นักเลงสาว...ใจเกินร้อย

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

“นี่ เธอ โยนลูกบาสมาให้ฉันหน่อยสิ”

ฉันโยนลูกบาสมาอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะถ้าฉันโยนแรงเกิน แล้วไปโดนพวกนั้นเข้า แล้วฉันคงได้เป็นศพคาสนามบาสแน่

“ไอ้ฟ่าง มานี่ได้แล้ว แกจะรอให้พวกมันมาด่าแกรึไง”เพื่อนฉันตะโกนด่า ตกลงมันเป็นเพื่อนหรือมันเป็นแม่ฉันกันแน่เนี่ย ฉันชื่อข้าวฟ่างค่ะ หรือนางสาว มธุวาณี วาศิวานนท์   ฉันเรียนอยู่ชั้น ม.5

“ฉันไปแล้ว แกจะตะโกนด่าฉันทำไมหะ ไอ้พลอย”เพื่อนฉันชื่อพลอยค่ะ เป็นที่น่ารักแล้วนิสัยดี

“เอาน่า หรือแกอยากตายตรงนั้น แล้วตกลงจะกลับบ้านหรือยังหะ”

“จร้า พลอยที่รัก กลับแล้วจร้า”

แล้วทันใดนั้นเอง สิ่งที่ฉันไม่อยากให้มันมา แต่มันก็มาหาฉันจนได้

“นี่ยัยฟ่าง แกจะกลับบ้านแล้วไง”นั้นเป็นเสียงฟาล์วพี่ชายสุดที่ (ไม่) น่ารักของฉัน

“อืม ไม่เห็นรึไง หรือพี่ตาบอดละหะ พี่ฟาล์ว”เหอะๆ ไอ้พี่บ้า

“เหอะๆๆแกอยากตายเร็วรึไงหะ วันนี้ฉันกลับบ้านกับแกด้วยละกัน”

“อ้าว คิดไงกลับกับฟ่างเนี่ย ร้อยวันพันปีไม่เห็นอยากกลับด้วยเลย แล้วพี่ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย”เสื้อพี่ฉันมีแต่รอยรองเท้าแล้วก็เปื้อนดินเต็มคัว แถมยังปากแตก คิ้วแตก ไม่ไหวเลยจริงๆ

“แกไม่ต้องยุ่งน่า มันเรื่องของฉัน”

“นี่พี่ พี่ก็ ม.6 แล้วนะ ยังไงก็ขยันเรียนหน่อยละกัน เดี๋ยวเอนท์ไม่ติด”

“เออน่า ฉันรู้ละ ฉันว่าฉันจะวางมือกับการเป็นหัวหน้าแล้วนะ”พี่ชายฉันเป็นหัวหน้าอำนาจมืดของโรงเรียน เดินไปไหนต้องมีคนเดินตามเป็นสิบ ไม่มีใครกล้ามองหน้าสักคนขนาดไอ้พลอยยังไม่กล้ามองเลย

“แล้วใครจะเป็นต่อพี่อะ”

“ฉันก็ยังไม่รู้เลยวะ หาไม่ได้ ไอ้พวกเก่าๆฉันก็ไม่ค่อยอยากให้มันมาคุมเท่าไร เดี๋ยวพอมันมีอำนาจแล้วมันจะเหลิง”

“อืม พี่ก็หาคนดีๆดิ”

“พูดอะมันง่าย แต่เวลาหาจริงๆไม่มีสักตัว แล้วอีกไม่กี่วันก็ต้องมอบสร้อยละ ปวดหัวเว้ย”มันเดินไปบ่นไป แล้วแทนที่มันจะปวดหัวเรื่องเรียน แต่กลับมาปวดหัวเรื่องไร้สาระ

แล้วฉันก็คุยกับมันมาจนถึงบ้าน เหอะๆมันคุยมาตลอดทาง มันไม่เหนื่อยมั่งไงวะเนี่ย

“ฟ่าง ลงมากินข้าวได้แล้ว”

“ค่ะ เดี๋ยวฟ่างลงไป แปปนึง”

ฉันกระโดดลงมาจากเตียงแล้วลงไปกินข้าว พอกินข้าวเสร็จก็อาบน้ำแล้วก็นอน