เรื่องราวของผู้เฝ้ามอง

.

.

.

.

"ข้อ1หนูขอรูปวิดีโอและทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับหนูและครอบครัวทั้งหมดเอามาไว้กับหนูจะใส่ไว้ในมิติหรืออะไรก็ได้ แต่ต้องเอากับหนูเท่านั้น" กานต์​พยายามหาใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติิอารมณ์ของตัวเองที่กำลังปั่นป่วนอยู่ในใจ แล้วจึงเอ่ยบอกพรข้อต่อไป

.

.

"ข้อ2ขอให้หนูหายไปจากบนโลกใบนั่นหรือจะเรียกว่าไม่เคยมีตัวตนเลยก็ได้ เอาเป็นว่าลบตัวตนลบทุกๆอย่างที่เกี่ยวข้องกับหนูไปเลย ต้องไม่มีใครรู้จักหรือจำกานต์คนนี้ได้" หลังสิ้นสุดคำขอข้อที่2 มือที่เคยดูสุขภาพดีกลับสัมผัสได้ถึงความเย็นและอาการสั่นเล็กน้อย

.

.

'ดีแล้วหล่ะ.. ทำอย่างนี้ดีแล้วหล่ะ'​

.

กานต์กุมมือเข้าด้วยกัน​ เอ่ยปลอบและให้กำลังใจตัวเธอเองด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆแล้วกล่าวต่อ

"... และข้อ3.. หนูของให้ครอบครัวนั่นมีแต่ความสุขความอบอุ่น ชีวิตราบรื่นยืนยาว ไม่ขัดสนหรือลำบาก..."

".... หนูของแค่นี้แหละค่ะ" ก่อนที่จะเอ่ยขอพรจนครบทั้ง 3 ข้อ กานต์ก็เหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย มันไม่ใช่รอยยิ้มของความเศร้า​โศก ไม่ใช่รอยยิ้มของความอาลัย ไม่ใช่แม้กระทั่งรอยยิ้มของความยินดี

.

.

แต่เป็นรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความปล่อยวาง

.

แม้ภายในจะเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใด แต่นี่คือสิ่งที่ตัวเธอนั่นได้ตัดสินใจไปเรียบร้อยแล้ว

.

ตามด้วยหยดน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย

.

.

.

.

.

.

.

.

ติดตามอ่านต่อได้ในเรื่อง