ฉันคิดยังไงกับเขากันแน่

ลำดับตอนที่ #1 : กลับเมืองไทย

อ้า....ในที่สุดก้อกลับมาถึงเมืองไทยซ้ากที คิดถึงจังเยย ที่รักจ๋า >>>เริ่มเรื่องมาก้อเพี้ยนเลยนะเนี่ย

ว่าแต่น้องชายสุดที่รักอยู่ไหนหละเนี่ย

“พี่แพร พี่แพร ทางนี้” นั่นไง คิดปุ๊บก้อได้ยินเสียงปั๊บ ตายยากจริงน้องคนนี้

แล้วพอชั้นหันไปตามเสียงเรียก ก็ได้เจอกับน้องชายสุดที่รักค่ะ

“โหหห พีท สูงขึ้นนะเนี่ย ไม่เจอกัน สามเดือนเองนะ” ฉันทักน้องชายค่ะ

“แน่นอนพี่ ใครจะไปเตี้ยเหมือนพี่หละ”

“อะไรกันอย่างฉันเค้าไม่เรียกว่าเตี้ยยะ เค้าเรียกว่าสูงกำลังดีต่างหาก”

“เอาเหอะๆ ไม่อยากเถียงกับคนเตี้ย ปะกลับบ้านกัน”

แล้วน้องฉันก็เดินนำไป ฉันเลยต้องเดินตามไปค่ะ (ไม่รู้ใครเป็นพี่เป็นน้อง)

พอออกไปที่ทางออกสนามบินลุงคนขับรถที่บ้านก็จอดรถรออยู่ค่ะ มิน่าหละ ฉันละงงว่าพีทมาที่นี่ได้ไง

“หวัดดีค่ะลุง ไม่ได้เจอกันนานนะคะ”

“หวัดดีคับคุณแพร แหม ไม่เจอกันแป๊บเดียว สวยขึ้นนะคับ”

แน่นอนอยู่แล้วแหละลุงจ๋า คนเราต้องมีการพัฒนากันบ้างแหละค่ะ

“เออ...ว่าแต่พี่ไปญี่ปุ่นมาเนี่ย ได้หนุ่มหล่อมาเป็นแฟนมั่งมะหละ”

“นี่ ชั้นไปเรียนนะยะ ไม่ได้ไปหาแฟน ไอ่บ้า”

“อ้าว หรอ นึกว่าจะมีว่าที่พี่เขยกลับมาให้ดูซะอีก แย่จัง”

พอน้องฉันพูดแบบนี้ เราเลยเขกกะบาลมัน 1 ที ข้อหาปากเสีย

“โป๊กกกก”

“โอ๊ยยยยยยยย พี่เจ็บนะ”

“แหงแหละยะ ไม่เจ็บดิแปลก ถ้าอยากได้ของฝากก็นั่งเงียบๆไปซะ”

ไม่รู้ว่าน้องฉันกลัวว่าจะโดนดีอีกรอบ หรือกลัวไม่ได้ของฝากกันแน่ แต่ระหว่างทางที่เหลือ มันนั่งเงียบไม่พูดอะไรเลยค่ะ (น่าจะเป็นอันหลังนะ)

เมื่อฉันกลับถึงบ้านแล้วขึ้นไปบนห้องนอน ฉันเลยเดินเข้าไปอาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวนอน แต่ต้องเปิดมือถือก่อนเดี๋ยวเผื่อมีใครโทรเข้ามา

“ตื้ด ตื้ด”ฉันได้รับข้อความค่ะ

แพร...

เราจองตั๋วกลับได้แล้วนะแพร อีก 2อาทิตย์เราจะถึงเมืองไทยนะ

ถึงแล้วเด๋วเราโทรหาแพรนะ เปิดมือถือไว้หละ

คิดถึงแพรนะ บาย

มันเป็นข้อความที่ส่งจากเพื่อนที่เป็นคนไทยคนแรกของฉันตอนไปอยู่ญี่ปุ่นค่ะ

ชื่อนัท พอดีเราอยู่ที่หอพักเดียวกัน แล้วยังอยู่โรงเรียนเดียวกันชั้นเดียวกันอีกต่างหาก โชคดีจิงๆ ^_^

พออาบน้ำเสร็จฉันก็โทรกลับไปหานัท ไม่นานก็มีเสียงของคนที่ฉันคุ้นเคยรับสาย

“ว่าไงแพร ถึงไทยแล้วหรอ”

“อืมใช่เป็นไงบ้างนัท”

“เหงาอะแพร ปกติมีแพรอยู่ด้วย มันใจหายยังไงก้อไม่รู้”

“เดี๋ยวก้อเจอกันแล้วนัท อีก2อาทิตย์เอง”

“นั่นสิเนอะ เดี๋ยวนัทกลับไทยแล้วเราไปเที่ยวกันนะแพร”

“เอาสิ ไปไหนดีหละ”

“ไว้ค่อยคุยกันละกัน นัทไปกินข้าวก่อนนะแพร”

“บ๊ายบายนะ”

“บายจ้ะ แล้วจะโทรหาแพรนะ”

หลังจากที่คุยกับนัทเสร็จ ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงอันแสนนุ่ม อ้า..สบายจัง

ไม่ได้นอนที่นอนแบบนี้มาตั้งนานแล้ว แล้วฉันก็หลับไป