[Identity V] ~Fall For U~ [Joseph x you][END]

I N T R O

ณ โรงอาหารของโรงเรียนประจำแห่งเมืองแฟร์นิกซ์

ซุบซิบ ซุบซิบ

ผู้คนในโรงอาหารต่างมองไปที่หญิงร่างบาง ผมยาวประกายสีม่วงอ่อนๆ และสายตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า

น้อยคนนักจะได้ยินเสียงของเธอ..

และท่าทางบอบบางจนดูน่าอ่อนแอนั่นแหละที่เป็นที่หมายตาของกลุ่มหัวโจกประจำโรงเรียน

พรึ่บ!! เพล่ง!!

หญิงร่างบางในมือถึงถาดอาหารล้มลงกับพื้นทันทีเมื่อมีคนแกล้งขัดขาเธอ

สายตานับร้อยต่างมองมาที่เธอพลางหัวเราะเยาะอย่างชอบใจ

“ยัยซุ่มซ่าม!! ฮ่าๆ!!” ชายหนุ่มผมสีบอนด์ผู้ที่เป็นคนขัดขาเธอเอ่ยพลางหัวเราะเยาะหญิงสาวที่ค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นยืนโดยไม่สบตาใคร

“ยัยใบ้!!” เพื่อนของชายผมบอนด์เอ่ยอย่างชอบใจ และคำพูดของเขาก็ดูเหมือนจะถูกใจของคนหลายสิบคน...พวกเขาต่างหัวเราะมองหญิงสาวร่างบางราวกับเธอเป็นตัวตลก

“.....” หญิงสาวร่างบางไม่เอ่ยคำใด สองมือปัดเศษอาหารที่ติดตามร่างกายเธอก่อนจะค่อยๆเดินออกไปจากตรงนั้น..

แต่..

ปึก!

แอปเปิ้ลสีแดงสดกระแทกโดนหัวเธอเข้าเต็มๆ

“ฮ่าๆ!!” ชายผมบอนด์หัวเราะอย่างชอบใจ..และคนอื่นๆก็ไม่ต่างกัน

‘..ฮึก..ทำไม..ทำไมต้องเป็นฉันด้วย..’ หญิงสาวได้แต่พูดในใจพลางพยายามเก็บสีหน้าให้เรียบเฉยเพราะเธอไม่อยากให้ใครเห็นว่าเธอกำลังจะร้องไห้..

ฉัน..

ฉันมีชื่อเต็มๆว่า ไรรีย์ ไมเยอร์ (Riley Miyer)

ชื่อที่ไม่เข้ากับฉันสักนิด…

(Riley มีความหมายว่า กล้าหาญ ค่ะ^^)

ฉันเกิดที่หมู่บ้าน แฟร์นิกซ์ หมู่บ้านที่เต็มไปด้วยความสมบูรณ์แบบ…

ฉันในวัย 15 ปี ถูกส่งตัวให้มาอยู่ในโรงเรียนประจำ…

เพราะต้องจากครอบครัว..

ฉันจึงรู้สึกเหงา..

โดดเดี่ยว..

และกลัว..

กลัวที่จะเข้ากับคนที่นี่ไม่ได้…

ซึ่งความกลัวของฉันก็กลายเป็นจริง…

ไม่มีใครเลย..

ไม่มีใครที่เข้ากับฉันได้..

รู้ตัวอีกที...ฉันก็กลายเป็นตัวตลกประจำโรงเรียน…

ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด 2 ปีนี้…

คำว่า ‘เพื่อน’ คงไม่มีในพจนานุกรม…

เพราะมันไม่มีความหมายอะไร…

หึ…

ทำไมโลกนี้มันช่างโหดร้าย…

เช้าวันต่อมา…

ไรรีย์ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆพลางเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเธอ

พรึ่บ~

แสงสว่างจากโคมไฟทำให้เธอหรี่ตาลงก่อนจะค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่งท่ามกลางความเงียบ..

30 นาทีต่อมา…

ไรรีย์ยืนส่องกระจกดูตัวเองด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“เมื่อไหร่...ฉันจะได้ออกจากที่นี่นะ?”

เธอได้แต่ถอนหายใจก่อนที่สองขาจะเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนและเดินออกจากห้องไป..

ไรรีย์มักตื่นแต่เช้าและไปนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดเงียบๆ เพราะงั้นระหว่างทางที่เธอกำลังเดินอยู่นั้นจึงเงียบผิดปกติ….

ซึ่งมันควรเป็นเช่นนั้น…

เพียงแต่เช้านี้เธอกลับรู้สึกเหมือนมีใครเดินตามเธออยู่…

และเมื่อเธอหันหลังไป เธอก็ไม่พบใครอยู่แถวนั้น...เว้นแต่สายตาเธอกลับเห็นมีบางอย่างที่ค่อยๆตกลงมา..

ซองจดหมายสีขาว...พร้อมกับตราประทับสีแดงเลือดหมู..

ด้วยความสงสัย...ไรรีย์จึงได้ไปหยิบจดหมายนั่นขึ้นมาและพลิกดูด้านหลัง

‘To. Riley Miyer’

หญิงสาวขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นชื่อของเธอ

ณ ห้องสมุด

ไรรีย์หยิบซองจดหมายนั่นขึ้นมาเปิดอ่านทันทีหลังจากหาที่นั่งหลบมุมได้แล้ว…

ดูเหมือนมีบางอย่างดลใจให้เธอเซ็นชื่อลงไป..

‘...หึ...รางวัลที่ฉันปรารถนางั้นหรอ…’

และเมื่อเธอเซ็นชื่อเสร็จ ก็มีแสงสว่างจากซองจดหมายกระทบเข้ากับตาของไรรีย์จนเธอต้องรีบหลับตาแน่น

และเมื่อแสงสว่างค่อยๆจางไป..

ไรรีย์ค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมกับความประหลาดใจ..

เพราะที่ที่เธอกำลังยืนอยู่นั้น...กลับไม่ใช่ห้องสมุด

แต่เป็น…

คฤหาสน์ใหญ่โต…

อยู่ท่ามกลางป่า….

“ยินดีต้อนรับ คุณไมเยอร์”