รอยแผลที่จางหาย

บทนำ

เรื่องราวในอดีต

สวัสดีครับ ผมชื่อ ‘ทศวรรษ’ หรือเรียกว่า ‘เอ็ม’ ก็ได้ครับ ย้อนกลับไปตอนที่ผมยังเป็นเด็กมัธยมปลายAคนหนึ่ง ที่เคยแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง พี่เขาชื่อ ‘วราธร’ หรือพี่ ‘ธร’ ซึ่งผมนั้นได้แอบชอบพี่เขามาตั้งแต่ มัธยมต้นปีที่ 1 ผมกับพี่เขาห่างกัน 1 ปี พี่ธรนั้นสูง 180 ซม. น้ำหนัก 70 กก. ผิวขาว หุ่นนักกีฬา เรียนเก่ง แถมหน้าตาก็ดูหล่อพอสมควร ผมมีรุ่นพี่ที่สนิทอยู่หนึ่งคนพี่เขาชื่อ ‘นายน้อย’ หรือพี่ ‘นาย’ พี่นายนั้นเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ธร พี่นายคอยให้คำปรึษาผมตลอด ทั้งๆที่พี่นายเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ธรแต่พี่นายก็ไม่เคยบอกพี่ธร(มั้งนะ)ว่าผมแอบชอบพี่เขา

‘ไงพี่นาย’

‘อ่าวมาได้ไงเนี้ยยย’

‘มารับพี่ไปโรงเรียนไง’

พี่นายทำหน้างงๆ ก่อนที่จะขึ้นรถไปกับผม

‘ให้กูขับแทนมั้ย’

‘ทำไมละผมขับช้าหรอ’

‘ไม่หรอกกูแค่...ยังไม่อยากตาย’ พี่นายพูดอย่างขำๆ

 ‘ครับๆผมไม่ทำให้พี่ตายหรอก ฮ่าๆ’

ไม่นานนักพวกเราทั้งสองก็มาถึงโรงเรียนสักที

ณ โรงเรียนA

ถึงโรงเรียนผมก็แยกกับพี่นายทันที ผมจึงขับรถไปจอดในโรงรถ พอผมลงจากรถเพื่อนสนิทผมก็ทักผมทันที

‘ไงไอ้เอ็มทำไมวันนี้มึงมาเช้าได้วะ’

‘อ้าวไอ้น้ำ ก็ปกติป่ะวะกูมาเช้าตลอดแหละ’ เพื่อนผมชื่อน้ำครับ ถึงชื่อมันจะเหมือนผู้หญิงก็เถอะแต่นิสัยกับหน้ามันไม่ได้เข้ากับชื่อเลยซักนิด ตัวสูง ผิวแทน หน้าเข้มๆ นิสัยก็ยังกวนๆอีก ดูยังไงชื่อกับหน้าก็ไม่เข้ากันอยู่ดี ฮ่าๆๆ

‘ตอแหลไม่เนียนฮ่าๆ ปกติเข้าแถวกูยังไม่เห็นหน้ามึงด้วยซ้ำ’

‘ -_- ’

‘แล้วตกลงทำไมมึงมาเช้าได้วะ’

‘ก็วันปัจฉิมนิเทศป่ะ กูก็แค่…’

‘แค่เหี้ยไรมึง บอกกูมา มันค้างคาใจ’

‘ฮ่าๆไม่บอกหรอกอิอิ’ ใครมันจะบอกได้ละว่ากูอยากเห็นหน้าพี่เขา

‘อิอิ พ่อง จำไว้เลยนะมึง’

อร๊ายยยย กริ๊ดดดดด

‘มึงคนมุงไรกันเยอะแยะวะ’

‘ก็พี่ธรมาไงมึง นั้นไงเดินมาทางนี้ละ’

‘พี่เขามาทำไรแถวนี้วะ’

‘มาหาพ่อมึงมั้งฮ่าๆ’ มึงหลอกด่ากูถูกมั้ยไอ้เพื่อนชั่ว

‘เออ…น้องเอ็มครับ’ ทำไมพี่เขาถึงทักกูละ จะตอบไงดีวะ

‘…’

‘น้องเอ็มครับได้ยินพี่มั้ย’

‘คะ…ครับ’ ผมรีบตอบพี่เขาทันทีเมื่อตั้งสติได้

‘น้องเห็นไอ้นายบ้างมั้ยพี่กำลังหามันอยู่’

‘มะ…ไม่ครับ ไม่เห็นเลย’

‘หายไปไหนของมันนะไอ้นี่ อย่าให้กูเจอนะมึง’

‘ฮ่าๆ’ ผมหัวเราะแห้งๆให้พี่เขา

‘งั้นพี่ไปก่อนนะ’ พี่เขายิ้มให้ผมก่อนที่จะไปตามหาเพื่อนต่อ

หลังจากนั้นไม่นานเพลงชาติก็ดังขึ้นผมกับเพื่อนจึงไปเข้าแถวกับเพื่อนๆพอเข้าแถวเสร็จผมกับไอ้น้ำก็เดินไปซื้อดอกไม้และของต่างๆให้พวกพี่ๆที่กำลังจะจบ

‘งั้นขึ้นห้องกันเถอะ’

‘ร้ายวะซื้อของเสร็จก็ชวนกูขึ้นห้องซะละ’

‘งั้นกูไปคนเดียวก็ได้’

‘โหหหห มึงกูแค่เล่นนิดๆหน่อยๆทำเป็นงอน’

‘งอนพ่อมึงดิ’

‘แล้วมึงจะขึ้นห้องไปเอาไรวะ’

‘เออ…กูจะขึ้นไปหาพี่นายมันอะ’

‘อ้าว แล้วเมื่อกี้มึงบอกพี่ธรว่า…’ ผมรีบเอามืออุดปากไอ้น้ำทันที

‘คือพี่นายไม่ให้กูบอกพี่ธรอะว่าพี่แกอยู่บนห้อง’

‘เออๆงั้นขึ้นไปเลยมั้ย’

‘อืมๆ’

ขณะที่ผมและเพื่อนกำลังขึ้นไปหาพี่นายอยู่นั้นก็มีใครบางคนวิ่งชนผมเข้าอย่างจัง

‘โอ๊ยทำเหี้ยไรวะ!!’

‘ขอโทษนะครับ อ้าวไอ้เอ็มนิ!!’

‘อ้าวพี่นาย!! พี่จะรีบไปไหนชนผมซะแรงเลย’

‘ก็หนีไอ้ธรไงวะ’

‘จะหนีทำไมยังไงก็เจอกันในงานปัจฉิมฯอยู่ละ’ ผมตกใจเลยหันตามเสียงของคนๆนั้นไปแต่เสียงของคนที่พูดคือเสียงของพี่ธรที่กำลังโกรธ แต่คนที่ตกใจมากกว่าผมคือพี่นายตอนนี้พี่เขาตัวซีดหมดแล้ว

‘มะ…มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่นี่’ พี่นายถามคนที่โกรธจัดอยู่ตรงหน้า

‘ก็สายกูเยอะไง’

‘ไอ้เอ็มมึงบอกมันใช่มั้ย!!’

‘ผมไม่ได้พูดไรเลยนะพี่’

‘หึ ไอ้เอ็มมึงตอบกูมาว่ามึงหนีกูทำไม’

‘คือ…’

‘คือเหี้ยไรมึงบอกกูมา!!’

‘กูกลัวมึงอะ’

‘กลัวกู?’

‘ก็เออดิ’

‘มึงจะกลัวกูทำไม’

‘ก็เรื่องที่กูบอกมึงอะ’

‘อ่อ เรื่องเมื่อคืนที่ร้านเหล้าอะนะ’

‘เออ..พี่ผมกับเพื่อนไปก่อนนะ’ ผมกำลังจะยกมือไหว้พี่ทั้งสองแต่พี่ธรก็พูดตัดบทผมซะก่อน

‘น้องยังไปไม่ได้ครับ พี่มีเรื่องจะคุยกับน้อง’

‘คุยกับผม?’ ผมพูดพลางชี้ตัวเองไปด้วย

‘ใช่น้องนั้นแหละ’ พอพี่ธรคุยกับพี่นายเสร็จผมก็เดินตามเขาไปที่ห้อง ม.6/11

‘คือ…พี่ธรครับมีเรื่องอะไรหรือเปล่า’

‘พี่จะถามน้องว่าน้องชอบพี่ใช่มั้ย?’ หัวใจผมเต้นแรงจนเกือบทะลุออกจะอก แต่พี่เขารู้ได้ยังไงกัน

‘พี่รู้ได้ไงครับ’ เสียงของผมตอนนี้มันสั่นมาก

‘ไอ้นายมันบอกตอนมันเมา’ ย้อนกลับไปเมื่อวานที่ร้านเหล้า

ร้านเหล้า

พาร์ทธร

‘มึงไหวอยู่มั้ยวะ’ ผมพูดพลางดูคนข้างหน้าที่เมาจนไม่รู้เรื่อง

‘หวายยย กูมายยดายยมาวว’

‘กูว่ามึงพอก่อนเถอะ’

‘มึงถ้ากูบอกไรไปมึงจะเก็บเป็นความลับมั้ยวะ’ ผมทำหน้างงก่อนจะถามอีกฝ่าย

‘เรื่องไรละ’

‘มึงตอบกูก่อนดิ ว่ามึงจะไม่บอกใคร’ มันทำหน้าเครียดขึ้นมาทันที

‘เออๆ กูไม่บอกใครหรอก’

‘น้องเอ็มมันชอบมึงอะ’

‘หาาา!!’ ตอนนั้นผมตกใจมาก กลับมาที่ห้องเรียน น้องเขาหน้าแดงไปหมดแล้วแถมยังเงียบอีกต่างหาก

พาร์ทเอ็ม

‘….’ ผมเงียบไม่รู้จะตอบยังไงดี

‘คือพี่จะบอกว่า…’ ตอนนี้ผมแทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงหัวใจของตัวเอง

‘…’

‘น้องเลิกชอบพี่ได้มั้ยครับ’ หัวใจผมหยุดเต้นไปชั่วขณะผมพูดไม่ออกจริงๆ

‘….’

‘น้องอาจจะเจอคนที่ดีกว่าพี่ คนที่รักน้องดังนั้นตัดใจจากพี่เถอะ’ เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมากผมพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนตกใจอยู่ที่เดิมพอได้สติผมเลยรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น

ผมวิ่งผ่านบันใดก็มีคนรั้งผมไว้คนๆนั้นคือพี่นายคนที่ผมคอยปรึกษาตลอด

‘เอ็ม!!’

‘ฮือออ’ ผมไม่พูอะไรนอกจากร้องไห้

‘เกิดอะไรขึ้นเล่าให้พี่ฟังหน่อย’

‘ฮือออ อึกกก’ ผมยังคงร้องไห้อยู่อย่างเดิม

‘ไอ้ธรสินะ มันทำไรเอ็ม!! พี่จะไปเอาเรื่องมัน’

‘มะ…ไม่เป็นไรครับ ไม่ใช่ความผิดของพี่ธรหรอก’

‘มันทำไรเอ็มบอกพี่มา!!’ พี่นายทำเสียงดุใส่ผม

‘พี่เขาบอกให้ผมตัดใจจากเขา คือผมไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อึกก’

‘เอ็ม ไม่ร้องนะเดี๋ยวพี่พาไปล้างหน้า’

‘ไม่เป็นไรครับ ผมจะกลับแล้ว’

‘โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ’

‘…’ ผมไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้า

หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอหน้าพี่ธรอีกเลยและผมกับพี่นายก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลหลังจากนั้นมา ผมได้แต่ร้องไห้ตลอด3เดือน จนเพื่อนอย่างไอ้น้ำเป็นห่วงมันมาเที่ยวหาผมบ่อยๆชวนผมไปเที่ยวต่างๆนาๆ แต่ผมไม่มีอารมณ์ที่จะไปไหน และทางบ้านผมก็ได้ย้ายให้ผมไปเรียนต่อที่อังกฤษ

จนกระทั่งผ่านไป1ปี

*Tbc