสงสัยหลังมือก็ขยี้ตาด้วยท่าทางง่วงงุน
คางามิอยากจะแงะสมองของญาติสาวออกมาดูจริงว่าในหัวน้อยๆนั้นมีสมองใหญ่ขนาดไหนกัน
“เธอ...ยัดอะไรไว้ในหัวกันแน่มีเรีย”
“ก็สมองน่ะสิค่ะ แล้วคิดว่าอะไรละ”
“...เถียงไม่ออกแหะ” คางามิยกมือยอมแพ้
“...??”
อะไรกันหรอ....นี่เธอทำอะไรผิดไปรึเปล่า...?
อมีเรียกะพริบตาปริบๆ แต่พอเธอจะเอ่ยปากพูดอะไรทุกคนก็ลงสนามเพื่อแข่งควอเตอร์ที่ 4 ไปกันหมดแล้วทิ้งไว้เพียงใบหน้ามึนงงที่เพิ่งตื่นของผู้จัดการสาว เธอยังคงตามความคิดของพวกเขาไม่ทันเลย...แต่ไม่รู้ทำไมในตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่า พวกเขากำลังมองเธอด้วยสายตาแปลกๆอีกแล้ว..?
การแข่งในควอเตอร์ที่ 4 ทุกคนเปลี่ยนมาใช้แผนของอมีเรียที่มีเปอร์เซนชนะอยู่ที่ 25 % ทว่ามันก็ยังมีค่าความเสี่ยงอยู่ หากอาโอมิเนะแสดงความสามารถที่แท้จริงออกมาก็มีโอกาสแพ้ค่อนข้างสูง เธอได้ลงบันทึกทุกอย่างเอาไว้หมดราวกับมองเห็นอนาคตว่ามันจะดำเนินไปยังไง วิเคราะห์รูปแบบความคิดของแต่ละคนแล้วหาทางรับมือได้อย่างง่ายดายโดยที่เจ้าตัวทำเหมือนว่าแค่มองก็รู้เท่านั้น ในตอนแรกพวกเขาคิดว่าโมโมอิคือศัตรูที่น่ากลัว
แต่ตอนนี้คนที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือผู้จัดการทีมของพวกเขาเองเนี่ยแหละ
สวบ!
เฮ!!
“เยส เซย์รินได้สามแต้มแล้ว กัปตันสุดยอด”
“แผนของอมีเรียจังเจ๋งไปเลยละครับ”
“ใช่ๆ”
นัยน์ตาสองสียังคงมีประกายความง่วงงุนอยู่ภายในยามทอดสายตามองไปยังสมาชิกทีมตัวสำรองทั้งสามคน พวกเขาพร้อมใจกันเอ่ยชมถึงแผนการทุกอย่างที่เธอได้บันทึกเอาไว้ในสมุดที่ส่งให้ริโกะเอาไปวิเคราะห์ดัดแปลงเอาเอง
แม้มันจะได้ผลในตอนต้นควอเตอร์ 4 เพราะการบุกแบบใหม่ที่ทางโทวโอรับมือไม่ถูก ทว่ามันก็ยังมีตัวแปรที่สำคัญคือ อาโอมิเนะ อยู่ถ้าเขาเอาจริงขึ้นมามันก็มีความเสี่ยงที่จะแพ้แต่ก็มีความเสี่ยงที่จะชนะหากคางามิสามารถเร่งสปีดตัวเองให้พัฒนาแบบก้าวกระโดดตลอดการแข่งได้
ถึงอย่างไรนั้นก็เรียกได้ว่าเป็นเรื่องปาฏิหาริย์ในสายตาของอมีเรียที่สุดแล้ว
“ดีใจตอนนี้ยังเร็วเกินไป..แผนของอมีเรียจังยังมีความเสี่ยงอยู่นะ”
ริโกะห้ามรุ่นน้องของตนเองที่กำลังทำหน้าดี๊ด๊าดีใจจนออกนอกหน้าไปหมด ตอนนี้เธอกำลังคิดจนหัวแทบระเบิดกับกลยุทธ์ของอมีเรียว่าจะใช้ตรงไหนมาพลิกแพลงเพื่อผลิกเกมให้กลับมาชนะได้
ตอนนี้แต้มยังคงตามอยู่แม้จะอยู่เลขหนึ่งหลักแต่มันก็ยังคงเยอะอยู่ดี ไหนจะสภาพร่างกายของคิโยชิที่ใกล้ถึงขีดจำกัด ไหนจะคุโรโกะที่ร่างกายเขาเริ่มรับสภาพไม่ไหว แน่นอนว่าถ้าอาโอมิเนะเอาจริงตอนท้ายเกม เซย์รินก็พลิกกลับมาชนะไม่ได้อยู่ดี นั่นแหละคือสิ่งที่เธอกังวลใจมากที่สุดในตอนนี้ – อมีเรียเริ่มกลับมาสนใจในสนามแข่งอีกครั้งเมื่อรับรู้ถึงสภาพขาที่ไม่พร้อมของคิโยชิ
ถ้าบอกให้ถูกก็คงจะเป็น...สภาพที่ไม่พร้อมทั่วร่างกายมากกว่า
ตอนนี้สกอคะแนนยังคงตีห่างอยู่ แถมอาโอมิเนะก็เริ่มเอาจริงทีละนิดอย่างที่อมีเรียคาดการณ์เอาไว้ ทุกคนเลยไม่ตื่นตกใจกับการเล่นของอาโอมิเนะเหมือนแต่ก่อน ด้วยเพราะรู้อยู่แล้วว่าถ้าอาโอมิเนะเริ่มเอาจริงพวกเขาก็ยากที่จะพลิกเกม เพราะรู้อยู่แล้วพวกเขาจึงทุ่มหมดหน้าตักเพื่อให้ผู้จัดการสาววิเคราะห์การเล่นของอาโอมิเนะให้มากที่สุด!!
“ปัด”
“!!!”
เสียงที่เหมือนกับมากระซิบข้างหูคิโยชิ ทำให้เขาเบิกตากว้างแล้วเผวอวาดมือปัดตามเสียงที่สั่งการนั้นในทันที
และกว่าที่เขาจะรู้ตัว ลูกชู้ตที่ไม่เคยมีใครหยุดได้ของอาโอมิเนะก็ถูกหยุดลง ท่ามกลางความตกใจและตกตะลึงทั้งจากตัวเองและบรรดาคนในสนาม เซย์รินเริ่มบุกอีกครั้งโดยมีคุโรโกะเป็นแกนกลาง คางามินำหน้า คิโยชิประกบหลัง ฮิวงะและอิซึกิขนาบซ้ายขวา – การเล่นแบบผสานที่สลับลูกส่งไปมา อาจดูเหมือนจะไม่มีอะไรแต่สุดท้ายกลับถูกส่งกลับมาให้คิโยชิที่อยู่แนวหลัง
“ส่งให้คิโยชิงั้นเรอะ!” อิมาโยชิตกใจกับทริคการเล่นที่แปลกแต่ก็ต้องตกใจหนักกว่าเดิมที่เกิดการดั๊งลูกอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของคางามิ!
ตึง!
เฮ!!
“ไม่ต้องถอยบุกต่อไปเรื่อยๆ!” ฮิวงะที่จำแผนในสมุดบันทึกของอมีเรียได้มากสุดเริ่มออกคำสั่ง
ในขณะที่ในสนามกำลังตึงเครียด อีกคนหนึ่งที่นั่งหน้ามึนอยู่นอกสนามกลับกำลังอ้าปากหาวอย่างเต็มที่ เธอก็เตือนไปแล้วว่าแผนของเธอมีความเสี่ยงอยู่ที่อาโอมิเนะ แต่พวกเขาก็ยังเลือกที่จะใช้มันและเมื่ออาโอมิเนะเริ่มเอาจริงมันก็ส่งผลถึงเธอที่เป็นคนเขียนวิเคราะห์แผนการณ์ทุกอย่าง – ทำไมมันถึงส่งผลถึงเธอนะเหรอ...?
ก็เพราะตัวสำรองทั้งหลายกำลังจะเขย่าคอเธอให้เร่งคิดแผนรับมืออยู่นะสิ!!
“อมีเรียจังคิดสิคิด ทำไงดี”
“....” อยากไปนอนแล้วสิ
อ่ะ!
อมีเรียจำต้องกวาดสายตามองตำแหน่งการเล่นที่ไม่ว่าจะมีกี่คนก็ไม่อาจหยุดอาโอมิเนะที่ใช้โซนได้เลยสักคนเดียว ก่อนที่เธอจะสะดุดเข้ากับใครบางคนที่มีท่าทีผิดแปลกไป ตอนนี้เธอไม่สนคะแนนแล้วแต่เธอกำลังสนใจความพัฒนาแบบเฉียบพลันของญาติหนุ่มแสนซื่อบื้อของเธอมากกว่า!!
“อ่า.. กระดานเกมส์นี้กำลังจะพลิกแล้วสิน่ะ” เสียงหัวเราะดังเบาๆพร้อมใบหน้ามึนที่เริ่มมีรอยยิ้ม
คางามิเข้าสู่โซนเช่นเดียวกับอาโอมิเนะได้แล้ว...
ความเสี่ยงอย่างที่สองของแผนการนี้ พัฒนาการอย่างก้าวกระโดดแบบเฉียบพลันของคางามิที่จะนำชัยชนะมาให้เซย์ริน การดวลระหว่างเอซกับเอซที่เข้าสู่โซนทั้งคู่ อีกคนที่มีเป้าหมายเพื่อพวกพ้องกับอีกคนที่ไร้เป้าหมายแม้จะมีพรสวรรค์ – อมีเรียแสยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อคางามิกระโดดปัดลูกชู้ตของอาโอมิเนะได้ ทำให้เซย์รินสามารถทำคะแนนตีเสมอได้มากขึ้นเรื่อยๆ
“เซย์ริน!”
อมีเรียตะโกนออกไปสุดเสียงทันทีพร้อมยกมือขึ้นชูนิ้วส่งสัญญาณให้แก่พวกเขา เมื่อเห็นคนอื่นๆเริ่มตะลึงกับลูกชู้ตของโทวโอ การตะโกนของผู้จัดการสาวเรียกความสนใจจากทั้งในสนามและนอกสนามอย่างชัดเจน ริโกะมองรุ่นน้องสาวอย่างตกใจว่าเหตุใดถึงตะโกนออกมาแบบนั้น แต่ทันใดนั้นราวกับมีไฟความหวังถูกจุดขึ้นในใจพวกเขา
“ชนะให้ได้น่ะ!!!”
“โอ้ว!!”
ทุกคนขานรับเสียงเชียร์จากร่างบางพร้อมจิตใจที่ฮึกเหิมมากยิ่งขึ้น การที่อมีเรียลุกขึ้นมายืนข้างสนามนั้นหมายถึงเกมนี้ เซย์รินชนะแล้ว! คิโยชิรับลูกส่งจากฮิวงะ พร้อมกับในใจของเขาที่กำลังสูบฉีดอย่างบ้าระห่ำ รอยยิ้มและเสียงตะโกนข้างสนามถือเป็นแรงใจที่กระตุ้นให้กับทุกคนในทีมอย่างไม่น่าเชื่อ เขาก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่เอซของทีมรู้ตัวดี!!
ปึง!
“ส่งลูกจากระยะไกลงั้นเรอะ!”
“เหมือนตอนแข่งกับชูโตคุเลย”
“ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นใครอ่ะ?...”
“ห่า! พวกนายจะสนทำไมเล่า สนการแข่งดีกว่านะ!!”
อมีเรียแคะหูอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเสียงของคนเชียร์ดันดังลอยเข้ามาในหูของเธอ
ตอนนี้สกอคะแนนของเซย์รินกับโทวโอห่างกันแค่ไม่กี่แต้ม โอกาสที่จะเกมจะพลิกย่อมมีโอกาสสูงอยู่พอสมควรด้วยระยะเวลาที่เหลือไม่มากอีกแค่ 10 วินาทีเท่านั้น แต่สำหรับกำลังใจแล้วทีมเซย์รินกลับไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย สกอคะแนน 97 ต่อ 100 โอกาสชนะ 40% ถ้าหากไม่มีเหตุการณ์ที่ทำให้สถานการณ์ในสนามมันเกิดพลิกผันอีกเซย์รินก็มีสิทธิ์เป็นฝ่ายชนะโดยสมบูรณ์
ด้วยเพราะกำลังใจมีมากล้นแต่กำลังกายเริ่มถดถ่อยทำให้ศักยภาพต่างๆลดลงมาก แต่ก็ยังมีโอกาสอยู่เมื่อคิโยชิสามารถทำคะแนนได้และการฝึกใช้มือซ้ายของคางามิก็เห็นผลเสียที เขาสามารถบังคับมืออย่างอิสระกลางอากาศได้แล้ว! อมีเรียเผลอเผยสีหน้าตื่นเต้นออกมาแทบจะทันทีเมื่อลูกบาสหมุนอยู่ขอบห่วงก่อนที่จะลงห่วงอย่างน่าหวาดเสียว
ตื่นเต้น
เธอกำลังตื่นเต้น – เป็นความรู้สึกที่เหมือนกับตอนที่ลุ้นผลการวิจัย เป็นความรู้สึกที่เหมือนกันไม่มีผิด!
อมีเรียได้แต่กำมือแน่นอยู่ข้างสนาม เธอลุ้นกับการแข่งและต้องมาลุ้นกับลูกโทษที่คิโยชิทำให้ถ้าชู้ตลงเซย์รินก็จะชนะแต่ถ้าไม่มีทางเดียวคือต้องแย่งบอลมาครองให้ได้ คราวนี้อมีเรียไม่ส่งเสียงรบกวนสมาธิของผู้เล่นในสนามเพราะเธอเชื่อใจในฝีมือของทุกคนที่เธอเป็นคนออกแบบตารางฝึกให้เองกับมือ – แม้จะลุ้นเพียงใดแต่ลูกโทษดันพลาดเพราะอาการเจ็บขาของคิโยชิดันกำเริบขึ้นมาในช่วงเวลานั้นพอดี และแน่นอนว่าคางามิแย่งบอลได้แล้ว!
แต่เขากลับถูกอาโอมิเนะสะกัดบอลจนหลุดมืออีกรอบ โดยมีคุโรโกะที่วิ่งไปรอรับบอลอยู่ก่อนหน้าแล้ว ด้วยใจที่เชื่อในฝีมือของเอซทั้งสองทีมและเชื่อในสีหน้าของอมีเรียที่ส่งสายตาให้เขาถอยลงมาตั้งหลักรอรับลูกที่จะถูกปัดมาได้ ลูกส่งระยะไกลถูกส่งกลับไปหน้าแป้นอีกครั้ง!
“ไปเลย คางามิ!!!!”
สวบ!
ปรี้ดด ปรี้ด!!
“เย้!!”
“สำเร็จแล้ว!!”
อมีเรียไม่รู้ว่าตัวเองมีสีหน้ายังไงแต่เธอรู้แค่ว่า ในอกของเธอตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นไปหมด ทว่าก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย กลับเป็นความรู้สึกดีใจต่อชัยชนะในครั้งนี้ที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยสักครั้งเดียว เด็กสาวหัวเราะเบาๆกับตัวเองก่อนจะยกมือแตะข้างแก้ม
น้ำตา....?
นี่เธอดีใจจนหลั่งน้ำตาเลยหรอ.. แต่เอาเถอะก็สมกับการคาดเดาของเธอที่ตัวแปรเกมส์ให้พลิกมาชนะคือคางามิ – เธอไม่รู้หรอกว่าคนในสนามพูดอะไรกันตอนนี้เธอหันไปสนใจสกอคะแนน 101 ต่อ 100 เป็นเลขที่เฉียดกันอย่างน่าหวาดเสียวจริงๆ
เธอแอบหัวเราะเสียงเบาแล้วกดชัตเตอร์ถ่ายภาพนั้น ชัยชนะแรกของวินเทอร์คัพสำหรับเซย์ริน
ต่อไปนี้พวกเขาจะได้เจอกับทีมแบบไหนกันก็สุดจะหยั่งรู้ แต่ยังไงท้ายที่สุดเซย์รินก็จะพัฒนาฝีมือเพื่อนำชัยชนะมาสู่ชมรมบาสเซย์รินให้ได้ อมีเรียเดินไปตามทางเดินจนมาหยุดหน้าห้องเปลี่ยนเสื้อของโทวโอในมือของเธอคือลังชุดวอร์มที่ขอให้พี่สั่งตัดมาให้ -- ยังไงพวกเขาก็เป็นคนที่ทีมเธอรู้จักดี แถมเธอยังรู้มาอีกว่ารุ่นพี่ปีสามจะออกจากทีมเพื่อไปเก็บตัวติวหนังสือเตรียมสอบ
คงเหนื่อยมากันมากเลยละสิ กว่าจะมาถึงขนาดนี้ได้สำหรับทีมโทวโอ ในฐานะผู้ใหญ่คนหนึ่งฝีมือพวกเขาพัฒนาขึ้นมากกว่าครั้งก่อนจริงๆนั้นแหละ ที่ผ่านมาต้องฝึกซ้อมมันมามากแค่ไหนก็ไม่รู้
ก๊อกๆ
“ขออนุญาตนะคะ”
อมีเรียชะโงกหน้าเข้ามาทันทีที่ประตูเปิดออก ร่างบางเบียดตัวเข้าไปในห้องอย่างทุลักทุเลเล็กน้อยเนื่องจากลังขนาดใหญ่และกลางที่เธอหอบมาให้พวกเขา ไม่ใช่แค่ชุดวอร์มเท่านั้นยังมีอาหารที่เธอจัดใส่กล่องเสร็จสรรพแล้วค่อยยัดลงกล่องขนาดใหญ่ที่หอบอยู่
“ผู้จัดการเซย์รินมาทำอะไรที่นี่...แล้วลังพวกนี้”
“ดิฉันนำมามอบให้ค่ะ ช่วยรับไปที ดิฉันหนักจะตายแล้วค่ะ”
อมีเรียบ่นพลางเหล่มองแขนที่กำลังสั่นเทาของเธอ ยังดีที่พวกเขาไม่ใจจืดใจดำเท่าไหร่นัก เลยช่วยยกลังพวกนั้นออกจากตัวให้ – เมื่อไม่มีของหนักในมือแขนเรียวเล็กก็สะบัดไปมาไล่ความเมื่อยล้าก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้พวกเขาที่ยืนทำหน้ามึนงงใส่เธออยู่
“ดิฉันทราบมาว่าวันนี้รุ่นพี่ปีสามของโทวโอจะออกจากทีมนะคะ เพื่อไปเตรียมตัวสำหรับการเข้าเรียนต่อ เลยนำของขวัญมามอบให้แล้วก็จะมาขอบคุณสำหรับการแข่งในวันนี้” ว่าจบร่างบางก็โค้งตัวลงเพื่อแสดงความขอบคุณที่มาจากใจจริงๆของเธอ
“เป็นการแข่งที่สนุกมากเลยค่ะ ทุกคนคงจะพยายามกันมามากดิฉันเองก็คิดไว้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่า เซย์รินจะแพ้ถ้าอาโอมิเนะเอาจริง เพียงแต่...ทีมเซย์รินมีตัวแปรที่คางามิและคุโรโกะ แถมรุ่นพี่คิโยชิเองก็ต้องกลับไปรักษาตัวเนื่องจากว่าอาการบาดเจ็บที่เข่าจะยังไม่หายดีเท่าที่ควร – พวกเขาเลยมีกำลังใจที่มากเกินไปนะคะ”
“....”
อมีเรียสังเกตสีหน้าของแต่ละคนว่ามีสีหน้ากันยังไงแล้วเอ่ยต่อ
“ขอโทษด้วยนะคะที่แผนการณ์ของดิฉันทำให้ทุกคนต้องผิดหวังกับการแข่งในครั้งนี้”
เอ่ยจบเรือนร่างเล็กบางในชุดนักเรียนเซย์รินก็โค้งตัวแสดงความจริงใจให้แก่พวกเขาอีกรอบ แต่ด้วยเพราะคำขอโทษของเธอนั้นมันทำให้พวกเขาสงสัยจนนึกทวน เมื่อสักครู่เด็กสาวร่างเล็กที่ดูไร้พิษสงคนนี้บอกว่านั้นคือแผนการ์ของเธออย่างงั้นหรอ?
“เมื่อกี้...เธอบอกว่าแผนการฺของเธอ? – เธอเป็นคนคิดทริคพวกนั้นงั้นหรอ?!” อิมาโยชิ โชอิจิ เบิกตากว้างมองเด็กสาวที่เขาเคยเจอเธอบ้างในบางครั้งด้วยความตกใจ มันทั้งไม่อยากจะเชื่อแต่ก็เชื่อไปหมดใจแล้ว ผู้หญิงตรงหน้าพวกเขาในตอนนี้เป็นผู้หญิงที่ตัวตนค่อนข้างจืดจางคล้ายกับคุโรโกะอยู่หลายส่วนจนไม่น่าเชื่อ แม้วงหน้าจะเหมือนชาวต่างชาติมากกว่าก็เถอะ
“อ่า..ใช่ค่ะ” อมีเรียยอมรับออกมาเพราเธอคิดมันจริงๆ
คิดระหว่างการแข่งเพื่อคาดเดาทิศทางเกมว่าจะไปทางไหน โอกาสไหนที่จะชนะและโอกาสไหนที่มีความเสี่ยงในการแพ้ ร่างบางเอียงคอเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าหลังกรอบแว่นของเขามีความตะลึงฉายชัดออกมาชัดเจน แม้แต่ดวงตาที่ปิดอยู่แทบจะตลอดก็เบิกกว้างมอง
“มีอะไรรึเปล่าคะ?”
“...อ่า ฮะฮะฮะ ดันไม่รู้ถึงตัวอันตรายสินะเรา” อิมาโยชิยอมรับความพ่ายแพ้จริงๆ
“....??”
เขาถอนหายใจแล้วหันไปมองพวกรุ่นน้องที่ถือวิสาสะเปิดลังออกมาทั้งสองลังแล้วส่งเสียงฮือฮาตื่นเต้นกันใหญ่ “เธอนี่อันตรายสุดๆไปเลยน่ะ คุณผู้จัดการเซย์ริน”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันทำแค่วิเคราะห์โอกาสแพ้ชนะให้กับทีมเท่านั้น – ฝั่งพวกคุณดิฉันก็วิเคราะห์นะคะ พวกคุณจะชนะค่ะถ้าอาโอมิเนะเอาจริงตั้งแต่ต้นเกม แต่ฉันไม่ได้ว่าเขานะคะ...เพราะยังไงเซย์รินต้องชนะอยู่แล้ว”
“เหมือนเธอมาซ้ำเติมมากเลยนะ”
อมีเรียตาโตตกใจเมื่อตนโดนแขวะกลับมา “เปล่านะคะ อ่า ขอโทษค่ะ”
“ช่างเถอะ..ยังไงก็ปีสุดท้ายของพวกฉันอยู่แล้ว – ขอบคุณสำหรับของขวัญพวกนั้น” อิมาโยชิส่งยิ้มจริงใจให้หญิงสาวก่อนจะเขยิบตัวหนีเมื่อรุ่นน้องถือชุดวอร์มในถุงเดินตรงมาทางเขา แม้จะรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยกับชุดวอร์มที่ได้มาใหม่คงเป็นชุดวอร์มสำหรับเล่นกีฬาสิน่ะ
“นี่มันของที่พวกนักบาสระดับโลกใช้กันนิ!!!”
“จริงหรอ?!”
“....”
โอเค.. เขาควรจะตกใจเรื่องไหนก่อนดี..?
อมีเรียมองความวุ่นวายที่ไม่ต่างกับของเซย์รินสักเท่าไหร่ตอนที่ได้ของพวกนี้ แล้วเธอก็หยิบกล่องในลังใหญ่มาเปิดให้กลิ่นหอมของอาหารลอยตระหลบอบอวลเต็มห้องเรียกสายตาของพวกเขาให้หันมาสนใจแทบจะทันที ทันใดนั้นร่างสูงของนักบาสโทวโอก็วิ่งพากันมาแย่งกล่องอาหารในลังใหญ่กันราวกับนกแตกรัง
เธอมองภาพนั้นแล้วหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะขอตัวกลับไปห้องของเซย์รินเพื่อเช็คดูว่าพวกเขาพร้อมจะกลับบ้านกันรึยัง จะได้ให้คนของพี่เอารถมารอรับเสียหน่อยเนื่องด้วยสภาพขาของแต่ละคนในตอนนี้ขืนให้เดินกลับคงท่าจะลำบาก แต่ก่อนออกไปเธอก็หันไปหาอิมาโยชิที่ยืนนิ่งอยู่ด้านนอกมองพวกรุ่นน้องและเพื่อนๆที่แย่งกล่องอาหาร
เด็กสาวตัดสินใจทำในสิ่งที่คิดว่าสมควรที่สุดในตอนนี้นั้นก็คือ เขย่งตัวโอบกอดเขาไว้
ไม่ใช่เพราะเสน่ห์หาแต่อย่างใด เพราะมันคือการให้กำลังใจสำหรับในสถานการณ์เช่นนี้ การที่เขาแพ้แบบนี้ก่อนเรียนจบกำลังใจสำคัญที่สุด แถมยังเป็นปีสุดท้ายที่เขาจะได้แข่งในฐานะโทวโอ คงจะเจ็บใจไม่น้อยเลยด้วยละมั้ง
“ไม่เป็นไรนะคะ..การแข่งยังไม่สิ้นสุดหรอกค่ะ – แพ้ในครั้งนี้รุ่นพี่จะต้องชนะในครั้งหน้าแน่นอนค่ะ”
อมีเรียลูบผมสีดำแสนยุ่งเหยิงของเขาแผ่วเบาก่อนจะผละตัวออกแม้จะสงสัยกับใบหน้าของเขาที่แดงก็เถอะ
“เข้ามหาลัยไปรุ่นพี่ก็ได้เจอคนเก่งๆอีกเยอะค่ะ อย่าเพิ่งท้อตอนนี้เลยเนอะ – งั้นดิฉันไปดีกว่า”
“....”
ตึก ตึก ตึก
อมีเรียเดินออกจากห้องนั้นมาได้สักพักจนกลับมาถึงห้องพักเซย์รินที่ตอนนี้ผู้ลงแข่งทุกคน ..หมดสภาพนอนตายกันเกลื่อนห้องไปหมดเลย เธออดที่จะทึ้งไม่ได้จริงๆกับแรงใจของพวกเขา แต่ก็เอาเถอะนี่ถือเป็นชัยชนะแรกของการแข่งพวกเขาย่อมเหนื่อยเป็นธรรมดา – ร่างบางเก็บข้าวของและตรวจเช็คอยู่สักพักก่อนจะไล่เรียงปลุกที่ละคนเพื่อให้พวกเขาได้กลับไปพักผ่อนจริงๆ วันนี้เธอตัดสินใจจะทำอาหารเลี้ยงพวกเขาเพื่อฉลองกับชัยชนะครั้งแรก
และเธอก็โทรให้คนของพี่เอารถตู้ออกมารอรับแล้วด้วย
ติ้ง!
อะ!
มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดมองข้อความที่ถูกคุณทาสส่งมาให้ ข้อความระบุว่า ‘แม่ของฉันได้รับการรักษาแล้ว พวกชุดดำที่เฝ้าหน้าห้องพยาบาลคือคนของคุณใช่มั้ย?’ อมีเรียมองข้อความนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ตอบกลับไปสั้นๆเพียงแค่ว่า
‘ใช่’
“เจ็บใจนะครับ…แต่ชนะแล้ว" คุโรโกะ
………………………………………………………………..
รีไรท์ทีละนิดทีละหน่อยนะคะ อาจจะมาลงให้วันละตอนหรือสองตอน จนกว่าจะถึงตอนล่าสุดที่อัพลงให้นะคะ ปล.ไรท์สอบเสร็จแล้วค่ะ
ทุกท่านสามารถโดเนทสนับสนุนด้านค่าเน็ตและค่าไฟให้แฟรร์ได้นะคะ
วิธีโดเนท
โอนเงินจำนวนแล้วแต่รีดฯเข้ามาได้ที่นี่ :: เลขบัญชี 046-8-34907-8 (ธนาคารกสิกรไทย) และ เบอร์ 0960075277 ( True Money Wallet )
ขอขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ //โค้ง
1 คอมเม้นท์ = 100 กำลังใจ
สามารถติหรือชี้แนะไรท์ได้ ไรท์จะรออ่านคอมเม้นท์ของทุกคนนะคะ
ติดตามข้อมูลข่าวสารและการอัพเดทต่างๆได้ที่เพจ Fairy-แฟรี่กะ จิ้มๆเลย//ชี้
by. ภูติสีเทา
ความคิดเห็น