คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : มิติพิศวงที่ 11 [Re]
มิติพิศวงที่ 11
อมีเรียนั่งจดบันทึกสมรรถภาพทางกายของสมาชิกชมรมบาสทุกคนไปด้วยพลางเหลือบมองกราฟวัดผลของแต่ละคนเพื่อวิเคราะห์หาจุดบกพล่อง กราฟนี้โค้ชอย่างริโกะเพิ่งส่งมาให้ได้ไม่นานตามที่เธอส่งเมลล์ไปชอมา ตั้งแต่วันนั้นหลังจากที่เจอกับอาโอมิเนะ ไดกิไปก็ผ่านมาแล้วเกือบครบอาทิตย์ แต่ไม่รู้ว่าทำไม..อมีเรียถึงได้เกิดความอคติกับเด็กหนุ่มทันทีอย่างนั้น
อาจด้วยเขาใช้ส่วนสูงที่มากกว่ามองในที่ ที่ไม่ควรมองแบบนั้นละมั้ง
เป็นเด็กที่ลามกที่สุดเท่าที่เธอเคยรู้จัก แม้แต่คางามิยังไม่เคยใช้ส่วนสูงของเขาเหล่มองเนินอกของเธอมาก่อน
ว่ากันตามตรงในช่วงเวลาก่อนวันแข่ง อมีเรียเคยแอบแวะไปดูทีมที่ต้องเจอในการแข่งครั้งหน้ามาแล้ว ฝีมือของพวกเขาที่ไม่มีอาโอมิเนะ ค่อนข้างจะตึงมือสำหรับทีมเซย์รินในตอนนี้ แถมแต่ละคนยังมีศักยภาพที่สูงกว่าค่อนข้างมาก หนำซ้ำคนที่เก่งที่สุดอย่างอาโอมิเนะยังเป็นคนที่ค่อนข้างเอาแต่ใจคนหนึ่ง...แถมยังชอบใช้กำลังอีกด้วย
สังเกตจากที่เขาอัดรุ่นพี่ในทีมของตัวเองจนตัวงอ หากไม่เพราะมีคนเข้ามาห้ามเสียก่อนละก็นะ ทว่าเมื่อต้องลงแข่งฝีมือของเขาก็นับว่าร้ายกาจและอันตรายอย่างที่คุโรโกะบอกจริงๆนั่นแหละ แถมยิ่งได้รู้ว่าอีกฝ่ายคือหนึ่งในสมาชิกของรุ่นปาฏิหาริย์ที่รับมือยาก อมีเรียจึงคอยจ้องเขาในตอนที่มีโอกาสเพื่อจดจำใบหน้าเอาไว้ให้มากที่สุด
หากจะต้องเจอกันอีกเธอจะได้รีบหนีไปให้ไกลหรือไม่ก็...คิดแผนเพื่อรับมือกับเขาในอนาคต
.
.
.
ในตอนนี้ทุกคนต่างก็กำลังเริ่มปรึกษากันเกี่ยวกับทีมที่ตนเองจะต้องเจอในรอบต่อไป โรงเรียนโทโอ
เป็นโรงเรียนที่อาโอมิเนะไปเข้าร่วมและนั้นก็จะเป็นการพ่ายแพ้แรกตลอดการแข่งที่ผ่านมาของทีมเซย์รินในปีนี้ สงสัยเหรอว่าทำไมเธอถึงรู้เรื่องราวกับเห็นอนาคต ..นั่นก็เป็นเพราะแอมอีกนั้นแหละ – ในตอนที่รอทำแลปหรือเคลียร์งานอะไรเสร็จแล้ว แอมมิลี่ก็ชอบเปิดให้เธอฟังทุกครั้งจนบางฉากแทบจะจำได้อยู่แล้วต่อให้ไม่อยากจะจำมันเลยก็เถอะ
ถึงจะไม่ค่อยสนใจแต่ก็มีดูบ้างด้วยความเบื่อกับอาการบ้าคลั่งของแอม ทว่าตัวเธอเองก็ไม่ได้ดูจนจบทุกตอนทุกฉาก ดูบ้างตามอารมณ์เบื่อเท่านั้นเอง...
ไทกะเองขาก็เริ่มกลับมาดีขึ้นบ้างเล็กน้อย...แต่เพราะแอบออกไปเล่นบาสคนเดียวทั้งๆที่โดนสั่งห้าม สภาพกล้ามเนื้อขาของเขาเลยยังไม่ได้ฟื้นตัวเต็มที่อย่างที่ควรจะเป็น ถึงมันจะน่าหนักใจหน่อยๆแต่จะให้เธอไปทำตัวติดกับคางามิตลอดเวลามันก็ไม่ได้ เธอเองก็เป็นผู้จัดการทีมดังนั้นจึงต้องมาคอยดูแลคนอื่นๆด้วย ส่วนคางามิ
เธอบอกเธอเตือนไปแล้ว จะสนใจรึไม่ก็ขึ้นอยู่กับเขาแล้วละ...
“ขนมที่อมีเรียจังเอามา...อร่อยดีนะครับ” คุโรโกะเอ่ยทักเด็กสาวที่กำลังนั่งสติหลุดอยู่
อมีเรียกะพริบตาปริบๆเรียกสติของตนให้กลับมา เธอหันไปมองคุโรโกะที่มานั่งข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วเลื่อนสายตามองกล่องใส่ขนมสุขภาพที่เธอทำ อมีเรียพยักหน้าแล้วเอ่ยขอบคุณตอบกลับไปเสียงเบา ก่อนจะหันไปสนใจสนามบาสที่ทุกคนกำลังรวมตัวกันอยู่ โดยมีคางามิที่โดนริโกะดุอีกครั้งเพราะเขาแอบไปเล่นบาสจนสภาพขาไม่ฟื้นฟู
“อาโอมิเนะ ไดกิ”
“ครับ?” คุโรโกะมองใบหน้าหวานที่ยังคงเรียบเฉยด้วยความสงสัย
เมื่อครู่อมีเรียพูดชื่อใครบางคนที่เขารู้จักดีออกมา เขากำลังสงสัยว่าเป็นเพราะหูฝาดคิดเรื่องของอาโอมิเนะมากเกินไป รึเป็นเพราะเด็กสาวข้างกายเขาเอ่ยชื่อนั้นออกมากันแน่ อมีเรียหันหน้ามามองคุโรโกะแล้วเอ่ยอีกครั้ง “อาโอมิเนะ ไดกิ เป็นคนยังไงงั้นหรอคะ?”
“อ่อ..อาโอมิเนะคุงนะหรอครับ?” คุโรโกะยังคงสงสัย แต่ก็ยอมบอกข้อมูลของอดีตคู่หูของเขาให้แต่โดยดี
“เขาเป็นคนที่สุดยอดมากคนหนึ่ง...ว่าแต่ทำไมอมีเรียจังถึงสนใจล่ะครับ”
“....”
อมีเรียมองใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของคุโรโกะครู่หนึ่งแล้วกลับไปสนใจสมาชิกคนอื่นๆที่กำลังซ้อม แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะตอบคำถามของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย “....ก็ไม่มีอะไรค่ะ” ว่าจบก็หลุบตามองพื้นใต้เท้าของตัวเอง “แค่..เขาเป็นผู้ชายที่ไม่อยากพบเจอที่สุด – เท่านั้นเอง”
“...ครับ”
ทั้งสองนั่งเงียบกันอยู่อย่างนั้นจนถึงเวลาเลิกเรียนเพื่อกลับไปพักผ่อนเอาแรง
อมีเรีย คุโรโกะและคางามิเดินไปด้วยกัน แม้จะรู้สึกแปลกใจกับการที่ต้องเดินกลับบ้านพร้อมคุโรโกะ เพราะส่วนใหญ่เป็นเธอที่แยกตัวกลับก่อน ไม่ก็เป็นคางามิที่แยกออกไปซ้อมบาสคนเดียว.. มันก็น่าสงสัยที่วันนี้นึกครึ้มใจอะไรกันถึงได้มาเดินกลับบ้านพร้อมกับเธอแบบนี้
“ไทกะไม่สบายรึเปล่าคะ..ทำไมวันนี้กลับบ้านอย่างว่าง่ายจัง”
อมีเรียเปิดบทสนทนาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยดั่งเช่นปกติ สองขาเรียวเล็กก็พยายามอย่างยิ่งที่จะเดินไปให้ทันชายทั้งสองที่เดินนำหน้าไปแล้วก้าวหนึ่ง ถึงพวกเขาจะเว้นช่องว่างตรงกลางไว้ให้เธอเข้าไปแทรกก็เถอะ
“ยุ่งน่า”
คางามิเหล่มองญาติสาวผ่านไหล่แล้วค่อยๆชะลอความเร็วในเดินของตนเองให้ช้าลง เพื่อที่อมีเรียจะได้เดินขึ้นมาเสมอได้ทัน เมื่อสังเกตเห็นว่าสาวร่างเล็กมาเดินตรงกลางระหว่างเขากับคุโรโกะเกือบจะไม่ทันอยู่แล้ว เมื่อเหลือบไปมองอีกครั้งว่าญาติสาวเดินทันแล้วรึยัง เขาจึงค่อยพูดสิ่งที่ต้องการออกมา..
“...ฉันแค่อยากกินอาหารฝีมือเธอ – คืนนี้นวดขาให้ด้วยนะ ขอร้องนะครับ”
“...??”
อมีเรียเงยหน้ามองเจ้าของคำพูดเมื่อสักครู่ด้วยแววตาเป็นประกายและไม่อยากจะเชื่อ รอยยิ้มกว้างปรากฎออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของเดือน แหกตำราทำหน้ามึนไม่ยิ้มของอมีเรียได้อยู่หมัด – เด็กสาวไม่ตอบอะไรแต่ก็ไม่ปฏิเสธ เธอเพียงแค่ยิ้มแล้วเดินนำพวกเขาเข้าร้านสะดวกซื้ออย่างร่าเริง เท่านั้นเอง...
.
.
.
.
วันนี้ที่รอคอยก็มาถึง เป็นวันแข่งขันอินเทอร์ไฮ ที่ทีมเซย์รินจะต้องเจอกับโรงเรียนม้ามืดที่มีรุ่นปาฏิหาริย์อย่าง อาโอมิเนะ ไดกิ ไปร่วมทีมอย่างโรงเรียนโทโอ ซึ่งวันนี้ก็ดันเป็นคู่แรกเลยด้วย – อมีเรียมองนาฬิกาข้อมือสีเงินของตัวเองอยู่ครู่ แล้วหันไปมองคางามิที่ดูท่าจะนอนไม่หลับมาตั้งแต่เมื่อคืนด้วยเพราะอาการตื่นเต้น
เด็กสาวคาดการณ์ไว้แล้วว่าญาติผู้บ้าบาสจะต้องเป็นเช่นนั้นถึงได้เตรียมของหวานมาพร้อม
ก่อนส่งของหวานรสเปรี้ยวให้เขาเพื่อช่วยให้ตาสว่างสักหน่อย..อย่างน้อยๆก็ระหว่างไปสนามแข่ง..เธอยังไม่อยากแบกร่างที่สูงกว่าตนเองตั้ง 30-40 เซนติเมตรไปตามถนนที่มีคนเดินไปมากันเต็มไปหมดหรอกน่ะ ถ้าขืนต้องทำเช่นนั้นสู้ให้เธอปล่อยเขานอนอยู่ที่ห้องยังจะดีซะกว่า
ทั้งสองคนเดินไปตามทางเพื่อยังรวมตัวกันที่จุดนัดพบ อมีเรียมองคุโรโกะที่เอาน้องหมาเบอร์สองมาด้วยโดยใส่ไว้ในกระเป๋า มือเรียวเล็กก็ล่วงหยิบขนมสำหรับลูกสุนัขออกมาก่อนส่งให้คุโรโกะ
ทั้งสามคนยืนรอที่จุดนัดพบกันได้ไม่นานสมาชิกคนอื่นๆก็เริ่มทยอยกันมาทีละคนสองคนจนกระทั่งมาครบหมดทุกคนแล้ว ขบวนทีมบาสเซย์รินจึงได้ออกเดินทางไปยังสถานที่แข่งขัน แน่นอนว่าในช่วงวันที่มีเรียนก่อนถึงวันแข่ง อมีเรียคอยคุมไม่ให้คางามิแอบออกไปเล่นบาสอยู่ตลอดจนเรียกได้ว่า....
อย่างน้อยๆ..สภาพขาของเขาในตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในสภาพย้ำแย่อย่างก่อนหน้านั้น
แต่ถึงกระนั่นมันก็ยังไม่ถึงกับดีที่สุด ได้แต่หวังว่า...สภาพขาของคางามิจะไม่เกิดแย่ระหว่างการแข่งก็พอ
.
.
.
.
ณ สนามแข่งขันรอบคัดเลือกอินเตอร์ไฮรอบสุดท้าย...
อมีเรียมองผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามากันเยอะมากด้วยแววตาไร้อารมณ์เช่นเดิม แววตาของเธอไม่มีแม้แต่ประกายแสงอย่างอื่นเลยแม้แต่น้อย ยืนมองเหล่าผู้ชมอยู่สักพักอมีเรียจึงได้หอบเอาถังใส่ขวดน้ำและกล่องผ้าขนหนูไปจัดเตรียมไว้แถวม้านั่งของนักกีฬา ส่วนคนอื่นๆล้วนเตรียมตัวกันอยู่ที่ห้องพักนักกีฬายู่ก่อนแล้ว ดูท่าจะมีเพียงแค่เธอล่ะน่ะที่มาเตรียมของที่ใช้ในช่วงพักก่อนแบบนี้.. – ดวงตาสองสีแหงนมองที่นั่งคนดูที่เริ่มมานั่งประจำกันจนเกือบเต็มแล้ว ก่อนละความสนใจไป
เพราะต่อให้มองแค่ไหนเธอก็ไม่เห็นใบหน้าอยู่ดี ด้วยระยะทางและโรคประจำตัว
เธอเตรียมของอยู่ไม่นานนักกีฬาทุกคนก็เดินออกมา แสง สีเสียงต่างเตรียมพร้อมเป็นอย่างดี ร่างบางส่งยิ้มให้แก่ทุกคนก่อนจะหันไปมองญาติหนุ่มที่ไปถามหาอาโอมิเนะ และนั้นก็ทำให้อมีเรียสังเกตเห็นว่า..อาโอมิเนะยังไม่มาเลย
อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยท่าทางหัวเสียเช่นกัน “มาไม่ทันน่ะสิ เจ้าจอมหลงตัวเองนั่นน่ะ”
อมีเรียจำอีกฝ่ายได้จากเบอร์เสื้อกีฬาของเขาเพราะเคยแอบไปดูทีมพวกเขาฝึกมาก่อนแล้ว เขาเป็นคนที่โดนอาโอมิเนะแทงเข่าเข้าที่ท้องเต็มแรงจนหน้าเขียวซีดไปหมด.. พอเลื่อนสายตาไปมองใบหน้าของคางามิที่ดูจะตกใจ อมีเรียก็ต้องถอนหายใจออกมาแล้วหันไปสนใจกัปตันทีมโทโอที่พูดขึ้น
“โทษทีน่า ถ้าไม่มีหมอนั่นพวกเราคงลำบากเหมือนกัน – แต่เขาบอกว่ามาทันครึ่งหลังน่ะ ถือว่าพวกเราเป็น...วงเปิดละกัน ยังไงก็ออมมือให้หน่อยนะ”
ด้วยคำพูดของอีกฝ่ายจึงทำให้สมาชิกคนอื่นๆของทีมเซย์รินลำบากใจและลังเลเล็กน้อย แต่ไม่ใช่กับอมีเรีย
เธอมองใบหน้าของกัปตันคนนั้นแล้วเดินเข้าไปหาคนที่ถูกอาโอมิเนะเข่าลอยใส่ – วากามัตสึ โคสึเกะ มองร่างเล็กที่เดินเข้ามาใกล้ตนเองอย่างสงสัยแล้วเขาก็ต้องเลิกคิ้วมอง..
“....คุณดูหงุดหงิด ดื่มน้ำสมุนไพรนี้สิค่ะ” อมีเรียยื่นขวดน้ำสมุนไพรที่เธอทำให้อีกฝ่าย “ดิฉันไม่ได้คิดจะวางยาหรอกค่ะ มันเป็นวิธีสกปรกเกินไป มีแต่คนชั้นต่ำเท่านั้นที่ทำ” เธอพูดเมื่อเห็นสีหน้าไม่ไว้วางใจที่ถูกส่งมา
“....”
“...เฮ่อ.. เอาเถอะ”
อมีเรียกลอกตามองบนคราหนึ่ง แล้วเก็บขวดน้ำลงกระเป๋าแช่เย็น “ดิฉันอุตส่าห์เห็นใจคุณที่ต้องมาหัวร้อนกับผู้ชายที่ทั้งลามก เอาแต่ใจและหลงตัวเองแบบอาโอมิเนะ ไดกิ” ว่าจบก็เดินกลับไปยังที่นั่งของตัวเองเพื่อรอประชุมเรื่องแผนการณ์ก่อนการแข่งอีกครั้ง เด็กสาวขมวดคิ้วแม้จะมีสีหน้าเรียบเฉยแต่ประกายความไม่พอใจกลับชัดเจนยิ่งกว่าครั้งไหนจนญาติหนุ่มจับสังเกตได้ “อุตส่าห์คิดว่าจะได้แนวร่วมแล้วเชียว...” แต่ก็มิอาจได้ยินเสียงพึมพำของเด็กสาว
ตามจริงเธอก็ไม่ได้เคืองกับการถูกมองเนินอกหรอกน่ะ ที่รัสเซีย ฝรั่งเศส อเมริกาหรือประเทศทางฝั่งตะวันตก
ในเรื่องของการแต่งตัววาบหวิวหรือโชว์เนินอกนั้นก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว(สำหรับคนอื่น) อมีเรียยอมรับว่าหมั่นไส้เด็กหนุ่มผู้นั้นจริงๆ เธออุตส่าห์วาดฝันว่าจะมีแนวร่วมในการเอาคืนอาโอมิเนะ แต่ดูท่าการยื่นน้ำใจให้แบบเมื่อครู่จะใช้ไม่ได้ผล..
รู้งี้...หัดเรียนรู้การเข้าสังคมไปตีสนิทคนอื่นแบบแอมบ้างก็ดี...
เมื่อไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องคิดต่ออีกแล้ว อมีเรียจึงกลับมาทำหน้าที่ผู้จัดการทีมเซย์รินต่อ พร้อมตอบคำถามว่าทำไมถึงไปส่งขวดน้ำให้อีกทีมแบบนั้นแต่เมื่อรู้เหตุผล หลายๆคนต่างก็ขึ้นบัญชีดำอาโอมิเนะไว้ในใจโดยเฉพาะกับคางามิที่ออกนอกหน้าไปหน่อย..
ในวันนั้นเขาไม่ได้ซ้ำเติมอีกฝ่ายซะเท่าไหร่เพราะอมีเรียฟาดขาลงบนหัวจนหมอนั้นสลบคาที่ – นึกแล้วก็แค้น...ถึงเขาจะเห็นญาติสาวมาแต่เด็กก็เถอะ..แต่การจ้องเนินอกแบบนั้นของอาโอมิเนะ เขารับไม่ได้!!
เวลาของการแข่งขันรอบคัดเลือกเริ่มเปิดฉากขึ้นพร้อมเหล่านักกีฬาที่ทยอยลงสนาม
แต่ก่อนที่จะได้เริ่มการแข่ง ผู้จัดการประจำทีมอย่างอมีเรียก็เพิ่งจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“...อะ ทุกคนคะเราลืมแจ้งเรื่องหนึ่ง” อมีเรียตะโกนออกมาจากข้างสนาม เรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมอง “อย่าประมาทอีกฝ่ายเชียวนะคะ ถึงจะเป็นตัวเปิดแต่สถิติของพวกเขาที่ไม่มีอาโอมิเนะ 80-10 ค่ะ”
ฮิวงะคล้ายกับจะเป็นลม... “ยุ่งแล้วไง...”
ทำไมเรื่องสำคัญแบบนี้ ผู้จัดการสาวของพวกเขาถึงได้มาบอกในเวลานี้กันเล่า!
.
.
.
.
และก็เป็นไปอย่างที่อมีเรียเตือนพวกเขา ทีมโทโอที่ไม่มีอาโอมิเนะนั้นหากพวกเขาประมาทก็จะทำให้เสียแต้มได้ง่ายมาก ยังดีที่ได้รับคำเตือนก่อนการแข่ง 1 นาทีเลยพอให้พวกเขาสามารถตั้งตัวและตั้งสติกันได้ทัน อมีเรียมองพวกเขาด้วยแววตาพึงพอใจแล้วก้มหน้าบันทึกผลสมาชิกแต่ละคนต่อ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการฝึกซ้อมให้ทั้งหมดอย่างเหมาะสม
อมีเรียนั่งก้มหน้าจดบันทึกไปพลางเงยหน้ามองการแข่งไปพลาง ด้วยใบหน้ามึนประจำตัวของเธอ
เธอไม่ได้ให้ความสนใจกับการแข่งสักเท่าไหร่แด้วยรู้ว่าในตอนนี้ทุกคนยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับรุ่นปาฏิหาริย์แบบจริงจัง และด้วยกำลังหลักอย่างคางามิเองก็มีอาการบาดเจ็บที่ขาร่วมด้วย ดังนั้น..เธอจึงพุ่งความสนใจไปที่การฝึกของตัวเขาโดยอ้างอิงจากความสามารถและขี้จำกัดร่างกายของแต่ละคนแทนดีกว่า
เพื่อพัฒนาศักยภาพให้สูงยิ่งขึ้นในอนาคตข้างหน้า
ในขณะเดียวกันเกมในสนามก็ดำเนินไปได้สักพัก อมีเรียจึงได้เงยหน้าขึ้นมองการแข่งที่ตอนนี้เซย์รินเริ่มเสียเปรียบ ด้วยเพราะการคาดเดาที่ราวกับว่ารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วของผู้จัดการของอีกทีม และแน่นอนว่าอมีเรียที่เกลียดสีชมพูยิ่งกว่าอะไรย่อมเข้าขัดขวางการคาดเดาของอีกฝ่าย เด็กสาวมองคางามิที่กำลังจะโดดชู้ตเพื่อหลอกล่อทำคะแนนแต่นั่นกลับเป็นแผนลวงของโมโมอิที่วางเอาไว้ต่างหาก
มือเล็กยกขึ้นป้องปากพูดเสียงดังด้วยน้ำเสียงราบเรียบอันเป็นเอกลักษณ์ชวนขนลุกสำหรับคนถูกเอ่ยชื่อ
“ไทกะ...ถ้างี่เง่าชู้ตไปแบบนั้นกลับบ้านไป เราจะทำซุปมะเขือให้ทานนะคะ”
เฮือก!
คางามิที่กำลังจะกระโดดปล่อยลูกชู้ตถึงกับชะงักจนเกือบปล่อยบอลในมือทิ้ง เขาใช้หางตาเหล่มองญาติสาวแล้วเปลี่ยนแผนเป็นส่งลูกไปให้ฮิวงะที่อยู่ด้านหลังแทน ทำเอาฮิวงะเหวอเล็กน้อยกับการที่จู่ๆก็เปลี่ยนแผนการการเล่นแบบนี้
ทว่าก็สมกับเขาดำรงตำแหน่งเป็นกัปตันทีม แม้จะเป็นเรื่องไม่คาดคิดแต่ก็สามารถรับมือกับสถานการณ์ได้ทันท่วงทีแถมยังชู้ตสามแต้มทำคะแนนให้กับทีมอีกต่างหาก
ปี๊ด!
ริโกะสังเกตเห็นรอยยิ้มไม่น่าไว้วางใจของรุ่นน้องสาว จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย “อมีเรียจัง..รู้อะไรมางั้นเหรอ?”
“อาเร๊ะๆ...เราบอกไปแล้วนิคะว่าไม่ชอบสีชมพู” อมีเรียหันไปส่งยิ้มมุมปากให้ริโกะ ก่อนเอ่ยต่อ “ก็แค่เด็กมัธยมที่ชำนาญการรวบรวมข้อมูล...คิดว่าเราคนนี้จะเดาไม่ออกงั้นหรือ?”
“เอ๊ะ!?”
“หิหิหิ”
ชักจะเริ่มสยองแล้วสิ... ริโกะยิ้มแห้งกับประโยคที่ชวนให้รู้สึกหนาวสั่นของรุ่นน้องคนนี้ ดังนั้นเธอจึงนั่งมองรุ่นน้องสาวหยิบสมุดประจำตัวของเธอขึ้นมาแล้วจดยุกยิกอะไรสักอย่างก่อนจะเงยหน้าขึ้นป้องปากตะโกน ริโกะอาศัยจังหวะนั้นชะโงกหน้าเพื่อดูว่า รุ่นน้องสาวจดอะไร..และนั่นจึงทำให้โค้ชอย่างริโกะตะลึง เพราะที่เด่นชัดอยู่บนแผ่นกระดาษคือแบบแผนการเล่น – รุ่นน้องของเธอคนนี้เก่งเกินไปแล้วนะ...
“รุ่นพี่ฮิวงะ...เรดค่ะ”
อมีเรียป้องปากส่งเสียง เธอเชื่อในมันสมองของอีกฝ่ายว่าจะเข้าใจความหมาย ฮิวงะที่ถูกสะกัดเหมือนรู้ทางรีบทำตามที่หญิงสาวบอกโดยการส่งไปยังเรดที่มีความหมายว่าสีแดง แต่อีกฝ่ายย่อมนึกได้เช่นกันว่าคงหมายถึงคนที่มีสีแดง – คางามิจิ๊ปากอย่างขัดใจที่มีคนมาประกบถึงสองหลังจากที่อมีเรียส่งเสียงบอก แต่บอลกลับไม่ได้ถูกส่งมาที่เขา
ฮิวงะส่งบอลไปให้คุโรโกะที่สวมปอกแขนผ้าสีแดง!
และแน่นอนว่าบอลเมื่ออยู่ในมือคุโรโกะแล้ว ต่อให้เป็นคนที่คาดเดาเก่งก็ไม่สามารถคาดเดาคุโรโกะได้แม้แต่คนเดียว อมีเรียแสยะยิ้มเมื่อเจ้าหนูสีชมพูตัวน้อยติดกับเธอแล้ว
เอาละจะดิ้นรนยังไงกันน่า.. น่าสนุกจังเลย ว่าไปนั้น...
อมีเรียมองการเล่นที่เริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทางด้วยฝีมือของคุโรโกะที่รู้ดีถึงความสามารถของอดีตเพื่อนร่วมทีมดี ดังนั้นเขาจึงเอาจุดเด่นของตัวเองมาสะกัดการคาดเดาของอีกฝ่ายให้เสียแบบแผน เมื่อมาถึงจุดนี้อมีเรียก็หมดความสนใจในตัวเจ้าหนูสีชมพูแล้วล่ะ น่าเบื่อ....
“ยังอ่อนหัด...ต่อให้เป็นเซนของผู้หญิงก็เถอะ” ริโกะยิ้มกว้างขึ้นมาทันที
ในขณะนั้นอมีเรียก็กลับมาให้สนใจกับการบันทึกผลต่อ แต่เธอก็ก้มหน้าได้ไม่นานเพราะถึงเวลาพักเสียก่อน..
ร่างเล็กเงยหน้ามองเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นให้นักกีฬามานั่งพักกัน ส่วนผ้าขนหนูและน้ำดื่มบรรดาตัวสำรองเป็นคนแจกจ่ายแทนเธอที่กำลังสนใจในการจดบันทึก – เด็กสาวมองเหล่านักกีฬาแล้วเอาเท้าเขี่ยๆขาของคางามิเพื่อเช็คดูว่า คงจะยังไม่เดี้ยงในตอนนี้ ทว่าดูแล้วถ้าเขาอยากจะแข่งกับอาโอมิเนะแบบเต็มที่คางามิก็จะต้องนั่งพักก่อน
แต่ในเมื่อโค้ชอย่างริโกะตัดสินใจไปแล้ว.. เธอก็ไม่มีความคิดที่จะเข้าขัด
ถึงจะไม่ต้องให้ผู้จัดการสาวบอก ริโกะก็เริ่มสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นกับตัวคางามิ โค้ชสาวหรี่ตามองค่าคะแนนศักยภาพของขาทั้งสองข้างแล้วเงยหน้ามองคางามิด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ร่างบางแยกตัวไปขออุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้นจากแพทย์สนามด้วยเหตุผลที่ว่า มีนักกีฬาบาดเจ็บที่กล้ามเนื้อก่อนการแข่ง.. – เมื่อได้ของที่ต้องการอมีเรียก็เดินมานั่งคุกเข่าตรงหน้าคางามิ ท่ามกลางสีหน้าประหลาดใจของหลายคนแต่ยกเว้นริโกะที่กำลังเครียดกับค่าตัวเลขอยู่
“..เราจะไม่บ่นนะคะ” อมีเรียถอดรองเท้าและถุงเท้าคางามิออกก่อนจะเอาผ้าขนหนูซับเหงื่อของเขา “เพราะถึงยังไงบ่นไป ไทกะก็ไม่ฟังอยู่ดี” เธอว่าอย่างนั้น
“….” คางามิเองก็ไม่เถียงอะไร
เพราะเขากำลังโดนโค้ชบ่นร่ายยาวอยู่ในตอนนี้ ถ้าหากยังอยากลงสนามต่อทางเดียวคือนิ่งเงียบเสีย
ด้วยเคยเป็นถึงนักวิจัยมาก่อน อมีเรียจึงเลือกใช้ยาสมุนไพรที่เตรียมมาในกรณีฉุกเฉินแทนยาเคมี โดยการนำมันมานวดขาให้คางามิอย่างเบามือเพื่อคลายเส้นและกล้ามเนื้อของเขาที่กำลังล้าอยู่ ร่างเล็กเปลี่ยนท่านั่งเป็นนั่งขัดสมาธิบนพื้นโดยมีขาของคางามิวางบนตัก มือเล็กก็นวดไปมาอย่างชำนาญพร้อมกดคลายเส้นในบางจุดที่มันจะทำให้เขาปวดหรือในจุดที่ทำให้การฟื้นตัวช้ากว่าปกติ – เมื่อนวดเสร็จเธอก็พันผ้าที่ชุบยาสมุนไพรไว้แล้วพันรอบขาของเขา โดยพันไม่ให้แน่นและไม่ให้หลวมจนเกินไปเพื่อให้ตัวยาซึมเข้าสู่กล้ามเนื้อ
จนกว่ายาจะซึมเข้าดี อมีเรียก็จะนั่งอยู่กับพื้นเฝ้าคางามิอยู่อย่างงี้...
ส่วนสถานการณ์ในสนามก็ยังคงดำเนินต่อไปอย่างตึงมือทั้งสองฝ่าย เด็กสาวคอยมองนาฬิกาข้อมือเพื่อจับเวลา เมื่อได้เวลาที่เหมาะสมจึงทำการแกะผ้าที่พันขาคางามิออก เพื่อเปลี่ยนเป็นผ้าสำหรับพันขานักกีฬาที่บาดเจ็บโดยเฉพาะ เธอลองให้คางามิขยับขาไปมาเพื่อตรวจสอบว่า เขายังมีอาการปวดตอนขยับรึไม่ แต่ดูเหมือนมันจะได้ผล...
“ขอบใจนะมีเรีย”
อมีเรียหลุบตามองขาของคางามิพร้อมประเมินสถานการณ์ไปด้วย แต่ก็ไม่ลืมตอบ “มันคือหน้าที่ค่ะ” ก่อนเก็บอุปกรณ์ลงกล่องปฐมพยาบาลให้เรียบร้อย ในตอนนี้ต้องรอให้สมุนไพรออกฤทธิ์ไปสักพักจนกว่าอาการปวดจะทุเลาลง อย่างน้อยก็สักห้านาทีหรืออาจจะเร็วกว่านั้น..
แต่อย่างน้อยๆอาโอมิเนะก็ยังไม่ปรากฏตัว...
ฮูเร่ ฮูเร่ (หมุนตัวไปมา)
“ปวดตา….” อมีเรีย
………………………………………………………………….
ทยอยรีไรท์ลงทีละนิดทีละนิดนะคะ จนกว่าจะทำการรีไรท์ไปจนถึงตอนล่าสุด ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนและติดตามแฟรร์นะคะ //โค้ง
ทุกท่านสามารถโดเนทสนับสนุนด้านค่าเน็ตและค่าไฟให้แฟรร์ได้นะคะ
วิธีโดเนท
โอนเงินจำนวนแล้วแต่รีดฯเข้ามาได้ที่นี่ :: เลขบัญชี 046-8-34907-8 (ธนาคารกสิกรไทย) และ เบอร์ 0960075277 ( True Money Wallet )
ขอขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ //โค้ง
1 คอมเม้นท์ = 100 กำลังใจ
สามารถติหรือชี้แนะไรท์ได้ ไรท์จะรออ่านคอมเม้นท์ของทุกคนนะคะ
ติดตามข้อมูลข่าวสารและการอัพเดทต่างๆได้ที่เพจ Fairy-แฟรี่กะ จิ้มๆเลย//ชี้
By. ภูติสีเทา
ความคิดเห็น