คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ♜ : Chapter Nine : Not perfection
Chapter Nine : Not perfection
“โคลม นาเดชิโกะ มี 10 คนมุ่งไปทางพวกเธอ”
ภายในป่าทึบหลังคฤหาสน์ตะวันตก ชายหนุ่มร่างโปร่งในชุดลำลองสีหม่นยืนอยู่บนกึ่งไม้ ผมสีน้ำตาลที่ตัดกับผิวขาวนวลทำให้สามารถเดาได้ไม่ยากว่าคนผู้นี้คือใคร ดวงตาสีน้ำตาลดูคมคายกวาดสายตามองลอบตัวๆก่อนจะก้มลงไปมองข้างล่างตรงพื้นดิน ต้นไม้ในป่านี้ส่วนใหญ่สูงเกิน 3 เมตรซะด้วยซ้ำ ในกลุ่มห้อง A ก็คงจะไม่มีใครกระโดดมานั่งบนต้นไม้หรือกระโดดบนต้นไม้ไปมาได้ชำนาญเท่ากับพวกเขาอยู่แล้ว
ไม่สิ..อย่าว่าแต่ชำนาญเลย โดดขึ้นมาได้รึเปล่าก็ยังไม่รู้
“บอส ดูเหมือนว่ากลุ่มที่มาทางนี้จะมีคาวะกะซังเป็นผู้นำค่ะ ไม่เห็นวี่แววของอาคาชิซังและโอคามิซังค่ะ” โคลมรายงานสถานการณ์ผ่านจอมอนิเตอร์แบบพิเศษที่อยู่ในรูปลักษณ์นาฬิกา สึนะฉีกยิ้มหวาน..โคลมกับนาเดชิโกะอยู่ด้วยกัน จากความน่าจะเป็น..หนุ่มผมแดงนั่นน่าจะวางแผนเริ่มจัดการจากคนที่น่าจะอ่อนที่สุดไปยังคนที่น่าจะแข็งแกร่งที่สุด ถ้าเกิดว่าแบ่งเป็น 2 ทีมแล้วทีมหนึ่งไปทางพวกโคลม..งั้นอีกทีมก็น่าจะมุ่งมายังผู้ชายคนใดคนหนึ่งในทีมเหยื่อ
และในสายตาพวกนั้น..คนที่น่าจะอ่อนที่สุดก็คงจะเป็น..
ปัง!
แรมโบ้..ไม่ก็ เขา สินะ J
“เจอตัวเป้าหมายแล้ว อาคาชิ” อาโอมิเนะคือคนที่วิ่งมาถึงคนแรก แต่ถึงจะวิ่งมาถึงก็ไม่สามารถขึ้นมาบนต้นไม้ต้นนี้เพื่อจับเขาได้หรอก เพราะต้นไม้ที่สึนะให้กิ่งของมันเป็นที่ยืนอยู่นี้สูง 6 เมตร ส่วนกึ่งที่สึนะใช้เป็นที่เหยียบอยู่ตอนนี้ก็ห่างจากพื้นดินตั้ง 4 เมตร วิธีเดียวที่จะทำให้เขา Out ได้คือต้องยิงมาเท่านั้น
เอ๋..แปลกใจเหรอที่ร่างโปร่งไม่ถึงกับสูงอย่างสึนะโดดมาถึงจุดนี้ได้น่ะ
ไม่ต้องแปลกใจหรอก..
ใครได้ฝึกโหดกับรีบอร์นมาเขาก็ทำกันได้ทุกคนนั่นแหละ T__T
คิดแล้วอดีตเจ้าห่วยก็นึกอยากจะร้องไห้ซะเดี๋ยวนี้ เมื่อก่อนอ่ะนะ..เจ้ารีบอร์นมันทั้งโขกสับใช้สอยเขาราวกับทาส สั่งให้ไปปีนหน้าผา กระโดดขึ้นภูเขา หรือแม้กระทั่งไล่จับเป็ด 1000 ตัวในแม่น้ำเขาก็ทำมาแล้ว แม้จะไม่รู้ว่าการจับเป็ดมาเกี่ยวอะไรกับการเป็นมาเฟียก็เถอะ
“ถูกล้อมแล้วนะครับ สึนะโยชิคุง” โฮชิโนะพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มบางๆ ชั่วครู่ที่สึนะสังเกตเห็นว่าดวงตาสีดำของเด็กหนุ่มทอประกายกล้าอย่างสนุกสนาน โฮชิโนะเป็นคนหนึ่งที่สึนะไม่รู้จัก..เพราะดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะพึ่งย้ายมานามิโมริตอนที่เขาย้ายออกไปเรียนที่อิตาลีแล้ว แต่ถ้าดูจากที่ผ่านๆมา..โฮชิโนะไม่น่าจะมีแววตาที่ทอประกายความสนุกสนานได้แรงกล้าขนาดนี้
แต่ถ้าเป็นคนตระกูลมุราคามิคนอื่น..สึนะว่าเขาเคยเจอนะ J
อืม..เขาคิดว่าเขาควรเพิ่มให้โฮชิโนะเป็นบุคคลหนึ่งที่ควรค่าแก่การจับตามอง
“มุจาคินะ ฮิคาริ Out!” เสียงของดีโน่ที่ดังขึ้นผ่านจอมอนิเตอร์ของทุกคนดังขึ้นพร้อมกัน ดวงตา 2 สีของอาคาชิเบิกกว้าง อะไร..? นี่มันพึ่งผ่านมา 10 นาทีหลังจากที่ทีมนักล่าออกจากจุด Start เองนะ? เพียงแค่ 10 นาที ฮิคาริที่อยู่ทีมของโคริโกะก็ Out ไปซะแล้ว!
“มิโดริมะ ชินทาโร่ Out” ยังไม่ทันที่ทีมนักล่าจะหายตกใจก็มีชื่อของมิโดริมะดังขึ้นตามมาติดๆ
บ้าเอ้ย! เกิดไรขึ้น!
“คางามิ ไทกะ มินากิ ริโนะ มินากิ รินะ มุราซากิบาระ อัตสึชิ Out!” หลังจากมิโดริมะก็มี 4 คนที่ Out ตามไปติดๆกัน ทุกคนในทีมนักล่ายิ่งเบิกตากว้างขึ้นไปอีก แต่สึนะโยชิกับลอบยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย นี่ขนาดรู้ว่าเป็นแค่กิจกรรมที่ทีมนักล่าเป็นเพียงมือสมัครเล่น..นาเดชิโกะกับโคลมยังเอาจริงกันได้หน้าตาเฉย สงสัยว่าเขาก็คงต้องเอาจริงบ้างล่ะมั้ง..เนอะ?
สิ้นสุดความคิดสึนะก็เล็งปืนไปที่ คิเสะ อาโอมิเนะ เลอา ยูโตะ และแอนนา
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
“ว๊า..พลาดไปหนึ่ง..” มี 4 คนถูกกระสุนสียิง..และกระสุนที่ว่านั่นก็เลอะที่เสื้อบริเวณหน้าอกข้างซ้ายซึ่งตรงกับหัวใจพอดี ถ้าเป็นกระสุนจริงพวกเขาคงตายไปแล้ว..และนี่คงเป็นครั้งแรกที่อาคาชิรู้สึกได้ถึงความกดดันที่แผ่ขยายออกมาจนลึกๆแล้วเขารู้สึกหวาดกลัว มันเหมือนกับมีจิตสังหารแผ่ออกมาจากร่างโปร่งบนต้นไม้นั่นทั้งๆที่สึนะเพียงแค่ยิ้ม เล็ง และยิง..ไม่ได้ทำสีหน้าน่ากลัวแต่อย่างใด อีกอย่างปืนที่ใช้ก็เป็นปืนปลอม..
แต่มันกลับทำให้อาคาชิรู้สึกกลัว..นี่คือครั้งแรกที่เขารู้สึกกลัว
กลัวราวกับว่ากระบอกปืนที่ร่างโปร่งบนต้นไม้ถืออยู่นั้นเป็นของจริง..
อีกอย่าง..กระสุนที่เล็งและยิงไปโดนที่บริเวณหัวใจพอดีนั่น
มันเป็นตัวบอกว่า ซาวาดะ สึนะโยชิ แม่นปืนมากแค่ไหน..
“คิเสะ เรียวตะ อาโอมิเนะ ไดกิ โมริ เลอา โยชิดะ ยูโตะ Out!” เสียงจากจอมอนิเตอร์ดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันกลับมีแค่ 4 คนที่ Out ทั้งๆที่สึนะยิงไป 5 และนั่นแสดงว่าต้องมีใครบางคนหลบทันก่อนที่กระสุนจะถึงตัว
“อ่า..รอดได้คนนึงแฮะ” สึนะกระตุกยิ้มอย่างสนใจเมื่อเห็นว่าบุคคลที่เบี่ยงตัวหลบจากวิถีกระสุนของเขาได้เป็นใคร เด็กสาวที่มักจะง่วงนอนและหลับอยู่ตลอดเวลา ดวงตาสีแดงราวกับอัญมณีของเธอสว่างวาบ ดูแค่นี้สึนะก็รู้ว่า..เธอไม่ใช่เด็กสาวธรรมดา แล้วยิ่งการเคลื่อนไหวที่เธอใช้หลบกระสุนนั่น..
อย่างงี้นี่เอง...
“เรียนดาบมาสินะครับ แอนนา” สึนะทักขึ้นก่อนที่ใบหน้าหล่อหวานจะประดับไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาสีน้ำตาลจดจ้องไปที่เด็กสาวอย่างสนใจ ดวงตาสีทับทิมมองไปยังสึนะอย่างเฉยชา..เส้นผมสีขาวไสวพลิ้วไปตามแรงลม
“ก็นิดหน่อยค่ะ” เธอดูต่างกับเด็กสาวขี้เซาก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
คนที่ Out ต้องเดินออกจากสนาม นั่นคือกฎ.. ยูโตะ คิเสะ อาโอมิเนะ และเลอาเดินออกจากป่าไป ดูก็รู้ว่าเซื่องซึมแค่ไหน..นี่พึ่งผ่านไป 15 นาทีหลังจากที่พวกเขาวิ่งออกจากจุด Start แต่ก็ Out ไปจนเกือบหมดขนาดนี้แล้ว ก็ต้องเฟลบ้างเป็นธรรมดา
“คาวะกะ โคริโกะ มอร์เต้ มาเอฮาระ อากิฮิโกะ เอล เอเวอลิน Out!”
“เดี๋ยวสิครับ งั้นตอนนี้ก็แปลว่าทีมของโคริโกะเหลืออาบิสคนเดียวน่ะสิ” คิทสึเนะพูดขึ้นบ้างเมื่อเห็นว่าอีกทีม Out ไป 9 คนแล้ว และคนที่เหลืออยู่ก็ดันเป็นคนหลงตัวเองแห่งห้อง A ซะด้วย..
ให้ตายสิ..หมอนั่นใช้วิธีไหนถึงรอดจากการโดน Out ได้นะ!
“สนใจแต่คนอื่นจนประมาทแบบนี้..ใช้ไม่ได้นะครับ” คุโรโกะที่ไม่รู้มายืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่พูดขึ้น ดวงตาสีฟ้ากระจ่างมองไปที่สึนะนิ่งๆ และโดยไม่ทันรู้ตัวปืนที่เล็งไปที่สึนะโดยคุโรโกะก็ถูกลั่นไก
ปัง!
“หวาๆ อันตรายๆ” สึนะยังคงยืนอยู่บนกิ่งไม้กิ่งเดิม..ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของสีที่น่าจะเปื้อนเสื้อของเขาเต็ม ดวงตาของทีมนักล่าทุกคนที่อยู่ที่นั่งเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ทำไมถึงไม่โดน? ทั้งๆที่ดูจากการเล็งแล้วกระสุนที่คุโรโกะยิงไม่มีทางพลาดแน่ๆ
“ถ้าสงสัยว่าทำไมยิงไม่โดนผมล่ะก็..” สึนะชูมีดพกที่ทำจากยางชนิดพิเศษ..อาวุธที่มีเฉพาะทีมเหยื่อเท่านั้นขึ้นมาให้ทุกคนดู
“ลองยิงมาอีกทีสิครับ” สึนะกล่าวเชิญก่อนที่คุโรโกะจะยิงอีกรอบ โดยที่รอบนี้สึนะไม่ได้หลบหรือทำท่าตกใจ..เหมือนกับว่าจะแค่สาธิตให้ดูมากกว่าว่าตนใช้วิธีใดที่หลบกระสุนนั่นได้
ปัง! ฟึ่บ!
เพียงแค่พริบตาเดียว..เพียงแค่พริบตากระสุนก็ถูกมีดสั้นพิเศษในมือของสึนะปัดไปทางอื่นอย่างรวดเร็วจนเกือบมองไม่ทัน กระสุนที่ถูกมีดสั้นเปลี่ยนทิศทางจึงพุ่งไปโดนต้นไม้ต้นอื่นแทน..
ทำได้ไง..?
“ผมชักจะขี้เกียจเล่นแล้วล่ะครับ..” ไม่รู้ว่าตาฝาดไปรึเปล่า..แต่เหมือนชั่วพริบตาหนึ่งแววตาของสึนะก็เปลี่ยนไป สึนะเขวี้ยงมีดไปเฉียดแก้มโฮชิโนะ ก่อนจะเล็งปืนไปที่แอนนา คิทสึเนะ และคุโรโกะก่อนจะลั่นไก
ปัง! ปัง! ปัง!
มันรวดเร็วซะจนไม่มีใครเบี่ยงตัวหลบได้ทัน กระสุนทุกนัดพุ่งไปโดนที่เสื้อบริเวณหัวใจทุกนัด ไม่ว่าจะแอนนา คิทสึเนะ หรือคุโรโกะ ก็ถูกยิงที่หน้าอกข้างซ้ายเหมือนๆกัน สีแดงที่แตกออกมาจากกระสุนเปื้อนเสื้อผ้าของทั้ง 3 คนบริเวณหน้าอกข้างซ้ายมันยิ่งตอกย้ำว่าสึนะแม่นปืน และ 4 คนแรกที่ Out เพราะสึนะมันก็ไม่ได้บังเอิญแต่อย่างใด
“โฮชิโนะ มุราคามิ แอนนา โรซามาเนล โอคามิ คิทสึเนะ คุโรโกะ เท็ตสึยะ Out!”
ตอนนี้ผู้เล่นทีมนักล่าเหลือเพียง 2 คน..คนแรกคืออาคาชิ ส่วนอีกคนคืออาบิสจากอีกทีม ทุกคน Out ไปเร็วมาก ทั้งๆที่นี่พึ่งผ่านไปแค่ 25 นาทีเท่านั้น มันเหมือนกับเป็นเรื่องตลกร้ายของอาคาชิ เขาคิดว่าเขาวางแผนมาดีแล้ว เขาคิดว่าการแบ่งกลุ่มมันดีแล้ว เขาคิดว่าการจัดการสึนะโยชิและผู้หญิงก่อนมันดีแล้ว
แต่อาคาชิคงไม่รู้..ว่าแผนของอาคาชิไม่ได้ผิดพลาด แต่เป็นอาคาชิและสมาชิกในทีมผู้ล่าต่างหากที่มีความสามารถไม่มากพอ
แผนของเขามันถูกแล้วที่แบ่งกลุ่มและจัดการคนอ่อนแอกว่า แต่มันพลาดตรงที่ทักษะทางกายภาพและทางด้านต่างๆของพวกเขามันด้อยกว่าพวกสึนะอยู่มาก และเขาพลาดตรงที่คิดว่าคนที่อ่อนแอที่สุด..คือ ซาวาดะ สึนะโยชิ
“อาบิเกล เชสเชอร์ คอนสแตนติน Out!”
“อาบิส..Out ไปแล้ว?” อาคาชิพึมพำเหมือนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองซักเท่าไหร่ นั่นแสดงว่าตอนนี้ทีมผู้ล่าเหลือเขาแค่คนเดียวเท่านั้น ในขณะเดียวกันสึนะเหลือบมองมีดสั้นที่หล่นอยู่ที่พื้น ถ้าเขาลงไปเอามีหวังถูกยิงแล้วต้อง Out แน่ๆ
“แต่ก็..ช่างเถอะ” สึนะพึมพำเบาก่อนจะกระโดดลงมาจากต้นไม้แล้วคว้ามีดสั้นที่ปักอยู่ที่โคนต้นไม้อีกคนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันมายืนตรงหน้าอาคาชิ
บอกเลย..ว่าสึนะสามารถจัดการได้สบายมาก
“ผมหิวแล้ว..” สิ้นสุดคำพูดของสึนะ..มือข้างขวาก็ขว้างมีดเล็งไปที่ไหล่ของอาคาชิอย่างรวดเร็ว
ฟิ้ว! ฉึก!
และแล้ว..ผลสรุปแพ้ชนะก็บังเกิด
“อาคาชิ เซย์จูโร่ Out! ทีมเหยื่อเป็นผ่านชนะ!!”
เหนือฟ้ายังคงมีฟ้า
เหนือ อาคาชิ เซย์จูโร่ ก็ยังคงมี ซาวาดะ สึนะโยชิ
เนอะ..? J
.............
“แพ้..แพ้ทั้งๆที่พึ่งผ่านไป 35 นาทีเท่านั้น..” อากิฮิโกะพูดเสียงสั่น ดวงตาสีอำพันสั่นไหววูบอย่างรับไม่ได้..ถ้าจะให้พูดแล้วอากิฮิโกะเป็นเด็กที่รักในชัยชนะมาก เกลียดความพ่ายแพ้ เพราะความพ่ายแพ้มันเหมือนการทำให้เขาได้รับความอัปยศอดสู..
“แพ้..แพ้..เพราะแผนการของฉันมันไม่สมบูรณ์แบบ” อาคาชิพึมพำซ้ำไปซ้ำมาวนไปวนมาแบบนี้อยู่หลายรอบ ใช่..พวกเขาช็อกมาก ความรู้สึกบางอย่างมันถาโถมเข้าใส่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คุโรโกะยังพอว่า..แต่กับพวกอาคาชิและพวกห้อง A นั้น การที่แพ้อย่างขาดลอยในครั้งนี้มันคงทำให้จิตใจของพวกเขาเสียหายหนักมากพอดู
ห้อง A ที่ถูกสั่งสอนมาว่าตนอยู่เหนือนักเรียนห้องอื่นมาโดยตลอด
พอมาเจอการแพ้แบบขาดลอย..ยิ่งคนที่ชนะเป็นคนที่ได้รับฉายาว่า เจ้าห่วย แล้วล่ะก็..
พวกเขาคงรู้สึกไม่ดีนั่นแหละ..
ตอนนี้พวกเขากำลังรวมตัวกันอยู่ที่ห้องโถง
ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่..ยกเว้นอาจารย์และพวกสึนะ
“อาคาชิคุง..ช่วยใจเย็นด้วยครับ” คุโรโกะที่นั่งข้างอาคาชิมานานพูดเพื่อเตือนสติชายหนุ่ม อาคาชิเกลียดความพ่ายแพ้มาก..คุโรโกะรู้ดี แต่คุโรโกะไม่ต้องการให้อาคาชิกลับไปเป็นแบบนั้นอีกแล้ว ไม่อยากให้กลับไปเป็นคนกระหายชัยชนะอีกแล้ว
“เท็ตสึยะ..”
“คุณคงไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีกใช่มั้ยครับ” คำพูดของคุโรโกะเหมือนสิ่งที่ช่วยฉุดรั้งสติของอาคาชิให้กลับคืนมาอีกครั้ง อาคาชิชะงักไปพักใหญ่..นั่นสินะ คุโรโกะอุตส่าห์ทำให้เขากลับมาเป็นคนเดิมแล้ว นี่เขาจะหักหลังความพยายามนั่นด้วยการกลับไปเป็นแบบเดิมน่ะเหรอ?
“ใช่แล้วล่ะอาคาชิคุง..ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่างหรอกนะ” ดีโน่ที่เดินเข้ามาตอนไหนก็ไม่มีใครทราบพูดขึ้นบ้างพลางตบไหล่อาคาชิเบาๆ ใช่..ในโลกนี้ไม่มีอะไรเลยที่สมบูรณ์แบบ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนพัฒนาขึ้นได้อีก ก่อนจะประสบความสำเร็จทุกคนก็ย่อมล้มเหลวมาก่อนทั้งนั้น
แผนของอาคาชิก็เช่นกัน..
ซักวันมันจะต้องประสบความสำเร็จ!
ดีโน่มองภาพภายในห้องโถงก่อนจะยิ้มบางๆ ความจริงแล้ว..คำพูดนี้เขาไม่ได้เตรียมไว้ให้อาคาชิหรอก แต่ก็แค่คิดว่าอาคาชิก็เหมือนกับสึนะในตอนนี้นั่นแหละ
เน่..สึนะ ความสมบูรณ์แบบมันไม่มีอยู่บนโลกหรอกนะ..
ร่างทรงที่สมบูรณ์แบบที่นายจะเอามาเป็นร่างบรรจุของกล่องแพนโดร่าน่ะ..
มัน “ไม่มี” หรอกนะ..เพราะอาคาชิ เซย์จูโร่น่ะ..ไม่ได้สมบูรณ์แบบยังไงล่ะ
และบนโลกนี้..ก็ไม่มีคนสมบูรณ์แบบที่ว่านั่นด้วย
แม้แต่ “นาย”...
สึนะคุงคือคนที่มีความเทพระดับที่แม้แต่อาคาชิยังต้องแพ้ค่ะ!
//เข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงสึนะโยชิคุง
ตอนนี้ใครที่ไม่มีบทก็ขอโทษเนอะ พอดีถ้าจะให้ยัดตัวละครทุกตัวมาอยู่ในตอนเดียวก็ไม่ไหวอ่ะ แหะๆ
ยังไม่ตรวจคำผิดนะคะ ><
ปล.คือว่าอาจจะมาอัพตอนต่อๆไปช้าหน่อยนะคะ พอดีว่าพึ่งเปลี่ยนคอมใหม่..พลอตที่วางไว้แต่เดิมหายหมด จำไม่ได้ด้วย //ก็นานแล้วนี่เนอะ ก็เลยต้องล้มพลอตเก่าแล้ววางพลอตใหม่หมดค่ะ TT
ความคิดเห็น