คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : มิติพิศวงที่ 3 [Re]
มิติพิศวงที่ 3
อมีเรียไม่เคยไปดูการแข่งขันกีฬาในสนามจริงมาก่อนเลยสักครั้งเดียเพราะที่ผ่านมาเธอล้วนหมกหมุ่นอยู่แต่กับการทดลองและชีวิตในแลป
แม้จะคิดว่ามันเป็นเพียงการนั่งเชียร์นั่งมองเฉยๆ แต่ก็อดที่จะรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้
แถมนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่เธอได้มาดูการแข่งบาสในตำแหน่งเป็นผู้จัดการทีม ด้วยนิสัยที่ชอบเตรียมการทุกอย่างให้พร้อม ทุกอย่างจะต้องออกมาดูดี เฟอร์เฟค ความกังวลกับหน้าที่ที่ไม่เคยทำถึงถาโถมใส่ อมีเรียใช้เวลาอยู่หน้าจอคอมนานกว่าปกติเพื่อค้นหาว่าการเป็นผู้จัดการทีมนั้นต้องทำอะไรบ้างอย่างตั้งอกตั้งใจ โดยมีคางามินั่งดูด้วยสายตาสื่อประมาณว่า
เธอจำเป็นจะต้องจริงจังขนาดนี้ด้วยเหรอ...?
เมื่อหาข้อมูลคำนิยามมาให้ตัวเองได้ แน่นอนว่าหน้าที่นี้เธอจัดการได้อย่างดี ผ้าสะอาดที่มีชื่อของผู้เล่นทุกคน เธอให้เป็นผ้าประจำของพวกเขา – น้ำดื่มก็มีลายมือเล็กๆที่สลักไว้บนขวดเพื่อเป็นการบอกว่าขวดนี้เป็นของใคร ทั้งยังมีของว่างและผลไม้รสเปรี้ยวเตรียมไว้ให้พร้อมเสร็จสรรพ
คางามิเองก็แขวะเธอตั้งแต่เมื่อคืนหลังจากที่อมีเรียรู้ว่าหน้าที่ของผู้จัดการทีมมีอะไรบ้าง
และนั้นก็ทำให้อมีเรียรู้ว่าคางามิเป็นผู้ชายปากร้ายแต่ใจดีมากคนหนึ่ง ถึงแม้จะเอาแต่แขวะเธอแต่ก็ช่วยจัดเตรียมของว่าง ทั้งๆที่เขาควรจะไปนอนพักเอาแรงไปแข่งในพรุ่งนี้ ต่อให้ไล่เขาไปนอนพักผ่อนคางามิก็แลบลิ้นแล้วเอาแขนวางบนหัวเธอราวกับว่า หัวของเธอเป็นที่วางแขน...
รู้สึก...อยากกระชากเจ้าคนตัวสูงให้คุกเข่ากับพื้นเหลือเกิน
ทว่าอมีเรียก็เหนื่อยเกินว่าจะไปต่อล้อต่อเถียงกับเขา มือเรียวเล็กก็รับเร่งจัดการงานในมือให้เสร็จโดยเร็ว
เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วร่างบางยืดตัวบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้าอยู่ครู่ ก่อนจะพุ่งเข้าห้องไปนอนทันทีโดยมีคางามิที่ตามมาปิดประตูห้องนอนให้ พร้อมกับบ่นเสียงดังให้เธอที่กำลังจะปิดตาหลับได้ยินจนร่างบางเกือบหยิบหมอนขว้างใส่เขา
‘เป็นสาวเป็นนาง เข้าห้องหัดล็อคบ้างสิฟะ’
หนวกหูคนจะนอน....
ณ สถานที่จัดการแข่งขันรอบแรก เวลาการแข่งเริ่มไปได้สามนาทีก็สังเกตเห็นความต่างถึงเรื่องส่วนสูง แต่นั้นควรจะทำให้คางามิเครียดสิ ไม่ใช่หันมานอกสนามจ้องตาเธอแล้วทำท่าทางราวกับจะสื่อให้เธอได้รู้ว่าคู่ต่อสู้สูงแค่ไหน
อ่า.. มีใครเคยบอกบ้างรึไม่ คางามิ ไทกะ เป็นคนที่กวนตีนได้น่าหมั่นไส้จริงๆค่ะ
น่าหมั่นไส้จนอยากจะฟาดสักที...
เสียงเชียร์ที่ดังอยู่ทั่วบริเวณ ทั่วทิศทั่วทางมีทั้งเสียงเชียร์ของโค้ชสาวและเหล่าตัวสำรองของเซย์ริน
ท่ามกลางเสียงเชียร์ที่ดังตลอดอมีเรียกลับกำลังนั่งหลับอย่างไม่สนใคร ดวงตาสองสีปรือเล็กน้อย เธอนั้นทั้งรู้สึกง่วงงุนจนแทบควบคุมให้เปลือกตาปิดลงไม่ได้ หากแต่ก็ไม่อาจหาอะไรมาช่วยขจัดความง่วงได้เลย แม้แต่ผลไม้รสเปรี้ยวที่กินเข้าไปเท่าไหร่ เธอก็ไม่รู้ถึงรสชาติเปรี้ยวของมัน –
อมีเรียนั่งสะลึมสะลืออยู่อย่างงั้นจนกระทั้งจบควอเตอร์แรก
เหล่านักกีฬาบาสต่างเริ่มพากันเข้ามานั่งพักเอาแรงสำหรับการแข่งในควอเตอร์ต่อไป พวกเขาล้วนเหนื่อยหอบแต่เมื่อเห็นผู้จัดการทีมคนใหม่นั่งสัปหงกหลับอยู่ก็เกิดความรู้สึกขบขัน ไหนจะท่าทางที่โงนเงนไปมาของร่างบางมันช่างแลดูน่ารักน่าชังในสายตาพวกเขาเสียจริง
เทียบกับหญิงสาวอีกคนในทีมแล้วก็.....
แตกต่างกันเหลือเกิน...(เดี๋ยวเถอะ!! : ริโกะ)
คางามิที่เดินเข้ามาที่หลังคนอื่นถึงกับทำหน้าเหวอทันทีที่เขาเห็นภาพของญาติสาวที่นั่งหลับจนร่างโงนเงนไปมา
มองซ้ายทีขวาทีก่อนจะช้อนตัวอุ้มอมีเรียขึ้นมาในท่าเจ้าหญิง แล้วนำไปนอนด้านหลังม้านั่งนักกีฬาโดยมีทีมบาสเซย์รินคนอื่นๆที่ช่วยหาผ้ามาปูรองให้ ริโกะเองก็ให้ความร่วมมือด้วยการหยิบเสื้อคลุมส่งให้คางามิเอาไปคลุมช่วงขาของอมีเรีย ที่วันนี้อยู่ในชุดนักเรียนที่กระโปรงค่อนข้างสั้นนิดหน่อย – คางามิจัดท่านอนให้อมีเรียอยู่สักครู่ก่อนจะลุกเดินไปนั่งฟังแผนการจากโค้ช
กวาดสายตามองสำรวจความเรียบร้อยของร่างบางอีกรอบอย่างไม่วางใจก่อนจะสะดุ้งเมื่อรุ่นพี่ในทีมเอ่ยทัก
“เฮ่ คางามิ – อมีเรียจัง เขาทำอะไรมาหรอ?” ฮิวงะ จุนเปย์ ถามด้วยความสงสัย
“..หล่อนนั่งทำของพวกนี้เกือบทั้งคืนนะสิ” คางามิจีบปากจีบคอพูดก่อนจะชี้ให้ดูว่า ผ้าขนหนูของเขานั้นมีอะไรปักอยู่ตรงมุม แล้วหยิบขวดน้ำมาชี้ตรงจุดหนึ่งด้านล่างขวดที่ถูกเขียนเพิ่มแล้วแว็กซ์ทับเพื่อป้องกันการหลุดลอก
สมาชิกคนอื่นๆในทีมต่างก็มองดูของตนว่ามีหรือไม่ แล้วก็ฮือฮาด้วยความตื่นเต้น
ไม่ใช่แค่ได้ผู้จัดการสาวสวยมาอยู่ในทีม พวกเขายังได้รับการเอาใจใส่อย่างดีเริ่มตั้งแต่ลายปักบนผ้าที่เรียบเนียนไร้ที่ติ มันช่างทำให้พวกเขาตื้นตันใจและอดที่จะมีแรงใจ ฮึกเหิมนำชัยชนะมาอย่างช่วยไม่ได้
“ถ้างั้น..” ริโกะยิ้ม “ก็ชนะให้อมีเรียจังที่ช่วยทำของพวกนี้ให้พวกเรา!”
“โอ!!”
ปรี้ดดดด!!!!!
ไม่รู้หลับไปนานแค่ไหน อมีเรียที่งัวเงียตื่นขึ้นมายกมือขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะใช้ตาที่ปรือๆเนื่องจากเพิ่งตื่นนอนมองสำรวจรอบด้าน ขณะเดียวกันสมองก็เริ่มประมวณผลแม้จะยังคงมีอาการง่วงงุนปนเบลอก็ตาม เมื่อใช้สมองที่ยังมึนอยู่ประมวณสถานะการณ์รอบด้าน
ใบหน้ามึนมองนิ่งอยู่ครู่แล้วพยักหน้าเข้าใจว่าเธอรู้แล้วว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง
เธอรู้อย่างหนึ่ง การแข่งขันจบลงแล้ว...
ด้วยชัยชนะของเซย์ริน
อมีเรียสะบัดหัวไล่อาการง่วงที่ยังตกค้างอยู่ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเริ่มเก็บสัมภาระต่างๆให้เหล่านักกีฬา แต่พอเธอจะเดินนำกระเป๋าสัมภาระไปให้คางามิ ร่างบางก็ต้องมองมือที่กำหมัดแน่นด้วยความหงุดหงิดเพราะเขาโดนนักบาสต่างชาติฝั่งตรงข้ามกวนประสาทใส่ ทั้งๆที่เกมส์จบลงแล้ว...
เด็กสาวจึงทำได้แค่เพียงมองอยู่เงียบๆเท่านั้น
หลังจากจบแมตช์แรก
ต่อไปเซย์รินต้องพบกับโรงเรียนจิตสึเซ็นแต่ก็ชนะขาดลอยโดยที่คุโรโกะไม่ได้ลงเล่น ด้วยแต้ม 118 ต่อ 51
ในการแข่งรอบนี้อมีเรียตื่นเต็มตาแล้ว แต่ใบหน้าของเธอยังคงแสดงอาการง่วงนอนอยู่อย่างเห็นได้ชัด ผ้าที่เตรียมมาก็ถูกส่งให้นักกีฬาพร้อมกับขวดน้ำ เป็นการแข่งที่ดูธรรมดาแต่ก็ชวนให้รู้สึกตื่นเต้นอยู่มากเลยทีเดียวสำหรับคนอื่นที่ไม่ใช่อมีเรียผู้นั่งหลับมาตั้งแต่แมตช์แรก
การแข่งในแมตช์ที่สามเซย์รินพบกับโรงเรียงคิงงะและชนะได้อย่างฉิวเฉียดในควอเตอร์ที่ 4
เป็นนัดแรกของวันที่อมีเรียมีสีหน้าอารมณ์แสดงออกมา และนั้นคงทำให้พวกหนุ่มๆทีมเซย์รินนึกครึ้มทำคะแนนให้ชนะ นำโดยคางามิที่แสยะยิ้มชูนิ้วโป้งให้เด็กสาวที่ทำหน้ามึนมองพวกเขาอยู่
ตามจริงอมีเรียแค่เกิดความหิวเฉยๆ...กำลังคิดว่าจะไปหาอะไรกินรอดีรึเปล่า(นั่งคิด)
ตลอดการแข่งสองแมตช์ติดต่อกัน คุโรโกะ เท็ตสึยะ ก็ยังคงไม่ได้ลงเช่นเดิม แม้สีหน้าของเขาจะไม่เผยอารมณ์ใดๆ แต่อมีเรียดันรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายอยากจะลงไปแข่งใจจะขาดและในที่สุดในการแข่งแมตช์ที่ 4 คุโรโกะก็ได้ลงสมใจ
แถมยังเป็นชัยชนะที่ได้มาอย่างง่ายดาย ยังไงก็ไม่รู้....ถึงแม้อมีเรียจะสงสัย
ทว่าเพราะด้วยตัวเองเพิ่งได้ประสบกับการแข่งขันเช่นนี้เป็นครั้งแรกจึงเลือกที่จะปิดปากเงียบดีกว่า
ในตอนนี้ทุกคนต่างกำลังนั่งพักในขณะเดียวกันอมีเรียก็ทำการนวดขาให้คางามิ เพราะเขากระโดดบ่อยจนทำให้กล้ามเนื้อขาเริ่มอ่อนล้า ทันทีที่จับและกดลงคางามิแทบจะร้องลั่นโรงยิมแต่โดนสายตาพิฆาตสองสีของอมีเรียจ้องเข้า เขาเลยเก็บปากเงียบปล่อยให้ผู้จัดการสาวนวดต่อไป -- ยิ่งนวดความปวดและอาการเจ็บก็เริ่มเบาบางลงจนคางามิอดสงสัยไม่ได้แต่เขาก็ไม่เอ่ยปากถามนอกจากยิ้มกว้างให้อมีเรียหมั่นไส้แทน
ชูโตคุ ชูโตคุ ชูโตคุ...
“wow...” อมีเรียเหวอเล็กน้อยกับเสียงกองเชียร์ทีมโรงเรียนชูโตคุที่จัดเต็มด้วยความทึ้ง
แต่ว่าเธอกลับรู้สึกแสบแก้วหูมากกว่าชื่นชมเสียมากกว่า
เสียงดังเกินไปแล้ว
พวกเราต่างกำลังยืนมองการแข่งของโรงเรียนชูโตคุที่มีเสียงกองเชียร์ดังกระหึ่มเป็นจังหวะด้วยท่าทางที่แตกต่างกัน อมีเรียยังคงร้องว้าวด้วยใบหน้านิ่งๆ แล้วอ้าปากว้าวอีกรอบเมื่อชายหนุ่มผมเขียวที่เธอมองไม่เห็นหน้าชูตสามแต้มได้อย่างแม่นยำ น่าทึ้งมากที่สามารถชูตลูกลงได้อย่างแม่นยำราวกับจับวาง และนั้นก็ทำให้แมตช์นี้ของชูโตคุชนะขาดลอยอย่างรวดเร็ว
อมีเรียเดินตามนักกีฬาพร้อมฟังพวกเขาพูดถึงแมตช์ต่างๆที่ทีมพวกเขาต้องไปเจอ แต่ดูเหมือนคางามิจะไม่ได้ดูตารางแข่งมาล่วงหน้าเลยแม้แต่น้อย..อมีเรียเลยหยิกแขนคางามิแรงๆทีหนึ่งเป็นการลงโทษที่เขาไม่เตรียมตัวล่วงหน้าว่าจะมีการแข่งขันอะไรยังไง ก่อนจะเมินเสียงร้องงอแงของคางามิที่โวยวายเพราะโดนเธอหยิก
การแข่งแมตช์รอบรองชนะเลิศและแข่งรอบชิงชนะเลิศของวัน แมตช์ต่อไปที่จะถึงนี้ทีมเซย์รินจะต้องเจอกับโรงเรียนเซโฮ หนึ่งในสามราชันย์เช่นเดียวกับชูโตคุที่มีเสียงเชียร์ดังก้องนั้น เนื้อเรื่องของตอนนี้อมีเรียจำได้คร่าวๆว่าเป็นทีมที่ปากเสียพอสมควร เพราะ...
แอมมีลี่แว้ดเสียงดังลั่นแลปจนเธอแสบแก้วหู ต้องนอนซมนานสามวันเลยทีเดียว งานวิจัยเลยส่งล่าช้าจนแทบไม่ได้ออกไปไหนในช่วงหน้าร้อน
เป็นเนื้อเรื่องในส่วนที่ความทรงจำเธอแค้นพอควรเลยละ...
.
.
.
.
“ไทกะ!”
อมีเรียเขย่าร่างหนาของคางามิที่นอนอยู่บนเตียงไม่ยอมลุกไปไหนอย่างแรง ก่อนจะเอาน้ำเย็นหยดใส่หน้าของเขาทีละหยดๆ เพื่อเป็นการปลุกให้ตื่นโดยไว และมันก็ได้ผล
“เย็นนะ!”
คางามิเด้งตัวออกห่างจากอมีเรียพร้อมใช้ผ้าที่อยู่แถวนั้นเช็ดหน้าของตนที่เปียกไปแล้วครึ่งหนึ่ง
“วันนี้มีเรียน สายไม่ได้นะคะ” อมีเรียดุแล้วเริ่มเก็บห้องของคางามิเพื่อข่มขู่เป็นการไล่ทางอ้อมให้คางามิรีบไปอาบน้ำแต่งตัว “ห้องรกจังนะ..ถ้าไม่รีบไปอาบน้ำ เราจะทำความสะอาดห้องให้”
“ไม่ต้องเฟ้ย!”
“โอ๊ะ”
“ฉันทำเองได้ มีเรียไปทำกับข้าวรอเลยไป่”
ปึง!
เด็กสาวผู้เพิ่งโดนคางามิหิ้วคอเสื้อจับโยนออกจากห้องพร้อมปิดประตูไล่หลังเธอเสียเสียงดัง ได้แต่มองประตูตาปริบๆก่อนจะยักไหล่แล้วเดินเข้าครัวไปเตรียมทำอาหารต่อจากที่ค้างไว้ วันนี้เป็นเวรทำอาหารเช้าของเธอแน่นอนว่าเมื่อได้ทำอาหารเช้าแล้ว อมีเรียก็นึกครึ้มอยากทำเบนโตะ ที่ฮิตในญี่ปุ่นและแอมมีลี่ดูจะชอบด้วย
เธอเลยได้อานิสงค์จากความชอบของแอม จนตัวเธอทำเป็นจนชำนาญเหมือนที่กำลังทำอยู่ตอนนี้
ใช้เวลาไม่นานกับข้าวสองสามอย่างและกล่องเบนโตะก็เตรียมเสร็จเรียบร้อย
เช่นเดียวกับคางามิที่เดินหัวยุ่งในชุดนักเรียนออกมานั่งที่โต๊ะเพื่อรอทานข้าว ทั้งสองทานเงียบๆก่อนจะช่วยกันเก็บจานชามไปไว้ในครัวแล้วเดินไปเรียนพร้อมกัน – อมีเรียยัดกล่องเบนโตะสีขาวใส่กระเป๋าของคางามิ ส่วนคางามิเองก็หน้าเข้มราวกับว่าไม่พอใจแต่
ทำไมกันนะ..อมีเรียแอบเห็นว่าหลังคอของคางามิมันแดงแปลกๆ??
“ก็ไม่ได้ไม่ชอบที่ทำเบนโตะให้หรอกนะ….”
………………………………………
จะทยอยรีไรท์เรื่องไปทีละนิดนะค่ะ อดใจรอหน่อยน่าาาา
ความคิดเห็น