คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ♞ : Prologue
Prologue
“คุโรโกจจิฮะ~~~”
ร่างสูงผมทองอร่ามวิ่งเข้ามาภายในโรงยิมอย่างรวดเร็วก่อนจะกระโดดกอดร่างบางผมฟ้าทันที คุโรโกะ เท็ตสึยะ แอบปาดเหงื่อตัวเองเนื่องจากต้องพยายามทรงตัวไม่ให้ตัวเองล้มเพราะร่างกายของอีกฝ่ายที่สูงใหญ่กว่า ให้ตายสิ..ใครจะไปคิดล่ะว่า คิเสะ เรียวตะ นายแบบหนุ่มสุดฮอตคนนั้นจะโตแต่ตัวแบบนี้!!
“ว่าไงเท็ตสึ..แล้วก็ปล่อยเท็ตสึได้แล้วว้อยเจ้าคิเสะ!” ก่อนที่ร่างบางผมฟ้าจะขาดอากาศหายใจตายร่างสูงผิวคล้ำเจ้าของกลุ่มผมสีน้ำเงินก็เดินมาจับแยกทั้งคู่ออกจากกันเสียก่อน เอ่อ..ก็ไม่รู้สินะ ก็เท็ตสึเป็นของเขานี่..เจ้าคิเสะนี่น่ายันตีนชะมัด!
มากอดคนๆเขาได้ไง!!
“ง่า..อาโอมิเนจจิอย่ายึดคุโรโกจจิไว้คนเดียวแบบนั้นสิ T^T” เจ้าหมาโกลเด้นผมทองเบะปากเหมือนจะร้องไห้ อาโอมิเนะ ไดกิ อดีตคู่หูแสงเงาของคุโรโกะที่นับได้ว่าเมื่อก่อนนั้นสนิทกับคุโรโกะเป็นพิเศษกว่าคนอื่นๆ ย้ำ!!! ว่าเมื่อก่อน!!
“แล้วจะว่าไปตาแก่ที่เรียกเรามาตอนนี้อยู่ไหนฟะ..” คางามิ ไทกะ แสงคนปัจจุบันของคุโรโกะพูดขึ้นพลางกอดอกอย่างไม่ชอบใจ แค่เห็นไอ้ดำอาโอมิเนะกอดคุโรโกะของเขาแบบนั้นก็ว่าอารมณ์เสียแล้ว..นี่โค้ชที่เรียกรวมตัวดันมาสายอีก!! วันนี้จะมีเรื่องให้เขาอารมณ์เสียมากไปแล้วนะโว้ยยยยย!
“ใจร้อนไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ นาโนะดาโยะ..” มิโดริมะ ชินทาโร่ พูดขึ้นพร้อมกับดันแว่นขึ้นตามความเคยชิน ในมือถือตุ๊กตากบเคโรโระซึ่งเขาเชื่อว่ามันเป็นของนำโชคของวันนี้ แต่ความจริงแล้วเขาก็หงุดหงิดไม่แพ้กัน..เมื่อไหร่อาโฮ่กับเจ้าหมาโกลเด้นนั่นจะปล่อยคุโรโกะของเขา(?)ซักที!!
“ง่ำๆ อาคาจินหายไปไหนแล้วอ่า..” มุราซากิบาระ อัตสึชิ เคี้ยวขนมขบเคี้ยวที่ซื้อมาพลางกวาดสายตาหาเพื่อนชายอีกคนที่เมื่อครู่ยังอยู่แถวนี้ แต่บัดนี้กลับหายไปไหนแล้วก็ไม่มีใครทราบ..
หวืด!
เสียงแหวกอากาศของอะไรซักอย่างดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ..คางามิ มิโดริมะกับมุราซากิบาระหลบอย่างรู้งาน ก่อนที่กรรไกรสีแดงฉาน 2 เล่มจะแหวกอากาศพุ่งเฉียดแก้มของคิเสะและแก้มของอาโอมิเนะไปอย่างเฉียดฉิว บุคคลที่ได้รับฉายาว่าจักรพรรดิไร้พ่ายเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย จะโทษเขาที่เป็นคนปากรรไกรก็คงจะไม่ได้..ก็สองคนนั้นริบังอาจมากอดของๆเขาอยู่นี่นา..
“อ..อาคาชิจจิ!” คิเสะเบิกตากว้างก่อนจะรีบถอยห่างจากร่างบางผมฟ้าทันที เพราะเป็นที่รู้กันดีว่า อาคาชิ เซย์จูโร่ หวงร่างบางผมฟ้ามากแค่ไหน ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย อืม..ก็..
ไอ้อาการหมาหวงก้างนั่นแหละ J
เหล่าเมะทั้งหลายน่าถอดสีในทันทีเมื่อหันไปสบตากับอาคาชิ เฮ้ๆ..นี่อะไรน่ะ!
ดันเจอด่าน Boss ซะได้..!!!
ถ้าพูดถึงการตามจีบร่างบางผมฟ้า..ใครที่คิดจะจีบคงต้องผ่านพวกเขาทั้ง 5 คนไปซะก่อน แต่ถึงจะผ่านไปได้...ก็อย่าพึ่งนึกว่าจะผ่าน Boss อย่างอาคาชิได้ล่ะ!! พวกเขาขอรับประกันว่าคนๆนั้นคงโดนอาคาชิใช้กรรไกรจ้วงไส้ออกมาแน่ๆ!
อึ๋ย..น่ากลัว!
และนั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมตลอดหลายปีที่ผ่านมาถึงไม่มีใครคิดจะลองจีบร่างบางผมฟ้าเลยซักคน..
“เอ้าๆ! มากันเร็วดีนี่!” ไอดะ คาเงโทระ ผู้เป็นบิดาของโค้ชริโกะซึ่งมาทำหน้าที่เป็นโค้ชให้พวกเขาได้ซักพักพูดขึ้นพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“มาช้านะตาแก่..” ร่างสูงผิวคล้ำพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ยิ่งเมื่อกี้เขาพึ่งได้แผลถลอก(?)ที่แก้มเป็นของขวัญจากอาคาชินี่ยิ่งทำให้อารมณ์เสียเข้าไปใหญ่! คำพูดไร้ซึ่งความเคารพของอาโอมิเนะทำให้ชายวัยกลางคนกำมือแน่นอารมณ์เดือดปุดจนอยากจะระเบิดโรงยิมทิ้งซะเดี๋ยวนี้ แต่ที่ทำได้ก็มีเพียงขบกรามแน่นระงับอารมณ์เพียงเท่านั้น..
ใจเย็นไว้..คาเงโทระ ถ้าสติแตกขึ้นมาเดี๋ยวเจ้าพวกนี้ไม่ยอมไปกันพอดี ฮึ่ม..
“ว่าแต่นัดพวกเรามาทำไมครับ โค้ดไอดะ..” ร่างสูงโปร่งผมสีแดงเพลิงถามพลางมองหน้านิ่งๆ ฝ่ายชายวัยกลางคนก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ในที่สุดก็มีคนวกกลับเข้ามาเรื่องที่เขานัดรวมตัวกันจนได้ อย่างน้อยการเดินทางครั้งนี้เขาก็คิดว่าคงไว้วางใจอาคาชิได้เปราะนึง..
มั้งนะ...
“ฉันจะให้พวกเธอไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนนามิโมริ..”
“ล้อเล่นใช่มั้ยฮะโค้ด?” คิเสะถามพลางหัวเราะแห้งๆ ต้องล้อเล่นแน่ๆ..เรื่องแบบนี้น่ะ..
“เปล่า ฉันจะให้พวกเธอไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นั่น ก็ถือว่าไปเข้าค่ายฝึกซ้อมไปในตัวเลยก็แล้วกัน ออกเดินทางคืนนี้มารวมตัวกันที่นี่..ส่วนฉันต้องจัดการธุระก่อนอีก 1 สัปดาห์ค่อยตามไป อาคาชิ..ฝากคุมเจ้าลิงพวกนี้ด้วยนะ” โค้ชชายวัยกลางคนหันไปบอกกับร่างสูงในประโยคสุดท้ายก่อนจะหันหลังเดินจากไป อะไรฟะ..บอกแค่เนี่ย!? รายละเอียดก็ไม่บอก!!!
บ้าไปแล้ววววววว..!!!!!
ร่างโปร่งของชายหนุ่มวัยรุ่นเจ้าของกลุ่มผมสีน้ำตาลและดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังราคาแพง ตรงหน้าคือโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสารมากมาย หนังสือ โน๊ตบุ๊ค และปืน.. มือเรียวยังคงประทับตรารับรองของวองโกเล่ลงบนเอกสารไปเรื่อยๆตามงานของตน ดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้ไล่มองข้อความบนเอกสารก่อนจะประทับตราลงไป มันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ...ก็คงจนกว่าเอกสารบนโต๊ะจะถูกประทับตราหมดนี่แหละนะ
“รุ่นที่ 10 ครับ..น้ำชาหน่อยมั้ยครับ..?” ร่างสูงของผู้พิทักษ์วายุซึ่งควบตำแหน่งมือขวาทำให้นภาแห่งวองโกเล่เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารได้สำเร็จหลังจากที่แทบจะจมอยู่กับมันมาตลอดระยะเวลาครึ่งวัน โกคุเดระ ฮายาโตะ วางแก้วน้ำชาราคาแพงซึ่งบรรจุชาชั้นเลิศจากอังกฤษพร้อมกับจานที่มีขนมเค้กราคาแพงวางลงบนโต๊ะรับแขกในห้องทำงานของนภาอย่างเงียบเชียบ
“ขอบใจนะโกคุเดระคุง..” ร่างโปร่งของบอสรุ่นที่ 10 แห่งวองโกเล่พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปนั่งบนโซฟาหนังสีดำพลางคลายเนคไทออกพอประมาณ มือเรียวยกถ้วยชาขึ้นจิบเล็กน้อยก่อนจะวางไว้ที่เดิม..
“ตามคำขอของรุ่นที่ 9 พรุ่งนี้เราจะต้องกลับนามิโมริแล้วสินะ ฮะๆๆ~” ผู้พิทักษ์พิรุณแห่งวองโกเล่ซึ่งปัจจุบันควบตำแหน่งมือซ้ายของนภาพูดขึ้นพลางหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ แค่นั้นไม่พอยังเลื่อนมือไปแตะมือของบอสหนุ่มอย่างเนียนๆ..
“อย่ามาเนียนเฟ้ยเจ้าบ้าเบสบอล!!” เพียงเท่านั้น ยามาโมโตะ ทาเคชิ ก็ชักมือกลับก่อนจะหัวเราะแห้งทันที อะโด่ว..เขาอุตส่าห์เนียนได้จับมือกับสึนะทั้งที โกคุเดระก็ยังอุตส่าห์มาเป็นมารผจญคอยขัดขวางอยู่ได้ บู่~
ซาวาดะ สึนะโยชิ อายุ 17 ปี เป็นนภารุ่นที่ 10 ของวองโกเล่แฟมิลี่ แก๊งค์มาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก.. หลังจากที่จบศึกแห่งสายรุ้งพวกรีบอร์นก็กลับมาเติบโตตามปกติ และพวกเขาก็เข้ารับตำแหน่งแทนพวกรุ่นที่ 9 ซึ่งบัดนี้ได้ไปพักผ่อนที่เกาะส่วนตัวกันหมดแล้ว ไม่อยากจะบอกว่าช่วงแรกๆนั้นพวกเขาโดนเขม่นจากพวกอาวุโสหลายคนเลยทีเดียว แต่เพราะได้รีบอร์นอบรมมาอย่างดีจึงทำให้เขาสามารถแสดงความสามารถที่แท้จริงในการเป็นผู้นำของแก๊งค์มาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกและทำให้พวกผู้อาวุโสยอมรับได้.. แต่มันก็ใช้เวลานานทีเดียวพวกเขาถึงจะชินกับการที่ต้องฆ่าพวกศัตรูหรือทำเรื่องต่างๆที่มาเฟียทั่วไปเขาทำกัน แต่ก็ยังคงมีอยู่ 2 สิ่งที่วองโกเล่ปฏิเสธ
หนึ่งคือการค้ามนุษย์..
และสองคือการค้ายาเสพติด..
“อยากกลับนามิโมริแบบสุดขั้ว!!!” ซาซางาวะ เรียวเฮ ผู้พิทักษ์อรุณของวองโกเล่ชูกำปั้นก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่นห้องทำงานของสึนะจนคนในห้องต่างต้องพากันปิดหู ยังไงซะน้องสาวของเขา ซาซางาวะ เคียวโกะ ก็ยังคงอยู่ที่เมืองนามิโมริไม่ได้ย้ายมาอิตาลีด้วยแต่อย่างใด ดังนั้นการที่เขาอยากจะกลับไปมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก..
“หนวกหูเฟ้ยเจ้าหัวสนามหญ้า!” ไม่ต้องบอกคุณก็คงจะรู้ใช่มั้ยว่าใครพูด..
“เฮ้อ..ตอนนี้แรมโบ้ทำธุระที่นามิโมริพอดีสินะ ยามาโมโตะช่วยโทรไปบอกแรมโบ้ด้วยนะว่าพรุ่งนี้พวกเราจะกลับไปที่นามิโมริ” นภาหันไปพูดกับผู้พิทักษ์พิรุณด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนที่ยามาโมโตะจะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ..บรรยากาศภายในห้องเริ่มเข้าสู่ความเงียบเมื่อไม่มีใครพูดอะไรออก เพราะต่างคนก็ต่างครุ่งคิดถึงสิ่งที่รุ่นที่ 9 ได้ขอเอาไว้..
ให้กลับไปดูแลคนงั้นเหรอ..?
เฮอะ! ตลก! แต่ในเมื่อขัดไม่ได้..จะดูแลให้ก็แล้วกัน..
“คุฟุฟุ เงียบกันจังเลยนะครับ..” ตกอยู่ในภาวะเงียบงันได้ไม่นานร่างสูงโปร่งเจ้าของทรงผมสับปะรดก็โผล่เข้ามาในห้องโดยที่ไม่มีใครตั้งตัวทันพร้อมกับเสียงหัวเราะแปลกประหลาดอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว นภาแห่งวองโกเล่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย..คิดไม่ถึงจริงๆที่จู่ๆผู้พิทักษ์สายหมอกของตนก็เข้ามาร่วมวงด้วยแบบนี้ทั้งๆที่ไม่ชอบมาเฟียแท้ๆ
ก่อนหน้านี้ก็เช่นกัน..ทั้งๆที่ไม่ชอบมาเฟีย ไม่สิ..เกลียดมาเฟียเข้าไส้แต่ โรคุโด มุคุโร่ ก็ยังอุตส่าห์ยอมมาเป็นผู้พิทักษ์สายหมอกให้เขาเสียซะงั้น มันเลยกลายเป็นว่านี่คือครั้งแรกของประวัติศาสตร์วองโกเล่ที่มีผู้พิทักษ์สายหมอกถึง 2 คน... วองโกเล่จึงยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นจนแทบจะไม่มีแฟมิลี่ใดคิดตั้งตัวเป็นศัตรูด้วยเลย ก็มีเพียงแต่บางแฟมิลี่ที่ชอบอ้างชื่อวองโกเล่ไปทำเรื่องผิดๆ และหากเป็นเช่นนั้นก็มีอยู่หนทางเดียว...
ลบชื่อมันออกจากประวัติศาสตร์มาเฟีย..
และทำลายไม่ให้เหลือแม้แต่ซาก..
“มาสุมหัวทำอะไรกันที่นี่..เจ้าสัตว์กินพืช..” และสิ่งที่นภาไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อ ฮิบาริ เคียวยะ ผู้พิทักษ์เมฆาซึ่งไม่ชอบสุมหัวกับใครเดินเข้ามาภายในห้องพลางหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆเขา ใครๆก็รู้ว่าผู้พิทักษ์เมฆารักอิสระเหนือสิ่งอื่นใด..นี่ที่ยอมมารับตำแหน่งผู้พิทักษ์เมฆาให้เขานี่ก็แทบจะนึกว่าฝันไปเสียด้วยซ้ำ และในวันนี้คนๆนี้ที่เกลียดการสุมหัวกันมากกว่าอะไรในโลกยอมมานั่งบนโซฟาในห้องเขาที่ซึ่งผู้พิทักษ์ทุกคน (ยกเว้นแรมโบ้) อยู่กันครบนี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์มากเลยทีเดียว..
“คุฟุฟุ..เจอกันอีกแล้วนะครับฮิบาริ เคียวยะ..”
“แก..!! ไอพืชไร่!!”
เคร้ง! ผลั่ก! โครม!
น่าอัศจรรย์...เฮ้อ สงสัยคงต้องเปลี่ยนความคิด ต้องบอกว่าน่าปวดหัวสิถึงจะถูก!
[ 12 / 10 / 2015 ]
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่รัก! จบไปแล้วก็บทนำ ( //ถอนหายใจ..) ที่แต่งเรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรมาก อยากบอกว่ากำลังสนองนี๊ดตัวเองล้วนๆ! พอดีช่วงนี้กำลังบ้ารีบอร์นกับคุโรโกะ ก็เลยจับสองเรื่องมานี้ต้มยำทำรวมมิตรซะเลย!!
อ่านแล้วก็เม้นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ!!!
ความคิดเห็น